Γράφει ο Γιώργος Δαράτος. Δύο είναι τα θέματα που απασχολούν άμεσα τους κοινοτικούς αναλυτές στις Βρυξέλλες σχετικά με τις δυνατότητες εξόδου της ελληνικής οικονομίας από την κρίση (και όχι από την ύφεση που τη θεωρούν ως δεδομένη παρενέργεια των αυστηρών μέτρων λιτότητας που της επιβάλλονται).
Το πρώτο αφορά στις προοπτικές δανειοδότησης της Ελλάδας για τη στήριξη της οικονομίας της (53 δισ. ευρώ). Οι κοινοτικοί αποκλείουν κάθε ιδέα έκδοσης σε οποιαδήποτε μορφή (ευρωομόλογα κ.λπ.) κοινοτικού δανείου. Και τούτο διότι αυτό απαγορεύεται ρητώς και από το Σύμφωνο Σταθερότητας και από τις Κοινοτικές Συνθήκες. Η πραγματική επιλογή , λένε πάντα οι ίδιοι, είναι η σύναψη δεκαετούς ομολογιακού δανείου από τη Γερμανία ή (και) τη Γαλλία με τα δικά τους χαμηλά επιτόκια, υπέρ της Ελλάδας.
Το πρόβλημα της δυσαρέσκειας των Γερμανών ή των Γάλλων ψηφοφόρων ότι θα κληθούν αυτοί, ως φορολογούμενοι, να πληρώσουν τα σπασμένα της Ελλάδας ξεπερνιέται, λένε οι ίδιες πηγές, με πολύ απλό τρόπο. Και ο τρόπος αυτός είναι να βρεθεί η τυπική φόρμουλα να καταβάλει η Ελλάδα τους τόκους (3-3,5%) γι' αυτό. Και προχωρούν και κάπως μακρύτερα λέγοντας ότι ο δανεισμός αυτός μπορεί να είναι και... ευχάριστος για τους Γερμανούς και Γάλλους φορολογουμένους αν η Ελλάδα προσθέσει άλλο 1% προς τη Γαλλία και τη Γερμανία που αντιστοιχεί σ' ένα υπολογίσιμο ποσό για την αγορά από αυτές διαφόρων προϊόντων και αγαθών που έχει ανάγκη η χώρα.
Με άλλα λόγια από το ελληνικό δάνειο θα έχουν να ωφεληθούν η γαλλική και η γερμανική οικονομία (εργαζόμενοι που πιθανώς να έβγαιναν στην ανεργία, επιχειρήσεις που θα έχουν κέρδη κ.λπ.). Αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα. Στο πλαίσιο αυτό η επίσκεψη του κ. Παπανδρέου στον πρόεδρο Σαρκοζί στις 10 Φεβρουαρίου αποκτά μια πρόσθετη ενδιαφέρουσα διάσταση.
Το δεύτερο ζήτημα συνοδεύεται από ένα πολύ μεγαλύτερο ερώτημα: πληροφορηθήκαμε ότι διεξάγονται διαπραγματεύσεις κυβέρνησης-Κομισιόν για τη σύνταξη ενός «σχεδίου δράσης για την αντιμετώπιση ανεπαρκειών (σ.σ. της Ελλάδας) σε επίπεδο στατιστικών (σ.σ. εύλογο και αποδεκτό), θεσμών και διακυβέρνησης (sic)» Το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι Αθήνα και Κομισιόν δεν θα τα έχουν βρει ακόμη σε αυτό το ζήτημα (άρα πρόκειται για σοβαρή υπόθεση) κι έτσι αυτή η «συμφωνία» δεν θα πάει ως κείμενο προς έγκριση στο EcoFin στις 16 Φεβρουαρίου μαζί με τις συστάσεις της Επιτροπής για τα ελληνικά ελλείμματα κ.λπ.
Κάποιος πάντως θα πρέπει να μας εξηγήσει τι σημαίνουν οι υπό ελληνοκοινοτική διαπραγμάτευση όροι «θεσμοί» και «διακυβέρνηση», διότι τα ελληνικά ΜΜΕ μιλάνε ήδη για «κηδεμονία» της Ελλάδας αναφερόμενα στην υπό έγκριση απόφαση από Κομισιόν και ΕcoFin της γνωμοδότητης της πρώτης για την ελληνική οικονομία κηδεμονίαw», η οποία θα έπαιρνε διαφορετική, πολύ πιο σοβαρή, διάσταση για κοινοτική ανάμειξη σε «θεσμούς» και «διακυβέρνηση», αν κρατούσουμε την πρώτη από τις πολλές ερμηνείες αυτών των δύο όρων που άπτονται της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας, της δικής μας. Πηγή:
Ημερησία.
