Πως οι Αμερικάνοι εξαγοράζουν τα ελληνικά Media

Για πρώτη φορά οι Αμερικανοί ομολογούν, με απόρρητο έγγραφο της Πρεσβείας τους στην Αθήνα που αποκαλύπτει το Wikileaks, ότι επενδύουν «πόρους» σε σχολές δημοσιογραφίας και ασκούν πιέσεις σε δημοσιογράφους και εκδότες για να αλλάξουν την εικόνα των ΗΠΑ που παρουσιάζουν τα ελληνικά ΜΜΕ.
Στο απόρρητο τηλεγράφημα της Αμερικανικής Πρεσβείας, οι διπλωμάτες γράφουν για την «αντιαμερικανική» στάση των ελληνικών ΜΜΕ την περιοδο της προεδρίας Μπους καθώς και με ποιες ενέργειες προσπαθούσαν να αλλάξουν το κλίμα.
Στην αναφορά της, περιγράφεται η ιστορική πορεία των ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, και τονίζεται ότι πρόκειται για μια βιομηχανία που «ελέγχεται απο λίγους κροίσους επιχειρηματίες» που διατηρούν τα ζημιογόνα κανάλια και εφημερίδες για να ασκούν πολιτική και οικονομική επιρροή.
http://www.iefimerida.gr/news/16732/%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BE%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC-media

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Τι μας συμβαίνει;      Βουβαθήκαμε;      Τόσο πολύ βολεμένοι είμαστε που δεν αντιδρούμε, δεν νοιαζόμαστε,      ούτε καν      θυμόμαστε;
Ξεχάσαμε τους      αγώνες για δωρεάν      παιδεία, για  περισσότερη δημοκρατία στα      πανεπιστήμια; Ξεχάσαμε τις εξαντλητικές απεργίες με τα κοινά      ταμεία, τη χαρά      για τους στόχους που πετύχαμε; Την αίσθηση πως ζούμε σε ένα      μοναδικό χώρο      ελεύθερης διακίνησης ιδεών;
Οι ιδέες      ευτελίστηκαν με πρώτο το      Άσυλο που από σημαία μας έγινε για τους απέξω και πολλές φορές και      για  μας τους ίδιους σημείο αναφοράς σε μια      κατάφορη καταστρατήγηση. Δεν σεβαστήκαμε αυτή τη σημαία, δεν την      προφυλάξαμε      από βανδαλισμούς. Και τι παραδίδουμε στη σκυταλοδρομία στους      επόμενους; Που      κρύβονται όσοι οραματίστηκαν και έζησαν ένα ελεύθερο, δημοκρατικό,      δημόσιο,      δωρεάν πανεπιστήμιο;
Η ευθύνη της      διανόησης! Πέρα από      το κυνήγι της προβολής και της καταξίωσης του καθενός μας μέσα από      την έρευνα      και τη διδασκαλία έχουμε ευθύνη να αποδώσουμε στο Πανεπιστήμιο την      λαμπερή του      υπόσταση. Το Πανεπιστήμιο δεν είναι ένας θαμπός χώρος που κάποιοι      ψελλίζουν      στείρες γνώσεις. Θα πρέπει να είναι το πιο ζωντανό κύτταρο μιάς      κοινωνίας. Η      γνώση όμως ανθίζει σε χώρους και μυαλά ελεύθερα, χωρίς      προκαταλήψεις, χωρίς      μικροσυμφέροντα. Η γνώση είναι ένα ταξειδιάρικο πουλί που άμα το      φυλακίσεις      πεθαίνει.
Κι αυτό βέβαια δεν      το      καταλαβαίνουν όσοι πανηγυρίζουν για το νόμο που ψηφίστηκε σε μια      νύχτα με μια      προσβλητική για το δημοκρατικό κόσμο συναίνεση και γκρέμισε ό,τι      είχε χτιστεί      με αγώνες χρόνων. Κι ας έχουν κάμποσοι περάσει από τα      πανεπιστημιακά έδρανα.
Γίναν  τα πανεπιστήμια οι αποδιοπομπάιοι τράγοι. Οι      τελευταίοι έχουν αποδειχθή πολύτιμοι για εξουσίες και κοινωνίες      που βρίσκονται      σε αδιέξοδα. Τα αδιέξοδα στα οποία βρέθηκε η ελληνική κοινωνία δεν      τα      δημιούργησαν όμως τα πανεπιστήμια και οι πανεπιστημιακοί.      Αντίθετα, τα      πανεπιστήμια βίωσαν τα αδιέξοδα κρατώντας ψηλά τη σημαία της      επιστημονικής      προόδου, με τα επιτεύγματα των διδασκόντων και την πρόοδο των      πτυχιούχων τους      στο διεθνή χώρο, κόντρα σε όση λάσπη έχουν ρίξει οι επιφανειακά      κρίνοντες με τη      λογική ενός λογιστή μικρομεσαίας επιχείρησης.
Η ευθύνη της      διανόησης! Ήρθε ο      καιρός να την βγάλουμε από τα σκονισμένα σεντούκια που την έχουμε      καταχωνιάσει      και να την κάνουμε λάβαρο για ελεύθερη σκέψη, γόνιμο διάλογο,  αστραφτερή παιδεία!
Καλλιρρόη-Ανδριανή      Θ. Θωμά
Αναπληρώτρια      Καθηγήτρια Τμήματος      Φυσικής Πανεπιστημίου Πατρών  

Νίκος Θέμελης: Ο κρυμμένος Έλληνας

Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη.

Κανένας συγγραφέας μας, εξ όσων γνωρίζω, δεν ξεκίνησε το έργο του τόσο αργά, όπως ο Νίκος Θέμελης (Η Αναζήτηση κυκλοφορεί οταν ο Νίκος είναι ήδη 51), κανένας δεν παρήγαγε μέσα σε τόσο λίγο συγγραφικό χρόνο (ένδεκα πάνω κάτω χρόνια) τόσο ρωμαλέα και γοητευτικά πεζογραφήματα, κανένας δεν κέρδισε τόσο γρήγορα τον δίκαιο έπαινο της κριτικής και, κυρίως, κανένας δεν αγαπήθηκε τόσο πολύ από το ευρύ αναγνωστκό κοινό όπως εκείνος. Πού ήταν λοιπόν κρυμένος αυτός ο τολμηρός και εμπνευσμένος δημιουργός τόσο καιρό, ποια ευλογία μάς τον εμφάνισε, ποια κατάρα μάς τον στέρησε; Τα ερωτήματα δεν θα απαντηθούν ποτέ. Όμως αυτό το λιγόζωο αστέρι δείχνει πώς όλο και κάπου βρίσκονται κρυμένοι κάποιοι Έλληνες που, σε πείσμα της επαινούμενης μετριότητας και της μίζερης «αναγνώρισης», εμφανίζονται, έστω και για λίγο, και φωτίζουν τον δρόμο μας.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=415964