Κεντροαριστερά έχω, λέγετε

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου

 Τελικά είμαστε όλοι κεντροαριστεροί. Κεντροαριστεροί οι υποστηρικτές του κ. Παπανδρέου, που συμφωνούν και με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί οι υποστηρικτές του, που όμως διαφωνούν με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί όσοι διαφωνούν με τον τέως πρωθυπουργό, αλλά συμφωνούν με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί και οι διαφωνούντες τόσο με τον ίδιο όσο και με την πολιτική του (οι τελευταίοι, εδώ που  τα λέμε, είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν όντως να διεκδικήσουν τον τίτλο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν είχαν συμμετοχή στην κυβέρνηση).

Κεντροαριστεροί δηλώνουν οι εραστές της συνταγής των δανειστών (που είναι ακραία νεοφιλελεύθερη), κεντροαριστεροί και οι αντιμνημονιακοί.
Η κατάσταση έχει στοιχεία κωμωδίας, οδηγεί όμως και σε  ένα σοβαρό πολιτικό συμπέρασμα. Οι πολυσυλλεκτικές πολιτικές και οι  ταμπέλες που τις ακολουθούν, δεν μπορούν πλέον να αποδώσουν την πραγματικότητα. Η εφαρμοζόμενη πολιτική των δανειστών αλλάζει τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται και η πολιτική αδυνατεί να τα αντιμετωπίσει με τις γενικόλογες, συχνά αμφίσημες, προσεγγίσεις του παρελθόντος.
Συνεπώς ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς, ιδιαίτερα δε ο χώρος που μέχρι πρότινος κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να επανατοποθετηθούν στα νέα δεδομένα με συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο.
Η σοσιαλδημοκρατία είχε πάντα  στο κέντρο της πολιτικής της το κοινωνικό κράτος και την αναδιανομή του εισοδήματος. Η βασική αυτή αρχή δεν αλλάζει.  Η πολιτική των δανειστών δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα και τις επιδιώξεις του ευρύτερου χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς.
Όσοι ονομάζουν μεταρρυθμίσεις τις αντικοινωνικές πολιτικές που βιώνουμε, διαστρέφουν και συκοφαντούν την έννοια των αλλαγών, που όντως έχει ανάγκη η χώρα.
Μην ακούτε λοιπόν τους νεοφιλελεύθερους, φανερούς ή μεταμφιεσμένους σε «μεταρρυθμιστές». Πάντα ισχυρίζονται ότι η μόνη πολιτική επιλογή είναι η δική τους.

Η Ευρώπη αποφασίζει, η Ελλάδα απουσιάζει

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου

Οι εξελίξεις στην ευρωζώνη τρέχουν και μάλιστα στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου θα ληφθούν  αποφάσεις για το μέλλον της. Αποφάσεις κρίσιμες και για τη χώρα μας, καθώς είναι πιθανό να βρεθούμε σε μια εντελώς νέα κατάσταση  που άλλοι θα έχουν αποφασίσει  για λογαριασμό μας. Η νέα σχεδιαζόμενη αρχιτεκτονική μπορεί να μας σπρώξει έξω από κοινό νόμισμα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε.
Κι εμείς? Ποια είναι άραγε η στρατηγική με την οποία προσέρχεται η Ελλάδα στη σύνοδο και τη συζήτηση για το μέλλον της ευρωζώνης ? Ποιες απόψεις θα εκφράσει ο κ. Παπαδήμος? Τις δικές του ? Του κ. Δήμα? Του κ. Σαμαρά? Τις απόψεις της κυβέρνησης, οι οποίες θα αποφασιστούν από ποιους? Από την πλειοψηφία των υπουργών των προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ (όταν δεν ασχολούνται με την επόμενη μέρα και το μέλλον τους)?
Και οι εν λόγω πόθεν θα  αντλήσουν  τις απόψεις τους? Από τον τέως πρωθυπουργό ή από το πλούσιο ιδεολογικό οπλοστάσιο που απέκτησαν ως γνήσιοι υποστηρικτές της πολιτικής του?  
Μέχρι στιγμής ουδείς των ανωτέρω έχει εκφράσει κάποια άποψη για το θέμα ώστε να γνωρίζουμε και να κρίνουμε.
Η χώρα μας προσέρχεται στη συζήτηση αυτή (ίσως την πιο κρίσιμη των τελευταίων ετών)  όχι μόνο καθημαγμένη από τη διετία και τα «επιτεύγματά» της, αλλά με άγνωστες στους πολίτες απόψεις και βέβαια χωρίς την παραμικρή  νομιμοποίηση στις όποιες θέσεις της. Τι λοιπόν και ποιος θα διαπραγματευθεί τον Δεκέμβρη?
Το θέμα της πολιτικής  νομιμοποίησης τίθεται και πάλι με επείγοντα χαρακτήρα. Αντί όμως για λύση (που μόνο οι εκλογές μπορούν να δώσουν), βλέπουμε καθημερινά τους θιασώτες της παράτασης του βίου της σημερινής κυβέρνησης να τοποθετούν το τέλος της θητείας της «όταν σταθεροποιηθεί η χώρα». Εν τω μεταξύ θα έχει συμφωνήσει (με ολοκληρωτική απουσία της συγκατάθεσης των πολιτών) εκτός από το νέο πρόγραμμα με τους δανειστές και με όλες τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.
Οι εκλογές αντιμετωπίζονται από ορισμένους ως περιττή «πολυτέλεια», ενώ  η χώρα πιέζεται να υπογράψει όχι μόνο τη νέα δανειακή σύμβαση αλλά και όλα τα (νέα) μέτρα πολιτικής.  Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση με την πολιτική που μας οδήγησε στην καταστροφή τη διετία που πέρασε. Βαπτίζουν αυτή την προοπτική  «σταθεροποίηση» ή και «σωτηρία» της χώρας.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι κάποιοι εξ αυτών αυτοπροβάλλονται και ως λύση για το μέλλον της κεντροαριστεράς.

Η ΟΝΕ και η καταστροφική περίοδος των επιγόνων

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου

Ο Κ. Σημίτης υπερασπίστηκε την αξιοπιστία της εισόδου μας στην ΟΝΕ με το άρθρο του στη «Le Monde». Μίλησε για την τιμή και την αξιοπρέπεια της χώρας.
Από το 2004 ζούμε με την καταστροφική προσπάθεια συκοφάντησης μιας μεγάλης επιτυχίας  της χώρας (από τις μεγαλύτερες στην ιστορία της), να ενταχθεί στον σκληρό πυρήνα του κοινού νομίσματος.
Όλα ξεκίνησαν με την ολέθρια «απογραφή» των Καραμανλή-Αλογοσκούφη. Ακόμα όμως και μετά την αναθεώρηση των  στοιχείων που διέπραξαν,  έγινε σαφές ότι η Ελλάδα απείχε ελάχιστα από το στόχο του ελλείμματος (3%) που είχε βάλει το Μάαστριχτ.
Η απογραφή δεν είχε στόχο μόνο την απεμπλοκή της νέας (τότε ) κυβέρνησης της ΝΔ από τις προεκλογικές της εξαγγελίες. Ο στόχος ήταν ευρύτερος. Αφορούσε την αμφισβήτηση της επιτυχίας ολόκληρης της αντίπαλης παράταξης, ώστε να μείνει η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ως κατάκτηση μόνο του Καραμανλισμού.
«Έχουμε αρκετές φορές καταγγείλει αυτή την απάτη η οποία ''πυροδοτήθηκε'' από υπολογισμούς χαμηλής πολιτικής. Είναι ατυχές ότι ο κ. Σαρκοζί επαναλαμβάνει αυτή την ιδέα για λογαριασμό του, εκτός εάν αμφισβητεί την ακεραιότητα των υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ» γράφει στο άρθρο του ο Κ. Σημίτης.
Ο στόχος της ΝΔ,  βρήκε απρόσμενο σύμμαχο στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Από το 2004 ο κ. Παπανδρέου φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις χωρίς να υπερασπίζεται οτιδήποτε από το κυβερνητικό παρελθόν του κόμματός του, της ΟΝΕ συμπεριλαμβανομένης. Ο Καραμανλισμός συνέπεσε με τον Παπανδρεϊσμό.
Το αποκορύφωμα ήρθε με την κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Διατυμπάνισε στα πέρατα της οικουμένης πόσο διεφθαρμένη και πελατειακή είναι η Ελλάδα και καταρράκωσε έτι περαιτέρω την αξιοπιστία της χώρας. Υπέδειξε μάλιστα στον τότε υπουργό οικονομικών, να κάνει μια νέα «απογραφή» και να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου.
Ο κ. Παπανδρέου και οι συν αυτώ επιχείρησαν να επιβάλλουν τη θεωρία ότι η ιστορία της χώρας χωρίζεται σε δύο περιόδους: πριν το 2009 και μετά από αυτό.
Έπεσαν έξω στην αφετηρία. Όντως η μεταπολιτευτική ιστορία έχει δύο μεγάλες περιόδους. Μέχρι το 2004 και μετά από αυτό, όταν άρχισε η καταστροφική περίοδος των επιγόνων. Η χώρα  την πληρώνει (και θα την πληρώνει για πολλά χρόνια) πολύ ακριβά.

Τη λύση θα δώσουν οι κάλπες

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου
Μετά την απόπειρα του κ. Παπανδρέου να μας καταστρέψει ολοσχερώς με το δημοψήφισμα και την προσπάθειά του έστω και την υστάτη ώρα να τοποθετήσει πρωθυπουργό το φίλο του, ορκίζεται αύριο η μεταβατική κυβέρνηση υπό τον κ. Παπαδήμο.
Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η κατάσταση που ζούμε διαμορφώθηκε από την πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση του  κ.Παπανδρέου τη διετία που πέρασε και την πρωτοφανή διαχειριστική της ανεπάρκεια.
Η ύφεση, η εκτόξευση της ανεργίας, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι έκτακτες εισφορές, η πλήρης διάλυση του κρατικού μηχανισμού είναι μερικά από τα κύρια καταστροφικά αποτελέσματα της διετούς διακυβέρνησης του κ. Παπανδρέου. Ο ίδιος  βέβαια συνεχίζει να πανηγυρίζει για το «έργο του» και σχεδιάζει τη μακροημέρευσή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Η διασφάλιση της παραμονής μας στο ευρώ και η επαναλειτουργία της χώρας, είναι άμεσες προτεραιότητες για τη μεταβατική κυβέρνηση, αλλά και γι αυτή που θα προκύψει μετά τις εκλογές.
Οι εκλογές τώρα, ήταν ασφαλώς η καλύτερη λύση. Θα έδιναν αυθεντική απάντηση στο πολιτικό πρόβλημα, θα εξέφραζαν τους υπάρχοντες πολιτικούς συσχετισμούς και θα οδηγούσαν στις απαραίτητες διεργασίες για να προσπαθήσει η χώρα να βγει από το αδιέξοδο. Η πολιτική ζωή πρέπει να αναπνεύσει, οι πολίτες να εκφράσουν τη γνώμη τους και να αποκατασταθεί η πολιτική νομιμοποίηση των κοινοβουλευτικών συσχετισμών και της κυβερνητικής πολιτικής. Γι αυτό και η κυβέρνηση που ορκίζεται αύριο πρέπει να είναι  βραχύβια και μεταβατική.
Η χώρα χρειάζεται αλλαγές, αλλά το πρόγραμμα των δανειστών την οδηγεί στην οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Τα προβλήματα είναι μπροστά μας και σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Ευρώπη μπορεί να μας σπρώξουν πολύ εύκολα στη δραχμή και το περιθώριο.
Χρειάζεται συνεπώς καινούργια πολιτική πλειοψηφία που θα επιχειρήσει να διαπραγματευθεί και να διευρύνει τα περιθώρια για να ασκηθεί διαφορετική πολιτική.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι και στην Ευρώπη οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν θα μείνουν αναλλοίωτοι.

Μόνο οι εκλογές δίνουν λύση

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου.
Η στρατηγική του δημοψηφίσματος εξυπηρετεί μόνο τις προσωπικές πολιτικές επιδιώξεις του κ .Παπανδρέου και των συν αυτώ. Ο στόχος προφανής. Δια της εκβιαζόμενης θετικής ψήφου, ο πρωθυπουργός  πιστεύει ότι θα μπορέσει να παραμείνει στην εξουσία, ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα ως επιδοκιμασία για τον ίδιο και την πολιτική του.
Η επιλογή για το δημοψήφισμα αποδεικνύει ότι στην κυβέρνηση γνωρίζουν την έλλειψη λαϊκής νομιμοποίησης. Αντί όμως να πράξουν το αυτονόητο στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, να ζητήσουν δηλαδή εκλογές, αποφάσισαν την απόπειρα να  υφαρπάξουν την πολιτική συγκατάθεση των πολιτών και να παρατείνουν, δια της τεθλασμένης,  το βίο της κυβέρνησης.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είναι πολλαπλά εκτεθειμένοι. Οδήγησαν τη χώρα στις συμφωνίες με τους δανειστές, χωρίς να επιδείξουν  την προβαλλόμενη οψίμως τώρα, δημοκρατική ευαισθησία.
Τα αποτελέσματα από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής είναι  γνωστά και αποδεδειγμένη η πρωτοφανής διαχειριστική ανεπάρκεια του ιδίου του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης.
Υπάρχουν προϋποθέσεις για να είναι αποδοτικό  και να εκφράζει έγκυρα τη γνώμη των πολιτών, οποιοδήποτε δημοψήφισμα. Να είναι αποδεκτή η αναγκαιότητά του από την μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου. Να είναι συμφωνημένα και κοινά αποδεκτά τα ερωτήματα. Να μην υπάρχει ευρύτατη καχυποψία για τους στόχους του.
Οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν. Μεγάλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ και σύσσωμη η αντιπολίτευση διαφωνούν με το δημοψήφισμα και προτρέπουν σε εκλογές. Αν η κυβέρνηση επιμείνει, η χώρα κινδυνεύει να μπει σε περιπέτειες διχασμού με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το δημοψήφισμα δεν πρέπει να γίνει.  Τις κάλπες των εκλογών δεν θα τις αποφύγει, ούτως ή άλλως η κυβέρνηση. Ας  προσέλθει μια ώρα αρχύτερα, για να δοθεί, χωρίς καθυστέρηση, έγκυρη πολιτική διέξοδος στη χώρα.

ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Προς: το Γραμματέα του Εθνικού Συμβουλίου

                                    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ

                                   

Αγαπητέ Γραμματέα

Υποβάλλω την παραίτηση μου απο το Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ , δηλώνοντας την πλήρη διαφωνία μου με την πολιτική της κυβέρνησης.

Οι αρνητικές συνέπειες και το στίγμα  της πολιτικής αυτής θα ακολουθούν τη χώρα και το κίνημά μας για χρόνια.

Το μεσοπρόθεσμο είναι οικονομικά αδιέξοδο και κοινωνικά άδικο. Συνεχίζει και διευρύνει την αποτυχημένη συνταγή του πρώτου μνημονίου. Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μεταρρυθμιστικό σχέδιο, δεν σώζει την οικονομία της χώρας. Θα ισοπεδώσει την κοινωνία και θα επιδεινώσει την ύφεση, χωρίς να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Νέα μέτρα  θα απαιτούνται συνεχώς, καθώς είναι αδύνατο να επιτευχθούν οι στόχοι με αυτή τη συνταγή.

Η πολιτική αυτή δεν είναι μονόδρομος. 

 Η κυβέρνηση επιτίθεται στο εισόδημα των οικονομικά ασθενέστερων, ενώ έχει εγκαταλείψει κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Το κράτος δε μειώνεται, τα κλειστά επαγγέλματα δεν ανοίγουν, τα προνόμια των ισχυρών συντεχνιών διατηρούνται, η φοροδιαφυγή παραμένει αλώβητη .

Η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση για να εφαρμόσει αυτή την πολιτική, ούτε από το εκλογικό σώμα αλλά ούτε και από το ίδιο το κόμμα της. Αλήθεια ποιος εξουσιοδότησε την ηγεσία του κινήματος και της κυβέρνησης για αυτή την πολιτική; Ούτε οι πολίτες ρωτήθηκαν  ούτε το ΠΑΣΟΚ.

Αποτελεί ευθεία υποτίμηση των πολιτών να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι έχει λαϊκή εντολή να «αλλάξει» τη χώρα και να εννοεί την πολιτική  που περιλαμβάνει την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και τις ιδιωτικοποιήσεις σε τιμή ευκαιρίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται με λάθος τρόπο σε λάθος χρόνο. Ιδιαίτερα στους τομείς της κοινής ωφέλειας υπάρχει ο κίνδυνος δημιουργίας ιδιωτικών εταιριών με μονοπωλιακή θέση στην αγορά. 

 Η λαϊκή εντολή δεν υποκαθίσταται με δημοψηφίσματα εκτός ύλης και δημοκρατική ευαισθησία a la carte.

Με την πολιτική που εφαρμόζεται, αλλά και την κυβερνητική  συμπεριφορά που αγνοεί προκλητικά την κατάσταση που ζει η πλειοψηφία των πολιτών, το ΠΑΣΟΚ παίρνει διαζύγιο από τα ριζοσπαστικά τμήματα της κοινωνίας. Επιχειρεί με εσωκομματικές ισορροπίες και αναδιανομή ρόλων να απαντήσει στις κοινωνικές αγωνίες και αναζητήσεις.

Υπάρχουν στην κοινωνία διεργασίες που αναζητούν νέες πολιτικές και άλλους κώδικες συμπεριφοράς. Αν το ΠΑΣΟΚ δεν ανταποκριθεί, θα υπάρξουν άλλοι δρόμοι.

Εύχομαι  και ελπίζω να αλλάξουμε ρότα. Αν και φοβάμαι, ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες στο κίνημά μας, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά αμφίβολο.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Γιάννης Νικολάου

Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου                       

                                                                         Αθήνα 26/6/2011