Η Ευρώπη αποφασίζει, η Ελλάδα απουσιάζει

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου

Οι εξελίξεις στην ευρωζώνη τρέχουν και μάλιστα στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου θα ληφθούν  αποφάσεις για το μέλλον της. Αποφάσεις κρίσιμες και για τη χώρα μας, καθώς είναι πιθανό να βρεθούμε σε μια εντελώς νέα κατάσταση  που άλλοι θα έχουν αποφασίσει  για λογαριασμό μας. Η νέα σχεδιαζόμενη αρχιτεκτονική μπορεί να μας σπρώξει έξω από κοινό νόμισμα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε.
Κι εμείς? Ποια είναι άραγε η στρατηγική με την οποία προσέρχεται η Ελλάδα στη σύνοδο και τη συζήτηση για το μέλλον της ευρωζώνης ? Ποιες απόψεις θα εκφράσει ο κ. Παπαδήμος? Τις δικές του ? Του κ. Δήμα? Του κ. Σαμαρά? Τις απόψεις της κυβέρνησης, οι οποίες θα αποφασιστούν από ποιους? Από την πλειοψηφία των υπουργών των προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ (όταν δεν ασχολούνται με την επόμενη μέρα και το μέλλον τους)?
Και οι εν λόγω πόθεν θα  αντλήσουν  τις απόψεις τους? Από τον τέως πρωθυπουργό ή από το πλούσιο ιδεολογικό οπλοστάσιο που απέκτησαν ως γνήσιοι υποστηρικτές της πολιτικής του?  
Μέχρι στιγμής ουδείς των ανωτέρω έχει εκφράσει κάποια άποψη για το θέμα ώστε να γνωρίζουμε και να κρίνουμε.
Η χώρα μας προσέρχεται στη συζήτηση αυτή (ίσως την πιο κρίσιμη των τελευταίων ετών)  όχι μόνο καθημαγμένη από τη διετία και τα «επιτεύγματά» της, αλλά με άγνωστες στους πολίτες απόψεις και βέβαια χωρίς την παραμικρή  νομιμοποίηση στις όποιες θέσεις της. Τι λοιπόν και ποιος θα διαπραγματευθεί τον Δεκέμβρη?
Το θέμα της πολιτικής  νομιμοποίησης τίθεται και πάλι με επείγοντα χαρακτήρα. Αντί όμως για λύση (που μόνο οι εκλογές μπορούν να δώσουν), βλέπουμε καθημερινά τους θιασώτες της παράτασης του βίου της σημερινής κυβέρνησης να τοποθετούν το τέλος της θητείας της «όταν σταθεροποιηθεί η χώρα». Εν τω μεταξύ θα έχει συμφωνήσει (με ολοκληρωτική απουσία της συγκατάθεσης των πολιτών) εκτός από το νέο πρόγραμμα με τους δανειστές και με όλες τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.
Οι εκλογές αντιμετωπίζονται από ορισμένους ως περιττή «πολυτέλεια», ενώ  η χώρα πιέζεται να υπογράψει όχι μόνο τη νέα δανειακή σύμβαση αλλά και όλα τα (νέα) μέτρα πολιτικής.  Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση με την πολιτική που μας οδήγησε στην καταστροφή τη διετία που πέρασε. Βαπτίζουν αυτή την προοπτική  «σταθεροποίηση» ή και «σωτηρία» της χώρας.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι κάποιοι εξ αυτών αυτοπροβάλλονται και ως λύση για το μέλλον της κεντροαριστεράς.

Πασοκ Plus...όπως Μέγαρο Plus

Οι εξελίξεις στην χώρα παραμένουν κρίσιμες, η παραμονή μας στο ευρώ αμφισβητείται, η κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου μαστίζεται απο τις εσωτερικές της αντιφάσεις και την ανεπάρκεια των πολιτικών συνιστωσών που τη συγκροτούν. Το έλλειμα κουλτούρας συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων αποτυπώνεται και στο κυβερνητικό σχήμα και στο σύνολο της πολιτικής ζωής.
Η Ν.Δ. είναι προφανές οτι αντιλαμβάνεται τη κυβερνητική συμμετοχή της  ως πειθαναγκασμό στις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, παρά ως πολιτική  ευθύνη. Ο  κ. Σαμαράς ενδιαφέρεται πρωτίστως να πρωθυπουργεύσει. Όλα τ΄άλλα είναι δεύτερα και έπονται της προσωπικής του στρατηγικής. Ίδιο μέταλλο με τον κ. Παπανδρέου.
Το Πασοκ ρίχνει πασιέτζες για να μάθει αν ο κ. Παπανδρέου θα παρατείνει η όχι την παραμονή του στην προεδρία και οι δελφίνοι πρώτα διαρρέουν τις ηγετικές του βλέψεις, στη συνέχεια μας καταθέτουν τις ιδέες τους για το μέλλον της κεντροαριστεράς, ενω είναι σταθερά προσανατολισμένοι στην ανάπτυξη των προσωπικών τους μηχανισμών.
Τα πρώτα ψελλίσματα-άρθρα των δελφίνων μοιάζουν αδύνατα και αμήχανα επι της ουσίας.  Με χιλιοειπωμένες διαπιστώσεις και μεγαλοστομίες επιχειρούν να αποσείσουν τις καίριες ευθύνες τους για την κυβερνητική διετία που ολοκλήρωσε την καταστροφική εξαετία της Ν.Δ. και του κ. Καραμανλή.
Η κεντροαριστερά αξίζει κάτι περισσότερο απο φληναφήματα και λεκτικούς πομφόλυγες. Το Πασοκ δεν κυριάρχησε ως πολιτικό "καφε-ωδείον" για να αναζητά προγράμματα  ανάλογα του Μεγάρου Plus. Ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας δεν αντέχει άλλη αναγέννηση, αναζώογόνηση, ανόρθωση, επανίδρυση, επανεκίνηση .
 Το Πασοκ δεν επιδέχεται πλέον ούτε "μηχανικής υποστήριξης". Οι ζωτικές του λειτουργίες εξέπεσαν.