So what?

Γράφει ο creedence

 Ενώ η κοινωνία χειμάζεται από τις πολιτικές επιλογές του, ο κ. Παπανδρέου οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην απόλυτη παρακμή.

Η πρόσφατη δωδεκάωρη (!!) συζήτηση ορισμένων στελεχών του κινήματος, χωρίς αποφάσεις και συμπεράσματα, ήταν μια ακόμα απόδειξη της βαθύτατης και μάλλον αξεπέραστης κρίσης.
Ενώ οι πολίτες έτρεχαν να πληρώσουν φόρους, τέλη, εισφορές κλπ, το επίσημο ΠΑΣΟΚ, σε άλλο μήκος κύματος, «συζητούσε» αναμένοντας τον καταστροφέα αρχηγό του «να ανοίξει τα χαρτιά του».
Η κοινωνία, βέβαια, βρίσκεται αλλού. Η συζήτηση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, με τον τρόπο που διεξάγεται, προκαλεί αποστροφή.
Πολύ περισσότερο που και οι φιλοδοξούντες να διαδεχθούν τον κ. Παπανδρέου, δεν έχουν μέχρι στιγμής διατυπώσει πολιτικές θέσεις και προτάσεις για τη χώρα, εκτός από τη συμμετοχή τους στην εξόχως αντικοινωνική πολιτική της διετίας.
Πολύ περισσότερο που απουσιάζει η διαφοροποίησή τους από αυτή την πολιτική.
Το θέμα δεν περιορίζεται λοιπόν στην απομάκρυνση του κ. Παπανδρέου. Επεκτείνεται στην διατύπωση διαφορετικής πολιτικής από τη σημερινή, που οδηγεί τη χώρα στην οικονομική καταστροφή και καθιστά τους νοικοκύρηδες, οφειλέτες, ανέργους, ανθρώπους της ανάγκης.
Είτε με, είτε χωρίς τον τέως πρωθυπουργό, το ΠΑΣΟΚ (ότι έχει απομείνει ή ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα των όποιων ηγετικών φιλοδοξιών), υπερασπιζόμενο την ίδια πολιτική, οδηγείται σε πολιτική απομόνωση και εκλογική πανωλεθρία.
Η συζήτηση, συνεπώς, για τις εσωκομματικές εξελίξεις έχει ενδιαφέρον μόνο αν ακολουθείται και από προτάσεις απεμπλοκής από την πολιτική της διετίας.
Διαφορετικά, είναι συζήτηση μειοψηφίας, που αφήνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αδιάφορο.

Απολείπειν ο Θεός Γεώργιον

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθηκε
Ορατός  θίασος συντρόφων σου να περνά
με μουσικές εξαίσιες για το τέλος σου που έρχεται με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που πρόδηλα απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες και αυταπάτες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό,μια και έπρεπε να το κατάλαβες, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Παράταξη σου που σ´αφήνει
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε εσε  που αξιώθηκες απο κληρονομιά μια τέτοια πόλη,
πλησίασε σταθερά προς την έξοδο
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών υποστηρικτών σου τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, που σε καλεί να απέλθεις
κι αποχαιρέτα την, την παράταξη σου  που έχασες.

Με μια μεγάλη συγγνώμη στον Π. Καβάφη για την αναγκαία της εποχής παράφραση του ποιήματος του Απολείπει  ο Θεός Αντώνιον.

Αυτογνωσία και ειλικρίνεια

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα; Το έλλειμμα και το χρέος; Η φοροδιαφυγή; Τα σκάνδαλα που μένουν ατιμώρητα; Οι πολιτικοί που «μας κορόιδεψαν»; Σίγουρα κάποιο από αυτά είναι ή και όλα μαζί. Αν το δούμε, όμως, κάπως αλλιώς, ίσως καταλήξουμε στο πρόβλημα που περιγράφεται με τις λέξεις «αυτογνωσία» και «ειλικρίνεια». Η απουσία τους, ίσως, συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Διαχρονικά ναι, αλλά σήμερα, στην καρδιά της κρίσης, η σημασία τους μπορεί να αποβεί καθοριστική, κυρίως ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Κι αυτό το μέλλον δεν το καθορίζουν μόνον οι πολιτικοί. Το καθορίζουν και οι πολίτες με τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις τους. Όλοι εμείς.
Η Ελλάδα έζησε τα τελευταία 30 χρόνια σε συνεχή ανοδική πορεία για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της. Και όταν έρχονταν στιγμές που κάποια πράγματα δυσκόλευαν, οι ψηφοφόροι ούτε που ήθελαν ν’ ακούσουν για δυσκολίες. Παραμέριζαν όσες φωνές προειδοποιούσαν και ανέτρεπαν όσες αποφάσεις θα μπορούσαν να προλάβουν τα χειρότερα. Επέλεγαν όσους τους έλεγαν τα πιο ευχάριστα λόγια. Δεν ήθελαν την ειλικρίνεια, διότι δεν την άντεχαν.
Τώρα όλοι καταφέρονται εναντίον των πολιτικών, συλλήβδην, χωρίς να θέλουν ή να μπορούν να θυμηθούν λίγο το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν και να κάνουν σωστή αξιολόγηση
Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε από αυτά να βγάλουμε κάποια σωστά συμπεράσματα για τη συνέχεια. Η κρίση δεν είναι πρόσκαιρη. Δεν «θα τη σκαπουλάρουμε» πάλι, όπως σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ούτε υπάρχουν «σωτήρες» με μαγικές λύσεις στο τσεπάκι.
Να εμπιστευόμαστε όσους μας έλεγαν όλα αυτά τα χρόνια αλήθειες ή έστω λιγότερα ψέματα. Και πάνω απ’ όλα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, για να μπορούμε να επιλέγουμε και τους πιο κατάλληλους ηγέτες.
Η αυτογνωσία φέρνει την ειλικρίνεια. Και τα δυο μαζί είναι απαράβατος, πλέον, όρος για την όποια σωτηρία μας».
Αυτά έγραφα σ’ αυτή τη «γωνιά» πριν από μερικούς μήνες. Τα αντιγράφω σήμερα επειδή πιστεύω ότι η αξία των διαπιστώσεων αυτών έχει πολλαπλασιαστεί. Και, επιπλέον, επειδή με ικανοποίηση βλέπω ότι η αυτογνωσία και η ειλικρίνεια επανέρχονται ως κριτήρια στις επιλογές πολλών συμπολιτών, περισσότερων από κάθε άλλη φορά. Και αυτό είναι το πιο παρήγορο σημάδι εν όψει ενός νέους έτους, που μπορεί να είναι μεν πιο δύσκολο από αυτό που φεύγει, αλλά ίσως αποτελέσει και την αρχή μιας αντίστροφης πορείας.
Έτσι αισιόδοξα θέλω να κλείσω γι’ αυτή τη χρονιά ευχόμενος στους αναγνώστες ό,τι καλύτερο γι’ αυτήν που έρχεται. Με περισσότερο προβληματισμό και με το πνεύμα της αλληλεγγύης να διακρίνει τη συμπεριφορά μας. Να μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν δίπλα μας άλλοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς.
http://www.aixmi.gr/index.php/autognwsia-kai-eilikrineia/