Σε κρίση όλη η Ελλάδα.

Του Δημήτρη Μπατζελή.

Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης και οι αποδομητικές συνέπειες από την εφαρμογή του Μνημονίου, θέτουν σε ακραία δοκιμασία το σύνολο των δομών και θεσμών της χώρας.
Οι συνέπειες αγγίζουν ήδη τον σκληρό πυρήνα του τρόπου παραγωγής της.
Το μοντέλο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της παραοικονομίας, των ειδικών φορολογικών ρυθμίσεων, του πλαδαρού κράτους βρίσκεται υπό υψηλή ατμοσφαιρική πίεση. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται υπό κρίση όλη η ελληνική κοινωνία, όπως αυτή διαμορφώθηκε από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους.
Αν και δεν υπάρχει τίποτα ασυνήθιστο στη χρονική υστέρηση μεταξύ εμπειρίας και συνείδησης, είναι φανερό ότι το σύνολο σχεδόν των πολιτικών και κοινωνικών φορέων της χώρας (κόμματα, επιχειρηματικοί φορείς, συνδικάτα, Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα γενόμενα.
Ολοι οι παραπάνω ταμπουρωμένοι στα συμφέροντά τους φλυαρούν, είναι αποσπασματικοί και αποδύονται σε μία κερδοφόρα προς τον παρόν ασυναρτησία.
Η κυβέρνηση απλώς προσπαθεί να εφαρμόσει τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που υπαγορεύει το Μνημόνιο. Ομως ακόμη και αυτό το κάνει εν πολλοίς με άτεχνο τρόπο. Εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα, το οικονομικό επιτελείο της επιδεικνύει σε πολλές περιπτώσεις ασύγγνωστη άγνοια ως προς το πώς πρέπει να οργανωθούν οι μηχανισμοί του υπουργείου για να αντεπεξέλθουν στα βαρύτατα καθήκοντά τους (π.χ. η μάχη των εσόδων ουσιαστικά δεν εδόθη ποτέ), έχει προβλήματα συντονισμού.
Η Ν.Δ. αφού ως κυβέρνηση έριξε τη χώρα στα τάρταρα, τώρα προτείνει κάτι μαγικά περί εξαφάνισης του ελλείμματος. Η παραδοσιακή αριστερά δεν ενδιαφέρεται. Τα πραγματικά περιστατικά της οικονομίας δεν βρίσκονται ούτε καν στην ατζέντα των εσωτερικών της συζητήσεων.
Τι γίνεται, όμως, με την άρχουσα τάξη της χώρας μας τους περιώνυμους επιχειρηματίες; Συνεχώς αναμασούν αιτήματα περί «μικρότερου κράτους», «ιδιωτικοποιήσεων», «χαμηλότερης φορολογίας», «περιορισμό εργασιακών δικαιωμάτων». Τίποτα απ’ αυτά δεν δηλώνει ότι έχουν συναίσθηση των υποχρεώσεών τους ως ιθύνουσας τάξης. Τίποτε που να θυμίζει ολοκληρωμένη παρέμβαση. Φυσικά δεν παραλείπουν να ζητούν κρατικές επιδοτήσεις.
Σπάνια μπορούμε να λύσουμε προβλήματα αποφεύγοντας να τα θέσουμε. Ολοι οι αρμόδιοι όμως αυτό ακριβώς κάνουν. Αδυνατούν να θέσουν τα καίρια προβλήματα της οικονομικής προοπτικής της χώρας που από την επίλυσή τους θα κριθεί η ποιοτική μεταλλαγή της, που είναι απαραίτητη. Με μία φράση το διακύβευμα είναι μετασχηματισμός του ελληνικού μικροαστικού καπιταλισμού σ’ ένα μοντέλο παραγωγής που θα είναι βιώσιμο στον ευρωπαϊκό καταμερισμό της εργασίας.
Προβάλλεται η άποψη ότι η αιτία αδυναμίας απαντήσεων είναι η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού. Φαίνεται όμως ότι η αιτία είναι ακόμη σοβαρότερη: Δεν υπάρχει θεωρία.
Δηλαδή ένα καλοδουλεμένο σχέδιο σε στερεές ιδεολογικές βάσεις σε πραγματικές συνθήκες, συνειδητά προσανατολισμένο σ’ ένα εφικτό σκοπό, το οποίο να γίνει αποδεκτό από τη κοινωνία.
Οσο το πολιτικό σύστημα, τα άρχοντα κόμματα και οι πρωτοπόρες κοινωνικές δυνάμεις αδυνατούν να διαμορφώσουν μία ηγεμονική θεωρία οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης θα είναι καταδικασμένοι να περιπτωσιολογούν, να αποδύονται σε κοκορομαχίες και να βαυκαλίζονται ότι η πολιτικοοικονομική μηχανή θα κινηθεί χωρίς να αγγίξουν τον κεντρικό μηχανισμό της.
Επ’ αυτού είναι επίσης χαρακτηριστική η αμήχανη σιωπή πολλών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, τα οποία σε άλλους καιρούς συνέβαλαν σημαντικά στην εξωστρέφειά του και στη σύνδεσή του με πρωτοπόρες κοινωνικές δυνάμεις.
Η ίδια αμηχανία παρατηρείται και στους προοδευτικούς τεχνοκράτες. Περιορίζονται απλώς σε επί μέρους προτάσεις (π.χ. ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας).
Ομως η απόσταση από τη θρησκεία της αδράνειας στην κρίση ηγεμονίας δεν είναι μεγάλη. Ηδη τα πρώτα δείγματα υπάρχουν: Κρίση των κομμάτων, υφέρπων φασίζον λαϊκισμός, άναρχη αμφισβήτηση.
Πολλές φορές ακραίες καταστάσεις έχουν αποδειχθεί παραγωγική πηγή γνώσης. Η σημερινή Ελλάδα βρίσκεται σε ακραία κατάσταση. Οι ταγοί της ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα χρονικά περιθώρια είναι στενά.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=72705147

Νέα πρόσωπα...νέες ιδέες.

Υποψηφία δήμαρχος αναπτύσσει στο ακροατήριο της διάφορες σκέψεις και  προτάσεις. Είτε γιατί το πιστεύει, είτε γιατί η καινοτομία είναι  trendy, αφηγείται μία εμπειρία της από περιοδεία σε συνοικία του δήμου που διεκδικεί τον δημαρχιακό θώκο.Όταν η υποψηφία περνά μπροστά απο παράγκα-οικοδομή ,την πλησιάζει η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια και τις εξιστορεί οτι δεν μπορεί να ολοκληρώσει την οικοδομή, διότι η αρχαιολογική υπηρεσία σταμάτησε τις εργασίες καθότι ανευρέθησαν συλημένοι αρχαίοι τάφοι. Πρός έκπληξη του ακροατηρίου της, η υποψηφία δήμαρχος αναρρωτήθηκε γιατί η ιδοκτήτρια δεν τοποθετούσε γυάλινο δάπεδο, ώστε  και την άδεια της αρχαιολογικής υπηρεσίας να εξασφαλίσει αλλά και οι αρχαίοι τάφοι να μην καλυφθούν.Δεν κατέστη γνωστόν αν υπήρξε αντίδραση απο την ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια και ποιά ήταν αυτή. Το μόνον βέβαιο είναι οτι την έκπληξη του ακρατηρίου διεδέχθη η θυμηδία και οι συγκεκαλυμμένοι γέλωτες. Όπως εξ ίσου βέβαιον είναι οτι η υποψηφία έδειχνε να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανη με τη "μακάβρια" ιδέα της.
Υ.Γ. Το γεγονός μας το διηγήθηκε φίλος που παρευρέθη στην συγκεκριμένη διαδικασία ως προσκεκλημένος του ευτραφούς συζύγου της υποψηφίας,ο οποίος όμως απουσίαζε λόγω υποχρώσεων που απορρέουν απο τα υψηλά κυβερνητικά του καθήκοντα.