“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

29 Φεβρουαρίου 2012

ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΧΩΡΑ

 Του Βασίλη Κόκκα
Χειρουργού Οδοντίατρου

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από εδώ και πέρα.
Κική Δημουλά

Ελλάδα καταχρεωμένη. Πολιτικό σύστημα χρεοκοπημένο. Θεσμοί αναξιόπιστοι. Κοινωνία που πελαγοδρομεί ανάμεσα σε κρίση αμεριμνησίας και βαθιά ανησυχία. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει κομμάτια και θρύψαλα…
Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Θα φάμε γερές θάλασσες… Χρειαζόμαστε επειγόντως αυτοσυνειδησία που προϋποθέτει έναν ανελέητο αυτοέλεγχο και μία κριτική ματιά που δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτε!
Η πληγωμένη Ελλάδα δε γιατρεύεται με το να κρύβει με σεμνότητα ή αναισχυντία της πληγές της. Καταντήσαμε καρπαζοεισπράχτορες και delivery boys…
Φθάσαμε εδώ… Δεν πρόκειται για φυσικό φαινόμενο! Ήταν μια διαδρομή… Μια τρελή πορεία παρασιτικού καταναλωτισμού και ενός «επαίσχυντου κοινωνικού συμβόλαιου» που συνομολόγησαν τα μεγάλα κόμματα εξουσίας με ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα που διαπαιδαγωγήθηκε να τρώει τις σάρκες του, συχνότατα και τα περιττώματα του… Το φυτίλι της βόμβας της ήσσονος προσπάθειας, του λαϊκού καρκατσουλιού και της πλήρους ασυδοσίας μεγάλου μέρους της επιχειρηματικής τάξης, έκαιγε για πολύ καιρό…
Βρεθήκαμε στις «μέρες της αρμύρας», στη δίνη της μεγάλης κρίσης για όλη την Ευρώπη, όχι μόνον πλήρως απαράσκευοι και απροετοίμαστοι αλλά κυριολεκτικά βυθισμένοι σε χειμερία νάρκη, χορτασμένοι από ισχυρές δόσεις εθνικής αυταρέσκειας και ψευδαισθήσεων…
Η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, όλες αυτές οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον Ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, όλοι αυτοί που σήμερα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία, επί χρόνια τηρούσαν αιδήμονα σιωπή, έκαμαν πως δεν έβλεπαν, δεν ήξεραν, δεν άκουγαν, δεν αισθάνονταν ότι πλησιάζει η ώρα που «τα σαρώνει και μας σαρώνει / και θεατρίνους και θεατρώνη»…
Όμως, σε μία εθνική πανωλεθρία, δεν υπάρχουν ΑΘΩΟΙ! Αναμφίβολα, οι μεγάλες ευθύνες ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν. Δ. που «οργάνωσαν δημοκρατικά!!!» τη διανομή «ξένου χρήματος» και εξασφάλισαν τη μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό!
Δε φταίνε όμως μόνο αυτοί. Φταίνε και αυτοί που αποτελούν τους μόνιμους τροφοδότες της κοινωνικής πλειοδοσίας και της οικονομικής αμεριμνησίας. Εκείνοι που συντηρούν στην Ελληνική κοινωνία μια διαρκή ψευδαίσθηση ευκολίας και αφασίας... Σε κάθε περίπτωση Αριστερά δε σημαίνει ότι στηρίζεις αυτόν που «κάθεται» και περιμένει να τα κάνουν όλα οι άλλοι… Αριστερά δεν μπορεί να σημαίνει ότι ταυτίζεσαι με το μοντέλο του νεοέλληνα ραγιά που μπροστά στη δική του εξυπηρέτηση είναι έτοιμος να καταπατήσει κάθε έννοια δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, ισονομίας!
Δυστυχώς ενώ κινδυνεύουμε να γυρίσουμε στην εποχή του λύχνου και της ασετιλίνης, δε διακρίνεται πουθενά στο πολιτικό σύστημα της χώρας ένα αίσθημα ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, περισσεύει η υποκρισία και ο μεταμορφισμός που είναι συνώνυμα της αναξιοπιστίας και της παρακμής…
Είναι τραγελαφική η αγωνιώδης προσπάθεια αυτοσυντήρησης οικτρά αποτυχημένων ιστορικά, διευθυντικών ομάδων και προσώπων… Όλοι θέλουν «να μηδενίσουν το κοντέρ»… Όλοι δείχνουν έτοιμοι και πρόθυμοι για νέες «επανεκκινήσεις»…
Η αντιστροφή της λογικής και η κατάλυση της σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, φαίνεται ότι είναι πρώτιστο «καθήκον» εκείνων που μονοπωλούν το δημόσιο λόγο, εκείνων που ασκούν την εξουσία και των φερεφώνων τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες και τα πρόσωπα που ήταν εκφραστές και φορείς μιας τραγικά αποτυχημένης πολιτικής, δεν μπορούν να γίνουν εκφραστές του «ΝΕΟΥ» παρ’ όλες τις μεταλλάξεις τους.
Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. φέρουν ακεραία την ευθύνη για το ότι μας παρέδωσαν άνευ όρων στη φαυλότητα μιας πολιτικό – οικονομικής – δημοσιογραφικής ελίτ που λεηλάτησε τη χώρα, ενώ μας κολάκευε με παραμύθια περί «ισχυρής Ελλάδας» και «θωρακισμένης οικονομίας» και μας εξαγόραζε με δανεική ευημερία…
Δε δικαιούται κανείς από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. σήμερα, να κλαίνε πάνω από τις στάχτες της φωτιάς που αυτοί ανάψανε!!!
Για την απουσία κάθε στρατηγικής σκέψης, για την ανεπάρκεια και την ανικανότητα τους, για τον αμοραλισμό και την παταγώδη αποτυχία τους, για τα ανομήματα τους μπορεί να συγχωρηθούν μόνο από τον Θεό… Από εμάς ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!
Τα δύο μεγάλα κόμματα, αυτά τα κλειστά συστήματα εξουσίας δεν έχουν πλέον ΤΙΠΟΤΑ να προσφέρουν στην κοινωνία και τη χώρα. Αντίθετα, συνιστούν πηγές κακοδαιμονίας. Το να διατηρείται πεισματικά στην κορυφή, η ίδια πολιτική τάξη που οδήγησε την κοινωνία στη χρεοκοπία και την οικονομία στην κατάρρευση είναι ηθικά δυσάρεστο και πολιτικά προβληματικό.
Η συγκρότηση νέων πολιτικών σχημάτων στη σημερινή Ελλάδα δε συνιστά απλά αίτημα δημοκρατίας και ελευθερίας αλλά όρο επιβίωσης της κοινωνίας και του λαού μας.
Η σημερινή αδιέξοδη πορεία δε γίνεται να συνεχισθεί για πολύ ακόμα. Όσο θα αδυνατούν οι κυρίαρχοι θεσμοί να προτείνουν στην κοινωνία ένα συλλογικό όραμα και μια αξιόπιστη φερέγγυα πρόταση κινητοποίησης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, τόσο θα θεριεύει ο κίνδυνος η κρίση χρέους να εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή…
Είμαστε ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΧΩΡΑ! Δε μας λείπει μόνο το χρήμα, αλλά και το ηθικό. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα. Ο Ελληνικός λαός αντιμετωπίζει καθημερινά διλήμματα, αντικειμενικά τρομακτικά και ψυχολογικά αφόρητα… Η υπέρβαση των διλημμάτων, η ανατροπή των σημερινών δυσβάσταχτων συσχετισμών απαιτούν την εκτέλεση ενός ηράκλειου άθλου για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απλά δεν διαθέτουν τα κότσια.. Η ελληνική κοινωνία δε μπορεί άλλο να καμώνεται την «ωραία κοιμωμένη» και να συνεχίσει να χώνει το κεφάλι της στην άμμο..
ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΕΞΩ! Να εισπνεύσουμε το οξυγόνο νέων ιδεών, να εμπιστευθούμε φωνές - νησίδες λογικής και ευθυκρισίας, να αξιοποιήσουμε συγκροτημένα και νουνεχή μυαλά που αντέχουν να σηκώσουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο ιστορικών ευθυνών.
ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ! Με τη Γκραμσιανή απαισιοδοξία της λογικής και την αισιοδοξία της βουλήσεως. Ας γυρίσουμε οριστικά την πλάτη σε όλους αυτούς που ενορχηστρώνουν την πολιτική άπνοια, την πνευματική οξείδωση και την ιστορική αμνησία..
Όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται… Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι τα δίκαια της Ελλάδας δεν συγκινούν κανέναν όσο συμπεριφερόμαστε ως ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και προγράμματα στήριξης… Ας πούμε καθαρά ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει αύριο δεν είναι απλά η λογιστική ρύθμιση τους χρέους, αλλά η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας σε παραγωγική βάση. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πέρα και απέναντι από τις «αυτονόητες αλήθειες των ειδημόνων» και ας χαράξουμε ΕΜΕΙΣ τη μεγάλη ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ απέναντι στην κοροϊδία των μονόδρομων που με περίσσεια ευκολία μας πλασάρουν οι κάθε λογής πανηγυρτζήδες και καραγκιοζοπαίχτες του δημόσιου βίου που είχαν την αφέλεια ή το θράσος να καλωσορίσουν το θηρίο στο κλουβί με ξεφωνητά ενθουσιασμού!!!
Η Δημοκρατία, η ευημερούσα κοινωνία δεν δημιουργείται από το αόρατο χέρι της αγοράς ούτε από το «ιππικό» του Δ.Ν.Τ και της τρόικας, αλλά από πραγματικά χέρια… Η πραγματική Δημοκρατία ΚΑΤΑΚΤΑΤΑΙ, δεν χαρίζεται!!! Όχι με σκιαμαχίες, μάχες οπισθοφυλακής και γελοίες ρητορικές εξάρσεις, όχι παραμένοντας δέσμιοι των δικτύων συνενοχής και του παρασιτισμού, αλλά με εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Ασφαλώς δε φταίμε όλοι το ίδιο και δε φταίμε όλοι για τα ίδια… Οι λαοί πετυχαίνουν, όταν καταφέρνουν η αλήθεια να ταυτισθεί με την κοινή λογική . ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδηγούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας… Είναι χρέος όλων να μην το επιτρέψουμε, να μην παρασυρθούμε, να αντισταθούμε. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο τις πολιτικές offshore που κανοναρχούν τον τόπο και κατασπατάλησαν ανερυθρίαστα όχι μόνο δημόσιο χρήμα, αλλά και ιδέες, αρχές και αξίες…
Δεν οχυρωνόμαστε στις πικρίες μας, στη διάψευση των ελπίδων μας, στη βαθειά απογοήτευση..
Δεν κλεινόμαστε στο κάστρο της μοίρας μας..
Ας σταθούμε ΟΡΘΙΟΙ, με ψηλά το κεφάλι και τώρα στα δύσκολα. Ψάχνοντας τη σκέψη, το όραμα, την αγάπη, την ευγένεια, την καλλιέργεια, τις πυξίδες και τους οδοδείκτες που δείχνουν προς ένα πέρασμα, προς τη γεωγραφία της αληθινής ζωής…
Ψάχνοντας το απροσδόκητο γρασίδι που βλέπουμε κάποτε να ραγίζει το τσιμέντο…
                       

27 Φεβρουαρίου 2012

Η Μεταπολίτευση, η κρίση και οι εκλογές

Γράφει ο delinquents

Θέλω να γράψω ένα άρθρο εδώ και καιρό για το τι περιμένω εγώ από τις επερχόμενες εκλογές. Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά αλλά πάντοτε ανακαλύπτω νέα προβλήματα η λύση των οποίων δεν είναι πάντοτε προφανής. Ας πάρουμε λοιπόν κάποια δεδομένα: (α) έχουμε φτάσει στον πάτο (ή θέλουμε να ελπίζουμε ότι ο πάτος είναι αυτό που έχουμε φτάσει), (β) η υπάρχουσα κατάσταση έχει δημιουργηθεί από όλα αυτά που βιώσαμε τα τελευταία 30 χρόνια και (γ) για να ανακάμψουμε θα πρέπει να δημιουργηθούν νέες συνθήκες και προϋποθέσεις.
Ας ανακάμψουμε λοιπόν, αλλά πως; Εδώ πάλι θα πρέπει να δεχτούμε κάποιες προϋποθέσεις οι οποίες θα εισάγουν και την έννοια της κατεύθυνσης ή της πορείας εξόδου. Θα δώσουν την πολυπόθητη έμπνευση για το μέλλον. Θέλουμε με την έξοδο της κρίσης μία κοινωνία ανθρωποφάγο ή μία κοινωνία που θα σέβεται την ατομικότητα; Θέλουμε μία κοινωνία στην οποία μέλλον θα έχουν μόνο οι έχοντες και οι κατέχοντες ή μία κοινωνία ίσων ευκαιριών; Θέλουμε μία κοινωνία στην οποία θα έχουμε το κράτος εισπράκτορα και μπαμπούλα ή μία κοινωνία που θα ανταμείβεται η δημιουργία, η καινοτομία και η προσφορά στον συνάνθρωπο; Εν τέλει θέλουμε μία κοινωνία με στόχο μόνο τον οικονομικό φιλελευθερισμό ή μία κοινωνία με φιλελεύθερη διάθεση σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική, κτλ);
Οι εκλογές είναι προ των πυλών και νομίζω πως θα πραγματοποιηθεί η μεγαλύτερη αλλαγή στην συμπεριφορά του εκλογικού σώματος από το 1981 και μετά. Νέα κόμματα, νέοι σχηματισμοί, νέες συνιστώσες θα παρουσιάσουν τις ιδέες τους και τις προτάσεις τους για το μέλλον. Αν μας δίδαξε κάτι η κρίση είναι πως οι επιλογές της κοινωνίας είναι αυτές που εν πολλοίς διαμορφώνουν και τις προοπτικές της. Θα δεχθεί η κοινωνία ίδιους ανθρώπους που διατείνονται ότι πρεσβεύουν νέες ιδέες; Ή μήπως νέους ανθρώπους που πρεσβεύουν παλιές ανακυκλωμένες ιδέες; Θα εμπιστευτεί η κοινωνία νέους σχηματισμούς ή μήπως θα περιμένει τα παλαιά κόμματα να μετασχηματιστούν στις νέες συνθήκες; Θα στραφεί η κοινωνία προς τον συντηρητισμό όπως συμβαίνει σε περιόδους κρίσης ή μήπως θα επιλέξει ελευθεριακή και ριζοσπαστική διάθεση στην επίλυση των προβλημάτων.
Πολλά θα απαντηθούν με το αποτέλεσμα των εκλογών που πιστεύω θα είναι ένα μεγάλο μάθημα για όλους μας. Είμαι από αυτούς που θεωρώ πως ο ισοπεδωτισμός των πάντων λειτουργεί προς όφελος των λίγων, των μέτριων, των πραγματικά υπευθύνων και των πραγματικά ενόχων. Ωστόσο βλέποντας κομματικούς σκελετούς να περιφέρονται στα κανάλια και να προσπαθούν να πείσουν πως αυτοί πάντα προσπαθούσαν για το διαφορετικό με κάνει να σκέφτομαι πως μία οριζόντια, ανατρεπτική αλλαγή του πολιτικού προσωπικού θα παρασύρει λιγότερους καλούς καθώς οι μέτριοι και οι επικίνδυνοι είναι η πλειοψηφία στο υπάρχον σύστημα.
Στην Ελλάδα δεν έχει απολεστεί το δικαίωμα η κοινωνία να επιλέγει το ανθρώπινο δυναμικό που θα την αντιπροσωπεύει στην Βουλή των Ελλήνων. Ο σταυρός δίπλα από το όνομα του υποψηφίου είναι η συνεισφορά της κοινωνίας στην πορεία της χώρας προς το μέλλον. Η Μεταπολίτευση μας δίδαξε πως επιλέγεις εκείνον τον υποψήφιο ο οποίος είναι πιο εύκολο να υλοποιήσει τα προσωπικά σου αιτήματα ή τα αιτήματα της κλειστής ομάδας ή κάστας που αντιπροσωπεύεις. Η κρίση μας δίδαξε πως η αποσπασματική υλοποίηση προσωπικών αιτημάτων ή αιτημάτων μίας κλειστής ομάδας ή κάστας λειτουργεί επί ζημία για το σύνολο της κοινωνίας δημιουργώντας στρεβλώσεις και παραλήψεις οι οποίες δεν είναι εύκολο να ανατραπούν.
Ας ξεκινήσει η ανάκαμψη από την επιλογή του ανθρώπινου δυναμικού, κάτι που ο καθένας ελέγχει απόλυτα για τον εαυτό του. Ας ασχοληθεί ο καθένας με το ποιόν του κάθε υποψηφίου, με την κοινωνική και επαγγελματική του πορεία, με την προσφορά του στην κοινωνία. Ας επιλέξουμε ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν εκείνες τις αξίες οι οποίες πρέπει να ενεργοποιηθούν για να ανακάμψουμε από την κρίση.
Περισσότερα στο http://delinquents.wordpress.com/

24 Φεβρουαρίου 2012

Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας

Η ελληνική κοινωνία δοκιμάζεται τόσο από την κρίση όσο και από τις αδιέξοδες συνταγές αντιμετώπισής της. Υποχωρούν θεσμοί που συγκροτήθηκαν μέσα από πολλούς αγώνες και θυσίες στη μεταπολεμική Ελλάδα: οι κοινωνικές ασφαλίσεις, το σύστημα δημόσιας υγείας και περίθαλψης, η εκπαίδευση, οι συγκοινωνίες, το φυσικό και αστικό περιβάλλον, η δυνατότητα ασφαλούς διαβίωσης, στοιχειώδη δημόσια αγαθά που συνιστούν την ελληνική εκδοχή ενός ήδη λειψού και απαξιωμένου κοινωνικού κράτους κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα η κοινωνία να οδηγείται στην ασφυξία.
Προβάλλεται εκβιαστικά το δίλημμα: λιτότητα ή χρεοκοπία; Ωστόσο, δεν πρόκειται για δίλημμα αλλά για αρνητικό άθροισμα: και λιτότητα και χρεοκοπία. Η ανά τρεις μήνες απειλή αποβολής της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι ηθικά ανοίκεια και οικονομικά καταστροφική, γιατί ενισχύει την βαριά ύφεση, μετατρέποντας την Ευρώπη σε κεντρικό παράγοντα αβεβαιότητας, οικονομικής αστάθειας και βαθέματος της κρίσης. Η ίδια η Ευρώπη διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η Ελλάδα να μην τηρεί τις δανειακές της υποχρεώσεις.
Κάθε μέρα γίνεται πιο φανερό ότι η συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, που κορυφώθηκε με την ψήφιση του Μνημονίου 2, δεν είναι μια πορεία διάσωσης και εξόδου ούτε άρσης των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά μια πορεία καταστροφική, βασισμένη στην κοινωνική αδικία. Την κρίση δεν την υφίστανται όσοι εκμεταλλεύτηκαν το κράτος και το δημόσιο συμφέρον επί δεκαετίες, αλλά οι πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή επιχείρηση αναδιανομής πλούτου και ισχύος, που υπονομεύει το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, δημιουργώντας ακραίες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες. Ταυτόχρονα, επανεμφανίζεται δυναμικά ο εθνικισμός ενώ εντείνονται ο ρατσισμός και η ξενοφοβία.
Η ψευδώνυμη χρήση της έννοιας της «μεταρρύθμισης» είναι ενδεικτική για την αδυναμία υπέρβασης της κρίσης. Και αυτοί ακόμη που ήλπιζαν ότι η κρίση θα αποτελούσε ευκαιρία εξυγίανσης και τολμηρής θεσμικής ανανέωσης αντιλαμβάνονται πλέον ότι οι επιβαλλόμενες «μεταρρυθμίσεις» διαλύουν την κοινωνία. Ο λόγος που κυριαρχούσε στο εσωτερικό και εντείνεται στο εξωτερικό είναι ηθικολογικός, τιμωρητικός και ενοχοποιητικός. Κάθε αντίρρηση και κριτική επισείει την κατηγορία του «λαϊκισμού», του «συντεχνιασμού» και του «αντιευρωπαϊσμού». Αφού πρώτα στιγματίστηκε η μεταπολίτευση και το πνεύμα δημοκρατίας που έφερε στον τόπο, παρακολουθήσαμε και τον εξαγνισμό της άκρας δεξιάς, με τη συμπερίληψή της στην κυβέρνηση. Παράλληλα, πυκνώνουν οι προτάσεις για κυβερνήσεις «αρίστων», για συνασπισμούς τεχνοκρατών που θα «σώσουν» τη χώρα. Πρόκειται για ισχυρές αντιδημοκρατικές και αυταρχικές τάσεις, που εκμεταλλεύονται, με λαϊκιστικό τρόπο, τα δικαιολογημένα αισθήματα αποτροπιασμού απέναντι στην παλιά τάξη πραγμάτων που καταρρέει. Ωστόσο, σε αντίθεση με έναν ρηχό «εθνικά υπερήφανο» λόγο εναντίον των δανειακών συμβάσεων, δεν νοσταλγούμε, βέβαια, αυτή την τάξη.
Ελλάδα και Ευρώπη βυθίζονται σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη κρίση, που δείχνει όχι μόνο τις θεσμικές αδυναμίες της Ένωσης, αλλά και τη διαχείρισή της από τις συντηρητικές ηγεσίες με νεοφιλελεύθερες συνταγές. Όσο και αν μοιάζει δύσκολο, οφείλουμε να εργαστούμε για μια κοινωνική και δημοκρατική Ευρώπη, που θα προβάλλει τις ιστορικές και πολιτικές της αξίες, δίνοντας νέο περιεχόμενο στην παγκοσμιοποίηση — άλλωστε, η λύση δεν μπορεί να είναι εθνική, αλλά πρέπει να ανταποκρίνεται στις διαστάσεις της ηπείρου μας, και όχι μόνο. Σήμερα ταπεινώνουν τους Έλληνες, αύριο τους υπόλοιπους λαούς, σπέρνοντας δυσπιστία και μίσος ανάμεσά τους. Πρόκειται για μια καταστροφική στιγμή στην ευρωπαϊκή ιστορία. Έτσι, η αλληλεγγύη προς την Ελλάδα συνιστά πολιτικό διακύβευμα για όλη την προοδευτική Ευρώπη.
Απέναντι στον άκριτο και εντέλει ταξικό λόγο οφείλουμε να προτάξουμε την κριτική σκέψη, την καθημερινή εμπειρία και τις ανάγκες των πολιτών, ιδίως αυτών που πλήττονται άδικα από την κρίση. Όσοι και όσες υπογράφουμε το κείμενο, επιθυμούμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας. Μια μεγάλη συμπαράταξη, που θα φέρνει κοντά ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, με στόχο να αποκαταστήσει το νόημα των λέξεων, τη δημιουργική επικοινωνία ανάμεσα σε κοινωνικούς χώρους και πολίτες με διαφορετικές εντάξεις, που συμμερίζονται τις θεμελιώδεις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας, τις συντεταγμένες δηλαδή της ιδιότητας του πολίτη σε ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό πολίτευμα.
Απορρίπτοντας τη λογική του «μονόδρομου», τα ανιστόρητα στερεότυπα που ενοχοποιούν την ελληνική κοινωνία καταρρακώνοντας τη συλλογική αξιοπρέπειά μας, επιδιώκουμε να αναδείξουμε, εντός κι εκτός Ελλάδας, τις συνέπειες της κρίσης. H ελληνική κρίση είναι μέρος μιας συνολικότερης κρίσης, η οποία αλλάζει θεμελιακά την ιστορική εποχή που ζούμε. Σ’ αυτήν τη μεταιχμιακή περίοδο είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι διακυβεύονται τόσο η έννοια του κοινωνικού, όσο και η δημοκρατία και τα δικαιώματα του πολίτη.
ΥΓ.Το κείμενο αυτό υπήρξε προϊόν της πρωτοβουλίας μιας ομάδας πολιτών από διαφορετικούς χώρους οι οποίοι συμφώνησαν ως προς την αναγκαιότητα να ακουστεί συγκροτημένα και μαζικά μια τεκμηριωμένη, κριτική φωνή τόσο μέσα όσο και έξω από την Ελλάδα. http://koindim.wordpress.com/

22 Φεβρουαρίου 2012

Ο Μήτσος, ο Δημήτρης και το όραμα του 2032


Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Κάθε φορά που πιάνω το μολύβι στο χέρι φοβάμαι ότι επιτείνω τη μελαγχολία σας. Σε κάθε περίεργη εποχή με άγνωστο άμεσο αλλά και απώτερο μέλλον, ο καθένας προσπαθεί να ιχνηλατίσει πέρα από τα μερίδια ευθύνης στο σημερινό κατάντημα, και την εικόνα του αύριο αυτής της χώρας.
Έχοντας μία μικρή κόρη μόλις επτά (7) ετών και εκτιμώντας την ανησυχία μου στο απώτερο μέλλον έχω να σας διηγηθώ την ιστορία του Μήτσου της δεκαετίας του 1980 που μετεβλήθη σε κύριο Δημήτρη.
Ο Μήτσος λοιπόν του 1980, ήταν ένας άνθρωπος που έμενε στην καλύτερη περίπτωση σε τριάρι στα Πατήσια, είχε ένα επάγγελμα μικρής απόδοσης και ένα μέλλον μετρημένα ευοίωνο. Ήρθε λοιπόν το σάρωμα της Αλλαγής του 1981. Με πολλά δάνεια και μπόλικη ετεροχρηματοδοτούμενη ανάπτυξη, ο Μήτσος άρχισε να μεταλλάσσεται. Από εργάτης, μικρουπάλληλος και μικροεπιχειρηματίας μεταβλήθηκε σε μικροαστό ή έστω μεσοαστό.
Έζησε την ανατροπή του σκηνικού της μετεμφυλιακής δεξιάς διαχείρισης. Βγήκε από το σκοτάδι του «σιγά – σιγά και βλέπουμε». Πήρε αυτοκίνητο, άλλαξε σπίτι, προσπάθησε να αφήσει τα Πατήσια, την Αχαρνών και το Παγκράτι. Έκανε μία καλύτερη ζωή. Μεταβλήθηκε σιγά σιγά στη δεκαετία του 1990 σε κύριο Δημήτρη. Είχε ένα πρόβλημα ακόμη. Η  δανειακή του εξέλιξη, ήταν ακριβή, λόγω των επιτοκίων που εκείνη την εποχή παρέμεναν ψηλά.
Όμως η ζωή του είχε αλλάξει. Δίπλα στην αγαπημένη σύζυγο, μερικές φορές (όχι πάντα) προστέθηκε και μια καλλιεπής δεύτερη εναλλακτική επιλογή. Το παιδί του αξιώθηκε μιας πιο λουσάτης εκπαίδευσης. Άλλαξε πιο γρήγορα τα αυτοκίνητα και γρήγορα μετεγκαταστάθηκε στα μεσοβόρεια Προάστια (Νέο Ψυχικό, Μαρούσι, Χαλάνδρι) ή στα λίγο πιο βόρεια (Ερυθραία, Δροσιά). Η καλή του σύνταξη ήταν εξασφαλισμένη, χρειαζόταν ακόμη ένα μικρό σπρώξιμο για να γίνει μεγαλύτερος. Πίεζε τον πολιτικό της αρεσκείας του για μια καλύτερη ζωή. Αν δεν ήταν υπάλληλος, ψιλοξέχναγε να τα δηλώνει όλα στην Εφορία. Άρχισε να ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό και οι διακοπές του ήταν μεγαλύτερες σε διάρκεια.
Έτσι έζησε για μια 20ετία το δικό του μύθο. Πάνω στην εξέλιξη όλων αυτών, του ήλθε και η χρυσή ευκαιρία της τελευταίας 10ετίας. Έγινε πολίτης του Ευρώ. Το χρυσοπλήρωσε βέβαια στην ισοτιμία, μια και σε μια βραδιά , μαγικά όλα τα είδη ξέφυγαν 20-30% επάνω, χωρίς κανένα ουσιώδη έλεγχο. Έπαιξε και ως «ειδήμων» στο Χρηματιστήριο, περισσότερο έχασε, κάποιες στιγμές κέρδιζε, έγινε και γκάμπλερ (παίκτης). Ήρθε το τζιπ, η πιο λουσάτη ζωή και τα πιο φθηνά σε επιτόκια δάνεια. Έτσι μέσω των θεσμών των χαμηλότοκων δανείων πήγε ακόμη πιο ψηλά τη ζωή του και τις καταναλωτικές του δυνατότητες. Το παιδί του τέλειωσε στο Πανεπιστήμιο, έκανε μεταπτυχιακό, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα της περιορισμένης αγοράς, οι ευκαιρίες δεν ήταν πολλές. Κάτι λοιπόν η έλλειψη ευκαιριών για τα παιδιά του Μήτσου – Δημήτρη, κάτι το Χρηματιστήριο, όπου ο Μήτσος έπαιξε και έχασε, κάτι οι υπόνοιες για διαφθορά (στην οποία ουκ ολίγες φορές συνήργησε ο Μήτσος – Δημήτρης) κατέστησαν τις τότε κυβερνήσεις και ιδιαίτερα τον Κωνσταντίνο Σημίτη μη ελκυστικούς. Άλλωστε αυτή η εσωστρεφής διάθεση του τότε Πρωθυπουργού, οι καλβινιστικές του προσεγγίσεις της μορφής «Αυτή είναι η Ελλάδα», δημιούργησαν ενόχληση στον Μήτσο – Δημήτρη. Ήταν άλλωστε βαρετό να βλέπει χρόνια τους ίδιους ανθρώπους να διαχειρίζονται τα δανεικά του. Ήθελε αλλαγή. Ήθελε τον κιμπάρη,τον Ραφηνιώτη, τον αλλέγκρο τύπο με τις ταβέρνες, τη λίγη δουλειά, το περισσότερο καθησιό και τις θαμπές υποσχέσεις για διαφάνεια.
Έτσι συνεχίστηκε ο κύκλος της μεταπολίτευσης με ούζα, μεζέδες και έχει ο θεός. Κάτι οι περισσότερες προσλήψεις στο Δημόσιο, κάτι τα μπλοκάκια και οι συμβάσεις έργου, που βολεύτηκαν τα παιδιά του Μήτσου , η κατάσταση συνεχίστηκε. Βέβαια τα σύννεφα πύκνωσαν πάνω από τους Μήτσους-Δημήτρηδες κατόχους του Κυπέλλου Euro 2004 και των Ολυμπιακών, αλλά εντέλει βρε αδελφέ, όλοι πίστευαν ότι το συννεφάκι τους, θα είναι πάντα το σπίτι τους.
Έγιναν και οι εκλογές του 2009, ο Μήτσος πια είχε ενοχληθεί από το Βατοπέδι, την υπερβολική ανεμελιά του τότε Πρωθυπουργού. Χρειαζόταν την υπόσχεση έστω και ελεγχόμενης παράτασης ευημερίας. Χρειαζόταν την απόδειξη ότι τα παιδιά του επιτέλους θα βρουν μια δουλεία που τους αξίζει. Είχε καταλάβει ότι έπεσε μεγάλη κυβερνητική ξεκούραση την τελευταία 5ετία. Εκείνο που δεν ήξερε, ήταν ότι τα δάνεια που έφτιαξαν τη ζωή του, πρέπει να επιστραφούν. Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι καταναλώνει περισσότερα από όσα βγάζει. Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι το συννεφάκι που καθόταν έγινε βροχή και άρχιζε πια η ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.
Το έμαθε  το 2010 από το Καστελλοριζο, αναμεσα σε πλοιάρια που ανέμελα σείονταν στο λιμάνι. Άκουσε και δεν κατάλαβε την προσκληση του ΔΝΤ και της νοοτροπιας του , επί ευρωπαικου εδάφους για πρωτη φορα μετα το πόλεμο και το άλλου τύπου σχέδιο Μάρσαλ. Στην αρχη, ως του παρουσιάστηκε, ηταν κάτι σα φάρμακο. Θα τόπαιρνε κανα δυο χρονια και όλα θα περνούσαν. Μετα πάλι ανεμελιά, καλό φαί, επιστροφή στα παλιά. Ασε που τις περισσότερες φορές μονολογούσε στη τηλεόραση. Εντάξει το παραπαίζουν να μας φοβίσουν και μετα να φανεί πως μας σώσανε. Δεκάδες αναλύσεις καφενειακού τύπου. Ολα θα περάσουν, σιγα μην είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Παιχνίδι είναι των κερδοσκόπων. Αλλα ηλθε το 2011 και δεν πέρασαν.Εφυγε η τροικα αλλά ξαναηλθε αγριότερη. Φωναζε ο Σαμαρας, αλλά κάποιοι του έδειξαν το μαντρί, και του έκλεισαν απειλητικά το μάτι. Άρχισε λοιπόν ο Μήτσος να βιώνει στην αρχή την υποχώρηση και μετά ένοιωσε να τον βάλανε σε μια τσουλήθρα , που δε βλέπει που θα καταλήξει πέφτοντας.
Ετσι πια ειδε τι σημαίνει να πέφτεις χωρις αλεξίπτωτο .Ετσι κατάλαβε ότι οι μαγκιες γίνονται από τζάμπα μάγκες, που απλά μετά λουφάζουν όταν βλέπουν ότι η οικοδομη δεν σειεται αλλά γκρεμίζεται εκκωφαντικά. Αρα ο Μητσος αρχισε να μαθαίνει. Αρχισε να ανοίγει τα βιβλία από την κατοχη και να ρωτα τους επιζωντες , πως ηταν τότε. Η ζωη του δεν αλλάζει απλά. Μερικων παει κατά διαόλου έτσι σε μια στιγμη του χρονου, που λιανισε όνειρα, εσκασε φούσκες και δείχνει απειλητικα τα σύννεφα ενός ακήρυχτου πολέμου. Και τώρα πια αδειάζει το πολιτικό σύστημα που ο ίδιος στήριξε, ανέδειξε και βοήθησε…………… Το σύστημα των κολλητών, του «άμα χρειαστεί θα βρούμε και τα χρήματα». Όλο αυτό το σύστημα κατέρρευσε. Πίστεψε σε ένα όνειρο, το εξυπηρέτησε, το μεγάλωσε και τώρα γίνεται εφιάλτης. Το βλέπει ανήμπορος, περιμένοντας κάποιον να του πει ότι βλέπει έναν εφιάλτη ,και ότι θα ξυπνήσει χαμηλότοκος, εισαγόμενος και κιμπάρης. Με «κολλητούς» της εξουσίας που δια της ψήφου κάθε φορά άλλαζε. Με φίλους Δημάρχους, Βουλευτές, Υπουργούς, συνδικαλιστές. Με βοηθό του στην κριτική δημοσιογράφους παχυλών πακέτων, που καταδικάζουν τη διαφθορά. Ολων αυτων που τωρα στα κανάλια γίνονται γλυκείς αφόρητα φιλολαϊκοί, αλλά ταυτόχρονα τρέμει κι αυτών η περδικούλα τους , μια που άνοιξε ο κατάλογος και δεν έχει αρχή και τέλος.
Ξύπνησε λοιπόν μετά από 20 και πλέον χρόνια σε μία μη φιλική χώρα, τη χώρα του. Βλέπει τους δανειστές του να ζητούν τα δάνεια πίσω. Να βάζουν εγγυησεις, κόντρα εγγυησεις, να τον λοιδωρούν ,να χαμογελουν ειρωνικά, να του δείχνουν ότι είναι παρείσακτος στο λειψό ευρωπαϊκό όνειρο. Να τρέχει έντρομος στις αντιπροσωπείες και αν μη βρίσκει αγοραστη για το αυτοκίνητο του. Και ετσι αρχισε να καταθέτει τις πινακίδες από τα τζιπ. Να πηγαίνει να πουλήσει το σπίτι του και κανείς να μη το αγοράζει. Να θέλει να πουλήσει και τον εαυτό του και η προσωπική του μετοχή να έχει εξαυλωθεί. Βλέπει το πολιτικό του σύστημα να απαρνείται μέσω του «Όλοι φταίμε» τις ευθύνες του. Βλέπει τη χώρα του στο χείλος του πουθενά με το όνειρο του τίποτα. Τρομοκρατείται, φρενιάζει, ζητά να τους αλλάξει όλους. Καμία αντίρρηση. Να τους αλλάξει. Στην ίδια χώρα όμως θα ξυπνήσει αύριο. Και να του φταινε οι πολιτικοί , ας βρει άλλους.Από την ίδια χώρα θα είναι όμως και από τον ίδιο πάτο η αφρό του βαρελιού.
Τώρα πια την καλύτερη ευχή που μπορεί να έχει για τα παιδιά του, είναι μήπως βρουν μια καλή δουλειά εκτός Ελλάδος. Ώστε να του στέλνουν χρήματα, όπως οι Έλληνες της διασποράς των δεκαετιών 1950 – 1970. Εύχεται η στενωπός να είναι για πέντε (5) χρόνια, να προλάβει. Ξερει ότι θα  είναι για 15 η 20 και τον πιανει απόγνωση. Μετρά τα χρόνια του, την ηλικία του και το αποτέλεσμα τον βγάζει αιωνόβιο. Σκέφτεται να φυλακίσει τους υπαίτιους που τα έκαναν, όλα αυτά ξεχνώντας την ηθική αυτουργία του εαυτού του ακόμα και διά της ανοχής του.  Ξεχνάει που έλεγε για τους πολιτικούς «Ενταξει να φανε, αλλά να κάνουν και κάτι»……….Ζηταει να γυρίσει στη δραχμη, πιστευοντας ότι θα γυρίσει στις καλες μέρες του 1980.Δε του λενε καθαρα  ότι δε θα υπάρξει επιστροφη εκει .Αλλο τοτε, που δεν ηταν εδώ που είναι τωρα, και άλλο να φυγει από την Ευρωπη και να ξαναχτίσει εξ αρχης την χωρα. Και αντε και την ξανάχτισε. Με ποια υλικα θα το κανει; Δηλαδη η δραχμη θα τον καθαγιασει και αυτόν και τους ηγήτορες του;
Τις προάλλες καληνύχτισα το παιδι μου  με ένα φιλί. Δεν έχει σημασία αν με λένε Μήτσο, Δημήτρη,Γιάννη ή Πάνο. Σκέφτηκα να μάθει καλά Αγγλικά, να σπουδάσει αν μπορέσει καλά και λυτρώθηκα προσωρινά με την ιδέα ότι στο εξωτερικό μπορεί να βρει μια καλή δουλειά.
Μετά κάθισα στην τηλεόραση ταξιδεύοντας με το τηλεχειριστήριο σε απαίσια νέα, που συνιστουν οι προσωρινες λυτρωσεις του δεύτερου μνημονίου. Λιγο πριν από το τριτο , ίσως το τεταρτο. Δε πίστεψα ότι σωθηκα, σκέφθηκα ότι εχω μακρυ δρόμο και ισως ηλικιακα να μη προλάβω.Μελαγχόλησα που δεν έχω γη να καλλιεργήσω στα πενήντα (50)και κάτι και που δεν ξέρω να το κάνω. Μελαγχόλησα όταν σκέφτηκα ότι δε γνωριζω το δρομο, αγνοω τη νεα περπατησιά. Με καθησύχασε όταν θυμήθηκα την Ολίβια ντε Χαβιλαντ ως  Σκάρλετ Ο’ Χάρα στην  τελευταία φράση από το κινηματογραφικό έργο «Όσα παίρνει ο άνεμος» «Εν τέλει αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα».
ΥΓ Ακουγα χτες γνωστο νέο , ηγετη και αριστερό  να απειλει και σκέφθηκα: Ενταξει μεγαλε μη φωνάζεις , θα το ξαναδωσει ο μπαμπας το χαρτζηλικι, που σουκοψε με τσαμπουκα στις μαθητικες διαδηλώσεις πριν πολλα χρονια..μη του κρατας κακια..Ενταξει θα του αποδειξεις ότι εισαι μάγκας..


17 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ: Ευρώπη ή η καθ’ ημάς Ανατολή?

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Υπάρχουν εποχες, που είναι καλό αλήθειες η απόψεις να λέγονται , ως έχουν. Πάντα σαν έθνος, πολιτιστικά, πολιτικά και ευρύτερα ιδεολογικά ζούσαμε υπό το συνεχες δίλημμα.Ποιός είναι ο πραγματικός δρόμος του Ελληνισμού. Είναι η μόνιμη μας επιλογή ο δρόμος της Ευρώπης, του ευρωπαικού διαφωτισμού, της έρευνας, του επιστημονικού ορθολογισμού, η  ο δρόμος μας είναι συνυφασμένος με μία μυστηριακή ανάλυση του ζητημάτων, με μια συνωμοσιολογική προσέγγιση , με μια ανάλυση κοντά στη θεωρία του μοιραίου, και εν τέλει με ένα δρόμο που περνά από την μυστηριακή Ανατολή, αυτή που ενίοτε αναφερόταν  ως καθ ημάς Ανατολή;
 Η σύγχρονη Ελλάδα, μακρινή απόγονος, ευκλεών και ενδόξων προγόνων γνώρισε ένα μεγάλο διαλειμμα στην ιστορική της διαδρομή ανάμεσα στους ελληνιστικούς χρόνους και στο μετεπαναστατικό  κράτος του 1830. Μετά τους ελληνιστικούς χρόνους υπήρξαμε επί της ουσίας μέρος τριων διαφορετικών αυτοκρατοριών. Της Ρωμαϊκής, της Ανατολικής Ρωμαϊκής (κατά την εκδοχή μας , Βυζαντινής) και μετά της Οθωμανικής. Από εγγενή μεγαλοϊδεατισμό , θεωρήσαμε ότι η Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν Ελληνική αυτοκρατορία. Λυπάμαι αλλά εκτος από την ελληνιστική γλώσσα που ηταν και η επίσημη γλώσσα , η ανατολική Ρωμαϊκη αυτοκρατορία η αλλιώς αργότερα χαρακτηρισθείσα , ως Βυζάντιο , ήταν μια ακόμη πολυεθνική αυτοκρατορία, ένα ακόμη σχήμα οικονομικής και πολιτικής και πολυπολιτισμικής ένωσης διαφόρων λαών. Η ακολουθήσασα Οθωμανική, απλά επιδείνωσε την απώλεια της ελληνικής ταυτότητας. Αυτό  έως την στιγμή, που η αναπτυσσόμενη εντός της Αυτοκρατορίας αλλά και εκτός αυτής αστική τάξη , που ομιλούσε την ελληνική γλώσσα και ασπαζόταν την χριστιανική θρησκεία, αποφάσισε να προσδώσει εκ νέου εθνικά χαρακτηριστικά στην ταυτότητα της .Υπό  τα νάματα δε του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, αποφάσισε να επιδιώξει  τον καθορισμό της νέας εθνικής ταυτότητας και να προχωρήσει στην αυτονομία της πολιτική, πολιτιστική και εθνική. Ετσι καλλιεργήθηκαν οι επαναστατικες ιδέες, που μαζί με τις επαναστατικές πράξεις και την διεθνή συγκυρία οδήγησαν στο σχηματισμό του νέου ελληνικού Κράτους.
Αυτή ακριβώς η ελληνική αστική τάξη είχε επιλέξει ως δρόμο της Ελλάδας, τον δρόμο της δημιουργίας ενός σύγχρονου ευρωπαϊκου Κράτους. Οι ριζωμένες αντιλήψεις, μια βαθιά φεουδαρχική δομή της ελληνικής μεταεπαναστατικής κοινωνίας, η «τουρκιά» ως αντίληψη και πρακτική ζωής, οι βαθιές της ρίζες μέσα στον λαό , που συγκροτούσε το νέο Κράτος, οι βίαιες και πολλές φορες ανιστόρητες εκσυγχρονιστικές προσπάθειες επιβολής από τους ξένους μιας άλλης αντίληψης για τη διαμόρφωση του κράτους, αποτέλεσαν μία σοβαρη ανάσχεση κάθε ορθολογικής πολιτικής στην Ελλάδα. Το εξωπραγματικό δίλημμα του Βυζαντίου, όπου προτιμάτο το τουρκικό σαρίκι από την παπική τιάρα, και που οδήγησε τελικά , μαζί με την όλη ιστορική συγκυρία στη διάλυση και υποκατάσταση της Ανατολικης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από την Οθωμανική, αποτελούσε εν πολλοίς και νέο δίλημμα για το μετεπαναστατικό Ελληνικό Κράτος. Ευρωπαϊκό κράτος με σεβασμό στην εθνική ιδιαιτερότητα η κράτος μικρογραφία της ανατολίτικης φεουδαρχίας, με μπαξίσια, γλώσσα αμφίσημη(ως της γνήσιας διπλωματίας της Ανατολης), ρουσφέτια, πολιτικούς κοτζαμπάσηδες, με πολίτες υποτακτικούς πελάτες. Παρά τις ιστορικές περιόδους, όπου δόθηκαν σημαντικές μάχες, για έναν ελληνισμό κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού αλλά και με πολιτική ενσωμάτωσης των σύγχρονων ευρωπαϊκών ιδεών, η ελληνική πολιτεία περισσότερα ομοίαζε διαχρονικά με ανατολίτικο παζάρι , με μυρωδικά μπαχαριών , μιας βαθιά υπνωτισμένης και ραχατιλίδικης Ανατολής. Η καταστροφή της ελληνικής αστικής τάξης στην Σμύρνη το 1922, ο εξανδραποδισμός του ελληνικού αστικού στοιχείου στην Κωνσταντινούπολη, μετέφερε γνήσιες αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αλλά σε κατάσταση πολιτικής και εθνικής ήττας,  με πολλές ιδέες αλλά μικρότερο του αναμενόμενου αποτέλεσμα για τον αστικό εκσυγχρονισμό. Η ελληνική αστική τάξη των εμπόρων , του διαφωτισμού, των επιστημόνων πάντα διαχρονικά συγκρουόταν με όλες τις τρυφερές αντιλήψεις μιας  μυστηριακής Ανατολής του εθνικού πεπρωμένου. Η Ανατολή αυτή όμως , πλην του μυστηρίου και της μέθεξης ενός μέρους κουλτούρας, εμπεριείχε δυστυχώς και όλα τα ελαττώματα αντιλήψεων βαθύτατα αντιευρωπαϊκών και αντιεκσυγχρονιστικών. Αυτό πάντα επιδεινωνόταν και από μία ανικανότητα της πολιτικής τάξης να αποκτήσει εθνικό ευρωπαϊκό όραμα, της ελληνικής αστικής τάξης να τρέξει πλέον εγχώρια , την πορεία ενός ευρωπαϊκής αντίληψης Ελληνισμού.
 Το διακύβευμα αυτό μέσα στους καιρούς, μόνιμα βρισκόταν μπροστά μας και πάντα δεν μας ευλογούσε, όταν είχαμε να αντιμετωπίσουμε εκτός των άλλων και την πλειστάκις αντιδραστική συμπεριφορά των ξενων όσον αφορά την Ελλάδα. Ούτως η άλλως το πρόβλημα της ελληνικής αστικής τάξης , που θα ήταν και πρωτοπόρος του ελληνικού εκσυγχρονισμού, εντοπιζόταν στο γεγονός της μη αυτοτέλειας αυτής της τάξης , η οποία  δεν μπορούσε να παράγει αυτόνομη πολιτική, καθοδηγωντας αποτελεσματικα το πολιτικό σύστημα. Η κατάρρευση δε και της εκτός Ελλάδος αστικής τάξης ουσιαστικά ναρκοθέτησε την ανάπτυξη μιας πορείας ευρωπαϊκής , ισχυρής και με καθαρό μήνυμα. Πάντα πατούσε σε δυό βάρκες. Απο τη μία η Ελλάδα της Ευρώπης και από την άλλη το ιδιότυπο ελληνοβαλκανικό τουρκομπαρόκ. Η σχεση με το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα ήταν πάντα αμφίσημη. Από τη μία υπήρχαν οι συντηρητικές δυνάμεις , που εξήραν την Ελλάδα της Αρχαιότητας και αντιπαθούσαν την σύγχρονη Ελλάδα και από την άλλη υπήρχαν φίλιες δυνάμεις που ήθελαν τη σύγχρονη Ελλάδα της Ευρώπης. Νομίζω ότι αυτές οι επιλογες και οι αντίστοιχες δυνάμεις , όπως και τα διλήμματα αναβιώνουν και πάλι σήμερα. Πάνω –κάτω η ίδια διάταξη δυνάμεων. Ιδιες αντιλήψεις , φιλίες και αντιπαλότητες. Και πίσω από αυτά μόνιμα το ίδιο δίλημμα. Η Ελλάδα της Ευρώπης μαζί με την Ευρώπη , που θέλει τη σύγχρονη Ελλάδα, και απέναντι η Ελλάδα της εθνικης δήθεν αξιοπρέπειας του 1897, η Ελλάδα της Μελούνας, η Ελλάδα του Δεληγιάννη με την αγαστή συμμαχία ολων των συντηρητικών Γερμανών,Ολλανδών ,Αυστριακών. Όλων αυτών , που μαζί με το ελληνικό βλαχομπαρόκ, θέλουν μία Ελλάδα του χεριού τους, της δραχμής τους, των ρουσφετιών τους, του πελατειακού συστήματος τους, της κάτω από το τραπέζι συναλλαγής. Δε ξέρω τι θα επιλεγεί πάλι. Θα συνεχίσει ο ελληνικός λαός να διαγράφει πορεία  σε ένα κόσμο αιτιότητας, η θα παραμείνει λαός του μοιραίου, που ενίοτε εξελίσσεται σε τραγικό (μια και η μοίρα είναι καλό πράγμα, αλλά η πολιτική σου δε καθορίζεται από χαρτορίχτρες ). Το ιστορικό δεδομένο δεν είναι καλό. Οι προηγούμενες αποφάσεις δεν είναι εύστοχες. Η διεθνής συγκυρία είναι μάλλον απελπιστική. Και όλο μικραίνει η Ελλάδα της Ευρώπης που πιστεύω, απέναντι στην Ελλάδα της Ανατολής (βαθιάς η Μέσης ,ή η καθ ΄ημας  αδιάφορο) που ξένοι και έλληνες κοτζαμπάσηδες διακαώς επιθυμούν.







16 Φεβρουαρίου 2012

ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Γράφει ο Κάρολος.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν φημιζότανε για την επιδεξιότητά τους στην εξωτερική πολιτική. Δυο περιόδους μπορούμε εμείς να ξεχωρίσουμε, την εποχή του Βίσμαρκ  και τη περίοδο του μεγάλου συνασπισμού ( τέλη του ΄60) απ΄όπου αναδείχθηκαν οι μεγάλες προσωπικότητες της Μεταπολεμικής  Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ο Βίλλι Μπραντ  και ο Χέλμουτ Σμιτ ( που συνυπήρξε με τον Μιττεράν ). Φοβούμαστε ότι η σημερινή Γερμανία διολισθαίνει στην ψευδαίσθηση ενός πλανητικού μεγαλοϊδεαλισμού που την οδηγεί σε λάθη που στην περίπτωση της χώρας μας αδυνατίζουν εκείνες τις δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη. Ο θυμός και η κόπωση των πολιτών διαμορφώνει πρόσφορο έδαφος για το λαϊκισμό και την απώλεια της συνείδησης. Είναι η ασφαλέστερη  οδός στην αυτοκαταστροφή. 
Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια εκδόθηκε στην Ελλάδα το βιβλίο « ΑΠΟ ΤΟΝ 20Ο ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ» του μεγάλου Ευρωπαίου φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη. Αυτό το βιβλίο είναι βέβαιο ότι το είχε γράψει τουλάχιστον δυο – τρία χρόνια νωρίτερα μπορεί και παραπάνω. Από τα πολλά ανεκτίμητα και διορατικά που γράφει για την Ευρώπη,  ένα απόσπασμα που αποκτά επικαιρότητα:

« Μια ομάδα ατόμων ή εθνών οφείλει αν θέλει να παραμείνει ανταγωνιστική, να υιοθετήσει μιαν οργανωτική μορφή, δηλαδή να διευκρινίσει πώς και από ποιόν λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η αλληλεγγύη (με την κοινωνιολογική, όχι με την ψυχολογική έννοια) προκύπτει όταν το πρόβλημα της λήψεως αποφάσεων λύνεται δεσμευτικά, αδιάφορο που εδράζεται η δεσμευτικότητα – αλλιώς είτε δημιουργείται άμεση σύγκρουση είτε επικρατούν οι κεντρόφυγες δυνάμεις με βάση την αρχή « ο σώζων εαυτόν σωθήτω» Ποιόν από τους δύο δρόμους θα πάρει η Ευρώπη δεν μπορεί ακόμα να λεχθεί με έσχατη βεβαιότητα. Πριν από λίγο καιρό ακόμη ήταν δυνατό να κατανέμεται η ευημερία, και απ΄αυτό επωφελήθηκαν όλοι σε απόλυτα μεγέθη, μολονότι μερικοί επωφελήθηκαν περισσότερο συγκριτικά με άλλους. Όμως η ώρα της αλήθειας θα σημάνει όταν στην ημερήσια διάταξη δεν θα βρίσκεται πλέον η κατανομή της ευημερίας, αλλά η κατανομή σημαντικών βαρών. Η ένοχη συνείδηση, η οποία, έμμεσα τουλάχιστον, απετέλεσε ίσαμε σήμερα το κίνητρο της γερμανικής ταμειακής γενναιοδωρίας, θα μπορούσε να μετατραπεί σε απροθυμία ή και σε επιθετικότητα, αν η χαμηλή απόδοση άλλων θα απαιτούσε από την Γερμανία εξαιρετικές θυσίες ως αντιστάθμισμα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ίσαμε σήμερα δεν υπάρχουν ενδείξεις εκ μέρους άλλων Ευρωπαϊκών εθνών ότι είναι διατεθειμένα να κάνουν θυσίες για χάρη τρίτων. Και η έφεση προς αλληλέγγυα συμπεριφορά εξασθενίζει σήμερα και στο εσωτερικό των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών»
Επειδή εμείς  πιστεύουμε στην Ευρώπη θα προσθέσουμε την τελευταία πρόταση του Π. Κονδύλη σε αυτό το βιβλίο, προτρέποντας εκεί την αποφυγή λαϊκιστικών αντεγκλήσεων  ( στην Ελλάδα) και στην ανάγκη μιας « σοβαρής στρατηγικής συζητήσεως» φοβούμενος ότι θα συμβεί το πρώτο.

« Γιατί όπως ο Κύριος μωραίνει όν βούλεται απολέσαι, έτσι και ένας λαός χάνει την ικανότητα της στρατηγικής σκέψης ακριβώς όταν τη χρειάζεται περισσότερο»

ΥΓ. Ο Κάρολος είναι  στεναχωρημένος αλλά παραμένει αμετακίνητος Ευρωπαϊστής.

                                                                                                               




Η στιγμή της Δημοκρατίας

Η Ελλάδα είναι μια ανυπόληπτη χώρα. Φρόντισαν γι αυτό ο Κώστας της Ραφήνας και ο Γιώργος της Κοστα Ρίκα. Ο καθένας τους κατάφερε με τον δικό του μοναδικό τρόπο να απαξιώσει τη χώρα. Τώρα ο ένας βιώνει εν σιωπεί και ο άλλος παραληρεί. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, με την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που επέβαλαν τη συγκρότηση της, οφείλει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Πασίδηλο είναι ότι η παρούσα Βουλή δεν διαθέτει το πολιτικό κεφάλαιο και νομιμοποίηση για την παράταση του βίου της.
Η χώρα οφείλει να τιμήσει τις συμφωνίες της και να προχωρήσει στον εξαιρετικά δύσβατο δρόμο της ανασυγκρότησης της, παρα το γεγονός ότι η πορεία αυτή χαρακτηρίζεται απο κοινωνική αδικία και υπερβάλλουσα κοινωνική σκληρότητα. Υπάρχουν ακόμα δυνατότητες διορθωτικών κινήσεων που να απαλύνουν τις αψυχολόγητες και ατελέσφορες πολιτικές δημοσιονομικής εξυγίανσης. Δυνατότητες παραμονής της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου δεν υφίστανται, παρά τις "οδηγίες" του κ. Σόϊμπλε.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να αποφανθεί με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αποχαιρετήσει. Οι εκλογές είναι η διέξοδος και η στιγμή της Δημοκρατίας. Ας ελπίσουμε οτι δεν θα την σπαταλήσουμε.

14 Φεβρουαρίου 2012

Αποκαλύψεις

Τα "πράσινα ποντικάκια" είναι η μόνη διασκέδαση μας στις δύσκολες ώρες που περνάει η χώρα και η πλειοψηφία των πολιτών της. Με περισσή υποκρισία και απύθμενο θράσος επιχειρούν να αντιστρέψουν την πολιτική πραγματικότητα. Παριστάνουν τους αδαείς, εμφανίζονται έκπληκτοι και ανακαλύπτουν με δύο χρόνια καθυστέρηση, τα όσα ο ελληνικός λαός υφίσταται.
Δεν έχουν άδικο όσοι ισχυρίζονται ότι το Πασοκ διαθέτει (διέθετε) την χειρότερη κοινοβουλευτική ομάδα όλων των εποχών. Κυρίως γιατί την αποτελούσαν άνευροι οσφυοκάμπτες και ανούσιοι τσανακογλύφτες. Χαρακτηριστική περίπτωση η κ. Τεκτονίδου Κυριακή. Διαβάστε το πολιτικό παραλήρημα (εδώ), την απέλπιδα προσπάθεια της να παραστήσει την εξαπατηθείσα, τον άμετρο βερμπαλισμό της.
Τελικά οι κρίσιμες ψηφοφορίες έχουν τα θετικά τους. Μας αποκαλύπτουν τους "λάθρα βιώσαντες", όλους όσοι ως Ηρακλείς του στέμματος σκότωσαν μια χώρα, ένα λαό, μια παράταξη, ένα ιστορικό κίνημα.

11 Φεβρουαρίου 2012

Το προφανές τέλος

Γράφει ο Μικρός Αρκούδος.
Το "βαθύ" Πασοκ με άξονα τον μηχανισμό του κ. Παπανδρέου και του κ. Παναγιωτακόπουλου οργανώνουν τις δυνάμεις τους και διαμορφώνουν την πολιτική τακτική τους με πολλαπλές στοχεύσεις. Η παραίτηση της κ. Ξενογιαννακοπούλου και η αντιμνημονιακή στάση βουλευτών του ακραιφνούς παπανδρεϊκού Πασοκ, είναι ενταγμένη σε μια προσπάθεια ξεπλύματος της επαχθούς και ατελέσφορης κυβερνητικής διετίας του ΓΑΠ. Η πρόσκαιρη λυκοσυμμαχία με τον κ. Βενιζέλο είναι ενταγμένη στο σχέδιο αποενοχοποίησης τους αλλά και της προσφοράς πολιτικής προστασίας στο ΓΑΠ.
Ταυτόχρονα επιχειρείται η "περιχαράκωση" των κομματικών τους δυνάμεων απο την νέα ηγέρεια του σοσιαλισμού Κατσέλη και τον ανερχόμενο αστέρα της κεντροαριστερής επανάστασης Καστανίδη.
Καλά το καταλάβατε. Το αναχρονιστικό Πασοκ ετοιμάζεται για τον Παπουτσή. Γι αυτό άλλωστε έχουν πυκνώσει οι συναντήσεις σε καφετέρια παρά το Δημαρχείο Χολαργού, κομματικών παραγόντων υπό τον συντονισμό του " σε όλα μέσα είμαι" Πέτρου Λάμπρου.
 Ο Παπουτσής κρατάει, προς το παρόν, διακριτικές αποστάσεις. Ο άμεσος στόχος του είναι να πλασσαρισθεί στο κάδρο των δελφίνων. Έτσι εξηγείται και η χθεσινή στοχευμένη διαρροή περί παραίτησης από υπουργός. Τον κάλεσε ο Βενιζέλος, μαζί με τους άλλους ηγετίσκους, για να σχεδιάσουν το μάντρωμα των βουλευτών του Πασοκ στην ψηφοφορία της Κυριακής.
 Η Κατσέλη και ο Καστανίδης στην απέξω, έτσι για να καταλάβουν ποιός κάνει κουμάντο στον μηχανισμό της Ιπποκράτους. Εκείνο τον φουκαρά Τζουμάκα τον χρησιμοποιούν για μαντρόσκυλο, για να γαβγίζει τους σώγαμπρους και να νοιώθει, ο έρμος, ότι κάτι κάνει.
Το βασικό τους πρόβλημα είναι κάποιοι παλαιοσυνδικαλιστές που γέρνουν προς Κατσέλη μεριά και συνεπικουρούνται από απομεινάρια της νεολαίας του Άκη.
Ο μόνος που "αγνοεί" αυτές τις εξελίξεις είναι ο Βενιζέλος που παραμυθιάζεται με το όλον Πασοκ. Πιστεύει ότι θα τον ακολουθήσουν και προσλαμβάνει τις "σιωπές" ως υποστήριξη. Καθόλου παράξενο. Εδώ το 2007 διατυμπάνιζε οτι θα στηρίξουν η Βάσω, ο Πάγκαλος κ.α.. Όλα αυτά, καμμία αξία δεν θα είχαν, αν δεν πιστοποιούσαν το προφανές τέλος του Πασοκ. Αυτό, δηλαδή,  που δεν αντιλαμβάνονται οι ζηλωτές της ηγεσίας του.

10 Φεβρουαρίου 2012

Η έξοδος των ποντικών

Πάει και η Μαριλίζα. Άραγε πως θα είναι η ζωή χωρίς την ¨αγγλίδα γκουβερνάντα"? Είμαι αισιόδοξος. Θα το αντέξουμε κι αυτό. Για να το ξεπεράσουμε δεν νομίζω. Θα δούμε κι άλλα πολλά. Το σκάφος βυθίζεται και τα ποντίκια δικαιώνουν την φήμη τους. Εγκαταλείπουν το σκάφος.
Τα "πολιτικά τρωκτικά" επιχειρούν τον εξαγνισμό τους με τις παραιτήσεις της τελευταίας στιγμής. Αναζητούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ, τον προσωπικό τους εξαγνισμό σε βάρος των Ελλήνων πολίτων.
Για δύο χρόνια συμμετείχαν ενεργά και στήριζαν με θέρμη την κυβέρνηση των κηπουρών.
Για δύο χρόνια κατακεραύνωναν κάθε διαφορετική γνώμη και την πιο ελάχιστη κριτική.
Για πολλά χρόνια αποθέωναν τον μέγα μάγιστρο, τον πολιτικά ανεύθυνο και εγκληματικά επιπόλαιο κ. Παπανδρέου. Τώρα θυμήθηκαν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους.
Γνωρίζουν ότι κατέστρεψαν την χώρα. Γνωρίζουν οτι τώρα πλέον, όλες οι διαθέσιμες επιλογές, λίγες πιθανότητες αποφυγής της χρεοκοπίας προσφέρουν. Στα πρόσωπα των "εγγυητών" της φυσιογνωμίας του Πασοκ, των σταυροφόρων της κεντροαριστεράς, των γενίτσαρων του εκσυγχρονισμού, αποτυπώνεται ο πολιτικός μεταμορφισμός, η ιδιοτέλεια, η ανευθυνότητα. Στις  πολιτικές ενέργειες τους, αποθεώνεται η έπαρση της άγνοιας, η απουσία του σχεδίου, η έλλειψη της πίστης  στις δυνατότητες της χώρας και η προσχηματική και υποκριτική επίκληση των ιδεών του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Η πολιτική Νέμεσις δεν αργεί. Η δυναμική της νέας μεταπολίτευσης θα τους αφανίσει και όπως εύστοχα έγραψε ο ΗλίαςΚανέλλης "ας είναι ελαφρά η λήθη που θα τους σκεπάσει". 

9 Φεβρουαρίου 2012

Όπισθεν ολοταχώς, προς τη βαλκανική Ελλάδα

Γράφει ο Creedence

 Η συμφωνία των τριών κομμάτων με τις απαιτήσεις των δανειστών ανοίγει το δρόμο για την έξοδό μας από το ευρώ, ενώ γυρίζει τη χώρα και την κοινωνία στα Βαλκάνια.  Μοιάζει σαν να πληρώνουμε πολεμικές αποζημιώσεις. 
Η συμφωνία είναι βγαλμένη από τα πιο τολμηρά όνειρα των ακραίων νεοφιλελεύθερων του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής δεξιάς.
Θα πλημμυρίσουν, βέβαια, τα media από «νουνεχείς». Θα αποθεωθούν οι «υπεύθυνοι πολιτικοί».
Η ιστορία είναι γεμάτη από «δεν γίνεται διαφορετικά», αλλά γράφτηκε πάντα από όσους επέμεναν ότι «και όμως γυρίζει».
Τι κρίμα για το ΠΑΣΟΚ του απερχόμενου, αλλά και του επερχόμενου. Ποιος θα φανταζόταν ότι ένα τμήμα της δημοκρατικής παράταξης θα οδηγούσε τη χώρα στη μεγαλύτερη ήττα και παράδοση άνευ όρων, χωρίς να έχει ηττηθεί σε πόλεμο.
Ποιος θα φανταζόταν ότι πολιτικοί της δημοκρατικής παράταξης θα νομοθετούσαν την αμοιβή των συμπολιτών τους στα βαλκανικά επίπεδα και την κατάργηση του κοινωνικού κράτους?
Ποιος θα φανταζόταν ότι το καταστροφικό πέρασμα του κ. Παπανδρέου, θα έβρισκε «άξιους» μιμητές?
Η ΝΔ επανέρχεται στον φυσικό της χώρο. Ταυτίζεται με τα κοινωνικά συμφέροντα που «οφείλει» να εκπροσωπεί και ενταφιάζει την καρικατούρα της «λαϊκής δεξιάς». Ο «αγέρωχος» αρχηγός της συμφώνησε με όσα κατήγγειλε επί διετία, δοξάζοντας την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος
Η εφαρμογή της συμφωνίας, που υποτίθεται διασφαλίζει το ευρωπαϊκό μας μέλλον θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη. Σε κάποια από τις επόμενες δόσεις είναι πολύ πιθανό να βρεθούμε μπροστά στο δίλημμα: αν θέλετε τη δόση, πρέπει να αποχωρήσετε από το ευρώ.
Ποιοί συμφωνούν και δεσμεύουν τη χώρα? Ο κ. Παπαδήμος, πρωθυπουργός που δεν έχει εκλεγεί. Ο κ. Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υπό προθεσμία, με κοινοβουλευτική πλειοψηφία του «λεφτά υπάρχουν», σε πλήρη αναντιστοιχία με το εκλογικό σώμα. Ο κ. Σαμαράς με την κοινοβουλευτική δύναμη που έλαβε ο προκάτοχός του με άλλη πολιτική πλατφόρμα και ο κ. Καρατζαφέρης που ουδείς Έλληνας πολίτης τον εξουσιοδότησε να κυβερνήσει.
Τυπικά, η συνταγματική τάξη τηρείται. Η πολιτική νομιμοποίηση όμως απουσιάζει . Η χώρα υπογράφει μια υψίστης σημασίας συμφωνία, χωρίς να κληθούν οι πολίτες να δώσουν τη συγκατάθεσή τους.
Υπεύθυνη στάση, είναι σήμερα η άρνηση. Η συμφωνία δεν πρέπει να ψηφιστεί. Η χώρα να οδηγηθεί άμεσα σε εκλογές και με νέους πολιτικούς συσχετισμούς να διαπραγματευτεί εκ νέου. Μπορούμε ακόμα να πιέσουμε τους δανειστές. Μετά την εφαρμογή του νέου προγράμματος, θα βρεθούμε σε απελπιστική θέση, με πλήρη αδυναμία διαπραγμάτευσης.
Έχει ρίσκο αυτή η πρόταση? Ασφαλώς. Η άλλη όμως εκδοχή, όσα θα συμβούν στη χώρα κατά την εφαρμογή της συμφωνίας , έχει βέβαιο αποτέλεσμα. Την καταστροφή, την εξαθλίωση και εν τέλει τη χρεοκοπία.


7 Φεβρουαρίου 2012

Ζητείται.... Ελπίδα

Γράφει ο Ανέστιος
H ανεπάρκεια, η ανυποληψία και η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, δυσχεραίνει έως καθιστά αδύνατη την διατύπωση και την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου εξόδου απο την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση της χώρας. Πρόκειται για μια αλήθεια που σε διαφορετικό βαθμό και ένταση αποδέχονται ολοένα και περισσότεροι πολίτες.
Πέραν της δικαιολογημένης αγανάκτησης και θυμού των πολιτών, με δεδομένη την απογοήτευση τους απο τα υπάρχοντα πολιτικά σχήματα και τους εκπροσώπους τους, πληθαίνουν όσοι αποδέχονται-τουλάχιστον- την ιδέα της ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού μέσα από την δημιουργία νέων πολιτικών σχημάτων, κινήσεων και την εμφάνιση νέων ανθρώπων.
Ήδη πληθώρα συσπειρώσεων και πρωτοβουλιών έχουν αναδυθεί και κεντρίζουν το ενδιαφέρον των Ελλήνων. Διανοούμενοι, οικονομικοί, κοινωνικοί, ακαδημαϊκοί και ένιοι πολιτικοί παράγοντες μέσα απο σειρά εκδηλώσεων και δράσεων δεν αρκούνται στην περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης, αλλά τολμούν να προτείνουν λύσεις, να υπερβούν ταμπού, να θέσουν τον δάκτυλο επί του τύπου των ήλων. Πρόκειτα, αναμφίβολα, για ελπιδοφόρα μηνύματα. Αναμφίβολα, ουδείς είναι σε θέση να προδικάσει την εξέλιξη τους και το μερίδιο τους στην αναπόφευκτη αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Η επιτυχία άλλωστε θα κριθεί απο την δυνατότητα τους να προσφέρουν ολοκληρωμένα σχέδια οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης, από την πολιτική τους ικανότητα να επαναπροσανατολίσουν την ελληνική κοινωνία στους δρόμους του έντιμου μόχθου, της γνώσης, της καινοτομίας, της άμιλλας. Προϋπόθεση, η διατήρηση της απειλούμενης κοινωνικής συνοχής και ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που δοκιμάζεται απο νεοφιλελεύθερισμούς, την απληστία των αγορών και τις "ευέλικτες" ιδέες της "στέρφας" σοσιαλδημοκρατίας. 

6 Φεβρουαρίου 2012

Συνομιλία με την Ιστορία

Γράφει ο Κάρολος
Το ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου θέλει να κερδίσει χρόνο. Αντιλαμβάνεται ότι ο κ. Παπαδήμος θεωρείται σοβαρή προσωπικότητα απολαμβάνουσα εμπιστοσύνης. Έτσι υποστηρίζει επιμήκυνση της θητείας του ώστε να χρεωθεί την φθορά την οποία αναπόφευκτα θα συνεπιφέρουν τα νέα επαχθή μέτρα των δύο εν εξελίξει συμφωνιών. Φθορά η οποία προσδοκούν ότι θα απομακρύνει τις βαριές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ. Δεν πέρασε απαρατήρητο ότι παρέμεινε στου Μαξίμου προφανώς δίνοντας απέλπιδα μάχη όταν οι άλλοι είχαν ήδη αποχωρήσει εξουθενωμένοι από την κόπωση της διαπραγμάτευσης.
Ο κ. Σαμαράς βιάζεται να ορκιστεί (εξ ου και οι εσωτερικοί του αντίπαλοι τον προσομοιάζουν με «ναρκαλιευτή»). Η εικόνα του δικαιώνει τους παρατηρητικούς οι οποίοι έχουν προσέξει την περίεργη κίνηση του δεξιού του χεριού το οποίο ξεφεύγει σε ανεξιχνίαστης αιτιολόγησης, μέχρι τώρα, αιφνιδίως αρχόμενης οριζόντιας παλινδρομικής κίνησης, η οποία σταματά αποτόμως όπως και αιφνιδιαστικά επανεκκινεί ακολουθούσα την ίδια διαδικασία.
Ο κ. Σαμαράς διαπραγματεύεται γενναία. Η  εικόνα του χθες δεν άφηνε καμιά αμφιβολία, κανένα περιθώριο παρερμηνείας για το τι πρόκειται να συμβεί. Τα βλέμμα του διαπερνούσε αυτά που κανείς από μας δεν μπορεί να δει στο υπερπέραν του πεπρωμένου, ούτε να νοιώσει την συνομιλία του με τους θεούς. Συγκάλεσε πάντως τα όργανα, όπως ο κ. Παπανδρέου, όπως και ο κ. Καρατζαφέρης. Κατέβηκαν και οι τρεις από το ύψος της Μεγάλης Πολιτικής στην μίζερη διαβούλευση λες και μπορούν όλοι αυτοί οι «δοτοί» να συλλάβουν το  έρεβος των διλημμάτων, να αισθανθούν το νεύμα της Ιστορίας.    


5 Φεβρουαρίου 2012

Επιστροφή στο ...μέλλον

Γράφει ο Ανέστιος
Η χώρα διέρχεται οριακές στιγμές. Οι Έλληνες βιώνουν μια δύσκολη πραγματικότητα, που όλα προοιωνίζουν ότι θα καταστεί αφόρητη.
Από Δευτέρα τίποτα δεν θα είναι  ίδιο. Ο Καραμανλής της Ραφήνας και ο Παπανδρέου της Κόστα Ρίκα σκότωσαν μια χώρα. Μαζί τους ο τραγικά ανεύθυνος Σαμαράς, ο κολαούζος του Τσάβες, Τσίπρας και η εκτός χρόνου Παπαρήγα συνθέτουν την ηγεσία της καταστροφής. Αυτή η άθλια βιτρίνα του ανυπόληπτου πολιτικού συστήματος θα επιχειρήσει τον εξαγνισμό της μέσα από περίτεχνες πολιτικές πρωτοβουλίες, πολιτικούς ελιγμούς και τακτικές.
Ελπίζουμε, οι πολίτες αυτής της χώρας, να μην "θελήσουν" να ποντάρουν, εκ νέου, στην εξαπάτηση τους. 
Ελπίζουμε, οι πολίτες αυτής της χώρας, να μην εξαντλήσουν την δυναμική τους σε αδιέξοδες αναλύσεις, αλλά να "κινήσουν" τις δημιουργικές και καινοτόμες δυνάμεις στην ανάπτυξη νέων πολιτικών σχημάτων ασύμβατων με οτι βαραίνει τη χώρα, συμβατών με τις νέες ανάγκες και τους νέους ανθρώπους.
Ελπίζουμε, όσοι απο τον απερχόμενο πολιτικό κόσμο, διατηρούν ακόμα "τόπους ευθύνης" στις συνειδήσεις τους, να συνδράμουν στην αναγκαία "πολιτική  Ανατολή", να γίνουν οι γέφυρες με το μέλλον.

3 Φεβρουαρίου 2012

Η πλειστάκις απατηθείσα πλειοψηφία

Γράφει ο Creedence

 Πως την πατάμε έτσι (και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση,) εμείς η πλειοψηφία ? Και το χειρότερο, δεν βάζουμε μυαλό.
Το 2004 μας σαγήνευσε ο πρώτος απόγονος. Και τον ψηφίσαμε διότι «είχε έρθει η ώρα του Καραμανλή». Μετά τον ξαναψηφίσαμε διότι, εδώ που τα λέμε, δεν μας χάλασε χατίρι. Να προσλήψεις, να αυξήσεις, ζωή χαρισάμενη. Όχι, θα ακούγαμε αυτούς που έλεγαν ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει.
Το 2007, φροντίσαμε να μη χάσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ  ο Γιώργος ο αλλαξεταόλας. Για να μην πέσει το κόμμα στα χέρια των συμφερόντων. Και δικαιωθήκαμε. Ο Γιώργος κατατρόπωσε τα συμφέροντα και το 2009 τον ψηφίσαμε πανηγυρικά ,γιατί λεφτά υπήρχαν και αφού υπήρχαν θα μας τα μοίραζε.
Το 2010 πανηγυρίσαμε γιατί ήρθε το μνημόνιο και σωθήκαμε. Πιστέψαμε τον Γιώργο και τους λοιπούς του «Τιτανικού», ότι θα ήταν υπόθεση για 1-2 χρόνια και μετά θα ήμασταν όπως παλιά. Μετά ξαναπανηγυρίσαμε στο μεσοπρόθεσμο, γιατί ξανασωθήκαμε. Άλλωστε μας διαβεβαίωνε, εκτός από τον ΓΑΠ, και ο Ευάγγελος που επιστρατεύθηκε για τη σωτηρία μας.
Τώρα είμαστε έτοιμοι να πανηγυρίσουμε και πάλι. Γιατί θα γίνει το PSI και θα σωθούμε για τρίτη φορά. Το λένε ο ΓΑΠ, ο Ευάγγελος αλλά και ο Παπαδήμος ( αφήστε που το πιστεύει και ο Καρατζαφέρης, άρα  δεν μπορεί όλοι οι ανωτέρω να έχουν άδικο).
Ασφαλώς πρέπει να δεχτούμε όλα όσα λέει η τρόικα και οι λοιποί δανειστές. Ποιοι είμαστε εμείς (οι διεφθαρμένοι και πελατειακοί  κατά ΓΑΠ τον αποχωρούντα), που θα ορθώσουμε ανάστημα? Άλλωστε διάφοροι έγκριτοι αναλυτές στα media θα φροντίσουν να μας αναλύσουν πόσο αδύναμοι είμαστε να διαπραγματευτούμε οτιδήποτε και πόσο καλό θα μα ς κάνει να πληρώσουμε περισσότερους φόρους και να φτωχύνουμε περαιτέρω. Διότι αν φτωχύνεις, μετά θα ευημερήσεις και αν μείνεις άνεργος μετά θα βρεις πιο εύκολα δουλειά, σύμφωνα με τις δοξασίες Τόμσεν, ΓΑΠ, Ευαγγέλου του σωτήρος,  Ανδρέα του θυσιαζόμενου και λοιπών υποστηρικτών της «ευελφάλειας»
Α, να μην το ξεχάσω. Βεβαίως πρέπει να παραμείνει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Εις το διηνεκές, ει δυνατόν. Εκλογές και λοιπές ενοχλητικές λεπτομέρειες δεν χρειάζονται. Διότι προέχει η «σωτηρία της χώρας».
Τι ? Δεν θα σωθείτε εσείς? Ε, μην είμεθα και πλεονέκτες….