Γράφει ο Κάρολος.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν φημιζότανε για την επιδεξιότητά τους στην εξωτερική πολιτική. Δυο περιόδους μπορούμε εμείς να ξεχωρίσουμε, την εποχή του Βίσμαρκ και τη περίοδο του μεγάλου συνασπισμού ( τέλη του ΄60) απ΄όπου αναδείχθηκαν οι μεγάλες προσωπικότητες της Μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ο Βίλλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Σμιτ ( που συνυπήρξε με τον Μιττεράν ). Φοβούμαστε ότι η σημερινή Γερμανία διολισθαίνει στην ψευδαίσθηση ενός πλανητικού μεγαλοϊδεαλισμού που την οδηγεί σε λάθη που στην περίπτωση της χώρας μας αδυνατίζουν εκείνες τις δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη. Ο θυμός και η κόπωση των πολιτών διαμορφώνει πρόσφορο έδαφος για το λαϊκισμό και την απώλεια της συνείδησης. Είναι η ασφαλέστερη οδός στην αυτοκαταστροφή.
Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια εκδόθηκε στην Ελλάδα το βιβλίο « ΑΠΟ ΤΟΝ 20Ο ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ» του μεγάλου Ευρωπαίου φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη. Αυτό το βιβλίο είναι βέβαιο ότι το είχε γράψει τουλάχιστον δυο – τρία χρόνια νωρίτερα μπορεί και παραπάνω. Από τα πολλά ανεκτίμητα και διορατικά που γράφει για την Ευρώπη, ένα απόσπασμα που αποκτά επικαιρότητα:
ΥΓ. Ο Κάρολος είναι στεναχωρημένος αλλά παραμένει αμετακίνητος Ευρωπαϊστής.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν φημιζότανε για την επιδεξιότητά τους στην εξωτερική πολιτική. Δυο περιόδους μπορούμε εμείς να ξεχωρίσουμε, την εποχή του Βίσμαρκ και τη περίοδο του μεγάλου συνασπισμού ( τέλη του ΄60) απ΄όπου αναδείχθηκαν οι μεγάλες προσωπικότητες της Μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ο Βίλλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Σμιτ ( που συνυπήρξε με τον Μιττεράν ). Φοβούμαστε ότι η σημερινή Γερμανία διολισθαίνει στην ψευδαίσθηση ενός πλανητικού μεγαλοϊδεαλισμού που την οδηγεί σε λάθη που στην περίπτωση της χώρας μας αδυνατίζουν εκείνες τις δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη. Ο θυμός και η κόπωση των πολιτών διαμορφώνει πρόσφορο έδαφος για το λαϊκισμό και την απώλεια της συνείδησης. Είναι η ασφαλέστερη οδός στην αυτοκαταστροφή. Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια εκδόθηκε στην Ελλάδα το βιβλίο « ΑΠΟ ΤΟΝ 20Ο ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ» του μεγάλου Ευρωπαίου φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη. Αυτό το βιβλίο είναι βέβαιο ότι το είχε γράψει τουλάχιστον δυο – τρία χρόνια νωρίτερα μπορεί και παραπάνω. Από τα πολλά ανεκτίμητα και διορατικά που γράφει για την Ευρώπη, ένα απόσπασμα που αποκτά επικαιρότητα:
« Μια ομάδα ατόμων ή εθνών οφείλει αν θέλει να παραμείνει ανταγωνιστική, να υιοθετήσει μιαν οργανωτική μορφή, δηλαδή να διευκρινίσει πώς και από ποιόν λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η αλληλεγγύη (με την κοινωνιολογική, όχι με την ψυχολογική έννοια) προκύπτει όταν το πρόβλημα της λήψεως αποφάσεων λύνεται δεσμευτικά, αδιάφορο που εδράζεται η δεσμευτικότητα – αλλιώς είτε δημιουργείται άμεση σύγκρουση είτε επικρατούν οι κεντρόφυγες δυνάμεις με βάση την αρχή « ο σώζων εαυτόν σωθήτω» Ποιόν από τους δύο δρόμους θα πάρει η Ευρώπη δεν μπορεί ακόμα να λεχθεί με έσχατη βεβαιότητα. Πριν από λίγο καιρό ακόμη ήταν δυνατό να κατανέμεται η ευημερία, και απ΄αυτό επωφελήθηκαν όλοι σε απόλυτα μεγέθη, μολονότι μερικοί επωφελήθηκαν περισσότερο συγκριτικά με άλλους. Όμως η ώρα της αλήθειας θα σημάνει όταν στην ημερήσια διάταξη δεν θα βρίσκεται πλέον η κατανομή της ευημερίας, αλλά η κατανομή σημαντικών βαρών. Η ένοχη συνείδηση, η οποία, έμμεσα τουλάχιστον, απετέλεσε ίσαμε σήμερα το κίνητρο της γερμανικής ταμειακής γενναιοδωρίας, θα μπορούσε να μετατραπεί σε απροθυμία ή και σε επιθετικότητα, αν η χαμηλή απόδοση άλλων θα απαιτούσε από την Γερμανία εξαιρετικές θυσίες ως αντιστάθμισμα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ίσαμε σήμερα δεν υπάρχουν ενδείξεις εκ μέρους άλλων Ευρωπαϊκών εθνών ότι είναι διατεθειμένα να κάνουν θυσίες για χάρη τρίτων. Και η έφεση προς αλληλέγγυα συμπεριφορά εξασθενίζει σήμερα και στο εσωτερικό των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών»
Επειδή εμείς πιστεύουμε στην Ευρώπη θα προσθέσουμε την τελευταία πρόταση του Π. Κονδύλη σε αυτό το βιβλίο, προτρέποντας εκεί την αποφυγή λαϊκιστικών αντεγκλήσεων ( στην Ελλάδα) και στην ανάγκη μιας « σοβαρής στρατηγικής συζητήσεως» φοβούμενος ότι θα συμβεί το πρώτο.« Γιατί όπως ο Κύριος μωραίνει όν βούλεται απολέσαι, έτσι και ένας λαός χάνει την ικανότητα της στρατηγικής σκέψης ακριβώς όταν τη χρειάζεται περισσότερο»
ΥΓ. Ο Κάρολος είναι στεναχωρημένος αλλά παραμένει αμετακίνητος Ευρωπαϊστής.
6 σχόλια:
Αγαπητέ Κάρολε( αμάν με το όνομα που πήγες και διάλεξες) σε ευχαριστούμε που μας "γνώρισες" το προφητικό και επίκαιρο αυτό κομμάτι από τη σκέψη του πρόωρα χαμένου μεγάλου Έλληνα διανοητή Παν.Κονδύλη
Επίσης αγαπητέ Κάρολε,επίτρεψέ μου να εκφράσω την ελπίδα ,πως οι ψυχικά διαταραγμένοι συνήθεις σχολιαστές του blog θα "φοβηθούν" και δεν θα αποπατήσουν και εξεμέσουν και επί του περιεχομένου αυτής της αναρτήσεως
πράγματι , σπουδαίος και άκρως διορατικός στοχαστής ο Κονδύλης.
Ανάμεσα στα πολλά σημαντικά του κείμενα έχει γράψει και αυτό που παραθέτω , στο οποίο ο νουνεχής αναγνώστης μπορεί να εντοπίσει με σαφήνεια τις πολιτικές και οινωνικές συμπεριφορές των προγούμενων δεκαετιών που εξέθρεψαν το σημερινό χάλι . Ίσως βέβαια χαλάσει τη διάθεση κάποιων το γεγονός πως οι συγκεκριμένες συμπεριφορές σε πολιτικό επίπεδο που επικρίνονται έχουν πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα και , δυστυχώς , υπήρξαν και μακρόχρονες , διαμορφώνοντας (φευ!!) ολόκληρο σύστημα γενικευμένης διαφθοράς και ανομίας με υπογραφή στην ούγια ...
απολαύστε λοιπόν τα λόγια του Κονδύλη...
"Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων. Με άλλα λόγια: το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολο του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απ’ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση. ......
....Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία — «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες — ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Βεβαίως, η συναλλαγή αυτή χαρακτήριζε τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό από τα γεννοφάσκια του, όμως η πρωτοφανής μεταπολεμική διεθνής οικονομική συγκυρία της προσέδωσε δυνατότητες επίσης πρωτοφανείς: προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας μπορούσαν τώρα να προσφερθούν όχι απλώς ανιαρές κρατικές θέσεις, αλλά επί πλέον πολύχρωμες μάζες καταναλωτικών αγαθών και πλήθος δελεαστικών καταναλωτικών δυνατοτήτων. Ενώ όμως η πρώτη προσφορά συνεπαγόταν κυρίως την εκποίηση του κρατικού μηχανισμού και των κρατικών πόρων στην εσωτερική αγορά, η δεύτερη — και πιο πλουσιοπάροχη — απέληγε με εσωτερική αναγκαιότητα στο ξεπούλημα ολόκληρου τού έθνους στη διεθνή αγορά. Αυτό το ξεπούλημα άρχισε με τα μεγάλα, αντίδρομα και ταυτοχρόνως συμπληρωματικά, κύματα της μετανάστευσης και του τουρισμού, για να κορυφωθεί, αλλάζοντας αισθητά όψη και συναισθηματική επένδυση, στην αγορά αυστριακών μπισκότων για σκύλους και στην οργάνωση τριήμερων ταξιδιών στο Λονδίνο για ψώνια, κατασταλάζοντας ενδιαμέσως παχυλές επιδοτήσεις μιας περιττής αγροτικής παραγωγής και την περαιτέρω διόγκωση μιας ημιπαράλυτης δημοσιοϋπαλληλίας.
Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του «πολιτικού κόσμου», σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίχτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών. Ο παρασιτικός καταναλωτισμός, όπως τον ορίσαμε παραπάνω, προκάλεσε μια τέτοια διασπάθιση πόρων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, ώστε η στενότητα των πόρων θα ακολουθεί στο εξής, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, την ελληνική εθνική πολιτική σαν βαριά σκιά. Οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του «πολιτικού κόσμου» για τη λύση αυτού του πιεστικού προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά κατά βάθος αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων.
Είναι περιττό να εξηγήσουμε ποιες μακροπρόθεσμες συνέπειες έχει η υφιστάμενη σήμερα στενότητα των πόρων για το μέλλον τού έθνους, δηλ. για την οικονομική ανταγωνιστικότητα του, για την παιδεία του και για την άμυνα του. Εξ αιτίας της στενότητας τούτης η Ελλάδα ξεκινά τον αγώνα δρόμου στην αρχόμενη πολυτάραχη φάση της πλανητικής πολιτικής με ένα επί πλέον σημαντικότατο μειονέκτημα. Η οικονομική της υποπλασία, η οποία χρηματοδοτήθηκε και εξωραΐσθηκε καταναλωτικά με την εκτεταμένη απώλεια της οικονομικής της ανεξαρτησίας, θα περιορίσει πολύ τα περιθώρια των πολιτικών της επιλογών και δραστηριοτήτων, προ παντός όταν θα συγκρουσθούν οι δικές της θέσεις με εκείνες των Ευρωπαίων και άλλων χρηματοδοτών της.
.... αναλογιζόμενος λοιπόν κανείς τα παραπάνω και συσχετίζοντάς τα με πράξεις και παραλείψεις πολιτικές εκείνων των πολιτικών ηγεσιών , των ταγμένων κατά τις αυτάρεσκες δηλώσεις τους, στη δημιουργία της ισχυρής ευρωπαικής Ελλάδας , στον εκσυγχρονισμό κ.λπ. κ.λπ. μπορεί να βγάλει αβίαστα και άκρως λογικά τα συμπεράσματά του ...
Με τις υγείες σας .. Δε λέω "μας" γιατί εγώ είχα διαχωρίσει απολύτως εγκαίρως τη θέση μου από το τσίρκο της μεταπολίτευσης και τη γενιά της "αλλαγής " ....
Δημοσίευση σχολίου