“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

9 Δεκεμβρίου 2010

Έξοδος

Ο εργασιακός Αρμαγεδών είναι πλέον γεγονός. Οι επιθυμίες των κ.κ. Στρος-Καν και Όλι Ρεν ικανοποιούνται μέχρι κεραίας. Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου δεν είχε σχέδιο, δεν διαθέτει βούληση και αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Ο καθημαγμένος Έλληνας εργαζόμενος εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με υπευθυνότητα και να καταθέτει το κουράγιο του, απέναντι σε μια κυβερνητική πολιτική που τον θεωρεί μέγα υπεύθυνο της οικονομικής κρίσης, απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει ολοκληρώσει την προσφορά του στη πατρίδα, απέναντι σε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που αναλίσκεται στην αυτοπροστασία του με το βλέμμα στραμμένο σε ένα παρελθόν που καμμία σχέση δεν έχει με το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου.
 Η έξοδος απο το τούνελ της κοινωνικής και οικονομικής υποβάθμισης δεν είναι ορατή και η ανεπάρκεια των πολιτικών δυνάμεων επιτείνει την καθολική αβεβαιότητα και ανασφάλεια των Έλλήνων. Μέσα στο τέλμα και στην οδύνη οι δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες και δράση. Δεν μας αξίζει το τέλμα, η μιζέρια και δεν μας ταιριάζει η συνθηκολόγηση με την ανικανότητα των μοιραίων και των άβουλων. Να ανοίξουμε τους δρόμους μιας νέας δίκαιης κοινωνίας. Το θέλουμε? Μπορούμε?

Φλωρίδης προς Όλιν Ρεν:"Καλό κουράγιο..."

Τοποθέτηση Γ. Φλωρίδη κατά την ομιλία του Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρμόδιου για θέματα οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων, κ. Olli Rehn

Η Ενωμένη Ευρώπη αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του σύγχρονου κόσμου και επιτελεί ρόλο ισορροπίας, ειρηνικής προοπτικής και ανάπτυξης για όλο τον πλανήτη. Γι’ αυτό δεν σας κρύβω την αγωνία της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως πιστεύω και αυτής των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών, για τα όσα συμβαίνουν στον ευρωπαϊκό χώρο εξ αιτίας της συνεχιζόμενης κρίσης χρέους, αλλά και της ευρύτερης παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Είναι πανθομολογούμενο, ότι η βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος εξαρτάται καθοριστικά από την διασφάλιση της ενιαίας υπόστασης της Ευρωζώνης, η οποία είναι ο πυρήνας της ενοποιητικής διαδικασίας, αλλά παράλληλα και η αιχμή του ευρωπαϊκού οικουμενικού ρόλου.
Κατά μία άποψη, την οποία κι εγώ συμμερίζομαι, η ουσιαστική επίτευξη αυτού του στόχου και η ριζική υπέρβαση της κρίσης, προϋποθέτει την αποδοχή μιας στρατηγικής «συμμετρικής ανάπτυξης» της ευρωζώνης. Την υιοθέτηση δηλαδή ενός πολιτικοοικονομικού σχεδίου, που σε βάθος χρόνου θα οδηγήσει τα διαφορετικά δημοσιονομικά, οικονομικά και παραγωγικά επίπεδα των κρατών –μελών σε σύγκλιση και εξισορρόπηση, με την σταδιακή άρση του χάσματος μεταξύ των πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών. Θα ήθελα λοιπόν την γνώμη σας:
1. Κατά πόσο η Επιτροπή επεξεργάζεται, κατά πρώτον, ένα συνολικό σχέδιο για την κρίση και την διασφάλιση της ενότητας της Ευρωζώνης ή πρόκειται να συνεχίσει την πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας» καθώς και των πυροσβεστικών λύσεων που μας οδηγεί μέχρι σήμερα πίσω απ’ τα γεγονότα;
2. Με ποια συγκεκριμένα μέτρα και πρωτοβουλίες σκέφτεται η Επιτροπή να βοηθήσει την ανάπτυξη στις ελλειμματικές χώρες, δεδομένου ότι μόνο η περιστολή δεν αντιμετωπίζει την κρίση χρέους;
3. Ποιές διορθωτικές λύσεις και διεξόδους επεξεργάζεται η Επιτροπή για το ενδεχόμενο πολιτικής και κοινωνικής κόπωσης, ή και αναποτελεσματικότητας των παρατεταμένων προγραμμάτων λιτότητας όλων των χωρών της Ένωσης, και ιδιαίτερα των χωρών που βρίσκονται στο Μηχανισμό Στήριξης;
Αναμφίβολα το έργο που πρέπει να επωμισθεί η Επιτροπή είναι τεράστιο. Είναι η πιο άτυχη Επιτροπή ( από πλευράς όγκου και δυσκολίας του έργου που έχει να επιτελέσει) αλλά συνάμα και η πιο τυχερή ίσως, δεδομένου ότι, αν επιτύχει, η επιτυχία της αυτή θα περάσει στην Ιστορία και θα αφορά σε όλη την Ευρώπη. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα καθορίσει αν θα διακριθείτε ή θα κατακριθείτε, καθώς θα έχετε οδηγήσει εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους είτε στην απόγνωση είτε, όπως θέλω να πιστεύω, στην ελπίδα και στην αισιοδοξία. Είναι τεράστια η ευθύνη που αναλαμβάνετε. Για τον λόγο αυτό επιτρέψτε μας, κύριε Rehn, να ανταποδώσουμε στην Επιτροπή και σε εσάς προσωπικά την ευχή που μας είχατε δώσει πριν μερικούς μήνες: «Καλό κουράγιο…» .

ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ

Η οικογενειακή διαδοχή είναι καθεστώς στην ιατρική, στη δικηγορία, στα πανεπιστήμια, στη δημοσιογραφία, σχεδόν παντού. Και είναι αυτή που δημιουργεί πλέγματα συννενοχής και ανοχής στις πολλές δυναστείες της πολιτικής.
Πολλοί διερωτώνται για τα χάλια της χώρας, για τα ελλείμματά της, για όσα θλιβερά μας συμβαίνουν τα δυό τελευταία χρόνια. Και παρ΄ότι έχουν την απάντηση μπροστά στα μάτια τους δεν την βλέπουν η μάλλον δεν θέλουν να την δουν.
Ομως τα πράγματα είναι πλέον προφανή. Αν βάλεις στη σειρά τα κυρίαρχα πρόσωπα, αν μετρήσεις και ζυγίσεις την ηγεσία της χώρας δεν χρειάζονται δεύτερες σκέψεις. Ο πρωθυπουργός κληρονόμησε όνομα και κόμμα από τον πατέρα του.Κλασική περίπτωση νεποτισμού. Αν δεν ήταν γυιός του Αντρέα δεν ξέρω τι θα έκανε στη ζωή του.
Ο προκάτοχός του Κώστας Καραμανλής είναι επίσης βγαλμένος από την ίδια μήτρα. Μεγάλωσε για να κυβερνήσει ελέω του «Θεού» μπάρμπα του. Ο Σαμαράς κι αυτός των καλών οικογενειών παιδί, ανεπάγγελτος επί της ουσίας, επί δέκα χρόνια κατά δήλωσή του κοίταζε το ταβάνι. Ο Τσίπρας δεν έχει ούτε αυτός ζυμωθεί στην πραγματική ζωή, από τα θρανία βρέθηκε στην πολιτική, χωρίς εμπειρίες και δημιουργία. Η Αλέκα είναι κομματικό στέλεχος από τα γενοφάσκιά της, δεν έχει ούτε αυτή πραγματικές εμπειρίες.
Ο Καρατζαφέρης πάλι που τα έκανε όλα και δηλώνει αυτοδημιούργητος έχει ελλείμματα παιδείας, γνώσης και κατανόησης. Και η Ντόρα που διεκδικεί ρόλο είναι επίσης παιδί του πατέρα της. Αν δεν ήταν κόρη του Μητσοτάκη δεν ξέρω αν θα είχε τύχη στην πολιτική. Αυτή είναι η εικόνα και αποτυπώνει πλήρως το πρόβλημα ηγεσίας. Το κακό είναι ότι το παράδειγμα της πολιτικής έχει επικρατήσει σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Η οικογενειοκρατία συναντάται σε όλα σχεδόν τα προνομιούχα επαγγέλματα.
Η οικογενειακή διαδοχή είναι καθεστώς στην ιατρική, στη δικηγορία, στα πανεπιστήμια, στη δημοσιογραφία, σχεδόν παντού. Και είναι αυτή που δημιουργεί πλέγματα συννενοχής και ανοχής στις πολλές δυναστείες της πολιτικής. Η κρίση, όλο αυτό που περνάμε, ίσως προσφέρει την ευκαιρία απαλλαγής απ' αυτόν το μακρύ κύκλο οικογενειοκρατίας, που κατέληξε σε παρακμή, όπως συνήθως συμβαίνει με όλες τις δυναστείες.
http://www.insideinfo.gr/article/4187/dunasteies