Ο Μήτσος, ο Δημήτρης και το όραμα του 2032

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Κάθε φορά που πιάνω το μολύβι στο χέρι φοβάμαι ότι επιτείνω τη μελαγχολία σας. Σε κάθε περίεργη εποχή με άγνωστο άμεσο αλλά και απώτερο μέλλον, ο καθένας προσπαθεί να ιχνηλατίσει πέρα από τα μερίδια ευθύνης στο σημερινό κατάντημα, και την εικόνα του αύριο αυτής της χώρας.
Έχοντας μία μικρή κόρη μόλις επτά (7) ετών και εκτιμώντας την ανησυχία μου στο απώτερο μέλλον έχω να σας διηγηθώ την ιστορία του Μήτσου της δεκαετίας του 1980 που μετεβλήθη σε κύριο Δημήτρη.
Ο Μήτσος λοιπόν του 1980, ήταν ένας άνθρωπος που έμενε στην καλύτερη περίπτωση σε τριάρι στα Πατήσια, είχε ένα επάγγελμα μικρής απόδοσης και ένα μέλλον μετρημένα ευοίωνο. Ήρθε λοιπόν το σάρωμα της Αλλαγής του 1981. Με πολλά δάνεια και μπόλικη ετεροχρηματοδοτούμενη ανάπτυξη, ο Μήτσος άρχισε να μεταλλάσσεται. Από εργάτης, μικρουπάλληλος και μικροεπιχειρηματίας μεταβλήθηκε σε μικροαστό ή έστω μεσοαστό.
Έζησε την ανατροπή του σκηνικού της μετεμφυλιακής δεξιάς διαχείρισης. Βγήκε από το σκοτάδι του «σιγά – σιγά και βλέπουμε». Πήρε αυτοκίνητο, άλλαξε σπίτι, προσπάθησε να αφήσει τα Πατήσια, την Αχαρνών και το Παγκράτι. Έκανε μία καλύτερη ζωή. Μεταβλήθηκε σιγά σιγά στη δεκαετία του 1990 σε κύριο Δημήτρη. Είχε ένα πρόβλημα ακόμη. Η  δανειακή του εξέλιξη, ήταν ακριβή, λόγω των επιτοκίων που εκείνη την εποχή παρέμεναν ψηλά.
Όμως η ζωή του είχε αλλάξει. Δίπλα στην αγαπημένη σύζυγο, μερικές φορές (όχι πάντα) προστέθηκε και μια καλλιεπής δεύτερη εναλλακτική επιλογή. Το παιδί του αξιώθηκε μιας πιο λουσάτης εκπαίδευσης. Άλλαξε πιο γρήγορα τα αυτοκίνητα και γρήγορα μετεγκαταστάθηκε στα μεσοβόρεια Προάστια (Νέο Ψυχικό, Μαρούσι, Χαλάνδρι) ή στα λίγο πιο βόρεια (Ερυθραία, Δροσιά). Η καλή του σύνταξη ήταν εξασφαλισμένη, χρειαζόταν ακόμη ένα μικρό σπρώξιμο για να γίνει μεγαλύτερος. Πίεζε τον πολιτικό της αρεσκείας του για μια καλύτερη ζωή. Αν δεν ήταν υπάλληλος, ψιλοξέχναγε να τα δηλώνει όλα στην Εφορία. Άρχισε να ταξιδεύει συχνά στο εξωτερικό και οι διακοπές του ήταν μεγαλύτερες σε διάρκεια.
Έτσι έζησε για μια 20ετία το δικό του μύθο. Πάνω στην εξέλιξη όλων αυτών, του ήλθε και η χρυσή ευκαιρία της τελευταίας 10ετίας. Έγινε πολίτης του Ευρώ. Το χρυσοπλήρωσε βέβαια στην ισοτιμία, μια και σε μια βραδιά , μαγικά όλα τα είδη ξέφυγαν 20-30% επάνω, χωρίς κανένα ουσιώδη έλεγχο. Έπαιξε και ως «ειδήμων» στο Χρηματιστήριο, περισσότερο έχασε, κάποιες στιγμές κέρδιζε, έγινε και γκάμπλερ (παίκτης). Ήρθε το τζιπ, η πιο λουσάτη ζωή και τα πιο φθηνά σε επιτόκια δάνεια. Έτσι μέσω των θεσμών των χαμηλότοκων δανείων πήγε ακόμη πιο ψηλά τη ζωή του και τις καταναλωτικές του δυνατότητες. Το παιδί του τέλειωσε στο Πανεπιστήμιο, έκανε μεταπτυχιακό, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα της περιορισμένης αγοράς, οι ευκαιρίες δεν ήταν πολλές. Κάτι λοιπόν η έλλειψη ευκαιριών για τα παιδιά του Μήτσου – Δημήτρη, κάτι το Χρηματιστήριο, όπου ο Μήτσος έπαιξε και έχασε, κάτι οι υπόνοιες για διαφθορά (στην οποία ουκ ολίγες φορές συνήργησε ο Μήτσος – Δημήτρης) κατέστησαν τις τότε κυβερνήσεις και ιδιαίτερα τον Κωνσταντίνο Σημίτη μη ελκυστικούς. Άλλωστε αυτή η εσωστρεφής διάθεση του τότε Πρωθυπουργού, οι καλβινιστικές του προσεγγίσεις της μορφής «Αυτή είναι η Ελλάδα», δημιούργησαν ενόχληση στον Μήτσο – Δημήτρη. Ήταν άλλωστε βαρετό να βλέπει χρόνια τους ίδιους ανθρώπους να διαχειρίζονται τα δανεικά του. Ήθελε αλλαγή. Ήθελε τον κιμπάρη,τον Ραφηνιώτη, τον αλλέγκρο τύπο με τις ταβέρνες, τη λίγη δουλειά, το περισσότερο καθησιό και τις θαμπές υποσχέσεις για διαφάνεια.
Έτσι συνεχίστηκε ο κύκλος της μεταπολίτευσης με ούζα, μεζέδες και έχει ο θεός. Κάτι οι περισσότερες προσλήψεις στο Δημόσιο, κάτι τα μπλοκάκια και οι συμβάσεις έργου, που βολεύτηκαν τα παιδιά του Μήτσου , η κατάσταση συνεχίστηκε. Βέβαια τα σύννεφα πύκνωσαν πάνω από τους Μήτσους-Δημήτρηδες κατόχους του Κυπέλλου Euro 2004 και των Ολυμπιακών, αλλά εντέλει βρε αδελφέ, όλοι πίστευαν ότι το συννεφάκι τους, θα είναι πάντα το σπίτι τους.
Έγιναν και οι εκλογές του 2009, ο Μήτσος πια είχε ενοχληθεί από το Βατοπέδι, την υπερβολική ανεμελιά του τότε Πρωθυπουργού. Χρειαζόταν την υπόσχεση έστω και ελεγχόμενης παράτασης ευημερίας. Χρειαζόταν την απόδειξη ότι τα παιδιά του επιτέλους θα βρουν μια δουλεία που τους αξίζει. Είχε καταλάβει ότι έπεσε μεγάλη κυβερνητική ξεκούραση την τελευταία 5ετία. Εκείνο που δεν ήξερε, ήταν ότι τα δάνεια που έφτιαξαν τη ζωή του, πρέπει να επιστραφούν. Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι καταναλώνει περισσότερα από όσα βγάζει. Εκείνο που δεν ήξερε είναι ότι το συννεφάκι που καθόταν έγινε βροχή και άρχιζε πια η ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο.
Το έμαθε  το 2010 από το Καστελλοριζο, αναμεσα σε πλοιάρια που ανέμελα σείονταν στο λιμάνι. Άκουσε και δεν κατάλαβε την προσκληση του ΔΝΤ και της νοοτροπιας του , επί ευρωπαικου εδάφους για πρωτη φορα μετα το πόλεμο και το άλλου τύπου σχέδιο Μάρσαλ. Στην αρχη, ως του παρουσιάστηκε, ηταν κάτι σα φάρμακο. Θα τόπαιρνε κανα δυο χρονια και όλα θα περνούσαν. Μετα πάλι ανεμελιά, καλό φαί, επιστροφή στα παλιά. Ασε που τις περισσότερες φορές μονολογούσε στη τηλεόραση. Εντάξει το παραπαίζουν να μας φοβίσουν και μετα να φανεί πως μας σώσανε. Δεκάδες αναλύσεις καφενειακού τύπου. Ολα θα περάσουν, σιγα μην είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Παιχνίδι είναι των κερδοσκόπων. Αλλα ηλθε το 2011 και δεν πέρασαν.Εφυγε η τροικα αλλά ξαναηλθε αγριότερη. Φωναζε ο Σαμαρας, αλλά κάποιοι του έδειξαν το μαντρί, και του έκλεισαν απειλητικά το μάτι. Άρχισε λοιπόν ο Μήτσος να βιώνει στην αρχή την υποχώρηση και μετά ένοιωσε να τον βάλανε σε μια τσουλήθρα , που δε βλέπει που θα καταλήξει πέφτοντας.
Ετσι πια ειδε τι σημαίνει να πέφτεις χωρις αλεξίπτωτο .Ετσι κατάλαβε ότι οι μαγκιες γίνονται από τζάμπα μάγκες, που απλά μετά λουφάζουν όταν βλέπουν ότι η οικοδομη δεν σειεται αλλά γκρεμίζεται εκκωφαντικά. Αρα ο Μητσος αρχισε να μαθαίνει. Αρχισε να ανοίγει τα βιβλία από την κατοχη και να ρωτα τους επιζωντες , πως ηταν τότε. Η ζωη του δεν αλλάζει απλά. Μερικων παει κατά διαόλου έτσι σε μια στιγμη του χρονου, που λιανισε όνειρα, εσκασε φούσκες και δείχνει απειλητικα τα σύννεφα ενός ακήρυχτου πολέμου. Και τώρα πια αδειάζει το πολιτικό σύστημα που ο ίδιος στήριξε, ανέδειξε και βοήθησε…………… Το σύστημα των κολλητών, του «άμα χρειαστεί θα βρούμε και τα χρήματα». Όλο αυτό το σύστημα κατέρρευσε. Πίστεψε σε ένα όνειρο, το εξυπηρέτησε, το μεγάλωσε και τώρα γίνεται εφιάλτης. Το βλέπει ανήμπορος, περιμένοντας κάποιον να του πει ότι βλέπει έναν εφιάλτη ,και ότι θα ξυπνήσει χαμηλότοκος, εισαγόμενος και κιμπάρης. Με «κολλητούς» της εξουσίας που δια της ψήφου κάθε φορά άλλαζε. Με φίλους Δημάρχους, Βουλευτές, Υπουργούς, συνδικαλιστές. Με βοηθό του στην κριτική δημοσιογράφους παχυλών πακέτων, που καταδικάζουν τη διαφθορά. Ολων αυτων που τωρα στα κανάλια γίνονται γλυκείς αφόρητα φιλολαϊκοί, αλλά ταυτόχρονα τρέμει κι αυτών η περδικούλα τους , μια που άνοιξε ο κατάλογος και δεν έχει αρχή και τέλος.
Ξύπνησε λοιπόν μετά από 20 και πλέον χρόνια σε μία μη φιλική χώρα, τη χώρα του. Βλέπει τους δανειστές του να ζητούν τα δάνεια πίσω. Να βάζουν εγγυησεις, κόντρα εγγυησεις, να τον λοιδωρούν ,να χαμογελουν ειρωνικά, να του δείχνουν ότι είναι παρείσακτος στο λειψό ευρωπαϊκό όνειρο. Να τρέχει έντρομος στις αντιπροσωπείες και αν μη βρίσκει αγοραστη για το αυτοκίνητο του. Και ετσι αρχισε να καταθέτει τις πινακίδες από τα τζιπ. Να πηγαίνει να πουλήσει το σπίτι του και κανείς να μη το αγοράζει. Να θέλει να πουλήσει και τον εαυτό του και η προσωπική του μετοχή να έχει εξαυλωθεί. Βλέπει το πολιτικό του σύστημα να απαρνείται μέσω του «Όλοι φταίμε» τις ευθύνες του. Βλέπει τη χώρα του στο χείλος του πουθενά με το όνειρο του τίποτα. Τρομοκρατείται, φρενιάζει, ζητά να τους αλλάξει όλους. Καμία αντίρρηση. Να τους αλλάξει. Στην ίδια χώρα όμως θα ξυπνήσει αύριο. Και να του φταινε οι πολιτικοί , ας βρει άλλους.Από την ίδια χώρα θα είναι όμως και από τον ίδιο πάτο η αφρό του βαρελιού.
Τώρα πια την καλύτερη ευχή που μπορεί να έχει για τα παιδιά του, είναι μήπως βρουν μια καλή δουλειά εκτός Ελλάδος. Ώστε να του στέλνουν χρήματα, όπως οι Έλληνες της διασποράς των δεκαετιών 1950 – 1970. Εύχεται η στενωπός να είναι για πέντε (5) χρόνια, να προλάβει. Ξερει ότι θα  είναι για 15 η 20 και τον πιανει απόγνωση. Μετρά τα χρόνια του, την ηλικία του και το αποτέλεσμα τον βγάζει αιωνόβιο. Σκέφτεται να φυλακίσει τους υπαίτιους που τα έκαναν, όλα αυτά ξεχνώντας την ηθική αυτουργία του εαυτού του ακόμα και διά της ανοχής του.  Ξεχνάει που έλεγε για τους πολιτικούς «Ενταξει να φανε, αλλά να κάνουν και κάτι»……….Ζηταει να γυρίσει στη δραχμη, πιστευοντας ότι θα γυρίσει στις καλες μέρες του 1980.Δε του λενε καθαρα  ότι δε θα υπάρξει επιστροφη εκει .Αλλο τοτε, που δεν ηταν εδώ που είναι τωρα, και άλλο να φυγει από την Ευρωπη και να ξαναχτίσει εξ αρχης την χωρα. Και αντε και την ξανάχτισε. Με ποια υλικα θα το κανει; Δηλαδη η δραχμη θα τον καθαγιασει και αυτόν και τους ηγήτορες του;
Τις προάλλες καληνύχτισα το παιδι μου  με ένα φιλί. Δεν έχει σημασία αν με λένε Μήτσο, Δημήτρη,Γιάννη ή Πάνο. Σκέφτηκα να μάθει καλά Αγγλικά, να σπουδάσει αν μπορέσει καλά και λυτρώθηκα προσωρινά με την ιδέα ότι στο εξωτερικό μπορεί να βρει μια καλή δουλειά.
Μετά κάθισα στην τηλεόραση ταξιδεύοντας με το τηλεχειριστήριο σε απαίσια νέα, που συνιστουν οι προσωρινες λυτρωσεις του δεύτερου μνημονίου. Λιγο πριν από το τριτο , ίσως το τεταρτο. Δε πίστεψα ότι σωθηκα, σκέφθηκα ότι εχω μακρυ δρόμο και ισως ηλικιακα να μη προλάβω.Μελαγχόλησα που δεν έχω γη να καλλιεργήσω στα πενήντα (50)και κάτι και που δεν ξέρω να το κάνω. Μελαγχόλησα όταν σκέφτηκα ότι δε γνωριζω το δρομο, αγνοω τη νεα περπατησιά. Με καθησύχασε όταν θυμήθηκα την Ολίβια ντε Χαβιλαντ ως  Σκάρλετ Ο’ Χάρα στην  τελευταία φράση από το κινηματογραφικό έργο «Όσα παίρνει ο άνεμος» «Εν τέλει αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα».
ΥΓ Ακουγα χτες γνωστο νέο , ηγετη και αριστερό  να απειλει και σκέφθηκα: Ενταξει μεγαλε μη φωνάζεις , θα το ξαναδωσει ο μπαμπας το χαρτζηλικι, που σουκοψε με τσαμπουκα στις μαθητικες διαδηλώσεις πριν πολλα χρονια..μη του κρατας κακια..Ενταξει θα του αποδειξεις ότι εισαι μάγκας..