Το σύνδρομο των Βρυξελλών

H τρόϊκα καθυστερεί την έλευση της και η Αθήνα αγωνιά. Η κυβέρνηση αντιδρά με σύγχιση φοβούμενη αποκαλύψεις των καθυστερήσεων και των ολιγωριών της. Αφοσιωμένη στη καταδίκη των Οίκων Αξιολόγησης επιχειρεί και πάλι να σκεπάσει τις ολέθριες αδυναμίες εκτέλεσης του προϋπολογισμού, την ανυπαρξία ενός ελάχιστου σχεδίου αναγέννησης της χώρας, την εντυπωσιακή έλλειψη συντονισμού και την πολυφωνία του υπουργικού συμβουλίου και της κοινοβουλευτικής ομάδας. Γιατί καθυστερεί η έλευση των πατρώνων? Θα απορρίψουν την εκταμίευση της νέας δόσης? Πρόκειται για το νέο επικοινωνιακό τρύκ της ομάδας του κ. Παπανδρέου με τη γνωστή μέθοδο των αλληλααναιρούμενων διαρροών και "πληροφοριών". Στο τέλος θα κυλήσουν όλα ομαλά, χάριν των κυβερνητικών προσπαθειών και ιδιαίτερα του πρωθυπουργού μας. Οι επιτηρητές θα ανακοινώσουν τα νέα μέτρα, η κυβέρνηση θα τα καταγγείλλει και στη συνέχεια θα τα υπογράψει αλλά πλέον ως αποτέλεσμα δικής της πρωτοβουλίας. Η κυβέρνηση είναι τελικά ερωτευμένη με τους βιαστές της. Πιθανόν την διακατέχει το σύνδρομο των Βρυξελλών. Αλλά μόνο την κυβέρνηση? Την κοινωνία , τους πολίτες, τα ανήσυχα πνεύματα, τι άραγε τα διακατέχει?   

Open gov via Godmother

Μαθαίνω οτι, η κ. Άννα Στρατινάκη, δικηγόρος και βαφτισιμιά της υπουργού Απασχόλησης κ. Κατσέλη προαλείφεται (πάντα μεσω open gov), για την θέση του  Γενικού Γραμματέα του υπουργείου, μετά την παραίτηση του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Δήμου Δασκαλάκη.

ΥΓ. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ισχυρίζονται ότι το σύνθημα "Αλλάζουμε η βουλιάζουμε", αντικαθίσταται με το "Βουλιάζουμε, βαφτίζουμε,διορίζουμε".

Έλλειμμα σοβαρότητας

Του Κώστα Χρυσογόνου.
Η κυβερνητική πρόθεση για επαναφορά του καταργημένου από το 1946 θεσμού της «επιφάνειας» (εμπράγματο δικαίωμα στα υπερκείμενα κτίσματα, χωριστό από την κυριότητα της υποκείμενης γης) συνιστά προσπάθεια να συμβιβασθούν τα ασυμβίβαστα. Από τη μία η κυβέρνηση θέλει να περισώσει την όποια αξιοπιστία διαθέτει ο πρόεδρός της, που μετά το προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν» διαβεβαίωνε πρόσφατα ότι «δημόσια γη δεν πωλείται», και από την άλλη έχει δεσμευθεί απέναντι στην «τρόϊκα», να εκποιήσει δημόσια περιουσία για να περιορίσει το χρέος. Θα ακυρωθεί έτσι η βασική αρχή του εμπράγματου δικαίου (άρθρα 953-954 του Αστικού Κώδικα) ότι τα συστατικά του ακινήτου δεν μπορούν να καταστούν χωριστά αντικείμενο κυριότητας, με άγνωστο οικονομικό αντίκρυσμα (αφού κανείς δεν μπορεί να ξέρει εκ των προτέρων πόσο αγοραστικό ενδιαφέρον θα παρουσιασθεί για φθαρτά κτίσματα).

Όλα αυτά υποδηλώνουν έλλειμμα σοβαρότητας. Το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από τα δημόσια έσοδα, χωρίς νέα δανεικά, ενώ η δυνατότητα των δανειστών μας να προχωρήσουν σε εκτέλεση κατά της δημόσιας περιουσίας είναι πλήρως κατοχυρωμένη. Ειδικότερα το άρθρο 94 παρ. 4 του Συντάγματος κατοχυρώνει τη δυνατότητα αυτή για τους ιδιώτες δανειστές σε βάρος της ιδιωτικής περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, ενώ τα άρθρα 3 και 4 της δανειακής σύμβασης μεταξύ του τελευταίου και των άλλων κρατών-μελών της ευρωζώνης την επεκτείνουν και στη δημόσια (!) περιουσία του, προκειμένου για τα δάνεια του μηχανισμού «στήριξης». Υπό τις προϋποθέσεις αυτές, η πώληση μέρους της περιουσίας προκειμένου να αποφευχθεί η απώλειά της, αντί πινακίου φακής, σε αναγκαστικούς πλειστηριασμούς θα ήταν μέτρο στοιχειώδους σωφροσύνης.
Συνεπώς, αντί η κυβέρνηση να επιδίδεται σε λεονταρισμούς «δεν πωλείται» και ευρεσιτεχνίες «επιφάνειας», θα έπρεπε να διαπραγματευθεί τους όρους των πωλήσεων, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι ανεκτό. Θα μπορούσε π.χ. το μελλοντικό τίμημα των πωλήσεων να εκχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με αντάλλαγμα την ακύρωση ισόποσων ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, υπολογισμένων όχι στην ονομαστική τους αξία, αλλά στην (πολύ χαμηλότερη) τιμή στην οποία τα αγόρασε εκείνη στη δευτερογενή αγορά, με παράλληλη άμεση μείωση του επιτοκίου τους στο ύψος του βασικού επιτοκίου της ΕΚΤ. Ένα τέτοιο αίτημα θα ήταν εύλογο, αφενός επειδή η ΕΚΤ δεν είναι κερδοσκοπικό ίδρυμα και αφετέρου επειδή υπό συνθήκες κρίσης το αναμενόμενο τίμημα θα είναι ούτως ή άλλως σχετικά χαμηλό.
Στην πραγματικότητα όμως το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει παραλύσει κάτω από το βάρος της ευθύνης του για την εθνική πτώχευση. Ούτε να διαπραγματευθεί σοβαρά με τους ξένους μπορεί, ούτε να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Ο κ. Κώστας Χ. Χρυσόγονος είναι καθηγητής Νομικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=390831&h1=true

105 πολίτες της Πάτρας αντιδρούν και δηλώνουν

Στη χώρα μας, η βαθιά οικονομική κρίση που έχει πλήξει τις ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές ομάδες, οδηγεί μέρα με τη μέρα έναν ραγδαία αυξανόμενο αριθμό συμπολιτών μας στη φτώχια και την εξαθλίωση. Ταυτόχρονα, όμως, και παράλληλα με τη διόγκωση των κοινωνικών προβλημάτων μεθοδεύεται η απαξίωση και ο εξευτελισμός των ανθρώπων εκείνων που έχουν στηρίξει την οικονομία και την κοινωνία με τον μόχθο και τις γνώσεις τους.
Αυτοί που χρόνια τώρα διαχειρίστηκαν την εξουσία σε διάφορα επίπεδα και με την πολιτική τους βύθισαν τη χώρα στην οικονομική κρίση είναι υπεύθυνοι για την αναξιοπιστία και τη διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι προσπαθούν, με τη βοήθεια δυστυχώς κάποιων ΜΜΕ, να περάσουν ενοχές στον μέσο πολίτη, να στρέψουν τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης και να εμφανίσουν τους εαυτούς τους ως μοναδική και αναντικατάστατη δύναμη «σωτηρίας» της χώρας.
Αυτή η διαρκώς κλιμακούμενη εχθρική και εθνικά υπονομευτική συμπεριφορά οδηγεί στη διάλυση του κοινωνικού ιστού και, με μαθηματική ακρίβεια, σε συμπεριφορές και καταστάσεις πρωτόγνωρες για τον τόπο μας και τον πολιτισμό μας. Η απουσία σχεδιασμού και οράματος, καθώς και η έλλειψη προοπτικής προόδου και ανάπτυξης, δεν πρέπει να αφήσει αδιάφορο κανέναν από μας. Η σιωπή και η αδράνεια δεν θα οδηγήσουν πουθενά.
Η σωστή ενημέρωση, η άρνηση κάθε μορφής υποτέλειας και το όραμα για μια κοινωνία αλληλεγγύης θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε συλλογική αφύπνιση αλλά και αντιπαράθεση στην επιχειρούμενη κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική περιθωριοποίηση σημαντικών τμημάτων του λαού μας. Πρέπει να αντιδράσουμε στην έκπτωση θεσμών και αξιών, που μας πλήττει όλους μαζί και τον καθένα χωριστά.

1. Στέση Αθήνη, Παν. Πατρών.

2. Γιώργος Αλεξίου, Παν. Πατρών.

3. Αλέξης Αλετράς, Παν. Πατρών.

4. Βασίλης Αναστασόπουλος, Παν. Πατρών.

5. Δημήτρης Αναστασόπουλος, Παν. Πατρών.

6. Θεόδωρος Χ. Ανδριώτης, Παν. Πατρών.

7. Πέρσα Αποστολή, Διδάκτωρ Φιλολογίας.

8. Αθανάσιος Α. Αργυρίου, Παν. Πατρών.

9. Νάσος Βαγενάς, Παν. Αθηνών.

10. Όλγα Βαρτζιώτη, Παν. Πατρών.

11. Αναστασία Βελλοπούλου, Παν. Πατρών.

12. Διονύσης Βίτσος, Εκδόσεις Περίπλους.

13. Αθηνά Βογιατζόγλου, Παν. Ιωαννίνων

14. Αλέξανδρος Βραδής, Παν. Πατρών.

15. Δημήτριος Βύνιος, Παν. Πατρών.

16. Eυριπίδης Γαραντούδης, Παν. Αθηνών.

17. Κατερίνα Γεωργάκη, Παν. Πατρών.

18. Νεοκλής Α. Γεωργόπουλος, Παν. Πατρών.

19. Δέσποινα Γκόγκου, Παν. Πατρών.

20. Αλέξης Γκλαβάς, Ραδιοφωνικός παραγωγός.

21. Στέλιος Γούτης, Σκηνοθέτης.

22. Γιάννης Δάλλας, Παν. Ιωαννίνων

23. Κωστής Δανόπουλος, Διδάκτωρ Φιλολογίας.

24. Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Συγγραφέας.

25. Αθανάσιος Διαμαντόπουλος, Παν. Αθηνών.

26. Βασιλική Ευαγγελοπούλου, Γιατρός.

27. Αλέξης Ζήρας, Κριτικός λογοτεχνίας.

28. Ζιούτας Κώστας, Παν. Πατρών.

29. Καλλιρρόη-Ανδριανή Θ. Θωμά, Παν. Πατρών.

30. Γιώργος Θωμάς, Δικηγόρος.

31. Χρήστος Καζάσης, Βιοιατρικός μηχανικός.

32. Αριστείδης Καλάργαλης, Παν. Αιγαίου.

33. Δημήτριος Καλπαξής, Παν. Πατρών.

34. Κώστας Καπέλας, Πολιτιστικός χώρος "Πολύεδρο"

35. Ευφημία Καρακάντζα, Παν. Πατρών.

36. Μαρίνα Καρακάντζα, Παν. Πατρών.

37. Χαράλαμπος. Λ. Καράογλου, Παν. Θεσσαλονίκης.

38. Στέφανος Καρβέλης, Παν. Πατρών.

39. Μόρφη Καρελά, Παν. Πατρών.

40. Δώρα Κασκάλη, Παν. Θεσσαλονίκης.

41. Αλεξάνδρα Κατριβέση, Παν. Πατρών.

42. Άννα Κατσιγιάννη, Παν. Πατρών.

43. Νικολίτσα Κατσούφη, Έμπορος

44. Νατάσα Κεσμέτη-Παυλοπούλου, Πεζογράφος.

45. Γιώργος Κεχαγιόγλου, Παν. Θεσσαλονίκης

46. Ειρήνη-Σοφία Κιαπίδου, Παν. Πατρών.

47. Ελένη Κλώσσα-Κίλια, Παν. Πατρών.

48. Πατρίσια Κόκορη, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

49. Χρίστος Κοντογιάννης, Παν. Πατρών.

50. Βανέσσα Κορμπάκη, Παν. Πατρών.

51. Χριστόφορος Κροντηράς, Παν. Πατρών.

52. Παντελής Κυπριανός, Παν. Πατρών.

53. Άννα Κυριακίδου, Δικαστική Επιμελήτρια.

54. Κατερίνα Κωστίου, Παν. Πατρών.

55. Ανδριάννα Λαμπροπούλου, Παν. Πατρών.

56. Αλεξάνδρα Λοτσάρη, Παν. Πατρών.

57. Γιάννης Μανέτας, Παν. Πατρών.

58. Κώστας Μάρκου, Παν. Πατρών.

59. Νικόλαος Σ. Μαστρονικολής, Παν. Πατρών.

60. Δημοσθένης Μαυρίλας, Παν. Πατρών.

61. Δώρα Μέντη, Συγγραφέας-Δρ. Φιλολογίας.

62. Γεωργία Μητροπούλου, Συνταξιούχος.

63. Σαβίνα Μητροπούλου, Έμπορος.

64. Τάσος Μίντζας, Παν. Πατρών.

65. Μαρίνα Μιχαλάκη, Ενδοκρινολόγος ΠΓΝΠ.

66. Μιχάλης Μπακογιάννης, Παν. Θεσσαλονίκης.

67. Στάθης Μπάλιας, Παν. Πατρών.

68. Ρούλα Μπουλούντσα, Παν. Πατρών.

69. Ανδρέας Νεάρχου, Παν. Πατρών.

70. Όλγα Νικολοπούλου, Υπεύθυνη γκαλερί

71. Ευαγγελή Αρ. Ντάτση, Παν. Ιωαννίνων.

72. Αναστάσιος Οικονομόπουλος, Φυσικός.

73. Άννη Ονουφρίου, Παν. Πατρών.

74. Κων/νος Παπαγεωργίου, Αξιωματικός Π.Ν. ε.α.

75. Πάνος Παπαδόπουλος, Παν. Πατρών.

76. Ελένη Παπαευθυμίου, Παν. Πατρών.

77. Χρήστος Παπάζογλου, Παν. Paris III.

78. Λευτέρης Παπαλεοντίου, Παν. Κύπρου.

79. Γιάννης Hλ. Παππάς, Περιοδικό Δι@πολιτισμός.

80. Παναγιώτα Παπούλια-Τζελέπη, Παν. Πατρών.

81. Γιώργος Δ. Παναγιώτου, Μηχανικός.

82. Γεώργιος Α. Πανέτσος, Παν. Πατρών.

83. Γεωργία Πατερίδου, Παν. Ιωαννίνων.

84. Σωκράτης Πετμεζάς, Παν. Κρήτης.

85. Γιόλα Πετροπούλου, Παν. Πατρών.

86. Κων/νος Πολίτης, Παν. Texas.

87. Θεοδόσης Πυλαρινός, Ιόνιο Παν.

88. Χρύσα Πυλή, Παν. Πατρών.

89. Άννα Ρούσσου, Παν. Πατρών.

90. Οδυσσέας Ρωμανός, Γιατρός, Παν. Πατρών.

91. Ιωάννα Σεμιτέκολου, Ηθοποιός.

92. Ρουμπίνη Σεμιτέκολου-Παπαγεωργίου, Έμπορος.

93. Γεώργιος Σπυρόπουλος, Παν. Πατρών.

94. Άντα Σταθοπούλου, Δασκάλα.

95. Μαρία Στασινοπούλου, Συγγραφέας.

96. Αγγελική Σύρκου, Παν. Πατρών.

97. Αντρέας Τόγιας, Δικηγόρος.

98. Αθανασία Τριανταφυλλοπούλου, Παν. Πατρών.

99. Σωτήρης Τριβυζάς, Συγγραφέας.

100. Άννυ Τσατσούλη, Παν. Πατρών.

101. Βασίλειος Τσικούρας, Παν. Πατρών.

102. Νίκος Φαλαγκάς, Παν. Κύπρου.

103. Γιώργος Φρέρης, Παν. Θεσσαλονίκης.

104. Εύη Χατζηβαρνάβα, Κοινωνιολόγος.

105. Ευθαλία-Χάχαλη Κατσιγιάννη, Οικονομολόγος- Επιχειρηματίας

Άρθρο-παρέμβαση πέντε στελεχών του Πασοκ

Οι συνεχείς– επί τα χείρω – αναθεωρήσεις του μνημονίου, το γαϊτανάκι των αλλεπάλληλων κυβερνητικών λαθών, η χρονική παράταση της αποπληρωμής του δανείου και άρα της επιτήρησης, οι αλλεπάλληλες αυτοδιαψεύσεις στην επίτευξη των στόχων, αναδεικνύουν βασικές όψεις του πολιτικού προβλήματος της χώρας.

Από την μέχρι σήμερα πορεία
• Έχει κατ΄ επανάληψη επιβεβαιωθεί η απουσία ενός ολοκληρωμένου και μακρόπνοου αναπτυξιακού σχεδίου και η έλλειψη μιας ικανής, συνεκτικής πολιτικής ομάδας για την αντιμετώπιση μιας τόσο μεγάλης κρίσης.
• Έχει αναδειχθεί ότι μείζονες εθνικού χαρακτήρα επιλογές δεν διαμορφώνονται στα θεσμοθετημένα κυβερνητικά όργανα, αλλά στις διμερείς συναντήσεις με τους δανειστές μας
Παρά τις ενστάσεις, τις αγωνίες, τα ερωτηματικά και τις αμφιβολίες για την ακολουθούμενη πολιτική, επιδείξαμε διαχρονικά αίσθημα ευθύνης
Τη στάση μας αυτή την καταστήσαμε διακριτή μέσα από τις όποιες, συμβολικές πλέον, διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ.
Όμως κάθε μέρα που περνάει διαμορφώνεται η πεποίθηση πως το βασικό προεκλογικό μας σύνθημα «πρώτα ο πολίτης» η κυβέρνηση μας το έχει αντικαταστήσει από το δόγμα «πρώτα οι δανειστές μας»
Οι βασικές και αρχικές διαφωνίες μας οι οποίες αφορούν στον χρόνο αντίδρασης της κυβέρνησης, στον τρόπο διαχείρισης της δανειακής σύμβασης και στην έλλειψη αναπτυξιακού σχεδίου, παραμένουν, επιτείνονται και μετατρέπονται σήμερα σε αγωνία για το αύριο της χώρας.
Η ανακολουθία στην εφαρμογή και η συνεχής μονόπλευρη διολίσθηση των μέτρων, η εκ των υστέρων κυβερνητική δια πίστωση πως «τα νούμερα δεν μας βγαίνουν» και η παραδοχή της ανάγκης επιμήκυνσης, και όχι αναθεώρησης, μια κατά τα άλλα λεόντειας δανειακής σύμβασης, η οποία αντιστρατεύεται την ανάπτυξη, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για ένα αισιόδοξο αύριο
Τα βάρη της δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν επιμερίζονται με κοινωνική δικαιοσύνη και προπάντων δεν αγγίζουν αυτούς που πραγματικά συνέβαλαν στην κρίση
Ποιος πληρώνει τη κρίση;
Όλοι και δίκαια? η μήπως μόνο οι μικρομεσαίοι, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι με σχέση εξαρτημένης εργασίας?
Ποιους πλήττει η κρίση ?
Όλους και δίκαια? η μήπως μόνο τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, την μικρή και μεσαία επιχείρηση ?
Το κλείσιμο χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων και καταστημάτων και η δραματική αύξηση της ανεργίας, διαμορφώνουν το κοινωνικό τοπίο της φτώχιας, της ανέχειας, της ανασφάλειας και της απελπισίας.
Η έλλειψη προοπτικής και η ανεργία των νέων που αναζητούν το μέλλον στην εσπερία, ευνουχίζει για δεκαετίες την ανάπτυξη της χώρας.
Η κατάργηση των συντεχνιακών προνομίων είναι επιβεβλημένη αλλά δεν μπορεί να αποτελεί το πρόσχημα κατάργησης κάθε προστασίας των εργασιακών σχέσεων.
Οι αναγκαίες και χρήσιμες διαρθρωτικές αλλαγές δεν αρκεί να νομοθετούνται. Απαιτείται να προωθούνται αποφασιστικά, αποτελεσματικά, γρήγορα και προπάντων να μην διαρρηγνύουν τον κοινωνικό ιστό.
Η κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί πως η στρατηγική της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, της τρομοκρατίας των μέτρων, ο τεμαχισμός της αλήθειας, το έλλειμμα ειλικρίνειας, και προπάντων ο λαϊκισμός του αντιμνημονιακού λόγου κάποιων κυβερνητικών στελεχών εξάντλησαν την επικοινωνιακή «προσφορά» τους.
Όλον αυτό τον καιρό αποδείχθηκε περίτρανα πως η ακολουθούμενη πολιτική δεν μπορεί να οδηγήσει σε διέξοδο τη χώρα από τη στιγμή που περιορίζεται μόνο στο δημοσιονομικό σκέλος και αγνοεί το αναπτυξιακό.
Το μέγεθος και η δομή της κρίσης απαιτούν:
• Διευθύνουσα πολιτική ομάδα οπλισμένη με πίστη και αποφασιστικότητα, η οποία να μπορεί να κινείται και πέρα από το μνημόνιο και με ένα ευρύτερο σχέδιο να επιδιώκει συνεννόηση, συναινέσεις, συμφωνίες.
• Πολιτικές που εμπνέουν και δεν διχάζουν ,πολιτικές που κινητοποιούν και δεν ενοχοποιούν, πολιτικές που ενσωματώνουν την διαφορά, πολιτικές που αρνούνται τις μοναδικότητες και τους μονοδρόμους.
• Πολιτικές που χτίζουν την ηγεμονία τους θετικά και με σεβασμό στις μέχρι σήμερα σημαντικές εθνικές και κοινωνικές κατακτήσεις.
• Να ορίσουμε με σαφήνεια το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο αγαθό. Η έγνοια μας πρέπει να είναι η προστασία του κοινωνικού μας κεφαλαίου και η προστασία από την κατάρρευση των εύθραυστων κοινωνικών σχέσεων που οδηγεί η χωρίς μελέτη και σχέδιο ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών.
Ο στόχος της εξεύρεσης 50δις από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο ως μέρος σεναρίου επιστημονικής φαντασίας. Πολύ περισσότερο που δεν φαίνεται να υπάρχει σχέδιο τι , πότε και με ποιο τίμημα θα αξιοποιηθεί.
Η χθεσινή, θετική εξέλιξη, για την επιμήκυνση και το χαμηλότερο επιτόκιο, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι η συμφωνία μας με τον υπό διαμόρφωση «μηχανισμό για την προστασία του ευρώ», θα δεσμεύσει τη χώρα σε μακρά και αδιέξοδη περίοδο ύφεσης, λιτότητας και πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων.
Ανάμεσα στην πολιτική και την οικονομία εμπιστευόμαστε την πολιτική και ανάμεσα στην κοινωνία και την οικονομία δίνουμε το πρωτείο στην κοινωνία .

•  Χρειάζεται οι Έλληνες να γνωρίζουν όλη την αλήθεια.

• Χρειάζεται να κάνουμε θυσίες και προσπάθειες με δική μας απόφαση και επιλογή.

• Ο λαός μας, χρειάζεται και δικαιούται, μια πολιτική που θα τον εμπιστεύεται και δεν θα τον παραπλανά.

• Χρειάζεται παράλληλα με τη σταθερή μας προσήλωση στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, να εργασθούμε συστηματικά και μεθοδικά για τον επαναπροσδιορισμό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

•  Η ένταξη μας στην ΟΝΕ συνιστά πλεονέκτημα Εθνικής επιβίωσης και προσφέρει εξαιρετικές δυνατότητες διαπραγμάτευσης.

•  Χρειάζεται ο διάλογος. Στα θεσμοθετημένα κυβερνητικά όργανα, στους πολιτειακούς θεσμούς. Διάλογος με τα κόμματα, με τη κοινωνία των πολιτών, διάλογος και στο ΠΑΣΟΚ που έχει αποσυρθεί από την κοινωνία και έχει μετατραπεί σε κόμμα-κέλυφος και ανίσχυρο κυβερνητικό απολογητή.

•  Χρειάζεται να αποκατασταθούν στο ΠΑΣΟΚ οι στοιχειώδεις πολιτικές λειτουργίες της πολιτικής αντιπαράθεσης, της δημιουργικής κριτικής, της σύνθεσης και της πολιτικής δράσης.

•  Τέλος όλοι μας θα πρέπει να γνωρίζουμε και να μη ξεχνάμε πως η αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού δεν είναι έννοια κενή περιεχομένου και η ιστορία έχει αποδειχθεί αδυσώπητη για όλους όσους την αγνόησαν, για όλους όσους την καταπάτησαν.

        Θωμάς Γιώργος
        Μαλέσιος Βαγγέλης
        Μανίκας Στέφανος
        Νικολάου Γιάννης
        Σταυρακάκης Μηνάς

Περί του συνταγματικού πλαφόν για το έλλειμμα

Γράφει Δημήτρης Μπατζελής

Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Γ. Ραγκούσης υποστήριξε σε συνέντευξή του ότι πρέπει να κατοχυρωθεί συνταγματικά το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο του ελλείμματος (3%) του προϋπολογισμού. Το μοναδικό προβαλλόμενο επιχείρημα ήταν «έτσι ώστε να μην βρεθεί πάλι κάποιος Καραμανλής να οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία» (Τα Νέα 28.02.2011). Τόσο απλά. Εν αρχή μερικές γενικές αλλά ουσιαστικές παρατηρήσεις:
Καμία άλλη χώρα, εκτός της Γερμανίας, δεν έχει στο σύνταγμά της τέτοια διάταξη.
Δεν υπάρχει στην Ε.Ε. υπερκείμενος συνταγματικός κανόνας που να επιβάλλει στις χώρες - μέλη να συμπεριλάβουν τέτοια διάταξη στα συντάγματά τους.
Η άποψη του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού ανήκει στο corpus της θεωρίας των «αποτελεσματικών αγορών» σύμφωνα με την οποία η οικονομία της αγοράς είναι «αυτοσταθεροποιούμενο» σύστημα και ότι οποιαδήποτε κρίση του οφείλεται σε εξωγενείς ως προς αυτό παράγοντες.
Ομως η ιστορία των οικονομικών κρίσεων έχει δείξει ότι αυτές αποτελούν ενδογενές φαινόμενο της λειτουργίας του συστήματος. Οπως είπε ο John Maynard Keynes οφείλουμε να αντικαταστήσουμε την υπόθεση μιας «αποτελεσματικής αγοράς» με την υπόθεση της «χρηματοπιστωτικής αστάθειας» (Michel Aglietta «Η Οικονομική Κρίση» Πόλις 209). Πέρα όμως απ' αυτές τις βασικές παραδοχές, υπάρχουν οι ιδιαίτερες συνθήκες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας:
Η επιχειρηματικότητα στη χώρα μας είναι ελλειμματική και προβληματική. Σε μεγάλο βαθμό είναι «επιχειρηματικότητα ανάγκης» (Σ. Ιωαννίδης «Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα» ΙΟΒΕ 2004) η οποία αναπτύσσεται λόγω αδυναμίας εξεύρεσης απασχόλησης παρά ενδογενής αναπτυξιακή τάση. Ως αποτέλεσμα το παραγωγικό σύστημα κυριαρχείται από μονάδες ελάχιστου μεγέθους με χαμηλή παραγωγικότητα και αμοιβές. Είναι λοιπόν ανάγκη μεγάλη οι δημόσιες επενδύσεις. Στη χώρα μας υπάρχουν ισχυρές τάσεις ανισότητας παρά τις προσπάθειες που έχουν καταβληθεί τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια.
Ολες οι μελέτες και η πραγματικότητα δείχνουν ότι το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα είναι ακόμη μακριά από το κεντροευρωπαϊκό μοντέλο. Συνεπώς, υπάρχει ανάγκη μεγάλη για συνεχείς παρεμβάσεις του κράτους, ώστε να μην επιδεινωθούν οι κοινωνικές ισορροπίες. Ετσι, αν είναι να υπάρξει συνταγματική πρόβλεψη για ανώτατο επιτρεπόμενο έλλειμμα, ας υπάρξει και συνταγματική κατοχύρωση ότι οι δαπάνες για το κράτος πρόνοιας θα βρίσκονται όχι κάτω του μέσου όρου αυτών της Ε.Ε. Αν το ένα είναι λογικό, είναι και το άλλο. Η Ε.Ε. παρά τις επιθυμίες πολλών εξ ημών φαίνεται να εξελίσσεται σ' ένα μείγμα διακρατικής συνεργασίας και στοιχείων ομοσπονδιακής λειτουργίας.
Η διακυβερνητική διάσταση φαίνεται να υπερισχύει της «ομοσπονδιακής δομής». Αυτό σημαίνει ότι ακόμα οι λειτουργίες του κράτους - έθνους σε μεγάλο βαθμό είναι αναντικατάστατες. Από την Ε.Ε. απουσιάζουν εντελώς πολιτικές απαραίτητες όπως:
Η αναδιανομή του πλούτου εντός της κοινωνίας.
Παρεμβάσεις απέναντι στις αδυναμίες της αγοράς.
Της προστασίας των εθνικών συμφερόντων στο διεθνή χώρο.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να εφαρμοσθεί δημοσιονομική πολιτική μεγάλων ελλειμμάτων και σπατάλης. Αυτό το άθλημα πρέπει να θεωρείται παρελθόν. Ομως σαφώς πρέπει να δίνεται στο κράτος η δυνατότητα ευελιξίας όταν χρειάζεται να υπερβαίνει το οριζόμενο από το Σύμφωνο Σταθερότητας έλλειμμα.
Απόψεις όπως αυτές του υπουργού Εσωτερικών, επιθυμούν να θέσουν εκτός νόμου τον κεϋνσιανισμό. Θεωρούν ότι μόνο ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί νόμιμη- «φυσική» οικονομική πολιτική. Αυτά συμβαίνουν όταν δεν υπάρχει στέρεα ολοκληρωμένη άποψη για την οικονομία της χώρας, αλλά τόσο σοβαρά θέματα θυσιάζονται επιπόλαια στο βωμό της συγκυρίας. Ετσι για να φανούμε καλά παιδιά στους δανειστές μας.

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=102935157