Άρητα ρήματα

Γράφει ο Σκευοφύλακας.
Οποιοσδήποτε θεσμισμένος οργανισμός είτε αυτός είναι Εταιρεία, Αθλητικό Σωματείο, Κόμμα, Κυβέρνηση για να εκπληρώσει το σκοπό της ύπαρξής του πρέπει να στηρίζεται σε μερικές απαράγραπτες σταθερές : καθαρή στρατηγική, λιτή και λειτουργική δομή, συναντίληψη των στελεχών του, τα οποία σε τελευταία ανάλυση παραμερίζουν τα προσωπικά τους συμφέροντα χάριν του κοινού σκοπού και τέλος στελέχη ικανά να υπηρετήσουν αυτούς στους στόχους.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι μεγάλες εταιρείες προσπαθούν να εμφυσήσουν στο προσωπικό τους κοινή αντίληψη στόχων και λειτουργίας. Αυτό που ονομάζουν κουλτούρα εταιρείας. Το ίδιο αποτελεί μέλημα και των κομμάτων.
Ο κ. Παπανδρέου με την πολιτική του προσπαθεί να ανατρέψει όλα αυτά τα θέματα, τα βγαλμένα από την παγκόσμια εμπειρία. Η δεκάμηνη απ’ αυτόν διακυβέρνηση της χώρας με τελευταίο επεισόδιο τον ανασχηματισμό δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία πλέον.
Μετά τις εκλογές του 2009 παρέλαβε μία οικονομία σε οικτρή κατάσταση (πράγμα για το οποίο δεν είναι αυτός υπεύθυνος) και τη διαχειρίστηκε χωρίς καμία γνώση και στρατηγική. Αφού για έξι μήνες τσαλαβούτησε σε επιπόλαιες και γελοίες ρητορικές, τελικά έσυρε (έκων άκων, αδιάφορο) τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Έτσι, στρατηγική του αποτελεί αυτά που υπαγορεύουν οι διεθνείς δανειστές του. Αντί να δημιουργήσει ένα λιτό και λειτουργικό σχήμα στον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης, επέλεξε αυθαίρετες συνενώσεις και ανεξαρτητοποιήσεις υπουργείων, που μόνο προβλήματα δημιούργησαν (Ο προ ολίγων ημερών ανασχηματισμός ήταν απλώς τραγέλαφος).
Η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός στελεχώθηκαν εν πολλοίς με μοναδικό κριτήριο την υποταγή σε αυτόν. Έτσι είδαμε πρόσωπα από το απόλυτο πολιτικό πουθενά χωρίς καμία πολιτική ή κομματική πείρα να καταλαμβάνουν υπουργικές και κρατικές θέσεις. Στην αρχή αντιμετωπίσθηκαν με κατανόηση, όταν όμως στη συνέχεια φάνηκαν τα αποτελέσματα των πολιτικών τους, το αδιέξοδο έγινε εμφανές. Ακόμη χειρότερα η στελέχωση του Μαξίμου, του στρατηγείου της κυβέρνησης. Έγινε από απολίτικα άτομα, όπου κοινό χαρακτηριστικό των περισσοτέρων είναι η δουλικότητα, η παρεΐστικη συμπεριφορά, η ασχετοσύνη και η αλαζονική συμπεριφορά σε υπουργούς και στελέχη. Φαντασιώνονται οι ανόητοι ότι «φέρνουν κάτι καινούργιο στη χώρα». Στην πραγματικότητα προσπαθούν να προσαρμόσουν στο μικρό τους δέμας τη χώρα και τα προβλήματα της. Από κοντά να τους μιζάρουν τα δουλοπρεπή και καταχρεωμένα Μ.Μ.Ε. Φυσικά την ίδια στιγμή δεν έχουν πρόβλημα να τρώγοντα μεταξύ τους σαν τα σκυλιά για τη μεγαλύτερη νομή της εξουσίας. Τελευταίο σε αυτό το πλαίσιο επεισόδιο η διαμάχη του βουτηγμένου στη ματαιοδοξία και μετρίου υπουργού Γ. Ραγκούση (darling όμως των ΜΜΕ) και του απολίτικου celebrity Χ. Παμπούκη, με τον πρώτο να κατακτά το γέρας του συντονιστού της κυβέρνησης.
Ο φίλος των αδελφών Παπανδρέου διαπρεπής δημοσιογράφος Α. Παπαχελάς, γράφει : «Είναι γνωστό ότι ο κ. Παπανδρέου αρέσκεται στις παρατεταμένες ανοικτές διαβουλεύσεις και τη διατήρηση των συνεργατών σε μακρές περιόδους αστάθειας ή και ανασφάλειας» (Καθημερινή 5/09/2010).
Μόλις τώρα περιγράφτηκε η απόλυτη συνταγή αποτυχίας ενός οργανισμού που είναι σίγουρα η κάθε κυβέρνηση. Φανταστείτε τον πρόεδρο μίας εταιρείας να αφήνει τους άμεσους συνεργάτες του να αλληλογρονθοκοπούνται, να μην ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο και την ίδια στιγμή να περιμένει και θετικά αποτελέσματα. Αν σ’ αυτό προσθέσει κανείς και την ανθρώπινη φύση, η οποία πάντα επιζητεί την ασφάλεια, αυτή η πρακτική του Γ. Παπανδρέου μόνο τρόμο προκαλεί. Είναι φανερό ότι η πολιτικοψυχολογική δομή του είναι ένα αντιφατικό cocktail ακαδημαϊκού φιλελευθερισμού, που απαντάται σε κύκλους της πανεπιστημιακής διανόησης των Η.Π.Α. και μιας αντίληψης πολιτικής ιδιοκτησίας που απαντάται στους φυλάρχους της κοιλάδας Bekaa, όπου τα πάντα κινούνται σε ομόκεντρους κύκλους με επίκεντρο την οικογένεια.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου ούτε μπορεί ούτε ενδιαφέρεται να κατανοήσει έννοιες και πολιτικές όπως προϋπολογισμός, ΦΠΑ, αγροτικές επιδοτήσεις, ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, ελλείμματα και τα τοιαύτα. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να δώσει κατευθύνσεις πολιτικής, όπως κάθε πρωθυπουργός υποχρεούται να κάνει. Του αρέσουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, ο εθελοντισμός, η συζήτηση περί παγκοσμίων προβλημάτων, η γενική κουβέντα για την οικολογία και άλλα τέτοια. Είναι πολιτικός του εποικοδομήματος. Ούτε γνωρίζει ούτε επιθυμεί να μάθει τα πραγματικά προβλήματα της χώρας, να διαμορφώσει άποψη γι’ αυτά και να δώσει τις σχετικές κατευθύνσεις. Όμως η κάθε χώρα έχει συγκεκριμένη κοινωνική δομή και αντίστοιχα προβλήματα, τα οποία χρήζουν αντιμετώπισης. Όταν ο ηγέτης μιας χώρας ασχολείται a la carte μόνο με αυτά που τον ενδιαφέρουν και ακόμα χειρότερα αυτά που τον ενδιαφέρουν είναι τα επουσιώδη, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Και κάτι τελευταίο: Ο Α. Παπανδρέου στο τέλος κάθε ημέρας ρωτούσε τους συνεργάτες του: «ποιο είναι το κλίμα στη κοινωνία;». Άραγε ο Γ. Παπανδρέου κάνει αυτή την ερώτηση; Βέβαια μπορεί να πει κανείς. Ποιος θα του δώσει την απάντηση, ο Δρούτσας; ο Γερουλάνος; η Βάρτζελη;