Η μαγιά της Κεντροαριστεράς

Από τον Νίκο Μπίστη, Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ .

Οσοι στο ΠΑΣΟΚ από το 2006 φωνάζαμε -χωρίς τότε να εισακουσθούμε- υπέρ της υποψηφιότητας Μπουτάρη και από την πρώτη στιγμή αντιληφθήκαμε ότι η περίπτωση Καμίνη συνιστά πολιτιστική επανάσταση, έχουμε έναν λόγο παραπάνω να είμαστε ικανοποιημένοι. Το αποτέλεσμα είναι πολυσήμαντο. Δεν απέτυχε μόνο η «αντιμνημονιακή» έφοδος του κ. Σαμαρά και οι πασοκογενείς δούρειοι ίπποι (Δημαράς, Μητρόπουλος). Η κυβέρνηση προειδοποιήθηκε, αλλά δεν αποσταθεροποιήθηκε. Ο κόσμος που πήγε στην κάλπη κατανόησε ότι εναλλακτική «λύση» είναι η χρεοκοπία της χώρας. Πήραμε μια ανάσα. Στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αποδοκιμάστηκε το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό και λύσεις πολυφορεμένες και κομματικές με την πολύ στενή έννοια του όρου. Το μήνυμα προφανώς δεν είναι μονής κατεύθυνσης. Στον αντίποδα είναι η μεγάλη αποχή και η «Χρυσή Αυγή» στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Για το αρνητικό και αυξανόμενο φαινόμενο της αποχής (όμως ο απών δεν έχει ποτέ δίκιο) γράφτηκαν πολλές υπερβολές και αρκετές ανοησίες. Για πολλοστή φορά ανακοινώθηκε το επικείμενο τέλος του κομματικού συστήματος ή έστω του δικομματισμού. Την παρουσία της ακραίας ακροδεξιάς δεν πρέπει να την υποτιμήσουμε, ούτε να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τους αγανακτισμένους ψηφοφόρους, οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα να ψηφίσουν ζηλωτές του φίρερ. Για όλα υπάρχει ένα σύνορο, ακόμα και για τη δημοτική ψήφο.
Το πιο σημαντικό, όμως, για όσους επίμονα και συστηματικά, μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ, αγωνίζονται για τη δημιουργία μιας σύγχρονης Κεντροαριστεράς, είναι ότι στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τους τελευταίους μήνες συγκεντρώθηκε αξιόλογη μαγιά για την υπόθεση αυτή. Δεν έγινε με σχέδιο, προέκυψε εξ ανάγκης (ο Καμίνης τελευταία στιγμή, ο Μπουτάρης ελλείψει άλλου υποψηφίου), αλλά πάντως προέκυψε. Και όλοι ξαφνικά ανακάλυψαν ότι η δυσκολοθώρητη κοινωνία των πολιτών υπάρχει και ενεργοποιείται, όταν πολιτικές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς ανακαλύπτουν τον δρόμο της συνεργασίας και πρωτοστατούν σε ευρύτατες συσπειρώσεις γύρω από άφθαρτα πρόσωπα με κοινωνική καταξίωση. Το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Αριστερά, οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Δράση, ακόμα και αν δεν ήταν στις αρχικές τους προθέσεις, οφείλουν να αξιολογήσουν το φαινόμενο. Το ΠΑΣΟΚ να κατανοήσει ποια γραμμή κέρδισε και ποια αποδοκιμάστηκε από τους ψηφοφόρους του και να μη γυρίσει στην κομματική πεπατημένη. Η Δημοκρατική Αριστερά να μην αναλωθεί σε ενδοσυνασπισμικό εμφύλιο ούτε να περιορίσει τις φιλοδοξίες της στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Ο ρόλος της στη συγκρότηση μιας πολύχρωμης Κεντροαριστεράς μπορεί να αποδειχθεί πολλαπλάσιος του σημερινού της μεγέθους. Οι Οικολόγοι Πράσινοι να επιμείνουν στη γραμμή των συνεργασιών. Ακόμα και η φιλελεύθερη Δράση μπορεί να έχει ρόλο στα δεξιά της Κεντροαριστεράς. Προγραμματικά, αυτές οι δυνάμεις μπορούν να συγκλίνουν και να δώσουν ελπίδα στους πολίτες τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Η ευθύνη της ισχυρότερης δύναμης πάντα είναι μεγαλύτερη. Στο ΠΑΣΟΚ εναπόκειται να αποδείξει ότι όλη αυτή η ιστορία δεν ήταν ένα κόλπο για να βγει από τα δύσκολα των ενδιάμεσων εκλογών, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε μια στρατηγική σύλληψη για τη συγκρότηση της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Εξάλλου επειδή τα πραγματικά δύσκολα -για τη χώρα και την κυβέρνηση- τώρα αρχίζουν, η συγκρότηση μιας ευρύτατης συμπαράταξης είναι όρος για την έξοδο από την κρίση.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=42542952