Οι συνεχείς συναντήσεις του κ. Παπανδρέου με σειρά στελεχών του Πασοκ και το γαϊτανάκι των αχρείαστων αναλύσεων για τις προθέσεις του πρώην πρωθυπουργού καταναλώνουν την εναπομείνασα πολιτική ενέργεια της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου. Για τον κ. Παπανδρέου, παρά τις περί του αντιθέτου διαρροές, πρωτεύει η πολιτική του τύχη έναντι του μέλλοντος της χώρας.
Ο "γρίφος" της παραμονής του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία του Πασοκ τείνει να εξελιχθεί σε έναν νέο εθνικό χρησμό και αποτελεί ένδειξη της αυτονόμησης της νομενκλατούρας της ηγετικής ομάδας του απο τις πραγματικές εθνικές προτεραιότητες και τις πρωτεύουσες κοινωνικές ανάγκες.
Οι πολιτικές περισπάσεις της ηγεσίας του Πασοκ αναδεικνύουν την εμφανή παθογένεια ενός κόμματος που την λαϊκή εντολή που έλαβε για την σωτηρία της πατρίδας, την μετέτρεψε σε προσπάθεια αγκίστρωσης στην κυβερνητική εξουσία.
Η άρνηση της αποδοχής θεσμικών συμπεριφορών και η διαρκής αναζήτηση μεθόδων και διαδικασιών που υποτάσσουν το συλλογικό στο προσωπικό και το εθνικό στο κομματικόδεν χαρακτηρίζει μόνον το Πασοκ. Προσιδιάζει στο σύνολο των κομματικών σχηματισμών.Κυρίως στη Ν.Δ., στο ΚΚΕ, στο ΛΑΟΣ, στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να σημαίνει οτι οι μικρότεροι σχηματισμοί είναι απαλλαγμένοι των βασικών αρνητικών του πολιτικού συστήματος.
Η αναζήτηση των πολιτών για νέες πολιτικές εκπροσωπήσεις, γεννούν την ανάγκη κομματικών εξελίξεων και προαναγγέλουν την εμφάνιση πολιτικών σχηματισμών που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της νέας μεταπολίτευσης.
Η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού δημιουργεί- τουλάχιστον- την εντύπωση οτι αποστρέφεται την πραγματικότητα και βολεύεται σε παρωχημένα στερεότυπα. Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του θα ήταν αδιάφορη αν δεν επηρέαζε, επι τα χείρω, την πορεία της χώρας. Η υπέρβαση του καθίσταται εθνική αναγκαιότητα και οι κυοφορούμενες πολιτικές πρωτοβουλίες υποχρεούνται να κινηθούν μεθοδικά, αποφασιστικά,γρήγορα.
Ο "γρίφος" της παραμονής του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία του Πασοκ τείνει να εξελιχθεί σε έναν νέο εθνικό χρησμό και αποτελεί ένδειξη της αυτονόμησης της νομενκλατούρας της ηγετικής ομάδας του απο τις πραγματικές εθνικές προτεραιότητες και τις πρωτεύουσες κοινωνικές ανάγκες.
Οι πολιτικές περισπάσεις της ηγεσίας του Πασοκ αναδεικνύουν την εμφανή παθογένεια ενός κόμματος που την λαϊκή εντολή που έλαβε για την σωτηρία της πατρίδας, την μετέτρεψε σε προσπάθεια αγκίστρωσης στην κυβερνητική εξουσία.
Η άρνηση της αποδοχής θεσμικών συμπεριφορών και η διαρκής αναζήτηση μεθόδων και διαδικασιών που υποτάσσουν το συλλογικό στο προσωπικό και το εθνικό στο κομματικόδεν χαρακτηρίζει μόνον το Πασοκ. Προσιδιάζει στο σύνολο των κομματικών σχηματισμών.Κυρίως στη Ν.Δ., στο ΚΚΕ, στο ΛΑΟΣ, στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να σημαίνει οτι οι μικρότεροι σχηματισμοί είναι απαλλαγμένοι των βασικών αρνητικών του πολιτικού συστήματος.
Η αναζήτηση των πολιτών για νέες πολιτικές εκπροσωπήσεις, γεννούν την ανάγκη κομματικών εξελίξεων και προαναγγέλουν την εμφάνιση πολιτικών σχηματισμών που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της νέας μεταπολίτευσης.
Η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού δημιουργεί- τουλάχιστον- την εντύπωση οτι αποστρέφεται την πραγματικότητα και βολεύεται σε παρωχημένα στερεότυπα. Η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του θα ήταν αδιάφορη αν δεν επηρέαζε, επι τα χείρω, την πορεία της χώρας. Η υπέρβαση του καθίσταται εθνική αναγκαιότητα και οι κυοφορούμενες πολιτικές πρωτοβουλίες υποχρεούνται να κινηθούν μεθοδικά, αποφασιστικά,γρήγορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου