Γράφει ο Ιστορικός.
Πολλά είναι τα στοιχεία που δικαιολογούν την άποψη οτι το Πασοκ υφίσταται τυπικά και μόνον ως κόμμα του Πρωτοδικείου και ως κοινοβουλευτική ομάδα. Ανυπαρξία πολιτικής, άφαντη ηγεσία, έλλειμα αντανακλαστικών και κενό διαδικασιών, χαρακτηρίζουν το κόμμα που η ίδρυση και παρουσία του στα πολιτικά πράγματα της χώρας, σφράγισε την μεταπολιτευτική ζωή της Ελλάδας.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου κατάφερε και την πατρίδα να τσαλακώσει και την παράταξη του να διαλύσει. Ο κούφιος μοντερνισμός και η άνευ ουσίας καινολογία του, θα κατατρύχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα την χώρα και την κεντροαριστερά. Ο "επιμελής δολοφόνος" περί άλλων τώρα τυρβάζει. Αναζητά την επόμενη απασχόληση του, ένα χώρο να στεγάσει την αστείρευτη εξουσιολαγνεία του. Μέχρι τότε θα συζητά με τους δελφίνους του Πασοκ, θα διαπραγματεύεται την τύχη (οικονομική κατά βάση) των ανθρώπων του και κυρίως θα προσπαθεί να ανατάξει το καταρρακωμένο του προφίλ. Τις διαδικασίες διαδοχής στο Πασοκ δεν θα τις αγνοήσει, αντιθέτως διακριτικά, μειλίχεια και υπόγεια θα επιχειρήσει να τις καθορίσει. Η τακτική του συμπυκνούται στην κλασσική ρήση "διαίρει και βασίλευε".
Οι φερέλπιδες νεοηγέτες του Πασοκ κάνουν τα πάντα για να δικαιώσουν τον πρώην πρωθυπουργό.
Ο κ. Βενιζέλος συμπεριφέρεται ωσεί πρόεδρος του Πασοκ σε αγαστή συνεργασία και οργιώδες φλέρτ με τους χθεσινούς υβριστές του. Στρέφει τις πλάτες του σε ότι μέχρι χθές συμπορευόταν, ορέγεται το ανύπαρκτο "όλον Πασοκ" και συμμαχεί με τους καθοδηγητές του Ρέλλου. Στην πολιτική ιστορία του τόπου δεν θα βρεθεί εύκολα ανάλογη πολιτική συμεριφορά. Ποτέ ίσως στο παρελθόν, δεν υπήρξε πολιτικός που να σπατάλησε την υψηλή ευφυϊα του σε έωλες πολιτικές συμμαχίες και να ποδοπάτησε την πολιτική του οξύνοια με την θηριώδη αυτοπεποίθηση του.
Ο κ. Λοβέρδος αναλίσκεται σε αδιέξοδες συμμαχίες. Οι σύμμαχοι του (η κ. Διαμαντοπούλου και ο κ. Ραγκούσης), δεν συμμερίζονται τόσο τις ιδέες του όσο τον στόχο του για την προεδρία του Πασοκ. Η μάχη του θα είναι μάχη ορισμένου και αμφιλεγόμενου αποτελέσματος.
Η κ. Διαμαντοπούλου θέλει αλλά δεν μπορεί. Θα το επιχειρήσει αργότερα το ηγετικό άλμα. Τώρα θα υποστηρίξει Λοβέρδο και πιθανόν να του δώσει και αυτού, χρονικό περιθώριο ανάλογο του 6μηνου που είχε δώσει στον κ. Παπανδρέου στην αναμέτρηση του 2007.
Ο κ. Παπουτσής θα περιμένει στην γωνία μαζί με τον υπασπιστή κ. Καρχιμάκη και επειδή νοιώθει αδύναμος, δεν θα διεκδικήσει την προεδρία του Πασοκ τώρα (σιγουρατζής γαρ), θα επιχειρήσει να συμμαχήσει με τον "υδράργυρο", κ. Χρυσοχοίδη.
Τελειώσαμε? Βεβαίως όχι. Ο κατάλογος των δελφίνων είναι μακρύς. Για τούτο λέγω (όπως θα διατυμπάνιζε και ο νέος ηγέτης της κεντροαριστερας κ. Καστανίδης), θα επανέλθουμε.
Πολλά είναι τα στοιχεία που δικαιολογούν την άποψη οτι το Πασοκ υφίσταται τυπικά και μόνον ως κόμμα του Πρωτοδικείου και ως κοινοβουλευτική ομάδα. Ανυπαρξία πολιτικής, άφαντη ηγεσία, έλλειμα αντανακλαστικών και κενό διαδικασιών, χαρακτηρίζουν το κόμμα που η ίδρυση και παρουσία του στα πολιτικά πράγματα της χώρας, σφράγισε την μεταπολιτευτική ζωή της Ελλάδας.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου κατάφερε και την πατρίδα να τσαλακώσει και την παράταξη του να διαλύσει. Ο κούφιος μοντερνισμός και η άνευ ουσίας καινολογία του, θα κατατρύχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα την χώρα και την κεντροαριστερά. Ο "επιμελής δολοφόνος" περί άλλων τώρα τυρβάζει. Αναζητά την επόμενη απασχόληση του, ένα χώρο να στεγάσει την αστείρευτη εξουσιολαγνεία του. Μέχρι τότε θα συζητά με τους δελφίνους του Πασοκ, θα διαπραγματεύεται την τύχη (οικονομική κατά βάση) των ανθρώπων του και κυρίως θα προσπαθεί να ανατάξει το καταρρακωμένο του προφίλ. Τις διαδικασίες διαδοχής στο Πασοκ δεν θα τις αγνοήσει, αντιθέτως διακριτικά, μειλίχεια και υπόγεια θα επιχειρήσει να τις καθορίσει. Η τακτική του συμπυκνούται στην κλασσική ρήση "διαίρει και βασίλευε".
Οι φερέλπιδες νεοηγέτες του Πασοκ κάνουν τα πάντα για να δικαιώσουν τον πρώην πρωθυπουργό.
Ο κ. Βενιζέλος συμπεριφέρεται ωσεί πρόεδρος του Πασοκ σε αγαστή συνεργασία και οργιώδες φλέρτ με τους χθεσινούς υβριστές του. Στρέφει τις πλάτες του σε ότι μέχρι χθές συμπορευόταν, ορέγεται το ανύπαρκτο "όλον Πασοκ" και συμμαχεί με τους καθοδηγητές του Ρέλλου. Στην πολιτική ιστορία του τόπου δεν θα βρεθεί εύκολα ανάλογη πολιτική συμεριφορά. Ποτέ ίσως στο παρελθόν, δεν υπήρξε πολιτικός που να σπατάλησε την υψηλή ευφυϊα του σε έωλες πολιτικές συμμαχίες και να ποδοπάτησε την πολιτική του οξύνοια με την θηριώδη αυτοπεποίθηση του.
Ο κ. Λοβέρδος αναλίσκεται σε αδιέξοδες συμμαχίες. Οι σύμμαχοι του (η κ. Διαμαντοπούλου και ο κ. Ραγκούσης), δεν συμμερίζονται τόσο τις ιδέες του όσο τον στόχο του για την προεδρία του Πασοκ. Η μάχη του θα είναι μάχη ορισμένου και αμφιλεγόμενου αποτελέσματος.
Η κ. Διαμαντοπούλου θέλει αλλά δεν μπορεί. Θα το επιχειρήσει αργότερα το ηγετικό άλμα. Τώρα θα υποστηρίξει Λοβέρδο και πιθανόν να του δώσει και αυτού, χρονικό περιθώριο ανάλογο του 6μηνου που είχε δώσει στον κ. Παπανδρέου στην αναμέτρηση του 2007.
Ο κ. Παπουτσής θα περιμένει στην γωνία μαζί με τον υπασπιστή κ. Καρχιμάκη και επειδή νοιώθει αδύναμος, δεν θα διεκδικήσει την προεδρία του Πασοκ τώρα (σιγουρατζής γαρ), θα επιχειρήσει να συμμαχήσει με τον "υδράργυρο", κ. Χρυσοχοίδη.
Τελειώσαμε? Βεβαίως όχι. Ο κατάλογος των δελφίνων είναι μακρύς. Για τούτο λέγω (όπως θα διατυμπάνιζε και ο νέος ηγέτης της κεντροαριστερας κ. Καστανίδης), θα επανέλθουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου