Γράφει ο Μηνάς Κ. Σταυρακάκης
Αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μια συνήθης πολιτική, είτε κομματική κρίση. Αυτό όταν συμβαίνει είναι ανατάξιμο και κυρίως ενδιαφέρει μικρά μεγέθη της ιστορίας. Αυτό που κρίνεται είναι το μέλλον του έθνους και του Λαού, αυτό καθορίζει το μέτρο της ευθύνης, τη στάση και την ένταση του λόγου ενός εκάστου. Αυτό που κρίνεται είναι η ίδια η ιστορία και η ύπαρξή μας, όχι η εξουσία μας. Η χώρα έχει μπει σε απροσδιόριστης διάρκειας παγετό και κρίση χωρίς προηγούμενο. Το πιο ισχυρό και ανθεκτικό πλεονέκτημά της η πνευματικά προικισμένη νεότητά της, μεταναστεύει. Η κοινωνική αδικία θριαμβεύει. Η μικρομεσαία τάξη καταστρέφεται. Αυτό που μας υπόσχονται, με ερωτηματικά βέβαια και αυτό, είναι ότι μετά από δέκα χρόνια θα είμαστε πίσω, εκεί που ξεκινήσαμε.
Η χώρα αδύναμη. Τα στοιχειακά συστατικά της πολιτικής έμπνευσης γενεών, και της δικής μας, η εθνική κυριαρχία και η λαϊκή κυριαρχία συρρικνώνονται και δοκιμάζονται. Η εθνική στρατηγική, χωρίς εντολή και αυθαίρετα, εγκαταλείπεται και ο άξονάς της μετακινείται από την Ευρώπη. Τα εθνικά θέματα παροξύνονται και ξεκινά, τώρα, πρωτοβουλία για τριμερή στο Κυπριακό, όχι ασφαλώς τυχαία.
Αυτό που είναι το καθήκον κάθε σκεπτόμενου και πατριώτη αντί να ενθαρρυνθεί θα γίνει προσπάθεια να ενοχοποιηθεί. Δε θέλουν πολίτες, θέλουν υποταγμένους ανθρώπους.
Πρέπει να προετοιμαστούμε, γιατί θα εξαπολυθεί κύμα λαϊκισμού. Είναι ήδη σε εξέλιξη η εφαρμογή του σχεδίου : “Αφύπνιση του Ιουλιανού συνδρόμου του 1965”. Τα επί μέρους του : Ενοχοποίηση της σκέψης και της κριτικής. Ενοχοποίηση που συνοδεύεται με υποψίες και βεβαιότητες συνωμοσίας. Επείγουσα εφεύρεση εχθρών, συνομωτών, σκοτεινών κύκλων. Αδίστακτη ενοχοποίηση και προσβολή, χωρίς σεβασμό, των προσώπων της ιστορίας καθώς και της αλήθειας. Δυσφήμιση και εκμηδένιση κάθε προσωπικότητας, κάθε πολιτικού, κάθε στελέχους, κάθε πιθανής εστίας αντίθεσης που μπορεί να αμφισβητήσει το κατεστημένο σύστημα εξουσίας. Η δημοκρατία υπό διωγμόν ! Κατά τα άλλα συσκεπτόμεθα … σοσιαλιστικώς και διεθνώς !
Αυτή όμως, η παραπάνω ιδέα ενοχοποίησης, έχει ένα ελάττωμα, όχι αμελητέο. Δεν αφορά καθόλου τα προβλήματα νέων γενεών, ούτε την μνήμη της. Έχει και άλλο ένα, τη φθορά της υπερχρήσης του (οι πιο παλιοί θυμούνται !). Έχει και ένα τρίτο ελάττωμα, δεν πιάνει ! Διότι είναι μικρό και ασύμετρο “μέσον” σε σχέση με τα διακυβεύματα.
Η ιδέα του δημοψηφίσματος απειλεί την ίδια την Ευρώπη, προκαλεί επικίνδυνους κραδασμούς στην οικονομία και στη συνοχή της. Δημιουργεί απρόβλεπτες συνέπειες για την Ελλάδα και ρήγματα με παραδοσιακούς και δοκιμασμένους συμμάχους –χώρες μέσα σ’αυτήν. Αυτή η ιδέα απειλεί την ίδια την ενότητά μας, κυοφορεί ανωμαλία και διχασμό. Αυτή η ιδέα (του δημοψηφίσματος) σπιλώνει και πλήττει την αξιοπρέπεια της ίδιας της χώρας και την τιμή της, που είναι ανώτερη από κάθε εξουσία, ώστε να υποτάσσεται σ’αυτήν,
Χρειάζεται σήμερα η μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική συμμαχία, όπως χρειάζεται να αναμετρηθεί καθ΄ένας με το βάρος της ευθύνης. Χρειάζεται ένας νέος πατριωτισμός, όχι ρομαντικός, όχι συναισθηματικός, όχι ηθικολογικός, αλλά ενσυνείδητης πράξης και απόφασης.
Ομολογία μου και χαρά. Όπως στον καιρό του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος οι κοπέλες δεν είχαν απλά ισότιμο με τους άνδρες ρόλο στο κίνημα. αλλά συχνά, συχνότατα, πρωταγωνιστικό, έτσι φαίνεται να συμβαίνει και σήμερα. Οι γυναίκες κατακτούν μια περίοπτη θέση πολίτη και πολιτικού με την γενναιότητα που απαιτείται γι αυτό.
Επιθυμία μου και ελπίδα. Όπως στον ίδιο εκείνο καιρό που το φοιτητικό κίνημα πρωταγωνιστούσε, έτσι και σήμερα να καταφέρει η νεολαία να βρει το χαμένο βηματισμό της. Να ξεπεράσει τις ψευδαισθήσεις της και να κατεδαφίσει τις “κοματικές” γραφειοκρατείες και τις εξουσίες που την ποδηγετούν. Να ξαναβρεί το χαμένο νήμα των ιδεών. Να πρωτοστατήσει στη δημοκρατική αφύπνιση, στην αποκατάσταη της δημόσιας σφαίρας του πολίτη και να απελευθερωθεί από τις δουλείες της παρακμής του νεοφιλελευθερισμού.
ΥΓ. Αυτό το κείμενο εγράφη χθες το απόγευμα. Δεν γνώριζα τις δραματικές εξελίξεις που ακολούθησαν, οι οποίες όμως δεν με αιφνιδίασαν κιόλας. Τα γεγονότα το έχουν ξεπεράσει. Σας το στέλνω όμως για τις δυο τελευταίες κυρίως παραγράφους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου