Γράφει ο Κώστας Καραγιαννάκης.
Το κτίριο βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και στεγάζει μια θεατρική σκηνή. Πριν μερικά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο ανακατασκευάστηκε και αποτελεί πρότυπο «πράσινου» κτιρίου. Ο επιχειρηματίας, που είναι ταυτόχρονα και σκηνοθέτης των θεατρικών έργων που παίζονται στη συγκεκριμένη θεατρική σκηνή, είναι γνωστός για τις οικολογικές (και όχι μόνο) ευαισθησίες του. Η ανακατασκευή κόστισε πολλά χρήματα αλλά ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης δεν τα υπολόγιζε. Θέλησε να αποδείξει, ότι οι απόψεις του για το «επιχειρείν» ή το «σκηνοθετείν» ( κανένας δεν καταλάβαινε πολλές φορές τι έλεγε, μπέρδευε συχνά τα λόγια του), ήταν συνδεδεμένες με την αειφόρο ανάπτυξη των δρώμενων στις θεατρικές σκηνές και τα χρήματα ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Η πρώτη παράσταση του εξάλλου ήταν μια επιθεώρηση με τίτλο ¨Λεφτά υπάρχουν¨. Είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ουρές σχηματίζονταν για να παρακολουθήσουν το έργο. Όλοι ήταν χαρούμενοι και περισσότερο απ΄ όλους ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης. Έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ και έλεγε ότι η επιθεώρηση αυτή θα άνοιγε νέους ορίζοντες στα θεατρικά τεκταινόμενα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Έκανε ταξίδια στο εξωτερικό και συζητούσε την μεταφορά του έργου και σε άλλες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Είχε εκλεγεί και πρόεδρος των θεατρικών επιχειρηματιών. Σιγά σιγά όμως το ενδιαφέρον του κοινού άρχισε να μειώνεται. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, άρχισαν να ακούγονται φωνές κριτικής για το περιεχόμενο της παράστασης, για την σκηνοθεσία αλλά και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Και οι ηθοποιοί άρχισαν να προβληματίζονται, να συζητάνε μεταξύ τους, αλλά προς τα έξω στις συνεντεύξεις τους. ταυτίζονταν με όσα έλεγε ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης. Ο φόβος της ανεργίας ήταν διάχυτος ανάμεσα στους ηθοποιούς και αυτό τους έκανε να σιωπούν. Ο θεατρικός επιχειρηματίας κατέβασε την επιθεώρηση. Δήλωσε ότι το κοινό έπρεπε να διαπαιδαγωγηθεί, για να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και άρχισε να ανεβάζει κάτι αλλοπρόσαλλα θεατρικά έργα. Η προσέλευση του κοινού όμως συνέχισε να μειώνεται. Οι αλλαγές των θεατρικών έργων, διαδέχονταν η μια την άλλη, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Το κοινό δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών, που ήθελε να περάσει – επιβάλει ο επιχειρηματίας σκηνοθέτης. Η κριτική εντός του θιάσου μεγάλωνε, ενώ η προσέλευση του κοινού ήταν ελάχιστη. Τα τσιράκια του επιχειρηματία – σκηνοθέτη, που παρακολουθούσαν τι συνέβαινε μέσα στον θίασο. ανέλαβαν καθήκοντα. Πρώτος και καλύτερος ένας χοντρός ηθοποιός, δεξί χέρι και καλά του σκηνοθέτη – επιχειρηματία, που είχε αναλάβει να επιβάλει την σιωπή στον θίασο, αλλά και να πετάει έξω από το θέατρο οποίον θεατή αντιδρούσε στα δρώμενα επί σκηνής. Κάποιοι θυμούνταν, ότι αυτός ο χόντρος ηθοποιός, είχε πάντα αυτόν τον ρόλο σε οποίον θίασο και αν επαιζε. Τα προβλήματα συνεχίζονταν. Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης δήλωσε – όχι με σαφήνεια - ότι θα τα παρατήσει και θα ασχοληθεί με την αειφόρο ανάπτυξη του θεάτρου σε παγκόσμιο επίπεδο. Νέες αναταράξεις μέσα στον θίασο. Πολλοί ηθοποιοί του θιάσου δήλωσαν την επιθυμία να αναλάβουν την θέση του πιθανά παραιτηθέντος επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Τώρα την θέση του επιχειρηματία ήθελαν να αναλάβουν, τη θέση του σκηνοθέτη, και τα δυο μαζί κανένας δεν καταλάβαινε και κανέναν δεν ενδιέφερε. Το θεατρόφιλο κοινό και όχι μόνο, απείχε πλέον μαζικά από τις παραστάσεις του θιάσου. Μόνο κάποιοι συγγενείς των ηθοποιών πήγαιναν στις παραστάσεις, για να συμπαρασταθούν στις αγωνίες των ηθοποιών για το αύριο και για να μάθουν από πρώτο χέρι, τις ίντριγκες των παρασκηνίων. Τρεις είχαν ξεχωρίσει στη μάχη της διάδοχης. Ο πρώτος ένας εύσωμος, που είχε διακριθεί παλιότερα σε μονόπρακτα, για την ικανότητα του να αποστηθίζει ρόλους με έφεση στους μονόλογους. Είχε μάλιστα συγκρουσθεί παλιότερα με τον πιθανά αποχωρούντα επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Ένας δανδής παλιάς κοπής ο δεύτερος υποψήφιος, που είχε ταυτιστεί με την ατάκα του «δεν υπάρχει σάλιο» και ένας τρίτος που είχε διακριθεί παλιότερα στον ρολο του επιθεωρητή Κλουζώ. Από κοντά δευτεροκλασάτοι και κομπάρσοι σε μια αέναη εναλλαγή στρατοπέδων. Πρωταγωνίστρια στην εναλλαγή στρατοπέδων μια ηθοποιός, που περισσότερο την πρόσεχαν για τις ενδυματολογικές της επιλογές, παρά για το υποκριτικό της ταλέντο. Τα τεκταινόμενα όμως στα παρασκήνια του θιάσου, δεν προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον ούτε στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες και περιοδικά.
Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης συνέχιζε να διαλογίζεται για το χθες, το σήμερα, το αύριο της επιχειρηματικής του πορείας, της σκηνοθετικής του πορείας, μάλλον αυτά τα δυο ταυτίζονταν τελικά. Και ενώ μια ακόμα παράσταση τελείωνε, η αυλαία έπεφτε, και ένα μικρό πρόβλημα στα φώτα διατηρούσε το σκοτάδι στην αίθουσα, μια φωνή ενός απηυδισμένου με την παράσταση θεατή ,που ακούστηκε από την γαλάρια, του έδωσε την απάντηση σε όσα τον απασχολούσαν.
« Γιατί η κυβίστηση δεν είναι Ολυμπιακό Άθλημα; »
Το κτίριο βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και στεγάζει μια θεατρική σκηνή. Πριν μερικά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο ανακατασκευάστηκε και αποτελεί πρότυπο «πράσινου» κτιρίου. Ο επιχειρηματίας, που είναι ταυτόχρονα και σκηνοθέτης των θεατρικών έργων που παίζονται στη συγκεκριμένη θεατρική σκηνή, είναι γνωστός για τις οικολογικές (και όχι μόνο) ευαισθησίες του. Η ανακατασκευή κόστισε πολλά χρήματα αλλά ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης δεν τα υπολόγιζε. Θέλησε να αποδείξει, ότι οι απόψεις του για το «επιχειρείν» ή το «σκηνοθετείν» ( κανένας δεν καταλάβαινε πολλές φορές τι έλεγε, μπέρδευε συχνά τα λόγια του), ήταν συνδεδεμένες με την αειφόρο ανάπτυξη των δρώμενων στις θεατρικές σκηνές και τα χρήματα ήταν σε δεύτερη μοίρα. Η πρώτη παράσταση του εξάλλου ήταν μια επιθεώρηση με τίτλο ¨Λεφτά υπάρχουν¨. Είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ουρές σχηματίζονταν για να παρακολουθήσουν το έργο. Όλοι ήταν χαρούμενοι και περισσότερο απ΄ όλους ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης. Έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ και έλεγε ότι η επιθεώρηση αυτή θα άνοιγε νέους ορίζοντες στα θεατρικά τεκταινόμενα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Έκανε ταξίδια στο εξωτερικό και συζητούσε την μεταφορά του έργου και σε άλλες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Είχε εκλεγεί και πρόεδρος των θεατρικών επιχειρηματιών. Σιγά σιγά όμως το ενδιαφέρον του κοινού άρχισε να μειώνεται. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, άρχισαν να ακούγονται φωνές κριτικής για το περιεχόμενο της παράστασης, για την σκηνοθεσία αλλά και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Και οι ηθοποιοί άρχισαν να προβληματίζονται, να συζητάνε μεταξύ τους, αλλά προς τα έξω στις συνεντεύξεις τους. ταυτίζονταν με όσα έλεγε ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης. Ο φόβος της ανεργίας ήταν διάχυτος ανάμεσα στους ηθοποιούς και αυτό τους έκανε να σιωπούν. Ο θεατρικός επιχειρηματίας κατέβασε την επιθεώρηση. Δήλωσε ότι το κοινό έπρεπε να διαπαιδαγωγηθεί, για να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και άρχισε να ανεβάζει κάτι αλλοπρόσαλλα θεατρικά έργα. Η προσέλευση του κοινού όμως συνέχισε να μειώνεται. Οι αλλαγές των θεατρικών έργων, διαδέχονταν η μια την άλλη, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Το κοινό δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών, που ήθελε να περάσει – επιβάλει ο επιχειρηματίας σκηνοθέτης. Η κριτική εντός του θιάσου μεγάλωνε, ενώ η προσέλευση του κοινού ήταν ελάχιστη. Τα τσιράκια του επιχειρηματία – σκηνοθέτη, που παρακολουθούσαν τι συνέβαινε μέσα στον θίασο. ανέλαβαν καθήκοντα. Πρώτος και καλύτερος ένας χοντρός ηθοποιός, δεξί χέρι και καλά του σκηνοθέτη – επιχειρηματία, που είχε αναλάβει να επιβάλει την σιωπή στον θίασο, αλλά και να πετάει έξω από το θέατρο οποίον θεατή αντιδρούσε στα δρώμενα επί σκηνής. Κάποιοι θυμούνταν, ότι αυτός ο χόντρος ηθοποιός, είχε πάντα αυτόν τον ρόλο σε οποίον θίασο και αν επαιζε. Τα προβλήματα συνεχίζονταν. Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης δήλωσε – όχι με σαφήνεια - ότι θα τα παρατήσει και θα ασχοληθεί με την αειφόρο ανάπτυξη του θεάτρου σε παγκόσμιο επίπεδο. Νέες αναταράξεις μέσα στον θίασο. Πολλοί ηθοποιοί του θιάσου δήλωσαν την επιθυμία να αναλάβουν την θέση του πιθανά παραιτηθέντος επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Τώρα την θέση του επιχειρηματία ήθελαν να αναλάβουν, τη θέση του σκηνοθέτη, και τα δυο μαζί κανένας δεν καταλάβαινε και κανέναν δεν ενδιέφερε. Το θεατρόφιλο κοινό και όχι μόνο, απείχε πλέον μαζικά από τις παραστάσεις του θιάσου. Μόνο κάποιοι συγγενείς των ηθοποιών πήγαιναν στις παραστάσεις, για να συμπαρασταθούν στις αγωνίες των ηθοποιών για το αύριο και για να μάθουν από πρώτο χέρι, τις ίντριγκες των παρασκηνίων. Τρεις είχαν ξεχωρίσει στη μάχη της διάδοχης. Ο πρώτος ένας εύσωμος, που είχε διακριθεί παλιότερα σε μονόπρακτα, για την ικανότητα του να αποστηθίζει ρόλους με έφεση στους μονόλογους. Είχε μάλιστα συγκρουσθεί παλιότερα με τον πιθανά αποχωρούντα επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Ένας δανδής παλιάς κοπής ο δεύτερος υποψήφιος, που είχε ταυτιστεί με την ατάκα του «δεν υπάρχει σάλιο» και ένας τρίτος που είχε διακριθεί παλιότερα στον ρολο του επιθεωρητή Κλουζώ. Από κοντά δευτεροκλασάτοι και κομπάρσοι σε μια αέναη εναλλαγή στρατοπέδων. Πρωταγωνίστρια στην εναλλαγή στρατοπέδων μια ηθοποιός, που περισσότερο την πρόσεχαν για τις ενδυματολογικές της επιλογές, παρά για το υποκριτικό της ταλέντο. Τα τεκταινόμενα όμως στα παρασκήνια του θιάσου, δεν προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον ούτε στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες και περιοδικά.
Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης συνέχιζε να διαλογίζεται για το χθες, το σήμερα, το αύριο της επιχειρηματικής του πορείας, της σκηνοθετικής του πορείας, μάλλον αυτά τα δυο ταυτίζονταν τελικά. Και ενώ μια ακόμα παράσταση τελείωνε, η αυλαία έπεφτε, και ένα μικρό πρόβλημα στα φώτα διατηρούσε το σκοτάδι στην αίθουσα, μια φωνή ενός απηυδισμένου με την παράσταση θεατή ,που ακούστηκε από την γαλάρια, του έδωσε την απάντηση σε όσα τον απασχολούσαν.
« Γιατί η κυβίστηση δεν είναι Ολυμπιακό Άθλημα; »
ΥΓ. Κυβίστηση είναι ο ακροβατικός ελιγμός που γίνεται με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλιώς τούμπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου