Γράφει η Νόνη Καραγιάννη.
Ένα από τα συνήθη διλλήματα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι όσοι κατά καιρούς έχουμε την ευκαιρία του δημόσιου λόγου, συνοψίζεται στο ερώτημα: Σε συνθήκες όπως αυτές που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας και με μία κοινωνία στο όριο της απόγνωσης και της απελπισίας, μήπως οι ιδεολογικο-πολιτικές αναζητήσεις αποτελούν πολυτέλεια;
Μία πρώτη, πρόχειρη ματιά στο «δίλλημα», θα έδινε μάλλον θετική απάντηση στο ερώτημα. Άλλωστε είναι ευδιάκριτο πλέον και στο δημόσιο λόγο, ότι όσοι αδυνατούν ή δεν επιθυμούν «να μπουν στα βαθιά», οχυρώνονται πίσω από απλουστευτικά κλισέ. Και αποτελεί, είναι η αλήθεια, συνήθη πρακτική του πολιτικού προσωπικού, να δανείζεται εσχάτως τη λογική του δημοσιογραφικού λόγου -τη λογική δηλαδή της διαπίστωσης και της περιγραφής- και όχι του πολιτικού λόγου που οφείλει να ερμηνεύει, να αναλύει και να προτείνει λύσεις.
Στο αρχικό «δίλλημα», υπάρχει και μία δεύτερη ματιά. Αυτή που επιμένει ότι και σε συνθήκες κρίσης -και, άρα, υποχρεωτικής υπέρβασης των στερεότυπων του παρελθόντος, ή ιδεολογικών εργαλείων που εμφανίζονται πιθανόν ξεπερασμένα- η πολιτική οφείλει να έχει «χρώμα». Αν όχι στη βάση της πολιτικής παλέτας των προηγούμενων χρόνων, τουλάχιστον στη συνεχή αναζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό όρων, όπως «συντήρηση», ή, «πρόοδος».
Τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων, ανέδειξαν με τον πλέον δραματικό τρόπο δύο βασικές αδυναμίες του εγχώριου πολιτικού συστήματος: Την απροθυμία του να παρακολουθήσει τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνταν στο ευρωπαϊκό, κυρίως, περιβάλλον και την έλλειψη στοιχειωδών ανακλαστικών αυτοσυντήρησης και προσαρμογής του στα νέα δεδομένα. Προφανώς, η ώρα για την απόδοση ευθυνών πλησιάζει και είναι αυτονόητο ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τον «πολιτικό χυλό» στον οποίο δείχνει να έχει καταδικαστεί η πολιτική ζωή της χώρας. Κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς το φαινόμενο του «πολιτικού χυλού», που έχει ως αποτέλεσμα να μη μας εξοργίζει η από κοινού συμμετοχή της «Χρυσής Αυγής» με τμήματα της Αριστεράς και ορισμένων «Κινήσεων Πολιτών» στους «Αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, να μη μας αιφνιδιάζει δυσάρεστα η συμμετοχή του ΛΑΟΣ σε ένα κυβερνητικό σχήμα υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, αποτελεί τον πλέον επικίνδυνο «ωχαδερφισμό» των τελευταίων χρόνων.
Είμαι μεταξύ εκείνων που δεν πιστεύουν ότι η κρίση που ζούμε και που δεν είναι και καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε, είναι μόνο οικονομική. Είναι κυρίως κρίση πολιτική και κρίση αξιών. Χωρίς καμία απολύτως διάθεση ηθικολογίας, είμαι πεπεισμένη ότι το πολιτικό σύστημα οφείλει να επαναδιαμορφώσει έναν νέο αξιακό κώδικα. Έναν αξιακό κώδικα απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής, ευθυγραμμισμένο με τις αλλαγές που συντελούνται στο εγχώριο, αλλά και το ευρωπαικό περιβάλλον και με οπτική που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Το δίλλημα, αν το υπάρχον πολιτικό προσωπικό έχει τη δυνατότητα «να ξαναγεννηθεί από την τέφρα του», δεν έχει εξ ορισμού αρνητική απάντηση. Γιατί θα ήταν τουλάχιστον ισοπεδωτική η άποψη κι εν τέλει, αναντίστοιχη με τις ανάγκες της εποχής, η επανάληψη της συνθηματολογίας «όλοι ίδιοι είναι». Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να έχει αγγίξει τα όριά του, είναι το υπάρχον κομματικό σύστημα. Και η κρίση που αυτάρεσκα, κυρίως η Αριστερά, συνηθίζει να μετατοπίζει στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι αγγίζει και την ίδια.
Στην παρούσα συγκυρία, το ενδιαφέρον εστιάζεται στις διεργασίες που συντελούνται ήδη στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Θα αδικούσε όμως το δημόσιο διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη, αν ο προβληματισμός που αναπτύσσεται παραμείνει στο στενό πλαίσιο των ορίων του υπάρχοντος κομματικού σχηματισμού. Αν εγκλωβιστεί στις φιλοδοξίες των όποιων «πρωταγωνιστών» και βρεθεί έξω από τα ενδιαφέροντα της ελληνικής κοινωνίας...
Νομοτελειακά , η περίοδος που θα ακολουθήσει για το ΠΑΣΟΚ, θα είναι δραματική, ενδεχομένως και επώδυνη. Το ζητούμενο όμως είναι, αν θα αποδειχθεί και λυτρωτική για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Και η λύτρωση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει ως προαπαιτούμενο τον αυτοσκοπό μίας ακόμα επίπλαστης ενότητας.
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=1812
Ένα από τα συνήθη διλλήματα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι όσοι κατά καιρούς έχουμε την ευκαιρία του δημόσιου λόγου, συνοψίζεται στο ερώτημα: Σε συνθήκες όπως αυτές που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας και με μία κοινωνία στο όριο της απόγνωσης και της απελπισίας, μήπως οι ιδεολογικο-πολιτικές αναζητήσεις αποτελούν πολυτέλεια;
Μία πρώτη, πρόχειρη ματιά στο «δίλλημα», θα έδινε μάλλον θετική απάντηση στο ερώτημα. Άλλωστε είναι ευδιάκριτο πλέον και στο δημόσιο λόγο, ότι όσοι αδυνατούν ή δεν επιθυμούν «να μπουν στα βαθιά», οχυρώνονται πίσω από απλουστευτικά κλισέ. Και αποτελεί, είναι η αλήθεια, συνήθη πρακτική του πολιτικού προσωπικού, να δανείζεται εσχάτως τη λογική του δημοσιογραφικού λόγου -τη λογική δηλαδή της διαπίστωσης και της περιγραφής- και όχι του πολιτικού λόγου που οφείλει να ερμηνεύει, να αναλύει και να προτείνει λύσεις.
Στο αρχικό «δίλλημα», υπάρχει και μία δεύτερη ματιά. Αυτή που επιμένει ότι και σε συνθήκες κρίσης -και, άρα, υποχρεωτικής υπέρβασης των στερεότυπων του παρελθόντος, ή ιδεολογικών εργαλείων που εμφανίζονται πιθανόν ξεπερασμένα- η πολιτική οφείλει να έχει «χρώμα». Αν όχι στη βάση της πολιτικής παλέτας των προηγούμενων χρόνων, τουλάχιστον στη συνεχή αναζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό όρων, όπως «συντήρηση», ή, «πρόοδος».
Τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων, ανέδειξαν με τον πλέον δραματικό τρόπο δύο βασικές αδυναμίες του εγχώριου πολιτικού συστήματος: Την απροθυμία του να παρακολουθήσει τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνταν στο ευρωπαϊκό, κυρίως, περιβάλλον και την έλλειψη στοιχειωδών ανακλαστικών αυτοσυντήρησης και προσαρμογής του στα νέα δεδομένα. Προφανώς, η ώρα για την απόδοση ευθυνών πλησιάζει και είναι αυτονόητο ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τον «πολιτικό χυλό» στον οποίο δείχνει να έχει καταδικαστεί η πολιτική ζωή της χώρας. Κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς το φαινόμενο του «πολιτικού χυλού», που έχει ως αποτέλεσμα να μη μας εξοργίζει η από κοινού συμμετοχή της «Χρυσής Αυγής» με τμήματα της Αριστεράς και ορισμένων «Κινήσεων Πολιτών» στους «Αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, να μη μας αιφνιδιάζει δυσάρεστα η συμμετοχή του ΛΑΟΣ σε ένα κυβερνητικό σχήμα υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, αποτελεί τον πλέον επικίνδυνο «ωχαδερφισμό» των τελευταίων χρόνων.
Είμαι μεταξύ εκείνων που δεν πιστεύουν ότι η κρίση που ζούμε και που δεν είναι και καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε, είναι μόνο οικονομική. Είναι κυρίως κρίση πολιτική και κρίση αξιών. Χωρίς καμία απολύτως διάθεση ηθικολογίας, είμαι πεπεισμένη ότι το πολιτικό σύστημα οφείλει να επαναδιαμορφώσει έναν νέο αξιακό κώδικα. Έναν αξιακό κώδικα απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής, ευθυγραμμισμένο με τις αλλαγές που συντελούνται στο εγχώριο, αλλά και το ευρωπαικό περιβάλλον και με οπτική που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Το δίλλημα, αν το υπάρχον πολιτικό προσωπικό έχει τη δυνατότητα «να ξαναγεννηθεί από την τέφρα του», δεν έχει εξ ορισμού αρνητική απάντηση. Γιατί θα ήταν τουλάχιστον ισοπεδωτική η άποψη κι εν τέλει, αναντίστοιχη με τις ανάγκες της εποχής, η επανάληψη της συνθηματολογίας «όλοι ίδιοι είναι». Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να έχει αγγίξει τα όριά του, είναι το υπάρχον κομματικό σύστημα. Και η κρίση που αυτάρεσκα, κυρίως η Αριστερά, συνηθίζει να μετατοπίζει στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι αγγίζει και την ίδια.
Στην παρούσα συγκυρία, το ενδιαφέρον εστιάζεται στις διεργασίες που συντελούνται ήδη στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Θα αδικούσε όμως το δημόσιο διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη, αν ο προβληματισμός που αναπτύσσεται παραμείνει στο στενό πλαίσιο των ορίων του υπάρχοντος κομματικού σχηματισμού. Αν εγκλωβιστεί στις φιλοδοξίες των όποιων «πρωταγωνιστών» και βρεθεί έξω από τα ενδιαφέροντα της ελληνικής κοινωνίας...
Νομοτελειακά , η περίοδος που θα ακολουθήσει για το ΠΑΣΟΚ, θα είναι δραματική, ενδεχομένως και επώδυνη. Το ζητούμενο όμως είναι, αν θα αποδειχθεί και λυτρωτική για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Και η λύτρωση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει ως προαπαιτούμενο τον αυτοσκοπό μίας ακόμα επίπλαστης ενότητας.
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=1812
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου