Κρίμα...

H συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου πέρασε σε δεύτερο πλάνο, υπό την σκιά του θανάτου του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ και των λυσσαλέων συγκρούσεων των κουκουλοφόρων με τα μέλη της  περιφρούρησης της μετωπικής συνδικαλιστικής παράταξης του ΚΚΕ. Για όσους εκπλήσονται και για τους έχοντες ασθενή μνήμη, θα θυμίσουμε ότι η "κόντρα" ΚΚΕ- μπαχαλάκηδων κρατάει χρόνια. Οι αρχικές αναμετρήσεις καταγράφηκαν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και άλλοτε με υφέσεις, άλλοτε με οξύνσεις "κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια". Εκείνο που έχει αλλάξει είναι η αύξηση του αριθμού των μπαχαλάκηδων, η αυξημένη ανικανότητα των αστυνομικών δυνάμεων να τους αντιμετωπίσουν  και η αδιάλειπτη τηλεοπτική προβολή των "αναμετρήσεων" στα πλαίσια μιας σύγχρονης εκδοχής της λαϊκής πολιτιστικής απαίτησης  για "άρτον και θεάματα". Στο κάδρο λοιπόν των μεταπολιτευτικών λαϊκών κινητοποιήσεων, με διαφορετική κάθε φορά ένταση, είχαν πάντα τη θέση τους παρόμοιες "αγωνιστικές συμπεριφορές". Αιφνιδιασμός δεν υπήρξε.
Ο πραγματικός αιφνιδιασμός είναι η πολιτική συμπεριφορά της κ. Βάσως Παπανδρέου κατά κύριο λόγο και της κ. Κατσέλη δευτερευόντως. Τα συνειδησιακά προβλήματα, τα θέματα αρχών είναι απολύτως σεβαστά και δεν υπόκεινται σε διαπραγμάτευση και παζάρια. Αποτελούν τις κόκκινες γραμμές όσων τα επικαλούνται. Οφείλουν να οδηγήσουν σε παραίτηση απο το βουλευτικό αξίωμα. Ιδιαίτερα σήμερα που απαιτούνται πράξεις υψηλού συμβολισμού και γενναιότητας, πράξεις αποκατάστασης της υπόληψης και της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος.
 Οι τακτικισμοί και οι ανέξοδοι συμβιβασμοί δεν περιποιούν τιμή στα πολιτικά πρόσωπα, ενισχύουν τις αντικοινοβουλευτικές ιδέες, ευνοούν την πολτοποίηση ιδεών, στρώνουν το έδαφος σε κάθε είδους μπαχαλάκηδες και σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, "μετακινούν" το πολιτικό εκκρεμές στα απώτατα δεξιά άκρα του πολιτικού φάσματος.
Απορίας άξιον είναι που πολιτικά στελέχη του βεληνεκούς της κ. Παπανδρέου και της κ. Κατσέλη, προκρίνουν την ματαιοδοξία τους έναντι της αναγέννησης του πολιτικού συστήματος και της αναβάθμισης της Δημοκρατίας μας. Κρίμα και πάλι κρίμα.