Γράφει ο Καραφέσκος.
Ο Πρωθυπουργός μας έχει συνηθίσει έξι χρόνια τώρα σε θεαματικές αποφάσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές στερούνται ουσίας και απλώς υπακούουν στις ανάγκες του θεάματος.
Από τη στιγμή όμως που μερικές απ’ αυτές θέτουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής των πολιτών της χώρας, φυσικά δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται ως γραφικές κινήσεις ενός ιδιόρρυθμου ανθρώπου.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την πρόσφατη πρότασή του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την επικύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου.
Ακόμα και ένας άνθρωπος μικρής πολιτικής εμπειρίας και μέσου βαθμού ευφυΐας θα καταλάβαινε ότι με αυτή την πρότασή του θα ανακάτευε και θα εξόργιζε το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης, θα δημιουργούσε αναταραχή στα χρηματιστήρια και θα έθετε σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα δημοσιονομικά της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά προχώρησε στην πρότασή του υπακούοντας στα προσωπικά πολιτικά του συμφέροντα, χωρίς να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τις άλλες σημαντικές παραμέτρους. Τα προσωπικά του πολιτικά συμφέρονται και οι πρακτικές του είναι αναλλοίωτες και σταθερές. Όταν έντονες ενστάσεις ξεσηκώθηκαν από στελέχη και βουλευτές, αυτός και ο θλιβερός κύκλος του επιστράτευσαν τη γνωστή αλλά χρεοκοπημένη πλέον πρακτική του «εσωτερικού εχθρού». Εξαπέλυσαν θλιβερούς «πατέρες του έθνους» να απειλούν και να καταγγέλλουν «νέα αποστασία», αλλά και ο ίδιος στο Υπουργικό Συμβούλιο της 1ης Νοεμβρίου κατήγγειλε τα «λυσσασμένα μεγάλα συμφέροντα». Το ίδιο έκανε το 2007 στην εσωκομματική διαδικασία για την ανάδειξη Προέδρου του Κινήματος, το ίδιο έκανε τον παρελθόντα Ιούνιο με το Μεσοπρόθεσμο, το ίδιο κάνει και τώρα. Άθλια , φτηνιάρικη πρακτική που αναδεικνύει την ένδεια επιχειρημάτων του αλλά, ίσως σπουδαιότερο, την αντίληψη του για τις δημοκρατικές λειτουργίες και την ελεύθερη έκφραση απόψεων.
Αυτός ο θιασώτης, στα λόγια, της άμεσης δημοκρατίας παίρνει όλες τις μεγάλες αποφάσεις εν κρυπτώ, περιβαλλόμενος από ένα αμοραλιστικό και ρακένδυτο κύκλο συνεργατών του, τις οποίες ως άλλος «πρίγκιπας» απαιτεί την επιβολή τους. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Η χθεσινή ξεφτίλα του στις Κάννες θέτει πλέον τη χώρα στα όριά της.
Ο άνθρωπος είναι μοιραίος. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν μαζί του. Δυστυχώς όμως, είναι ακόμη Πρωθυπουργός.
Ο Πρωθυπουργός μας έχει συνηθίσει έξι χρόνια τώρα σε θεαματικές αποφάσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές στερούνται ουσίας και απλώς υπακούουν στις ανάγκες του θεάματος.
Από τη στιγμή όμως που μερικές απ’ αυτές θέτουν σε κίνδυνο τον τρόπο ζωής των πολιτών της χώρας, φυσικά δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται ως γραφικές κινήσεις ενός ιδιόρρυθμου ανθρώπου.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα την πρόσφατη πρότασή του για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την επικύρωση της Συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου.
Ακόμα και ένας άνθρωπος μικρής πολιτικής εμπειρίας και μέσου βαθμού ευφυΐας θα καταλάβαινε ότι με αυτή την πρότασή του θα ανακάτευε και θα εξόργιζε το σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης, θα δημιουργούσε αναταραχή στα χρηματιστήρια και θα έθετε σε μεγαλύτερο κίνδυνο τα δημοσιονομικά της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά προχώρησε στην πρότασή του υπακούοντας στα προσωπικά πολιτικά του συμφέροντα, χωρίς να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τις άλλες σημαντικές παραμέτρους. Τα προσωπικά του πολιτικά συμφέρονται και οι πρακτικές του είναι αναλλοίωτες και σταθερές. Όταν έντονες ενστάσεις ξεσηκώθηκαν από στελέχη και βουλευτές, αυτός και ο θλιβερός κύκλος του επιστράτευσαν τη γνωστή αλλά χρεοκοπημένη πλέον πρακτική του «εσωτερικού εχθρού». Εξαπέλυσαν θλιβερούς «πατέρες του έθνους» να απειλούν και να καταγγέλλουν «νέα αποστασία», αλλά και ο ίδιος στο Υπουργικό Συμβούλιο της 1ης Νοεμβρίου κατήγγειλε τα «λυσσασμένα μεγάλα συμφέροντα». Το ίδιο έκανε το 2007 στην εσωκομματική διαδικασία για την ανάδειξη Προέδρου του Κινήματος, το ίδιο έκανε τον παρελθόντα Ιούνιο με το Μεσοπρόθεσμο, το ίδιο κάνει και τώρα. Άθλια , φτηνιάρικη πρακτική που αναδεικνύει την ένδεια επιχειρημάτων του αλλά, ίσως σπουδαιότερο, την αντίληψη του για τις δημοκρατικές λειτουργίες και την ελεύθερη έκφραση απόψεων.
Αυτός ο θιασώτης, στα λόγια, της άμεσης δημοκρατίας παίρνει όλες τις μεγάλες αποφάσεις εν κρυπτώ, περιβαλλόμενος από ένα αμοραλιστικό και ρακένδυτο κύκλο συνεργατών του, τις οποίες ως άλλος «πρίγκιπας» απαιτεί την επιβολή τους. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας. Η χθεσινή ξεφτίλα του στις Κάννες θέτει πλέον τη χώρα στα όριά της.
Ο άνθρωπος είναι μοιραίος. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν μαζί του. Δυστυχώς όμως, είναι ακόμη Πρωθυπουργός.
1 σχόλιο:
Ο επικήδειος και από μένα
http://delinquents.wordpress.com/2011/11/03/αγαπητέ-πρόεδρε/
Δημοσίευση σχολίου