Χρει θαρσείν

 Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Η χθεσινή εμφάνιση και εισήγηση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ ενώπιον  του Πολιτικού Συμβουλίου επιβεβαίωσε και τους  πλέον αφελείς  για το σε τι ακριβώς αποσκοπεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είχε άλλωστε προηγηθεί η επιστολή του γνωστού   συγγενούς (ειδικού περί της αξίας των δαχτυλιδιών διαδοχής) , όπου και πάλι  απέδιδε στις φθονερές δυνάμεις του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου το γκρέμισμα του λαοπρόβλητου κληρονομικού ηγέτη. Ακλουθώντας  λοιπόν τη παλιά δοκιμασμένη συνταγή , θέλουν να με ρίξουν τα συμφέροντα, ο αγωνιστής της πράσινης ανάπτυξης, εμφανίστηκε ενώπιον ολιγομελούς  μη πλειοψηφικής ομάδας οπαδών του στο πολιτικό συμβούλιο, ζητώντας εντολή παραμονής στην ηγεσία και εντολή εξολόθρευσης  λόγω επερχόμενης ήττας,  του εντολοδόχου υπό αίρεση Πρωθυπουργού (που θα αναδείκνυε η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ). Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αποκαλύπτουν ότι η πρόταση δεν πέρασε αλλά εστάλη στο κυμαινόμενης σύνθεσης Εθνικό Συμβούλιο, ώστε κατά πάσα πιθανότητα να περάσει εκεί. Παρακολουθωντας με έκδηλη θλίψη όλα αυτά , μετά από 37 χρόνια παραμονής και αδικαιολόγητης  προσμονής   στο ΠΑΣΟΚ, διερωτώμαι για την αξία  παρακολούθησης έστω , αυτού του έργου πρωτοφανούς παραλόγου. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ , παραιτήθηκε ουσιαστικά από  την εντολή του λαού, όταν κατενόησε ότι δεν έχει κανένα πλέον περιθώριο ανοχής για να συνεχίσει να εκτελεί τα κυβερνητικά του καθήκοντα. Σε άλλες εποχές, που οι οικονομικές συνθήκες θα το επέτρεπαν, θα πηγαίναμε σε εκλογές , τις οποίες θα κέρδιζε με συντριπτική πλειοψηφία η αντιπολίτευση. Υπό το κράτος της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, αυτό δεν έγινε. Σχηματίστηκε μια ετερόκλητη κυβέρνηση, κεντροαριστερών πραγματικών, κεντροαριστερών της πράσινης ανάπτυξης, κεντροδεξιών , που κάτι είχαν καταλάβει και άλλοι δεν πρόκειται να καταλάβουν με τίποτα και ακροδεξιών, που έτσι και αλλιώς κατέλαβαν απρόσμενα υπουργικούς θώκους,, υπό την πρωθυπουργία ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου, που  μάλλον δεν είχε επίγνωση του σε ποιο τουρλουμπούκι προΐσταται. Φυσικό επακόλουθο αυτής  της παραίτησης σε οιοδήποτε  φυσιολογικό πολιτικό χώρο θα ήταν η παραίτηση και του απελθόντος Πρωθυπουργού από το αξίωμα του Προέδρου του κόμματος, το οποίο επί της ουσίας παρέδωσε την εντολή του λαού σε άλλο κυβερνητικό σχήμα, ενώ δεν είχε απολέσει τη δεδηλωμένη. Σε αυτό ακριβώς το φυσιολογικό κόμμα, τα καταστατικό θα προέβλεπε την εκλογή νέου Προεδρου, η οποία και τάχιστα, λόγω των εκτάκτων συνθηκών , θα ακολουθείτο. Το ότι τίποτα από αυτά δεν έγινε, αποδεικνύει πέραν  πάσης αμφιβολίας την παθογένεια του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα, όπου το κόμμα δεν αποτελεί αυτόνομο πολιτικό οργανισμό , αλλά ένα ιδιότυπο πολιτικό μόρφωμα, όπου για να λειτουργήσει το καταστατικό, το επώνυμο  του Προέδρου του κόμματος δεν πρέπει να συμπίπτει με αυτό του Ιδρυτή του. Εαν συμπίπτει, τότε η διαδοχή είναι θέμα που προσδιορίζεται από το εθιμικό δίκαιο της οικογένειας, που φέρει το ορθό επώνυμο διαδοχής. Δεν υπάρχουν διαδικασίες  διαδοχής πολιτικού φορέα αλλά «πολιτικής φυλής», όπου ο επικεφαλής καθορίζει τους όρους διαδοχής με τη συνδρομή των «μάγων» της φυλής και του Συμβουλίου δημογερόντων, οι οποίοι εν είδει σοφιστείας εκφέρουν γνώμη. Το κύριο πρόβλημα δε του φορέα, είναι ότι κανείς εκ των διαδόχων  δεν φέρει επώνυμο, που να προσομοιάζει έστω του επωνύμου του παραιτηθησόμενου οψέποτε Προέδρου. Άρα , πως μπορεί να επέλθει η διαδοχή; Ο μόνος τρόπος είναι η προσωρινή υπενοικίαση του πολιτικού χώρου σε τρίτο πρόσωπο, έως ότου καταστεί δυνατή η εξεύρεση αξίου διαδόχου, σύμφωνα με το προαναφερθεν εθιμικό δίκαιο της «φυλής», άγνωστο εν πολλοίς, διότι ως γνωστό στο έθιμο, η παράδοση πάει από στόμα σε στόμα ,από γενιά σε γενιά. Σε  αυτές λοιπόν τις συνθήκες ,είναι φανερό , ότι είναι χρέος των σοσιαλδημοκρατών, των σοσιαλιστών, των απομενόντων μελών του ΠΑΣΟΚ, και κυρίως εκείνων, που θέλουν δημοκρατικά ο χώρος να λύσει το πρόβλημα ηγεσίας του, να μιλήσουν ευθέως και χωρίς περιστροφές και να  αξιώσουν την άμεση και πλήρη εφαρμογή του Καταστατικού, ως αυτό ισχύει, χωρις σοφιστείες, υπαινιγμούς, κλειστά χαρτιά, «θα δούμε», ψευτοδιλήμματα ενότητας, σε ένα χώρο που διαλύεται και φυλλοροεί. Είναι καθήκον, όλων των αγαπημένων συντρόφων , που έχουν εκδηλώσει διάθεση (και ορθώς το κάνουν) διαδοχής να τοποθετηθούν ανοικτά, στα διλήμματα και τριλήμματα του χθεσινού πολιτικού συμβουλίου. Δεν υπάρχει περιθώριο πλέον ελιγμών και υπεκφυγών. Πρέπει να τελειώσει  αυτό το ακατανόητο για σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παιχνίδι μέρους της απερχο-επανερχόμενης ηγεσίας. Αυτό ας το κάνουν, όσοι πιστεύουν στην αξια της στοιχειώδους εσωκομματικής δημοκρατίας και ευνομίας. Και ας αφήσουν τους άλλους να τους φάνε τα  «συμφέροντα» και η «κακούργα κοινωνία ,που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει». Άλλωστε ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, τα χρονοδιαγράμματα και τα πίσω μπρος των ηγετών της πράσινης ανάπτυξης και της αειφορίας των πάσης φύσεως κηπουρών, υπάρχει και η δημοκρατική παράταξη , που απεχθάνεται το κενό και το χάος, όπως και τη συνεχή αναβλητικότητα, αυτών που εάν θέλουν πρέπει και να μπορούν. Στην αντίθετη περίπτωση στα μάτια πολλών από εμάς οσονούπω, ο συμπαθής και αξιοπρεπέστατος Φώτης Κουβέλης, θα φαντάζει έναντι των υποψηφίων ενός ταχύτατα διαλυόμενου χώρου, ως ηγέτης διαμετρήματος Ελευθερίου Βενιζέλου και βάλε. Αγαπητοί σύντροφοι, η πολιτική τάξη απεχθάνεται το κενό, και όσο εσείς αργείτε , υπάρχουν και αλλού νεραντζιές που κάνουν πορτοκάλια . Εσεις μπορείτε αειθαλώς να βιώνετε τη  γνωστή ρήση του διαφημιστικού  γιατρού της πείνας «Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε». Ώσπου να ανοίξετε τα μάτια σας και αν δείτε, ότι δεν έμεινε τίποτα και οι θεατές αντί να σας κοιτούν, πήγαν σ  άλλο  γήπεδο για να παίξουν  μπάλλα……….