ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΧΩΡΑ

 Του Βασίλη Κόκκα

Χειρουργού Οδοντίατρου

Ο φόβος,

όνομα ουσιαστικόν,

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός:

οι φόβοι.

Οι φόβοι

για όλα από εδώ και πέρα.

Κική Δημουλά

Ελλάδα καταχρεωμένη. Πολιτικό σύστημα χρεοκοπημένο. Θεσμοί αναξιόπιστοι. Κοινωνία που πελαγοδρομεί ανάμεσα σε κρίση αμεριμνησίας και βαθιά ανησυχία. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει κομμάτια και θρύψαλα…

Έχουμε δύσκολα μπροστά μας. Θα φάμε γερές θάλασσες… Χρειαζόμαστε επειγόντως αυτοσυνειδησία που προϋποθέτει έναν ανελέητο αυτοέλεγχο και μία κριτική ματιά που δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτε!

Η πληγωμένη Ελλάδα δε γιατρεύεται με το να κρύβει με σεμνότητα ή αναισχυντία της πληγές της. Καταντήσαμε καρπαζοεισπράχτορες και delivery boys…

Φθάσαμε εδώ… Δεν πρόκειται για φυσικό φαινόμενο! Ήταν μια διαδρομή… Μια τρελή πορεία παρασιτικού καταναλωτισμού και ενός «επαίσχυντου κοινωνικού συμβόλαιου» που συνομολόγησαν τα μεγάλα κόμματα εξουσίας με ένα πλαδαρό κοινωνικό σώμα που διαπαιδαγωγήθηκε να τρώει τις σάρκες του, συχνότατα και τα περιττώματα του… Το φυτίλι της βόμβας της ήσσονος προσπάθειας, του λαϊκού καρκατσουλιού και της πλήρους ασυδοσίας μεγάλου μέρους της επιχειρηματικής τάξης, έκαιγε για πολύ καιρό…

Βρεθήκαμε στις «μέρες της αρμύρας», στη δίνη της μεγάλης κρίσης για όλη την Ευρώπη, όχι μόνον πλήρως απαράσκευοι και απροετοίμαστοι αλλά κυριολεκτικά βυθισμένοι σε χειμερία νάρκη, χορτασμένοι από ισχυρές δόσεις εθνικής αυταρέσκειας και ψευδαισθήσεων…

Η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, όλες αυτές οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον Ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, όλοι αυτοί που σήμερα κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία, επί χρόνια τηρούσαν αιδήμονα σιωπή, έκαμαν πως δεν έβλεπαν, δεν ήξεραν, δεν άκουγαν, δεν αισθάνονταν ότι πλησιάζει η ώρα που «τα σαρώνει και μας σαρώνει / και θεατρίνους και θεατρώνη»…

Όμως, σε μία εθνική πανωλεθρία, δεν υπάρχουν ΑΘΩΟΙ! Αναμφίβολα, οι μεγάλες ευθύνες ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν. Δ. που «οργάνωσαν δημοκρατικά!!!» τη διανομή «ξένου χρήματος» και εξασφάλισαν τη μακρόχρονη ιδεολογική συναίνεση της κοινωνίας σε μία πορεία η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο γκρεμό!

Δε φταίνε όμως μόνο αυτοί. Φταίνε και αυτοί που αποτελούν τους μόνιμους τροφοδότες της κοινωνικής πλειοδοσίας και της οικονομικής αμεριμνησίας. Εκείνοι που συντηρούν στην Ελληνική κοινωνία μια διαρκή ψευδαίσθηση ευκολίας και αφασίας... Σε κάθε περίπτωση Αριστερά δε σημαίνει ότι στηρίζεις αυτόν που «κάθεται» και περιμένει να τα κάνουν όλα οι άλλοι… Αριστερά δεν μπορεί να σημαίνει ότι ταυτίζεσαι με το μοντέλο του νεοέλληνα ραγιά που μπροστά στη δική του εξυπηρέτηση είναι έτοιμος να καταπατήσει κάθε έννοια δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, ισονομίας!

Δυστυχώς ενώ κινδυνεύουμε να γυρίσουμε στην εποχή του λύχνου και της ασετιλίνης, δε διακρίνεται πουθενά στο πολιτικό σύστημα της χώρας ένα αίσθημα ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ, περισσεύει η υποκρισία και ο μεταμορφισμός που είναι συνώνυμα της αναξιοπιστίας και της παρακμής…

Είναι τραγελαφική η αγωνιώδης προσπάθεια αυτοσυντήρησης οικτρά αποτυχημένων ιστορικά, διευθυντικών ομάδων και προσώπων… Όλοι θέλουν «να μηδενίσουν το κοντέρ»… Όλοι δείχνουν έτοιμοι και πρόθυμοι για νέες «επανεκκινήσεις»…

Η αντιστροφή της λογικής και η κατάλυση της σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, φαίνεται ότι είναι πρώτιστο «καθήκον» εκείνων που μονοπωλούν το δημόσιο λόγο, εκείνων που ασκούν την εξουσία και των φερεφώνων τους.

Η αλήθεια είναι ότι οι ομάδες και τα πρόσωπα που ήταν εκφραστές και φορείς μιας τραγικά αποτυχημένης πολιτικής, δεν μπορούν να γίνουν εκφραστές του «ΝΕΟΥ» παρ’ όλες τις μεταλλάξεις τους.

Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. φέρουν ακεραία την ευθύνη για το ότι μας παρέδωσαν άνευ όρων στη φαυλότητα μιας πολιτικό – οικονομικής – δημοσιογραφικής ελίτ που λεηλάτησε τη χώρα, ενώ μας κολάκευε με παραμύθια περί «ισχυρής Ελλάδας» και «θωρακισμένης οικονομίας» και μας εξαγόραζε με δανεική ευημερία…

Δε δικαιούται κανείς από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. σήμερα, να κλαίνε πάνω από τις στάχτες της φωτιάς που αυτοί ανάψανε!!!

Για την απουσία κάθε στρατηγικής σκέψης, για την ανεπάρκεια και την ανικανότητα τους, για τον αμοραλισμό και την παταγώδη αποτυχία τους, για τα ανομήματα τους μπορεί να συγχωρηθούν μόνο από τον Θεό… Από εμάς ΠΟΤΕ ΠΙΑ!!!

Τα δύο μεγάλα κόμματα, αυτά τα κλειστά συστήματα εξουσίας δεν έχουν πλέον ΤΙΠΟΤΑ να προσφέρουν στην κοινωνία και τη χώρα. Αντίθετα, συνιστούν πηγές κακοδαιμονίας. Το να διατηρείται πεισματικά στην κορυφή, η ίδια πολιτική τάξη που οδήγησε την κοινωνία στη χρεοκοπία και την οικονομία στην κατάρρευση είναι ηθικά δυσάρεστο και πολιτικά προβληματικό.

Η συγκρότηση νέων πολιτικών σχημάτων στη σημερινή Ελλάδα δε συνιστά απλά αίτημα δημοκρατίας και ελευθερίας αλλά όρο επιβίωσης της κοινωνίας και του λαού μας.

Η σημερινή αδιέξοδη πορεία δε γίνεται να συνεχισθεί για πολύ ακόμα. Όσο θα αδυνατούν οι κυρίαρχοι θεσμοί να προτείνουν στην κοινωνία ένα συλλογικό όραμα και μια αξιόπιστη φερέγγυα πρόταση κινητοποίησης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, τόσο θα θεριεύει ο κίνδυνος η κρίση χρέους να εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή…

Είμαστε ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΧΩΡΑ! Δε μας λείπει μόνο το χρήμα, αλλά και το ηθικό. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα. Ο Ελληνικός λαός αντιμετωπίζει καθημερινά διλήμματα, αντικειμενικά τρομακτικά και ψυχολογικά αφόρητα… Η υπέρβαση των διλημμάτων, η ανατροπή των σημερινών δυσβάσταχτων συσχετισμών απαιτούν την εκτέλεση ενός ηράκλειου άθλου για τον οποίο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ απλά δεν διαθέτουν τα κότσια.. Η ελληνική κοινωνία δε μπορεί άλλο να καμώνεται την «ωραία κοιμωμένη» και να συνεχίσει να χώνει το κεφάλι της στην άμμο..

ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΕΞΩ! Να εισπνεύσουμε το οξυγόνο νέων ιδεών, να εμπιστευθούμε φωνές - νησίδες λογικής και ευθυκρισίας, να αξιοποιήσουμε συγκροτημένα και νουνεχή μυαλά που αντέχουν να σηκώσουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο ιστορικών ευθυνών.

ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ! Με τη Γκραμσιανή απαισιοδοξία της λογικής και την αισιοδοξία της βουλήσεως. Ας γυρίσουμε οριστικά την πλάτη σε όλους αυτούς που ενορχηστρώνουν την πολιτική άπνοια, την πνευματική οξείδωση και την ιστορική αμνησία..

Όπως στρώνει καθένας, έτσι και κοιμάται… Ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι τα δίκαια της Ελλάδας δεν συγκινούν κανέναν όσο συμπεριφερόμαστε ως ένας παρίας με διαρκώς απλωμένο το χέρι, κάποιος που ζει από δάνεια, επιδοτήσεις και προγράμματα στήριξης… Ας πούμε καθαρά ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει αύριο δεν είναι απλά η λογιστική ρύθμιση τους χρέους, αλλά η λύση του προβλήματος της εθνικής βιωσιμότητας σε παραγωγική βάση. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πέρα και απέναντι από τις «αυτονόητες αλήθειες των ειδημόνων» και ας χαράξουμε ΕΜΕΙΣ τη μεγάλη ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ απέναντι στην κοροϊδία των μονόδρομων που με περίσσεια ευκολία μας πλασάρουν οι κάθε λογής πανηγυρτζήδες και καραγκιοζοπαίχτες του δημόσιου βίου που είχαν την αφέλεια ή το θράσος να καλωσορίσουν το θηρίο στο κλουβί με ξεφωνητά ενθουσιασμού!!!

Η Δημοκρατία, η ευημερούσα κοινωνία δεν δημιουργείται από το αόρατο χέρι της αγοράς ούτε από το «ιππικό» του Δ.Ν.Τ και της τρόικας, αλλά από πραγματικά χέρια… Η πραγματική Δημοκρατία ΚΑΤΑΚΤΑΤΑΙ, δεν χαρίζεται!!! Όχι με σκιαμαχίες, μάχες οπισθοφυλακής και γελοίες ρητορικές εξάρσεις, όχι παραμένοντας δέσμιοι των δικτύων συνενοχής και του παρασιτισμού, αλλά με εθνικό σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Ασφαλώς δε φταίμε όλοι το ίδιο και δε φταίμε όλοι για τα ίδια… Οι λαοί πετυχαίνουν, όταν καταφέρνουν η αλήθεια να ταυτισθεί με την κοινή λογική . ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οδηγούν τη χώρα και τον Ελληνικό λαό σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας… Είναι χρέος όλων να μην το επιτρέψουμε, να μην παρασυρθούμε, να αντισταθούμε. Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλο τις πολιτικές offshore που κανοναρχούν τον τόπο και κατασπατάλησαν ανερυθρίαστα όχι μόνο δημόσιο χρήμα, αλλά και ιδέες, αρχές και αξίες…

Δεν οχυρωνόμαστε στις πικρίες μας, στη διάψευση των ελπίδων μας, στη βαθειά απογοήτευση..

Δεν κλεινόμαστε στο κάστρο της μοίρας μας..

Ας σταθούμε ΟΡΘΙΟΙ, με ψηλά το κεφάλι και τώρα στα δύσκολα. Ψάχνοντας τη σκέψη, το όραμα, την αγάπη, την ευγένεια, την καλλιέργεια, τις πυξίδες και τους οδοδείκτες που δείχνουν προς ένα πέρασμα, προς τη γεωγραφία της αληθινής ζωής…

Ψάχνοντας το απροσδόκητο γρασίδι που βλέπουμε κάποτε να ραγίζει το τσιμέντο…