Μία από τις πιό αναγκαίες στιγμές της ιστορίας έλαβε χώρα πριν 20 χρόνια στο Βερολίνο.Η πτώση του τείχους συνόδευσε το τέλος του κομμουνιστικού ονείρου με την λενινιστική εκδοχή του καί την σταλινική εφαρμογή του.Πολλοί κήνσορες της συντήρησης με σπουδή καί έκδηλη χαιρεκακία βιάστηκαν να μιλήσουν γιά το τέλος της ιστορίας.Ενώ η Αριστερά σ'όλες εκφράσεις της, αμήχανη,ενοχική καί ανεπαρκής αναμασούσε τις αιτίες,γιατί αδυνατούσε να προδιαγράψει θετικούς βηματισμούς στον σύγχρονο κόσμο.Τώρα είκοσι χρόνια μετά,αφού περιπλανηθήκαμε σε δρόμους ευκαιριακούς,σε δρόμους τρίτων,σε δρόμους άγονων ελπίδων,όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα σκιρτίσματα της ιστορίας τελειωμό δεν έχουν καί τα όσα πιστέψαμε καί ονειρευθήκαμε αξίζουν μιάς δεύτερης ευκαιρίας,μήπως οφείλουν να στοιχηθούν σε νέες γόνιμες περιπέτειες?Μήπως αντί να "γιορτάζουμε" τις πτώσεις,αποπειραθούμε μια νέα Ανόρθωση? ΜΗΠΩΣ?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου