“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

18 Μαΐου 2010

Το τέλος των επικοινωνιακών τεχνασμάτων

Γράφει ο Στέφανος Μανίκας.
Όλοι οι Έλληνες βιώνουμε μια περίοδο ανασφάλειας, αβεβαιότητας και μειωμένων προσδοκιών. Η παρατεταμένη περίοδος της αναζήτησης των εύκολων λύσεων, έλαβε τέλος με την αποδοχή και απο την Βουλή των οικονομικών και κοινωνικών επιλογών των δανειστών μας. Μαζί με τέλος των περισπούδαστών και εμβριθών πολιτικών αναλύσεων για το δέον γενέσθαι, ήρθε και το τέλος των επικοινωνιακών τεχνασμάτων.
Τώρα είναι η ώρα η κυβέρνηση να απασχοληθεί με την αποτελεσματική εφαρμογή και την μέγιστη απόδοση των πολιτικών επιλογών της. Τις καθυστερήσεις και τις ολιγωρίες τις πληρώνουμε με την δραματική υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας. Βεβαίως και θα ματώσουμε, αρκεί να μη πεθάνουμε απο ακατάσχετη αιμορραγία.
Ο κ. Παπανδρέου γνωρίζει πλέον ότι η μπάλλα πρέπει να επανέλθει στο γήπεδο. Οι παίκτες να σηκωθούν απο το πάγκο. Ο χρόνος λιγοστός και πυκνός. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου έχουν απο μία κίτρινη κάρτα.Ο συντονισμός του κυβερνητικού έργου, η επάρκεια στη διαχείριση, οι διαρθρωτικές αλλαγές, ο έλεγχος στην εφαρμογή και το αποτέλεσμα, η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής συγκροτούν την αναγκαία πολιτική της περιόδου.
Η παραίτηση της κ. Γκερέκου ας αποτελέσει την αφετηρία αξιολόγησης των κυβερνητικών στελεχών.Και αν διαπιστωθεί η ανάγκη να υπάρξουν αλλαγές και των προσώπων. Ο πρωθυπουργός γνωρίζει, αξιολογεί και αποφασίζει. http://www.metarithmisi.gr/el/sx_printText.asp?textID=1152

Ανεργία και μείωση αμοιβών

Γράφει ο revival.
Η συμφωνία της χώρας μας με ΕΕ-ΔΝΤ αλλάζει την εργατική νομοθεσία και ανατρέπει ολόκληρο το οικοδόμημα των εργασιακών σχέσεων που διαμορφώθηκαν τα τελευταία 30 χρόνια.
Πρόκειται για ρυθμίσεις ακραίες, ταυτισμένες με τις πολιτικές της πιο άγριας αγοράς.
Η κυβέρνηση πρόβαλε επικοινωνιακά τη διατήρηση (προς το παρόν) του 13ο-14ο μισθού στον ιδιωτικό τομέα, για να περάσουν σε δεύτερη μοίρα οι ανατροπές που θα επηρεάσουν δραματικά το τοπίο της εργασίας στη χώρα μας τα προσεχή χρόνια.
-Καταργούνται ουσιαστικά οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
-Καταργείται ουσιαστικά η αμοιβή για υπερωριακή εργασία.
-Ανατρέπεται η κατώτατη αμοιβή εργασίας με την εισαγωγή του θεσμού της «μαθητείας». Με τον τρόπο αυτό νέα παιδιά θα δουλεύουν με αμοιβές Βουλγαρίας , οδηγώντας στην ανεργία εργαζόμενους με υψηλότερες σήμερα αποδοχές.
-Αλλάζει το καθεστώς για τις απολύσεις και τις αποζημιώσεις.
Οι ανατροπές αυτές δικαιολογήθηκαν από την ανάγκη να γίνει πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία. Η εντύπωση ότι το χαμηλό κόστος εργασίας και οι ευκολίες στις απολύσεις και τις αποζημιώσεις θα δημιουργήσουν απασχόληση είναι απατηλή.
Θα αυξήσουν τα κέρδη των μετόχων τα οποία στη συνέχεια θα φορολογηθούν με υψηλότατους συντελεστές.
Ο Strauss-Kahn συνεχίζει να μιλά για τον αποπληθωρισμό. Στην Ελλάδα όμως βλέπουμε μείωση αμοιβών με ταυτόχρονη αύξηση των τιμών. Άνοιξε ένας αντιαναπτυξιακός κύκλος ύφεσης και ανεργίας.
Είμαστε ήδη σε περίοδο στασιμοπληθωρισμού (ύφεση και πληθωρισμός ταυτόχρονα).
Ποιος θα επενδύσει εν μέσω ύφεσης και ενώ όλα τα δομικά προβλήματα του ελληνικού κράτους είναι ακόμη άθικτα;
Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων δεν προέρχεται από τις αμοιβές των εργαζομένων.
Υψηλές εργοδοτικές εισφορές προς το ΙΚΑ, εχθρική συμπεριφορά από τις κρατικές υπηρεσίες, αδιαφάνεια, γραφειοκρατία, συνεχής αλλαγή του φορολογικού πλαισίου δημιουργούν ένα εντελώς αντιαναπτυξιακό περιβάλλον, που δεν θα διορθωθεί όσο κι αν μειωθούν οι αμοιβές των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα πολλές επιχειρήσεις έμαθαν να λειτουργούν εκτός ανταγωνισμού, με κρατικές επιδοτήσεις, με ευρωπαϊκά προγράμματα ή αποκλειστικά ως προμηθευτές του δημοσίου.
Η συνταγή που εφαρμόζεται είναι ιδιότυπα νεοφιλελεύθερη. Επιτίθεται στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ ταυτόχρονα επιβαρύνει τις επιχειρήσεις με έκτακτες εισφορές και αύξηση της φορολογίας.
Η συνταγή είναι κοινωνικά άδικη, αλλά και οικονομικά ατελέσφορη. Δεν θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα. Θα αυξήσει την ανεργία και τη φτώχεια, ενώ η αναμενόμενη παρατεταμένη ύφεση θα οδηγήσει σε αδιέξοδο πλήθος επιχειρήσεων.
Όπως πολλοί έχουν επισημάνει, το ΔΝΤ ενδιαφέρεται για τους δανειστές όχι για την αντοχή της ελληνικής κοινωνίας. Το ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση συγκατένευσε σε τέτοια μέτρα. Η απάντηση «δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά», δεν είναι πειστική για τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (αναφέρομαι στον καθαρά ιδιωτικό τομέα, όχι στις ΔΕΚΟ), είχαν κάποια συμμετοχή στη δημιουργία των ελλειμμάτων;
Όταν ο πρωθυπουργός λέει και ξαναλέει ότι η κυβέρνηση θα προστατεύσει τους οικονομικά αδύναμους σε ποιους άραγε αναφέρεται;