“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

23 Ιανουαρίου 2012

Κ. Σημίτης: «Το ελληνικό πρόβλημα αναδεικνύει τις αδυναμίες της Ενωσης»


Σε δύο άξονες κινήθηκε η ομιλία του κ. Κ. Σημίτη, ο οποίος ήταν κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση του ιδρύματος Χαινριχ Μπελ, υπο το τίτλο «Ελλάδα quo vadis;». Από τη μια πλευρά υπερασπίστηκε την αξιοπιστία των στοιχείων με τα οποία μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ, καταγγέλοντας το «τέχνασμα» της ΝΔ το 2004, η οποία αντί να εγγράψει τις στρατιωτικές δαπάνες στον χρόνο παράδοσης των υλικών τις ενέγραψε στο χρόνο της παραγγελίας.

«Η υστέρηση στη λειτουργία θεσμών έδωσε αφορμή στον ισχυρισμό, ότι η Ελλάδα αλλά ίσως και άλλες περιφερειακές χώρες δεν θα 'πρεπε να είχαν γίνει μέλη της ΟΝΕ. Η ΟΝΕ δεν είναι όμως μια παρέα προηγμένων χωρών που έχουν κοινά συμφέροντα αντίθετα προς εκείνα των χωρών που υστερούν», σημείωσε ο πρώην πρωθυπουργός. «Είναι κοινό σχέδιο προόδου», πρόσθεσε.

Από την άλλη πλευρά, καυτηρίασε την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ επειδή όπως είπε «το μνημόνιο συντάχτηκε χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική προετοιμασία και λειτούργησε με τρόπο που επιδείνωσε την κατάσταση». «Οι συντάκτες του Μνημονίου είχαν παραλείψει επίσης να συναρτήσουν τους στόχους τους με τις πραγματικές εξελίξεις, να προβλέψουν δηλαδή ότι σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων ή και θα περιορίζονται ορισμένες επιδιώξεις. Ήταν ένα πολιτικά μοιραίο λάθος», υπογράμμισε.

Η πρότασή του είναι ότι η «έξοδος από την κρίση επιβάλλει "την φυγή προς τα εμπρός" δηλαδή στην κατεύθυνση μιας οικονομικής διακυβέρνησης και μιας πολιτικής ενοποίησης. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει με σοβαρότητα και επιμονή να επιδιώξουμε. Το ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν μία ατυχία στην πορεία της Ένωσης, η παρεκτροπή που ανέτρεψε ένα καλά σχεδιασμένο εγχείρημα. Ήταν ο καταλύτης που ανέδειξε τις αδυναμίες της μέχρι τώρα οικονομικής διακυβέρνησης, την ανάγκη ενός νέου προσδιορισμού της».



Τα 9 λάθη του Γιώργου που βούλιαξαν την Ελλάδα.

Γράφει: Τάσος Παππάς
Με αφορμή το πόρισμα του οικονομικού εισαγγελέα Πεπόνη για το ρόλο των στατιστικών αρχών, φούντωσε ξανά η συζήτηση γύρω από τις ευθύνες της κυβέρνησης Παπανδρέου σ’ ότι αφορά το Μνημόνιο. Το ερώτημα που απασχολεί είναι αν το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, όπως ισχυριζόταν ο πρώην πρωθυπουργός και οι περισσότεροι υπουργοί του, ή αν σκοπίμως οδηγηθήκαμε εκεί και αφού προηγουμένως είχαν πειραχτεί τα στοιχεία για το έλλειμμα, προκειμένου να πειστεί η κοινωνία για το αναπόφευκτο της δανειακής σύμβασης.
Κάποιοι είναι βέβαιοι ότι ο Παπανδρέου ενήργησε δολίως και έβαλε τη χώρα στην περιπέτεια του Μνημονίου γιατί εξυπηρετούσε συμφέροντα, εγχώρια, ξένα, ίσως και οικογενειακά. Μέχρι να αποδειχθεί αυτό πέραν πάσης αμφιβολίας ας περιοριστούμε στις πολιτικές ευθύνες του Γ.Παπανδρέου.
  • Καθυστέρησε να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της κρίσης. Δέσμιος της γραμμής «λεφτά υπάρχουν», η γενέθλια πράξη της κυβέρνησής του ήταν η χορήγηση της πρώτης δόσης του επιδόματος αλληλεγγύης με το σκεπτικό ότι «το είχαμε υποσχεθεί». Άλλη δόση δε δόθηκε, ωστόσο αυτή η κίνηση έπεισε και τους πιο επιεικείς εκ των εταίρων μας ότι η διοίκηση Παπανδρέου «ήταν αλλού» .
  • Χρειάστηκε οκτώ μήνες για να στελεχώσει κρίσιμους κόμβους της κρατικής μηχανής [γενικοί γραμματείς υπουργείων, επικεφαλής νοσοκομείων, διοικητής του ΙΚΑ κλπ]. Η ξεχαρβαλωμένη δημόσια διοίκηση αφέθηκε χωρίς μπούσουλα.
  • Δεν είχε σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Το πρώτο διάστημα δεν πήρε κανένα μέτρο δημοσιονομικής εξυγίανσης, με αποτέλεσμα η κρίση να απλωθεί παντού.
  • Δαιμονοποίησε το Δ.Ν.Τ, λέγοντας ότι όπου επενέβη προκάλεσε τεράστιες ζημιές στην οικονομία, συρρίκνωσε τα εισοδήματα και ξεθεμελίωσε τα συστήματα πρόνοιας. Αυτά τα επιχειρήματα διακινούσε, ακόμη και την περίοδο που συζητούσε μυστικά με τον Ντομινίκ Στρος Καν, ενώ ορισμένοι από το περιβάλλον του συνέχιζαν να επιτίθενται στο Δ.Ν.Τ αν και την ίδια ώρα συνομιλούσαν με τους εκπροσώπους του.
  • Δήλωνε ότι το Μνημόνιο ήταν μια αναγκαστική επιλογή και «έξω από τη σοσιαλιστική φυσιογνωμία μας» κι ας το είχε υπογράψει, κι ας έλεγε λίγες μέρες αργότερα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος του ότι «οι περισσότερες πολιτικές που υπάρχουν στο Μνημόνιο, περιλαμβάνονται και στο προεκλογικό πρόγραμμα μας»!
  • Επέλεξε ένα χαλαρό στιλ διοίκησης στο όνομα της διαβούλευσης και του πλουραλισμού. Η κυβέρνησή του παρουσίαζε εικόνα «παιδικής χαράς» κι αυτός εκφωνούσε λόγους για την πράσινη ανάπτυξη. «Αφήνω όλα τα λουλούδια ν’ ανθήσουν» απαντούσε σε κείνους που τον πίεζαν να παρέμβει και να βάλει τάξη στο σκορποχώρι που καταχρηστικά αποκαλούνταν υπουργικό συμβούλιο.
  • Αντί να συγκροτήσει μια ομάδα μάχης με στελέχη κύρους εντός και εκτός της χώρας, προτίμησε να εμπιστευθεί κρίσιμα πόστα σε ανθρώπους περιορισμένων δυνατοτήτων. Σκιτζήδες έκαναν το «αγροτικό» τους, παίζοντας με τις τύχες του ελληνικού λαού. Το κριτήριο για το διορισμό τους ήταν το «πλούσιο βιογραφικό». Ήταν αδιάφορο αν είχαν δοκιμαστεί ξανά σε τέτοιες συνθήκες, ήταν αδιάφορο αν είχαν έστω και ένα ένσημο απασχόλησης. Το καλό βιογραφικό και η υπακοή στον αρχηγό μετρούσαν περισσότερο από την εμπειρία, την τεχνοκρατική επάρκεια, τη διαπραγματευτική ικανότητα.
  • Προχώρησε στο οριζόντιο κούρεμα μισθών, συντάξεων και επιδομάτων [στο μοναδικό πεδίο όπου είχε σημαντικές επιδόσεις η κυβέρνησή του], γιατί απέτυχε πλήρως να ελέγξει τη φοροδιαφυγή, τη φοροκλοπή και την εισφοροαποφυγή. Την περίοδο 2010-2011 είχαμε τη βιαιότερη αναδιανομή εισοδήματος εις βάρος των λαϊκών τάξεων κι αυτός αναζητούσε τον τέταρτο δρόμο προς το σοσιαλισμό!
Ο Παπανδρέου σφύριζε αμέριμνος όταν ο ένας υπουργός του αγωνιζόταν να προωθήσει τα μέτρα που είχαν ψηφιστεί και ο άλλος υπονόμευε αυτή την πολιτική επικαλούμενος την προστασία των λαικών τάξεων.
Ο κατάλογος των πολιτικών λαθών είναι μακρύς. Αρκεί πάντως για να καταδικαστεί πολιτικά η διετία 2009-2011. Η αναζήτηση ποινικών ευθυνών είναι μια άλλη υπόθεση.
http://www.aixmi.gr/index.php/9lathi-giwrgou-vouliaksan-ellada/

"ΕΝΑΝΤΙΟΝ"

Δι...αγώνιος 1977.    Ντίνος Χριστιανόπουλος.            
  Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία απ΄ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε - αυτό το απαίσιο "υπείροχον έμμεναι άλλων" που μας άφησαν οι αρχαίοι. Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας. Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας. Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο, κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στην ζωή μου; Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει. Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους, όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό. Ακόμη και ο τελευταίος δημογραφίσκος έχει βλάψει την λογοτεχνία μας΄ σκεφτείτε τι γίνεται με τους διευθυντές συγκροτημάτων. Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους, τους άλλους όλους τους θάβουν. όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται, κυριαρχούν οι γλείφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια. Είμαι εναντίον των κουλτουριάδων, όλα τα αμφισβήτησαν εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για τα καλά. Χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους, όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους, και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία, από παντού βυζαίνουν, κι ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μες τα βολέματα του κατεστημένου. Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι. Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.