Γράφει ο Καραγιώργης της Σερβίας.
"Μας κατηγορούν κάποιοι και λένε, ότι αυτό που κάνουμε, δεν είναι σοσιαλιστικό. Μας κάνουν κριτική τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, για τη συνέπεια με τις αρχές μας. Πόσο σοσιαλιστική, ακριβώς, είναι η χρεοκοπία; Και ποιους πλήττει αυτή; Πλήττει το μεγάλο κεφάλαιο, το οποίο μπορεί να φυγαδεύσει τα χρήματα του στο εξωτερικό ή πλήττει τους πιο ευάλωτους στην ελληνική κοινωνία; Πόσο σοσιαλιστές θα μας έκανε και πόσο θα προστατεύαμε τους εργαζόμενους, αν δεν κάναμε τίποτα, για να κρατήσουμε επιχειρήσεις σε ζωή, στη διάρκεια μιας κρίσης; Πόσο σοσιαλιστικό και αλληλέγγυο, μεταξύ των γενεών, θα ήταν να αφήναμε το συνταξιοδοτικό να καταρρεύσει μέσα σε πέντε χρόνια και να πούμε στο σημερινό πενηντάρη, ότι δεν υπάρχει σύνταξη για εσένα; Γι’ αυτό αναγκαστήκαμε και πήραμε τις αποφάσεις για μια γρήγορη επίλυση του ασφαλιστικού συστήματος."
Το συγκεκριμένο απόσπασμα της ομιλίας του κ. Παπακωνσταντίνου στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι ενδεικτικό του σύγχρονου λαϊκίστικου πολιτικού λόγου. Ανύπαρκτα διλήμματα και ρητορικά ερωτήματα επιστρατεύονται για να καλύψουν την ανυπαρξία σχεδίου , την αναποτελεσματική διαχείριση (όρα έσοδα),πονηρές νομοθετικές διατάξεις (διαγραφή χρεών, φόρος στις διαφημίσεις) και την αλαζονική πολιτική συμπεριφορά (όρα σχέσεις και αρμοδιότητες Κουσελά, Γεωργακόπουλου). Και για τις οριζόντιες πολιτικές που επέλεξε για να επιτύχει την δημοσιονομική εξυγίανση, καμία λέξη, κανένα σχόλιο. Άγνοια? Πολιτική ανικανότητα? Κυνισμός? Διαλέξτε.