Το κίνημα του ΒΕΛΟ

Η συμπόρευση Βενιζέλου-Λοβέρδου στην μάχη της διαδοχής του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία του Πασοκ, δημιουργεί αναμφίβολα νέα δεδομένα τόσο για το Πασοκ όσο για τις εξελίξεις στο σύνολο του πολιτικού σκηνικού. Η επίσπευση της πολιτικά ουσιαστικής  αποχώρησης του κ. Παπανδρέου θα πρέπει να θεωρείται αδιαμφισβήτη, όπως και η προσχώρηση στον νέο ισχυρό εσωκομματικό πόλο και άλλων κεντρικών στελεχών. Η θέση της κ. Διαμαντοπούλου καθίσταται δυσχερής μιάς και η έντονη πολιτική-και όχι μόνον- αντιπάθεια της προς τον κ. Βενιζέλο, αλλά και οι προς τα δεξιά εκλεκτικές της συγγένιες, περιορίζουν σημαντικά τις εντός ΠΑΣΟΚ φιλοδοξίες της. Ο κ. Χρυσοχοϊδης, προφανώς και δεν θα έχει ιδιαίτερες αναστολές να να δηλώσει παρών. Στην προκειμένη περίπτωση, το δίδυμο θα πρέπει να έχει τις αναστολές να αποδεχθεί την προσχώρηση του υδράργυρου.
Δεν είναι βέβαια γνωστόν αν η συμμαχία προέκυψε κατόπιν πολιτικής συμφωνίας, τύπου Μπλέρ-Μπράουν η είναι αποτέλεσμα της δημοσκοπικής κατάρρευσης του κ. Λοβέρδου μετά τις ατυχείς παρεμβάσεις του στο εθνικό συμβούλιο του Πασοκ και τις περί μακελειού δηλώσεις του. Το ενδεχόμενο μιας ουσιαστικής και πλήρους πολιτικής συμφωνίας των δύο ανδρών δεν προκύπτει. Μάλιστα ο κ. Λοβέρδος δεσμεύτηκε για την κατάθεση των απόψεων του μόλις τα καθήκοντα του το επιτρέψουν. Ο κ. Βενιζέλος για το μόνο το οποίο δεσμεύτηκε είναι η αφοσίωση του στη προσπάθεια σωτηρίας της χώρας.
Πιθανόν  το κίνημα του ΒΕΛΟ (ΒΕνιζέλος-ΛΟβέρδος) να δημιουργήσει αντίρροπες εσωκομματικές συσπειρώσεις και να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά αντίδρασης. Πιθανόν να τροφοδοτεί με ελπίδες ένα κομμάτι του κόσμου που ανήκε στο Πασοκ. Το πιθανότερο είναι ότι η κοινωνική αποδόμηση του Πασοκ και η συνακόλουθη πολιτική αποδοκιμασία δεν θα αποτραπεί, αφού το νεοπαγές δίδυμο δεν προτίθεται να υιοθετήσει μια στρατηγική διαρθρωτικών αλλαγών με δίκαιο κοινωνικό μερισμό. Η πρώτη απόδειξη ειναι το καινοφανές της ανακοίνωσης μιας  συμμαχίας σκοπού (αλλαγή ηγεσίας στο Πασοκ,) με σαφείς προσωπικές στοχεύσεις και θολές πολιτικές προτάσεις.

Eυαισθησίες και πραγματικότητες

Γράφει ο Κάρολος
Η κρίση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ανατάξιμη. Θα ήταν μόνο εάν το ΠΑΣΟΚ θα οδηγούσε την Χώρα έξω από την κρίση, αυτό όμως ανήκει στη σφαίρα της μεταφυσικής.
Θαύματα δεν γίνονται, δεν ξεπερνιέται η καθολική του κρίση, απαιτείται πολύς χρόνος  που δεν υπάρχει, μεγάλες πρωτοβουλίες που δεν διατυπώνουν αυτοί που πρέπει όπως χρειάζεται και τύχη, κυρίως όμως επανάκτηση εμπιστοσύνης όπου απαιτείται η έμπρακτη αυτοκριτική με κυρώσεις και αποφάσεις τιμωρίας σε κάθε επίπεδο. Όλα αυτά τα υποθετικά προϋποθέτουν την επανα-κοινωνικοποίησή του, την μετάπτωσή του σε πολιτικό κόμμα από την οδυνηρή εμπειρία της πρόδρομης ως απεδείχθη ιδιωτικοποιήσεώς του. ( προηγήθηκε και από τις επιβληθείσες ιδιωτικοποιήσεις της Τρόικας).
Αυτά δεν γίνονται, άλλα μπορεί να γίνουν και θα γίνουν. Η κατάντια του ΠΑΣΟΚ μάς δημιουργεί θλίψη όπως και οργή ασυγκράτητη, για όλους όσοι δεν σεβάστηκαν την  ιστορία του και τους αγωνιστές που την δημιούργησαν. Η εξουθένωση όμως της κοινωνικής ραχοκοκαλιάς των μεσαίων στρωμάτων και η διάλυση της κεντροαριστεράς προκαλεί πιο μεγάλη θλίψη, προκαλεί κυρίως σε δράση. Εδώ και τώρα.
Το ρολόι της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ σταμάτησε το 2004. Άλλωστε ο Πρόεδρός του μηδένισε το κοντέρ. Δεν υπερασπίστηκε ποτέ και πουθενά την Ιστορία του. Μόνο επίκληση τού ονόματος τού ιδρυτή και συστηματική διευκόλυνση της δυσφημίσεως του Σημίτη από την Ν.Δ, τον οποίο μάλιστα διέγραψε, με αφορμή την διαφωνία του για δημοψήφισμα, εκπέμποντας σαφές αντι – Ευρωπαϊκό μήνυμα από τότε επιδεικνύοντας μάλιστα υποδειγματική δημοκρατικότητα ( όπως και τώρα κάνει!).
Συμμερίζομαι την θέση σας ( όσων απέμειναν από την ομάδα των " Λοχαγών") που διατυπώσατε στα δύο τελευταία κείμενά σας.: Υπάρχουν περίοδοι του ΠΑΣΟΚ που πρέπει να κάνουν τον κόσμο του και τα στελέχη του υπερήφανους όπως και άλλες που απαιτούν αυτοκριτική. Δεν θα απολογηθούμε όμως για την ιστορία μας .( Υπήρξα και εγώ ΠΑΣΟΚ).
Άλλωστε επειδή συναντούμε κάποιους αληθινά υπερευαίσθητους συντρόφους που αξίζουν κάθε σεβασμό και εκτίμηση, που είναι έτοιμοι να κάνουν την πιο αυστηρή δική τους αυτοκριτική να τους πούμε:
Σύντροφοι και φίλοι η ευθύνη δεν κατανέμεται κατ΄αναλογία της ιδιότητας αλλά του ρόλου. Είναι ανάλογη της ευθύνης και συμμετοχής στα μερίδια εξουσίας. Η ευθύνη δεν είναι ανάλογη της επιθυμίας  που πρόθυμα και φιλότιμα αναλαμβάνουν κάποια μέλη του ΠΑΣΟΚ, ευθύνη που μόνο μια συναισθηματική ψευδαίσθηση ρόλου μπορεί να κρατά ζωντανή. Αυτό είναι λάθος ,γιατί εμποδίζει τον κάθε ένα να βγει από την "έξοδο κινδύνου" βρίσκοντας  τον δρόμο για την κεντροαριστερά και την σοσιαλδημοκρατία.
Στο ΠΑΣΟΚ πήγαμε σαν σοσιαλιστές όχι ως προσωπολάτρες.

Υστερόγραφο 1. Η καθ΄όλα σεβαστή Βάσω είπε χθες ότι χρειάζονται χρόνια για να συνέλθει το ΠΑΣΟΚ. Ο Κέυνες όταν του μιλάγανε για μακροπρόθεσμα οικονομικά σχέδια έλεγε ότι «μακροπρόθεσμα δεν θα είναι κανένας ζωντανός». Ε, κάντε τη μεταφορά όπως θέλετε!

Υστερόγραφο 2.Κατανοητό η «Δημοκρατική Αριστερά» να κάνει ανοίγματα αλλά σε κακές καιρικές συνθήκες δεν πρέπει να μένουν ανοικτά πόρτες και παράθυρα γιατί μπορεί να παγώσουν πολλοί.