Το κίνημα του ΒΕΛΟ

Η συμπόρευση Βενιζέλου-Λοβέρδου στην μάχη της διαδοχής του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία του Πασοκ, δημιουργεί αναμφίβολα νέα δεδομένα τόσο για το Πασοκ όσο για τις εξελίξεις στο σύνολο του πολιτικού σκηνικού. Η επίσπευση της πολιτικά ουσιαστικής  αποχώρησης του κ. Παπανδρέου θα πρέπει να θεωρείται αδιαμφισβήτη, όπως και η προσχώρηση στον νέο ισχυρό εσωκομματικό πόλο και άλλων κεντρικών στελεχών. Η θέση της κ. Διαμαντοπούλου καθίσταται δυσχερής μιάς και η έντονη πολιτική-και όχι μόνον- αντιπάθεια της προς τον κ. Βενιζέλο, αλλά και οι προς τα δεξιά εκλεκτικές της συγγένιες, περιορίζουν σημαντικά τις εντός ΠΑΣΟΚ φιλοδοξίες της. Ο κ. Χρυσοχοϊδης, προφανώς και δεν θα έχει ιδιαίτερες αναστολές να να δηλώσει παρών. Στην προκειμένη περίπτωση, το δίδυμο θα πρέπει να έχει τις αναστολές να αποδεχθεί την προσχώρηση του υδράργυρου.
Δεν είναι βέβαια γνωστόν αν η συμμαχία προέκυψε κατόπιν πολιτικής συμφωνίας, τύπου Μπλέρ-Μπράουν η είναι αποτέλεσμα της δημοσκοπικής κατάρρευσης του κ. Λοβέρδου μετά τις ατυχείς παρεμβάσεις του στο εθνικό συμβούλιο του Πασοκ και τις περί μακελειού δηλώσεις του. Το ενδεχόμενο μιας ουσιαστικής και πλήρους πολιτικής συμφωνίας των δύο ανδρών δεν προκύπτει. Μάλιστα ο κ. Λοβέρδος δεσμεύτηκε για την κατάθεση των απόψεων του μόλις τα καθήκοντα του το επιτρέψουν. Ο κ. Βενιζέλος για το μόνο το οποίο δεσμεύτηκε είναι η αφοσίωση του στη προσπάθεια σωτηρίας της χώρας.
Πιθανόν  το κίνημα του ΒΕΛΟ (ΒΕνιζέλος-ΛΟβέρδος) να δημιουργήσει αντίρροπες εσωκομματικές συσπειρώσεις και να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά αντίδρασης. Πιθανόν να τροφοδοτεί με ελπίδες ένα κομμάτι του κόσμου που ανήκε στο Πασοκ. Το πιθανότερο είναι ότι η κοινωνική αποδόμηση του Πασοκ και η συνακόλουθη πολιτική αποδοκιμασία δεν θα αποτραπεί, αφού το νεοπαγές δίδυμο δεν προτίθεται να υιοθετήσει μια στρατηγική διαρθρωτικών αλλαγών με δίκαιο κοινωνικό μερισμό. Η πρώτη απόδειξη ειναι το καινοφανές της ανακοίνωσης μιας  συμμαχίας σκοπού (αλλαγή ηγεσίας στο Πασοκ,) με σαφείς προσωπικές στοχεύσεις και θολές πολιτικές προτάσεις.