“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

30 Δεκεμβρίου 2011

So what?


Γράφει ο creedence

 Ενώ η κοινωνία χειμάζεται από τις πολιτικές επιλογές του, ο κ. Παπανδρέου οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην απόλυτη παρακμή.
Η πρόσφατη δωδεκάωρη (!!) συζήτηση ορισμένων στελεχών του κινήματος, χωρίς αποφάσεις και συμπεράσματα, ήταν μια ακόμα απόδειξη της βαθύτατης και μάλλον αξεπέραστης κρίσης.
Ενώ οι πολίτες έτρεχαν να πληρώσουν φόρους, τέλη, εισφορές κλπ, το επίσημο ΠΑΣΟΚ, σε άλλο μήκος κύματος, «συζητούσε» αναμένοντας τον καταστροφέα αρχηγό του «να ανοίξει τα χαρτιά του».
Η κοινωνία, βέβαια, βρίσκεται αλλού. Η συζήτηση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, με τον τρόπο που διεξάγεται, προκαλεί αποστροφή.
Πολύ περισσότερο που και οι φιλοδοξούντες να διαδεχθούν τον κ. Παπανδρέου, δεν έχουν μέχρι στιγμής διατυπώσει πολιτικές θέσεις και προτάσεις για τη χώρα, εκτός από τη συμμετοχή τους στην εξόχως αντικοινωνική πολιτική της διετίας.
Πολύ περισσότερο που απουσιάζει η διαφοροποίησή τους από αυτή την πολιτική.
Το θέμα δεν περιορίζεται λοιπόν στην απομάκρυνση του κ. Παπανδρέου. Επεκτείνεται στην διατύπωση διαφορετικής πολιτικής από τη σημερινή, που οδηγεί τη χώρα στην οικονομική καταστροφή και καθιστά τους νοικοκύρηδες, οφειλέτες, ανέργους, ανθρώπους της ανάγκης.
Είτε με, είτε χωρίς τον τέως πρωθυπουργό, το ΠΑΣΟΚ (ότι έχει απομείνει ή ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα των όποιων ηγετικών φιλοδοξιών), υπερασπιζόμενο την ίδια πολιτική, οδηγείται σε πολιτική απομόνωση και εκλογική πανωλεθρία.
Η συζήτηση, συνεπώς, για τις εσωκομματικές εξελίξεις έχει ενδιαφέρον μόνο αν ακολουθείται και από προτάσεις απεμπλοκής από την πολιτική της διετίας.
Διαφορετικά, είναι συζήτηση μειοψηφίας, που αφήνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αδιάφορο.










Απολείπειν ο Θεός Γεώργιον

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθηκε
Ορατός  θίασος συντρόφων σου να περνά
με μουσικές εξαίσιες για το τέλος σου που έρχεται με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που πρόδηλα απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες και αυταπάτες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό,μια και έπρεπε να το κατάλαβες, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Παράταξη σου που σ´αφήνει
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε εσε  που αξιώθηκες απο κληρονομιά μια τέτοια πόλη,
πλησίασε σταθερά προς την έξοδο
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών υποστηρικτών σου τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, που σε καλεί να απέλθεις
κι αποχαιρέτα την, την παράταξη σου  που έχασες.


Με μια μεγάλη συγγνώμη στον Π. Καβάφη για την αναγκαία της εποχής παράφραση του ποιήματος του Απολείπει  ο Θεός Αντώνιον.

Αυτογνωσία και ειλικρίνεια

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα; Το έλλειμμα και το χρέος; Η φοροδιαφυγή; Τα σκάνδαλα που μένουν ατιμώρητα; Οι πολιτικοί που «μας κορόιδεψαν»; Σίγουρα κάποιο από αυτά είναι ή και όλα μαζί. Αν το δούμε, όμως, κάπως αλλιώς, ίσως καταλήξουμε στο πρόβλημα που περιγράφεται με τις λέξεις «αυτογνωσία» και «ειλικρίνεια». Η απουσία τους, ίσως, συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Διαχρονικά ναι, αλλά σήμερα, στην καρδιά της κρίσης, η σημασία τους μπορεί να αποβεί καθοριστική, κυρίως ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Κι αυτό το μέλλον δεν το καθορίζουν μόνον οι πολιτικοί. Το καθορίζουν και οι πολίτες με τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις τους. Όλοι εμείς.
Η Ελλάδα έζησε τα τελευταία 30 χρόνια σε συνεχή ανοδική πορεία για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της. Και όταν έρχονταν στιγμές που κάποια πράγματα δυσκόλευαν, οι ψηφοφόροι ούτε που ήθελαν ν’ ακούσουν για δυσκολίες. Παραμέριζαν όσες φωνές προειδοποιούσαν και ανέτρεπαν όσες αποφάσεις θα μπορούσαν να προλάβουν τα χειρότερα. Επέλεγαν όσους τους έλεγαν τα πιο ευχάριστα λόγια. Δεν ήθελαν την ειλικρίνεια, διότι δεν την άντεχαν.
Τώρα όλοι καταφέρονται εναντίον των πολιτικών, συλλήβδην, χωρίς να θέλουν ή να μπορούν να θυμηθούν λίγο το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν και να κάνουν σωστή αξιολόγηση
Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε από αυτά να βγάλουμε κάποια σωστά συμπεράσματα για τη συνέχεια. Η κρίση δεν είναι πρόσκαιρη. Δεν «θα τη σκαπουλάρουμε» πάλι, όπως σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ούτε υπάρχουν «σωτήρες» με μαγικές λύσεις στο τσεπάκι.
Να εμπιστευόμαστε όσους μας έλεγαν όλα αυτά τα χρόνια αλήθειες ή έστω λιγότερα ψέματα. Και πάνω απ’ όλα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, για να μπορούμε να επιλέγουμε και τους πιο κατάλληλους ηγέτες.
Η αυτογνωσία φέρνει την ειλικρίνεια. Και τα δυο μαζί είναι απαράβατος, πλέον, όρος για την όποια σωτηρία μας».
Αυτά έγραφα σ’ αυτή τη «γωνιά» πριν από μερικούς μήνες. Τα αντιγράφω σήμερα επειδή πιστεύω ότι η αξία των διαπιστώσεων αυτών έχει πολλαπλασιαστεί. Και, επιπλέον, επειδή με ικανοποίηση βλέπω ότι η αυτογνωσία και η ειλικρίνεια επανέρχονται ως κριτήρια στις επιλογές πολλών συμπολιτών, περισσότερων από κάθε άλλη φορά. Και αυτό είναι το πιο παρήγορο σημάδι εν όψει ενός νέους έτους, που μπορεί να είναι μεν πιο δύσκολο από αυτό που φεύγει, αλλά ίσως αποτελέσει και την αρχή μιας αντίστροφης πορείας.
Έτσι αισιόδοξα θέλω να κλείσω γι’ αυτή τη χρονιά ευχόμενος στους αναγνώστες ό,τι καλύτερο γι’ αυτήν που έρχεται. Με περισσότερο προβληματισμό και με το πνεύμα της αλληλεγγύης να διακρίνει τη συμπεριφορά μας. Να μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν δίπλα μας άλλοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς.
http://www.aixmi.gr/index.php/autognwsia-kai-eilikrineia/

29 Δεκεμβρίου 2011

Καληνύκτα Κυρία μου

Σε ηλικία μόλις 50 ετών απεβίωσε το μεσημέρι της Τετάρτης η σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη, η οποία έπασχε από καρκίνο. Η ερωτική ταινία «Κουαρτέτο σε τέσσερις κινήσεις» με τους Γιώργο Χωραφά και Θέμιδα Μπαζάκα έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της.Η κηδεία της Λουκίας Ρικάκη, θα γίνει την Παρασκευή.Η Λουκία Ρικάκη, διευθύντρια και ψυχή του Διεθνούς Φεστιβάλ Υγείας «Ιπποκράτης» και του Ecofilms της Ρόδου, υπήρξε μεταξύ άλλων, παραγωγός της πιο πρωτοποριακής, την δεκαετία του 1980, νεανικής τηλεοπτικής εκπομπής για τις τέχνες, τα «Χρώματα».
Πριν λίγους μήνες στο Φεστιβάλ της Χαλκίδας, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ της «Σχέδιο Σωτηρία», βασισμένο στο μεγάλο εικαστικό «Σχέδιο Σωτηρία-Μνήμη και Ασθένεια στον εικαστικό λόγο».
Η Λουκία Ρικάκη γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης, Κινηματογράφο, Γραφικές Τέχνες και Φωτογραφία στο Κολλέγιο Τεχνών Ντάρντινγκτον, στην Αγγλία. Εργάστηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και στο υπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε την εταιρεία Orama Films, για την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και το 2000 ίδρυσε την εταιρεία Tricky Trick Films. Το 1996 ίδρυσε τις δύο θεατρικές σκηνές του Θεάτρου «104 - Κέντρο Λόγου και Τέχνης».
H σκηνοθετική της πορεία ξεκίνησε το 1982 , με τον «Περίπατο της Σούζυ», τα ντοκιμαντέρ «Το ταξίδι του Διονύσου», «Μαρία Φαραντούρη -Leo Brower», πέρασε στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους το 1990 με το «Ταξίδι στην Αυστραλία», το 1994 με το «Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις», το 1999 με τη «Συμφωνία Χαρακτήρων» και συνέχισε με πολλές ακόμα ταινίες αλλά και ως συγγραφέας βιβλίων.
Η Λουκία Ρικάκη δίδαξε ηθοποιούς στο «Εργαστήρι» του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στα σεμινάρια του οίκου Christies στην Ελλάδα.
Ήταν υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της IYF International Youth Federation. Διατέλεσε tutor στα εκπαιδευτικά προγράμματα στελεχών στο European Youth Center του Συμβουλίου της Ευρώπης και υπήρξε συντονίστια του προγράμματος έρευνας για τα οπτικοακουστικά στην παιδεία Συμβούλιο της Ευρώπης 1990.
Ήταν μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum και διατέλεσε υπεύθυνη κινηματογράφου σε σεμινάρια εκπαιδευτικών του προγράμματος MEΛINA 2000.

27 Δεκεμβρίου 2011

Έτσι η γη θα ξαναβλαστήσει

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής.
Πολλές φορές μέσα σε μέρες χρονιάρες έρχεται η διάθεση σε όλους μας, να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας πληγώνουν και φαίνονται νάναι πολλά.Νοιώθουμε την ανάγκη να βρούμε ξανά το δρόμο που θα ανοίξουμε, θα ιχνηλατήσουμε τη νέα μας συμφωνία.Διάβασα με προσοχή , το σχέδιο κείμενο  της προτεινόμενης νέας συμφωνίας των παλιών καλών μου συντρόφων , με τους οποίους μας ενώνουν  προσπάθειες, διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά και ο κοινός στόχος να κτίσουμε επι των ερειπίων που άφησαν επιτήδειοι συντρόφοι μας, τη νέα εκδοχή της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Ίσως να φταίει η ζώη που δεν ήταν γενναιόδωρη με τις ιδέες μας, μετά εμείς  οι ίδιοι που πολλές φορές μέσα στα χρόνια δεν διαγνώσαμε που πάει η βάρκα η αργήσαμε να καταλάβουμε τις στραβοτιμονιές  των βαρκάρηδων.Γιατί και εμείς στηρίξαμε κατα καιρούς και ανεχτήκαμε ανίκανους, καιροσκόπους, κατά φαντασία αριστερούς, Μα πάνω απ´ όλα στηρίξαμε όλους εκείνους που έκραζαν από μάκρια το ότι αριστερός στις ιδέεες σημαίνει πολλάκις ακροδεξιός στη τσέπη και  τη νοοτροπία.Χάσαμε πολύτιμα χρόνια της ζωής μας να σφαζόμαστε μεταξύ μας για ιδέες, την ώρα που αυτοί σφάζονται για προμήθειες και μοιράσματα επικερδών χώρων εξουσίας. Εκθρέψαμε  μέσα στην παράταξη μας επαγγελματίες της πολιτικής, δώσαμε δυσανάλογη αξία σε ηλίθιους, επαγγελματίες ανεπάγγελτους της πολιτικής, αφήσαμε τη διαχείριση της εξουσίας επ´ ονόματι μας σε πολιτικά ανέκδοτα, που με την υπεροψία  της  κομματικής σφραγίδας διαφέντεψαν τον τόπο .Έτσι σε αυτές τις γιορτές της θλίψης της παρακμής αλλά ,όσο και αν φαίνεται  οξύμωρο, της αναγεννώμενης ελπίδας, καλούμαστε να μετουσιώσουμε την κραυγή της έσχάτης αγωνίας σε δημιουργική σκέψη και πρόταση.Ξέρουμε που κάναμε λάθος, ξέρουμε που ελπίσαμε τζάμπα,γνωρίζουμε ποιά χέρια λερωμένα μας κτύπησαν τη πλάτη, γνωρίζουμε γιά πόσους πανύβλακες γίναμε εφαλτήριο εξουσίας. Πλέον δεν δικιολογούμαστε. Έπειτα έχουμε όλοι μας μεγαλώσει, είμαστε πενηντάρηδες τουλάχιστον, όταν  συναντιόμαστε μοιάζουμε με ασπρομάλληδες σε συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, που αναμετρώντας τη ζωή τους οφείλουν να μην έχουν τη πολυτέλεια να μην έχουν μάθει πια.Έχουμε πια το πλεονέκτημα να καταλαβαίνουμε, βλέπουμε στα μάτια των παιδιών μας το παράπονο  γιατί ξεφτιλίστηκαν ιδέες, εξεγέρσεις, προτάσεις.Έχουμε την υποχρέωση να διατυπώσουμε τον ορθό λόγο της επόμενης μέρας με ευαισθησία, αξιοπρέπεια, γνώση, προοπτική αλλά ταυτόχρονα έχουμε υποχρέεωση να ξαναπάρουν τα όνειρα εκδίκηση, να μιλήσουμε για αυτά, που στα χρόνια μιας παρακμής ιδεών ξεχάσαμε.Πάνω απ´ όλα πρέπει να ρωτήσουμε τα παιδιά μας, ποιον κόσμο αυτά ονειρεύονται , μη μπαίνοντας στον κόπο να  τους εξηγήσουμε σε τι ατύχησε ο δικόςμας κόσμος. Δε χρειάζεται να τους εξηγήσουμε πως από δική μας συνενοχή και απάθεια πολλά από αυτά που υποσχεθήκαμε  ποτέ δεν έγιναν.Ούτε πάλι χρειάζεται να τους πούμε την αυτονόητη αλήθεια. Ότι  εμείς ζούμε ίσως σχεδόν χρήσιμοι ακόμη το κύκνειο άσμα, τον τελευταίο χορό, για άλλους το τελευταίο ζεϊμπέκικο, που αναμετρώμενοι με την υστεροφημία μας πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο για τη λύση, τη στοιχειοθέτηση των νέων απτών οραμάτων. Να μιλήσουμε για το νέο κοινωνικό  κράτος , το δίχτυ προστασίας  απέναντι στη φτώχεια, για τα ελάχιστα λειτουργίας ενός ευηπόληπτου δημόσιου τομέα απέναντι στους πολίτες του. Να διαλύσουμε τις αυταπάτες για τα λεφτά που δεν υπάρχουν και το πως αυτά πρέπει να βρεθούν  για να εξασφαλίσουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση και στους καταραμένους της ζωής,  να διατυπώσουμε με σαφήνεια το νέο εθνικό όραμα μέσα στην Ευρώπη. Δε χρειαζόμαστε ευχές , αλλά προγραμματικές λύσεις. Είναι σίγουρο, πως και οι λύσεις που θα βρεθούν ,δε θάναι τόσο πλουσιοπάροχες, όπως παλιά.Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σπείρουμε , τουλάχιστον για τους καρπούς μιάς εποχής που έρχεται. Είμαστε έκοντες η άκοντες, υπόλογοι για την εποχή που έρχεται. Για να μην αντιμετωπίσουμε τη μήνι των παιδιών μας. Να μην απαξιωθούν πλήρως οι λειψοί , ανεκπλήρωτοι, οι αδιέξοδοι αγώνες της δικής μας γενιάς. Μια και δε φτιάξαμε ήρωες , ας φτιάξουμε διαβάτες που θα βρουν τους δρόμους που πρέπει να ανοίξουν. Γιατί όπως έλεγε και ο Παλαμάς στο άγνωστο ποίημα του ΟΙ ΠΌΡΤΕΣ.  "Τιμή χρωστάμε σε αυτούς που πέρασαν, που  θάρθουν , θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί". Αν αυτά τα σκεφτούμε και φτιάξουμε σπορά που θα καρπίσει, τότε η γη θα ξαναβλαστήσει.

26 Δεκεμβρίου 2011

Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Γράφει ο Κώστας Καραγιαννάκης.
Το κτίριο βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και στεγάζει μια θεατρική σκηνή. Πριν μερικά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο ανακατασκευάστηκε και αποτελεί πρότυπο «πράσινου» κτιρίου. Ο επιχειρηματίας, που είναι ταυτόχρονα και σκηνοθέτης των θεατρικών έργων που παίζονται στη συγκεκριμένη θεατρική σκηνή, είναι γνωστός για τις οικολογικές (και όχι μόνο) ευαισθησίες του. Η ανακατασκευή κόστισε πολλά χρήματα αλλά ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης δεν τα υπολόγιζε. Θέλησε να αποδείξει, ότι οι απόψεις του για το «επιχειρείν» ή το «σκηνοθετείν» ( κανένας δεν καταλάβαινε πολλές φορές τι έλεγε, μπέρδευε συχνά τα λόγια του), ήταν συνδεδεμένες με την αειφόρο ανάπτυξη των δρώμενων στις θεατρικές σκηνές και τα χρήματα ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Η πρώτη παράσταση του εξάλλου ήταν μια επιθεώρηση με τίτλο ¨Λεφτά υπάρχουν¨. Είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ουρές σχηματίζονταν για να παρακολουθήσουν το έργο. Όλοι ήταν χαρούμενοι και περισσότερο απ΄ όλους ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης. Έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ και έλεγε ότι η επιθεώρηση αυτή θα άνοιγε νέους ορίζοντες στα θεατρικά τεκταινόμενα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Έκανε ταξίδια στο εξωτερικό και συζητούσε την μεταφορά του έργου και σε άλλες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Είχε εκλεγεί και πρόεδρος των θεατρικών επιχειρηματιών. Σιγά σιγά όμως το ενδιαφέρον του κοινού άρχισε να μειώνεται. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, άρχισαν να ακούγονται φωνές κριτικής για το περιεχόμενο της παράστασης, για την σκηνοθεσία  αλλά και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Και οι ηθοποιοί άρχισαν να προβληματίζονται, να συζητάνε μεταξύ τους, αλλά προς τα έξω στις συνεντεύξεις τους. ταυτίζονταν με όσα έλεγε ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης. Ο φόβος της ανεργίας ήταν διάχυτος ανάμεσα στους ηθοποιούς και αυτό τους έκανε να σιωπούν. Ο θεατρικός επιχειρηματίας κατέβασε την επιθεώρηση. Δήλωσε ότι το κοινό έπρεπε να διαπαιδαγωγηθεί, για να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και άρχισε να ανεβάζει κάτι αλλοπρόσαλλα θεατρικά έργα. Η προσέλευση του κοινού όμως συνέχισε να μειώνεται. Οι αλλαγές των θεατρικών έργων, διαδέχονταν η μια την άλλη, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Το κοινό δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών, που ήθελε να περάσει – επιβάλει ο επιχειρηματίας σκηνοθέτης. Η κριτική εντός του θιάσου μεγάλωνε, ενώ η προσέλευση του κοινού ήταν ελάχιστη. Τα τσιράκια του επιχειρηματία – σκηνοθέτη, που παρακολουθούσαν τι συνέβαινε μέσα στον θίασο. ανέλαβαν καθήκοντα. Πρώτος και καλύτερος ένας χοντρός ηθοποιός, δεξί χέρι και καλά του σκηνοθέτη – επιχειρηματία, που είχε αναλάβει να επιβάλει την σιωπή στον θίασο, αλλά και να πετάει έξω από το θέατρο οποίον θεατή αντιδρούσε στα δρώμενα επί σκηνής. Κάποιοι θυμούνταν, ότι αυτός ο χόντρος ηθοποιός, είχε πάντα αυτόν τον ρόλο σε οποίον θίασο και αν επαιζε. Τα προβλήματα συνεχίζονταν. Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης δήλωσε – όχι με σαφήνεια - ότι θα τα παρατήσει και θα ασχοληθεί με την αειφόρο ανάπτυξη του θεάτρου σε παγκόσμιο επίπεδο. Νέες αναταράξεις μέσα στον θίασο. Πολλοί ηθοποιοί του θιάσου δήλωσαν την επιθυμία να αναλάβουν την θέση του πιθανά παραιτηθέντος επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Τώρα την θέση του επιχειρηματία ήθελαν να αναλάβουν, τη θέση του σκηνοθέτη, και τα δυο μαζί κανένας δεν καταλάβαινε και κανέναν δεν ενδιέφερε. Το θεατρόφιλο  κοινό και όχι μόνο, απείχε πλέον μαζικά από τις παραστάσεις του θιάσου. Μόνο κάποιοι συγγενείς των ηθοποιών πήγαιναν στις παραστάσεις, για να συμπαρασταθούν στις αγωνίες των ηθοποιών για το αύριο και για να μάθουν από πρώτο χέρι, τις ίντριγκες των παρασκηνίων. Τρεις είχαν ξεχωρίσει στη μάχη της διάδοχης. Ο πρώτος ένας εύσωμος, που είχε διακριθεί παλιότερα σε μονόπρακτα, για την ικανότητα του να αποστηθίζει ρόλους με έφεση στους  μονόλογους. Είχε μάλιστα συγκρουσθεί παλιότερα με τον πιθανά αποχωρούντα επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Ένας δανδής παλιάς κοπής ο δεύτερος υποψήφιος, που είχε ταυτιστεί με την ατάκα του «δεν υπάρχει σάλιο» και ένας τρίτος που είχε διακριθεί παλιότερα στον ρολο του επιθεωρητή Κλουζώ. Από κοντά δευτεροκλασάτοι και κομπάρσοι σε μια αέναη εναλλαγή στρατοπέδων. Πρωταγωνίστρια στην εναλλαγή στρατοπέδων μια ηθοποιός, που περισσότερο την πρόσεχαν για τις ενδυματολογικές της επιλογές, παρά για το υποκριτικό της ταλέντο. Τα τεκταινόμενα όμως στα παρασκήνια του θιάσου, δεν προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον ούτε στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες και περιοδικά.
Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης συνέχιζε να διαλογίζεται για το χθες, το σήμερα, το αύριο της επιχειρηματικής του πορείας, της σκηνοθετικής του πορείας, μάλλον αυτά τα δυο ταυτίζονταν τελικά. Και ενώ μια ακόμα παράσταση τελείωνε, η αυλαία έπεφτε, και ένα μικρό πρόβλημα στα φώτα διατηρούσε το σκοτάδι στην αίθουσα, μια φωνή ενός απηυδισμένου με την παράσταση θεατή ,που ακούστηκε από την γαλάρια, του έδωσε την απάντηση σε όσα τον απασχολούσαν.
« Γιατί η κυβίστηση δεν είναι Ολυμπιακό Άθλημα; »

ΥΓ. Κυβίστηση είναι ο ακροβατικός ελιγμός που γίνεται με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλιώς τούμπα

24 Δεκεμβρίου 2011

Αποκαθήλωση του ηγεμόνα τώρα η αργότερα?

Αποκαθήλωση του ηγεμόνα τώρα ή αργότερα;
Γράφει ο Κώστας Χρυσογόνος.
Σε μια χώρα εξαρτημένη από κάθε επόμενη δόση δανεικών από ξένα κράτη και διεθνείς οργανισμούς, κατά τρόπο παρόμοιο με την εξάρτηση των ναρκομανών από τους διακινητές ναρκωτικών, η εσωτερική πολιτική σκηνή έχει, κυρίως, θεατρικό ενδιαφέρον. Έστω και στα πλαίσια αυτά, όμως, η κινητικότητα που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό σχετικά με το ζήτημα της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αναδεικνύει χαρακτηριστικές παθογένειες του ελληνικού δημόσιου βίου. Αυτές οι παθογένειες, άλλωστε, κατέστησαν την Ελλάδα δοσομανή χώρα.
Στις πολυάριθμες δηλώσεις στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τόσο σχετικά με το αν πρέπει να τεθεί θέμα (νέας) ηγεσίας όσο και σχετικά με τη μελλοντική(;) εκλογική διαδικασία, απουσιάζει σχεδόν παντελώς το θεσμικό στοιχείο. Ο προβληματισμός τους επικεντρώνεται σε ζητήματα σκοπιμότητας, δηλαδή στο κατά πόσο συμφέρει το κόμμα η αποκαθήλωση τώρα του κληρονομικού ηγεμόνα του ή αν μεταγενέστερος χρόνος θα ήταν ευθετότερος, καθώς και στο αν η τυχόν εκλογή νέου αρχηγού πρέπει να γίνει από τα μέλη και τους «φίλους» του κόμματος ή από ένα συνέδριο ή άλλο κομματικό όργανο. Το ότι υπάρχει καταστατικό φαίνεται να έχει λησμονηθεί από όλους.
Και, όμως, το καταστατικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προβλέπει τετραετή θητεία του «προέδρου» του, η οποία παρατείνεται μόνο εφόσον ο τελευταίος είναι πρωθυπουργός. Δεδομένου, λοιπόν, ότι ο σημερινός «πρόεδρος» παραιτήθηκε από τη πρωθυπουργία στις 11.11.2011, η κίνηση διαδικασίας εκλογής θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, προφανώς με βάση τις σχετικές διατάξεις του καταστατικού, δηλαδή με ανοικτή ψηφοφορία όσων μελών και «φίλων» του κόμματος αυτού. Ωστόσο, το ότι τα αυτονόητα όχι μόνο αυτονόητα δεν είναι, αλλά ούτε καν χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα από «δελφίνους» και μη, δεν προκαλεί καμία έκπληξη.
Τα καταστατικά, τόσο του συγκεκριμένου όσο και των άλλων ελληνικών κομμάτων, είναι κείμενα ούτως ή άλλως προσχηματικά (όπως ήταν προσχηματικά τα «Συντάγματα» της δικτατορίας το 1968 και το 1973). Δεν υπάρχουν για να δεσμεύουν τα κομματικά όργανα και να εφαρμόζονται από αυτά, αλλά για να προσδίδουν μια επίφαση θέσμισης σε σχηματισμούς οι οποίοι στην πραγματικότητα συγκροτήθηκαν και λειτουργούν, κυρίως, ως πολυεπίπεδα πελατειακά δίκτυα, στη βάση οιονεί φεουδαρχικών σχέσεων προσωπικής εμπιστοσύνης (εκ μέρους του παρέχοντος-πάτρωνα) και υποταγής (εκ μέρους του ευεργετούμενου-πελάτη), και όχι στη βάση θεσμοποιημένων συλλογικών διαδικασιών. Έτσι κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τις διατάξεις των καταστατικών και εκείνα παραβιάζονται κατά συρροή, χωρίς καμία αντίδραση.
Είναι χαρακτηριστικό π.χ. ότι μια απόφαση καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της χώρας, όπως η εισαγωγή της στον μηχανισμό «στήριξης» της οικονομίας της από το ΔΝΤ και τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, λήφθηκε προσωπικά από τον κληρονομικό ηγεμόνα του κυβερνώντος κόμματος και πρωθυπουργό τον Απρίλιο του 2010, χωρίς να ερωτηθεί κανένα συλλογικό όργανο του κόμματος, ούτε καν η κοινοβουλευτική του ομάδα, η οποία κλήθηκε στη συνέχεια να υπερψηφίσει τους σχετικούς νόμους. Και, βέβαια, όσοι βουλευτές, χωρίς να τους έχει δοθεί η ευκαιρία να εκφρασθούν στα συλλογικά όργανα του κόμματος, αρνήθηκαν την ψήφο τους διαγράφηκαν από την κοινοβουλευτική του ομάδα με απλή δήλωση προς τον Πρόεδρο της Βουλής του «προέδρου»-πρωθυπουργού. Έτσι, ο τελευταίος λειτούργησε, όπως και οι προκάτοχοι του, ως εισαγγελέας, δικαστής και δήμιος ταυτόχρονα (!) προβαίνοντας στον συμβολικό πολιτικό αποκεφαλισμό των «απείθαρχων» βουλευτών.
Οι αναφορές σε παραδείγματα εξωθεσμικής και αυθαίρετης λειτουργίας των κομματικών ηγεμόνων θα μπορούσαν να πολλαπλασιασθούν ατέρμονα, αλλά τούτο δεν έχει νόημα. Η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει εισέλθει σε μια πορεία διαρκώς επιδεινούμενης αποθέσμισης, η οποία οδηγεί στον εκφεουδαρχισμό του. Στο τέλος θα καταντήσει προσχηματικό (αν δεν έχει καταντήσει ήδη) και το ίδιο το Σύνταγμα, αφού οι διαδικασίες του χάνουν διαρκώς περισσότερο από την ουσία τους και διατηρούν μόνο τον τελετουργικό χαρακτήρα. Αν δεν αντιστραφεί η πορεία αυτή, δεν μπορεί να ελπίζει κανείς ούτε στην ανάταξη της εθνικής οικονομίας.
*Ο Κώστας Χρυσόγονος είναι Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο τμήμα Νομικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω.
http://www.aixmi.gr/index.php/apokathilwsi-igemona-twra-i-argotera/

22 Δεκεμβρίου 2011

Η πολιτική οφείλει να έχει χρώμα…

Γράφει η Νόνη Καραγιάννη.
 Ένα από τα συνήθη διλλήματα με τα οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι όσοι κατά καιρούς έχουμε την ευκαιρία του δημόσιου λόγου, συνοψίζεται στο ερώτημα: Σε συνθήκες όπως αυτές που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα μας και με μία κοινωνία στο όριο της απόγνωσης και της απελπισίας, μήπως οι ιδεολογικο-πολιτικές αναζητήσεις αποτελούν πολυτέλεια;
Μία πρώτη, πρόχειρη ματιά στο «δίλλημα», θα έδινε μάλλον θετική απάντηση στο ερώτημα. Άλλωστε είναι ευδιάκριτο πλέον και στο δημόσιο λόγο, ότι όσοι αδυνατούν ή δεν επιθυμούν «να μπουν στα βαθιά», οχυρώνονται πίσω από απλουστευτικά κλισέ. Και αποτελεί, είναι η αλήθεια, συνήθη πρακτική του πολιτικού προσωπικού, να δανείζεται εσχάτως τη λογική του δημοσιογραφικού λόγου -τη λογική δηλαδή της διαπίστωσης και της περιγραφής- και όχι του πολιτικού λόγου που οφείλει να ερμηνεύει, να αναλύει και να προτείνει λύσεις.
Στο αρχικό «δίλλημα», υπάρχει και μία δεύτερη ματιά. Αυτή που επιμένει ότι και σε συνθήκες κρίσης -και, άρα, υποχρεωτικής υπέρβασης των στερεότυπων του παρελθόντος, ή ιδεολογικών εργαλείων που εμφανίζονται πιθανόν ξεπερασμένα- η πολιτική οφείλει να έχει «χρώμα». Αν όχι στη βάση της πολιτικής παλέτας των προηγούμενων χρόνων, τουλάχιστον στη συνεχή αναζήτηση για τον επαναπροσδιορισμό όρων, όπως «συντήρηση», ή, «πρόοδος».
Τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων, ανέδειξαν με τον πλέον δραματικό τρόπο δύο βασικές αδυναμίες του εγχώριου πολιτικού συστήματος: Την απροθυμία του να παρακολουθήσει τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνταν στο ευρωπαϊκό, κυρίως, περιβάλλον και την έλλειψη στοιχειωδών ανακλαστικών αυτοσυντήρησης και προσαρμογής του στα νέα δεδομένα. Προφανώς, η ώρα για την απόδοση ευθυνών πλησιάζει και είναι αυτονόητο ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τον «πολιτικό χυλό» στον οποίο δείχνει να έχει καταδικαστεί η πολιτική ζωή της χώρας. Κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς το φαινόμενο του «πολιτικού χυλού», που έχει ως αποτέλεσμα να μη μας εξοργίζει η από κοινού συμμετοχή της «Χρυσής Αυγής» με τμήματα της Αριστεράς και ορισμένων «Κινήσεων Πολιτών» στους «Αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, να μη μας αιφνιδιάζει δυσάρεστα η συμμετοχή του ΛΑΟΣ σε ένα κυβερνητικό σχήμα υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, αποτελεί τον πλέον επικίνδυνο «ωχαδερφισμό» των τελευταίων χρόνων.

Είμαι μεταξύ εκείνων που δεν πιστεύουν ότι η κρίση που ζούμε και που δεν είναι και καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε, είναι μόνο οικονομική. Είναι κυρίως κρίση πολιτική και κρίση αξιών. Χωρίς καμία απολύτως διάθεση ηθικολογίας, είμαι πεπεισμένη ότι το πολιτικό σύστημα οφείλει να επαναδιαμορφώσει έναν νέο αξιακό κώδικα. Έναν αξιακό κώδικα απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής, ευθυγραμμισμένο με τις αλλαγές που συντελούνται στο εγχώριο, αλλά και το ευρωπαικό περιβάλλον και με οπτική που θα δίνει ελπίδα και προοπτική στην ελληνική κοινωνία. Το δίλλημα, αν το υπάρχον πολιτικό προσωπικό έχει τη δυνατότητα «να ξαναγεννηθεί από την τέφρα του», δεν έχει εξ ορισμού αρνητική απάντηση. Γιατί θα ήταν τουλάχιστον ισοπεδωτική η άποψη κι εν τέλει, αναντίστοιχη με τις ανάγκες της εποχής, η επανάληψη της συνθηματολογίας «όλοι ίδιοι είναι». Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να έχει αγγίξει τα όριά του, είναι το υπάρχον κομματικό σύστημα. Και η κρίση που αυτάρεσκα, κυρίως η Αριστερά, συνηθίζει να μετατοπίζει στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι αγγίζει και την ίδια.
Στην παρούσα συγκυρία, το ενδιαφέρον εστιάζεται στις διεργασίες που συντελούνται ήδη στο χώρο του ΠΑΣΟΚ. Θα αδικούσε όμως το δημόσιο διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη, αν ο προβληματισμός που αναπτύσσεται παραμείνει στο στενό πλαίσιο των ορίων του υπάρχοντος κομματικού σχηματισμού. Αν εγκλωβιστεί στις φιλοδοξίες των όποιων «πρωταγωνιστών» και βρεθεί έξω από τα ενδιαφέροντα της ελληνικής κοινωνίας...
Νομοτελειακά , η περίοδος που θα ακολουθήσει για το ΠΑΣΟΚ, θα είναι δραματική, ενδεχομένως και επώδυνη. Το ζητούμενο όμως είναι, αν θα αποδειχθεί και λυτρωτική για τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Και η λύτρωση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι έχει ως προαπαιτούμενο τον αυτοσκοπό μίας ακόμα επίπλαστης ενότητας.
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=1812

Ευχές...πολλές ευχές



21 Δεκεμβρίου 2011

Κενό αποφάσεων

Γράφει ο Καραφέσκος
Η  τοποθέτηση του Λ.Παπαδήμου στην πρωθυπουργία αντιμετωπίστηκε θετικά από την κοινωνία. Πολύ περισσότερο που η κατάρρευση του Γ.Παπανδρέου ηταν δεδομένη και η ΕΕ στα "κάγκελα" εναντίον του. Επίσης ισχυροί οικονομικοί κύκλοι της χώρας θα ήθελαν να δουν στο πρόσωπό του τον σοβαρό τεχνοκράτη που θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα και γιατί όχι να αποτελέσει την μελλοντική πολιτική επιλογή στην ηγεσία της χώρας. Ευσεβείς πόθοι.
Ολοι όσοι εξ αρχής διατηρούσαν επιφυλάξεις δικαιώνονται πολύ γρήγορα. Ηδη η κυβέρνηση βρίσκεται σε κενό αποφάσεων. Αυτό δεν αφορά προσωπικά τον κ.Παπαδήμο ο οποίος μπορεί να είναι ένας αξιόλογος επιστήμονας και σοβαρός άνθρωπος .Το πρόβλημα είναι επειδή η εξουσία της κυβέρνησης του είναι δοτή.Ετσι βλέπουμε τον υπ.Μεταφορών να απειλεί ότι αν δεν αλλάξει το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των ταξί θα παραιτηθεί,τον υπ.Ανάπτυξης να καταγγέλει συνολικά το Μνημόνιο,τον υπ.Οικονομικών να δηλώνει ότι τα νέα οικονομικά μέτρα που θα ληφθουν  το νέο έτος πρέπει να είναι δουλειά κυβέρνησης με νωπή λαϊκή εντολή,τον υπ.Υγείας να δηλώνει ότι η κυβέρνηση προχωρά αργά και πρέπει να γίνουν σύντομα εκλογές,ενώ η υπ.Παιδείας δηλώνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να μακροημερεύσει και η ΝΔ απειλέι ότι θα καταψηφίσει νομοσχέδιο για την μείωση των επικουρικών συντάξεων.Τα παραπάνω αποτελούν ένα απλό εράνισμα από τις πολλές δηλώσεις
Την ίδια στιγμή ο Γ.Παπανδρέου και η αυλή του όλο και περισσότερο θυμίζουν τις πιο παρακμιακές περιόδους χρεωκοπημένων καθεστώτων τα οποία για να επιβιώσουν μετέρχονται των πιο γελοίων επικίνδυνων και ανεύθυνων μεθόδων. Ετσι επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο το πολιτικό αδιέξοδο.Το μόνο όπλο που διαθέτει ο Πρωθυπουργός είναι η απειλή παραίτησης του. Κανένα άλλο.
Εύκολη και τελεσίδικη απάντηση για το δέον γενέσθαι δεν υπάρχει. Συγκριτικά η λυσιτελέστερη λύση είναι οι εκλογές το συντομότερο δυνατόν.Το εκλογικό σώμα πρέπει να εκφρασθεί και να πάρει τις ευθύνες του. Ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων στη Βουλή δεν εκφράζει την πραγματικότητα.Πρέπει να αποτυπωθεί η νέα έστω και αν αυτή δεν μας αρέσει. Χωρίς φιοριτούρες τα επόμενα χρόνια  για την Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολα. Ειναι γελοίο και ανεύθυνο υπουργοί και δημοσιογράφοι να υποστηρίζουν ότι η χώρα θα εξέλθει της κρίσης μετά το 2015 και θα δανείζεται φυσιολογικά από τις αγορές. Οι επώδυνες αλλαγές που απαιτούνται στο σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούν να αντιμετωπισθουν από μια αρρωστημένη κατάσταση.

ΥΓ: Ο ΓΑΠ αφού ανέβαλε τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου για μετά τα Χριστουγεννα,ανήγγειλε ότι σ΄αυτή θα συμμετάσχουν οι υπουργοί, οι υφυπουργοί ο πρόεδρος της Βουλής,ο γραμ.της Κοινοβουλευτικής Ομάδος,και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι. Συνολικά καμμιά πενηνταριά νοματαίοι.  Νομίζω όμως ότι δεν τελειώσαμε.Ειναι πολύ πιθανόν ως τότε να καλέσει τους θυρωρους και τους καφετζήδες της Ιπποκράτους.Τζόγος να γίνεται.’’Γειά σου απίθανε’’ όπως έλεγε ο αμίμητος Αθ.Προύσαλης στην ταινία Μιά Ιταλίδα από την Κυψέλη.

20 Δεκεμβρίου 2011


Κίνηση για μια Νέα  σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία
Γιώργος Θωμάς-Βαγγέλης Μαλέσιος-Στέφανος Μανίκας-Γιάννης Νικολάου-Μηνάς Σταυρακάκης

 Αντί προλόγου
Είχαμε εξ αρχής τοποθετηθεί δημόσια απέναντι στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου, τον τρόπο διακυβέρνησης και τις αυθαίρετες πρακτικές του. Διαφωνήσαμε ανοιχτά με τον τέως πρωθυπουργό όταν ήταν ισχυρός, δεν ανήκουμε και δεν επιθυμούμε να συναθροιστούμε  στην κατηγορία των οψίμως διαφωνούντων.

Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε το μεταμορφισμό όσων αιφνιδίως ανακάλυψαν την «κεντροαριστερή» ψυχή τους, ενώ εφάρμοσαν, στήριξαν, συναίνεσαν στην πιο αντικοινωνική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία 35 χρόνια, ενώ επιχειρούσαν να μας πείσουν ότι το «μνημόνιο είναι ευτυχία» και ότι «αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε».

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ. Έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Υπάρχουν πρόσωπα και πολιτικές που οδήγησαν στη σημερινή απαξία. Ο κ. Παπανδρέου έχει την κύρια ευθύνη. Πρέπει να αποχωρήσει. Η αποχώρησή του είναι αναγκαία συνθήκη για τη μετεξέλιξη του χώρου. Όχι όμως και αρκετή.
Κάθε προσπάθεια να υπάρξει σημαντική συνιστώσα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας θα έχει πιθανότητες επιτυχίας μόνο με νέα φυσιογνωμία, δομές και λειτουργίες. Απαλλαγμένη από το καθεστώς δυναστείας και ιδιοκτησίας, αλλά και από την επαχθή πολιτική κληρονομιά της διετίας.
Υπάρχει ανάγκη και ζωτικός πολιτικός χώρος για καινούργιες προσπάθειες και νέους σχηματισμούς στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Επιδιώκουμε ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας να επανακτήσει τη πολιτική πρωτοβουλία, τη λάμψη των ιδεών του, να προτείνει ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και καινοτόμες λύσεις για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Με καθαρές και υπεύθυνες προτάσεις κυβερνητικής διεξόδου, απέναντι στις ιδέες και τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στις αναζητήσεις για νέα πολιτική διέξοδο, στις αγωνίες, τους προβληματισμούς των πολιτών που δεν έχουν φωνή, που δεν εκφράζονται, που η γνώμη τους δεν υπολογίζεται είτε βρίσκονται εκτός, είτε εντός των κομμάτων.
Συμμετέχοντας στο ΠΑΣΟΚ έχουμε μερίδιο ευθύνης για τις κακές του στιγμές και συμβολή στις επιτυχίες του. Υπάρχουν περίοδοι της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ που επισύρουν την αρνητική κριτική ή ακόμη και την απόρριψη. Υπάρχουν όμως και περίοδοι μεγάλης ιστορικής προσφοράς.
Νέα Συμφωνία
Επιδιώκουμε μια νέα συμφωνία όσων πιστεύουν στη σοσιαλδημοκρατία.
Η πλευρά αυτή είναι αντίπαλη στον νεοφιλελευθερισμό. Δεν συναντάται, δεν τέμνεται, είναι απέναντι.
Θέλουμε να ξαναδώσει η Ελλάδα ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, απασχόληση, ελπίδα, δυνατότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους.
Θέλουμε τη χώρα μας στο ευρώ, στην καρδιά της ΕΕ. Είμαστε απέναντι στην Ελλάδα της δραχμής και της καθυστέρησης. Η προσήλωση στην ευρωπαϊκή ιδέα παραμένει η κύρια πολιτική στρατηγική για το καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον της χώρας.  
Θέλουμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνοχής, της σύγκλισης, της δημοκρατίας. Την Ευρώπη της συνύπαρξης, της ειρήνης, του πολιτισμού, την Ευρώπη ως παράγοντα παγκόσμιας ισορροπίας.
Θέλουμε  την προοδευτική Ευρώπη, που έχει τις πολιτικές προϋποθέσεις και τους οικονομικούς πόρους να επιβάλλει στους ισχυρούς υποχρεώσεις ανακατανομής του εισοδήματος σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο.
Αυτή η πολιτική έχει πραγματική  νομιμοποίηση καθώς τα πλεονάσματα του Βορρά είναι ελλείμματα του Νότου. Έχει ηθική νομιμοποίηση γιατί ανταποκρίνεται στις ιδρυτικές ιδέες της Ευρώπης. Έχει πολιτική νομιμοποίηση γιατί ανταποκρίνεται στο αίτημα της ιστορίας.
Είμαστε απέναντι στην Ευρώπη της επιβολής, του νεοφιλελευθερισμού, της κυριαρχίας των αγορών, των διαχωρισμών, της δημιουργίας νεόπτωχων κρατών και πολιτών. Διαφωνούμε με τη στρατηγική των συντηρητικών δυνάμεων που καθόρισε τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής.
Θέλουμε τη χώρα μας πρωταγωνιστή των εξελίξεων, με ισχυρή φωνή, αξιοπρέπεια και διεθνή παρουσία. Είμαστε απέναντι στην εικόνα της περιθωριοποιημένης και συκοφαντημένης Ελλάδας.
Η ευρωπαϊκή στρατηγική επιλογή της χώρας μας δεν θα θυσιαστεί στις απλουστεύσεις του λαϊκισμού, στον συντηρητικό ευρωσκεπτικισμό και τη ηττοπαθή ευρωφοβία .
Εκτός από τα ελλείμματα, τους λογαριασμούς και τις αγορές  υπάρχουν η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους.
Μπορούμε να βγούμε από την κρίση με διαφορετικές επιλογές. Δεν πιστεύουμε στους μονόδρομους. Δεν αποδεχόμαστε τη θεωρία της μοναδικής λύσης, την καταστροφή της κοινωνίας ως μοιραία και αναπόφευκτη.
Όλα είναι θέμα πολιτικών επιλογών. Πάντα υπάρχει άλλη λύση. Συχνά λείπουν η θέληση να αναζητηθεί και το θάρρος να πραγματοποιηθεί .
Πάντα υπάρχει προοδευτική διέξοδος, ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες.
Θέλουμε ριζικές αλλαγές στη χώρα. Στην οικονομία, το κράτος, το πολιτικό σύστημα. Είμαστε αντίθετοι με το μέτωπο της ακινησίας, με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γυρίσουμε σε παράλογα και πελατειακά «κεκτημένα».
Η «σωτηρία της χώρας» δεν είναι απρόσωπο και ουδέτερο μέγεθος, ως η χώρα να μπορεί να «σωθεί» χωρίς τους ανθρώπους της. Ως η χώρα να μπορεί να «σωθεί» ενώ οι άνεργοι θα υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο, το κοινωνικό κράτος θα έχει καταστραφεί, οι αμοιβές θα βαλκανοποιούνται, οι συνταξιούχοι θα είναι πένητες και χιλιάδες νέοι θα φεύγουν στο εξωτερικό.
Δεν θέλουμε αυτή να είναι η Ελλάδα του μέλλοντος.
Είμαστε στην άλλη όχθη από την πολιτική της τελευταίας διετίας που ισοπεδώνει την κοινωνία και καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η πολιτική αυτή δεν έχει ούτε υποψία σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Δεν επιτίθεται στις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τις οποίες αντίθετα συντηρεί και ενισχύει, αλλά στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, στην υγιή επιχειρηματικότητα στο εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων.
Δεν υπάρχει προοπτική ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας στα πλαίσια της πολιτικής που έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές.
Θέλουμε το κράτος παραγωγικό, αποδοτικό και αποτελεσματικό, ώστε να εγγυάται το απαραίτητο ασφαλές περιβάλλον, να διασφαλίζει την υπεράσπιση  των δημόσιων αγαθών  και να  υπηρετεί τον κοινωνικό του χαρακτήρα και ρόλο.
Υπερασπιζόμαστε το κοινωνικό κράτος, θεμέλιο κάθε προσπάθειας για αναδιανομή του εισοδήματος και κοινωνική δικαιοσύνη. Προοδευτική πολιτική είναι αυτή που στηρίζει το κοινωνικό κράτος, όχι η φιλανθρωπία και οι «φιλόπτωχες ευαισθησίες».
Επιδιώκουμε το σύγχρονο κράτος να μειώσει το διοικητικό του κόστος. Να μετράται η αποδοτικότητά του. Με ενίσχυση του επιτελικού  ρόλου και όχι της γραφειοκρατίας του.
Οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική δεν θα έχει επιτυχία, αν δεν υπάρξει γνήσια, από μηδενική βάση αλλαγή στη συγκρότηση και τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.
Επιδιώκουμε το πρωτείο της πολιτικής στην οικονομία, και την επαναφορά της κοινωνίας πάνω από την οικονομία.
Επιδιώκουμε αναπτυξιακή πολιτική στηριγμένη στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όχι στη μείωση των αμοιβών και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
 Επιδιώκουμε ανάπτυξη ως καθολική διαδικασία κινητοποίησης του συνόλου των διαθέσιμων οικονομικών, κοινωνικών και πνευματικών πόρων. Επιζητούμε μια νέα επιχειρηματικότητα καινοτόμο και δημιουργική που επιβραβεύεται και δεν τιμωρείται.
Συγκριτικά πλεονεκτήματα πρέπει να είναι το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο των ανθρώπινων πόρων της, οι υποδομές της, η υψηλή τεχνολογία, το σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον καθώς και το σύγχρονο αντιγραφειοκρατικό και λειτουργικό κράτος. Το κίνητρο δημιουργίας και έμπνευσης,  η λειτουργούσα δικαιοσύνη που τιμωρεί και δικαιώνει.
Επιδιώκουμε την αποκατάσταση της έννοιας των διαρθρωτικών αλλαγών. Διαρθρωτική αλλαγή είναι η νέα σχέση τομέων και κλάδων της οικονομίας, η δίκαια κατανομή και είσπραξη των φόρων, είναι ο αναπτυξιακός ρόλος των τραπεζών, η αποσαφήνιση στα όρια δημόσιου-ιδιωτικού.
Είναι η αλλαγή από την οικονομία και την κοινωνία των προσόδων στην οικονομία της παραγωγής και της δημιουργίας. Είναι η δίκαια κατανομή και είσπραξη των φόρων και το σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον.
Επιδιώκουμε αποτελεσματική φορολόγηση όσων σήμερα δεν συμβάλουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους ή φοροδιαφεύγουν. Όσο συνεχίζεται η αφαίμαξη των μισθωτών και η φοροδιαφυγή από όσους μπορούν να κρύψουν εισοδήματα, όσο η έμμεση φορολογία κυριαρχεί, όσο οι μηχανισμοί του κράτους υπολειτουργούν, η φορολογική πολιτική θα αποτυγχάνει στους στόχους της, ενώ θα γίνεται ολοένα και πιο άδικη.
Η συζήτηση που γίνεται στη χώρα μας, δεν μπορεί να αφορά μόνο στη δημοσιονομική διαχείριση, αλλά στην πλήρη παραγωγική αναδιάρθρωση
Επιδιώκουμε την επιχειρηματικότητα ως κοινωνική αξία που παράγει ατομικό όφελος, κοινωνικό πλούτο και ατομική καταξίωση. Επιχειρηματικότητα που αξιοποιεί και αμείβει το προσοντούχο δυναμικό της χώρας, που δεν στηρίζεται στο θερμοκήπιο του κράτους, δεν φοροδιαφεύγει ούτε εισφοροδιαφεύγει. Επιχειρηματικότητα που   παράγει πλεονεκτήματα εθνικής ανταγωνιστικότητας όταν συναντά η δημιουργικότητα την καινοτομία και την ευημερία.
Επιδιώκουμε την αφαίρεση των συντεχνιακών προνομίων, που καθιέρωσε το κράτος σε όφελος κάποιων κοινωνικών ομάδων, μετακυλώντας το κόστος στην κοινωνία και εμποδίζοντας την ανάπτυξη.
Πιστεύουμε στον αναπτυξιακό ρόλο των ελεύθερων επαγγελματιών, όχι στη ανάδειξή τους σε πρωταθλητές της φοροδιαφυγής.
Επιδιώκουμε την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων και κάθε κρατικής ρύθμισης για ελάχιστες προσδιορισμένες αμοιβές και ποσοστά κέρδους, Το κράτος να διασφαλίζει τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού και να παρέχει τις ίδιες προϋποθέσεις σε όλους τους πολίτες για να δημιουργήσουν και να αναπτύξουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Πιστεύουμε στην ανοιχτή κοινωνία των ίσων ευκαιριών. Είμαστε αντίθετοι με την συγκρότηση της κοινωνίας ως αθροίσματος συντεχνιακών συμφερόντων που την ακινητοποιούν εμποδίζοντας κάθε πρόοδο, καινοτομία, ανάπτυξη.
Επιδιώκουμε την αποκατάσταση και ανασύνθεση της δημόσιας σφαίρας. Η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με το δημόσιο τομέα ούτε και τον φθαρμένο κρατισμό. Είναι η ουσιαστική επαναφορά της πολιτικής. Είναι η δημόσια σφαίρα και ο δημόσιος χώρος θεμελιώδεις συνθήκες της δημοκρατίας.
Ενισχύουμε κάθε διαδικασία, κάθε δράση, κάθε θεσμό, κάθε τομέα που συνδέεται με τον πολίτη και τη συνείδησή του. Η δημόσια σφαίρα και ο δημόσιος χώρος υπάρχουν μόνο μαζί με τον υπεύθυνο δημοκρατικό πολίτη της συλλογικότητας, της ευθύνης και της προσφοράς.
Επιδιώκουμε κοινωνία αξιοκρατίας και αλληλεγγύης που αναγνωρίζει την ατομική αξία, την ανταμείβει και την καταξιώνει.
Είμαστε αντίθετοι με το δόγμα της μετριότητας στο κράτος και στους θεσμούς.
Επαινούμε το εργασιακό ήθος που ενοχλεί τις ένοχες συνειδήσεις. Επαινούμε τη δημιουργικότητα και την εργατικότητα.
Απομονώνουμε και καταλύουμε εστίες διαφθοράς στο κράτος και στους θεσμούς.
Πιστεύουμε στην κοινωνική ευθύνη των πολιτών και όχι στην επίκληση της ανεπάρκειας του κράτους ως άλλοθι για την έλλειψη προσωπικής κοινωνικής υπευθυνότητας.
Θέλουμε το πολιτικό σύστημα να έχει στραμμένη την προσοχή του στους πολίτες και το μέλλον τους, όχι  στην αναπαραγωγή του. Να εγκαταλείψει τις συνήθεις πρακτικές, το λαϊκισμό και τα μεγάλα λόγια, να απαρνηθεί τα προνόμιά του και τα πολιτικά στελέχη να δώσουν πρώτα το παράδειγμα για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του.
 Εύκολος δρόμος διεξόδου δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως δρόμος που αλλάζει τη χώρα, χωρίς να καταστρέφει την κοινωνία. Δρόμος με ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία αλλαγών. Δρόμος  Ευρωπαϊκός, αξιοπρεπής, δρόμος  της κοινωνικής ευθύνης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με σύμμαχο την κοινωνία.

 Η λύση δεν βρίσκεται στη συντήρηση. Ούτε στους μεταλλαγμένους προοδευτικούς που είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν με κάθε αντικοινωνικό μέτρο στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Η διετία των μνημονίων απέδειξε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής. Αξίζει να δοκιμάσουμε, αξίζει να προσπαθήσουμε για μια νέα συμφωνία προοδευτικής διεξόδου από την κρίση.
Αντί επιλόγου
 Η χώρα χρειάζεται επειγόντως αποτελεσματική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να υπάρξει γόνιμη κυβερνητική λύση χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Μόνο οι εκλογές μπορούν να αποκαταστήσουν την πολιτική τάξη και να εκφράσουν έγκυρα τη γνώμη των πολιτών στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Κάθε πρόταση που επιχειρεί να μεταθέσει τη λαϊκή ετυμηγορία, δημιουργεί εμπόδια στην αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας και συντηρεί το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο.

19 Δεκεμβρίου 2011

Oι Πλακατζήδες


Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Επιτέλους κάπου πρέπει να σταματήσει η πλάκα από πολλούς που από  συνηθισμένη αφέλεια η από  ηθελημένη στρατηγική μας σπάνε με τις παρεμβάσεις τους καθημερινά τα νεύρα
 Πρώτη πλάκα
 Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν πρέπει να φύγει μέχρι το Μάρτη η άντε τον Απρίλη Αντιθέτως κατα τους πλακατζηδες αυτής της άποψης ο Παπαδημος πρέπει να συμπεριφερθεί ως Πρωθυπουργός  απεριόριστης λαϊκής εντολής και αρμοδιοτήτων .Ταυτοχρόνως ο Παπαδήμος πρέπει να φυγει όταν οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ μαζέψουν τις ψηφους που τους λείπουν η όταν ο Παπαδήμος πάρει  όλα εκείνα τα μέτρα που ο προηγούμενος Πρωθυπουργός τα αποφάσιζε μονίμως χωρίς να τα παίρνει. Λυπάμαι πολύ αγαπητοί μου αλλά ο Παπαδημος δεν πρέπει να καεί υπό την μελλοντική θυμηδία και οργή των πολιτών, όταν αυτοί καταλάβουν ότι ένας  αξιοπρεπής άνθρωπος που μιλά καλά ελληνικά και έχει ένα άριστο τεχνοκρατικό υπόβαθρο δεν αρκεί για να έλθει η άνοιξη ο χειμώνας η όποια εποχή γουστάρουν οι αναμένοντες στον προθάλαμο της εξουσίας.
 Δεύτερη πλάκα
Ο Παπαδημος ως Πρωθυπουργός πλήρους αρμοδιότητας μπορεί να ανασχηματίσει τη κυβέρνηση κατά το δοκούν, να λάβει επαχθή και πολύ σκληρά μέτρα και να ανατάξει τη χώρα, εξαντλώντας ακόμη και τα όρια της τετραετίας. Μετά κατά πάσα πιθανότητα ο Παπαδήμος πρέπει να καταλάβει τη πόλη, να αποκαταστήσει το μαρμαρωμένο βασιλιά , να λύσει το σκοπιανό και να τραγουδήσει μαζί με τον Καρατζαφέρη το Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα. Το ότι ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός είναι στηριγμένος από μία πλειοψηφία, που είναι με το ζόρι ενδεχομένως αξιωματική μειοψηφία, ότι  η ΝΔ τον στηρίζει, ως άγνωστου μεγέθους σχετική  πλειοψηφία και δεν θέλει επί της ουσίας να ακούσει για αυτόν,  και ότι ο μόνος που τον στηρίζει (μια και για αυτόν γεννάει υπουργούς) είναι ο Καρατζαφέρης , φαίνεται ότι έχει μικρή σημασία για τους πλακατζήδες της δεύτερης κατηγορίας.
Τρίτη πλάκα
Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη να εκλέξει νέο αρχηγό από τη βάση. Αρκούν διαδικασίες κορυφής , παράδοσης του νέου δαχτυλιδιού στον επόμενο, η ψήφο από το Εθνικό Συμβούλιο η την Κοινοβουλευτική ομάδα. Και ως έσχατο επιχείρημα, ο  τέως Πρωθυπουργός  δικαιούται άλλη μια ευκαιρία. Απαντώ στους πλακατζήδες αυτης της κατηγορίας. Το Εθνικό Συμβούλιο ,ως διαμορφώθηκε είναι όργανο αγνώστου συνθέσεως και αριθμού. Πρόσφατα σε κουιζ για το ποια είναι τα μέλη του Εθνικού  Συμβουλίου δεν βρέθηκε νικητής και η σύνθεση θα παιχτεί στα πέναλτυ. Δεύτερον η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει μία σύνθεση πολυπληθέστατη σε σχέση με τους άτυχους συντρόφους που τελικά θα είναι βουλευτές μετά τις επόμενες εκλογές. Συνταγματικά βέβαια παραμένει ισχυρή , όπως άλλωστε και ο τέως Πρωθυπουργός που είναι  και εντολοδόχος εάν ο μη γένοιτο, ο Παπαδήμος παραιτηθεί. Ομως αυτή τη στιγμή η Κοινοβουλευτική Ομάδα έχει στα μάτια του ελληνικού λαού την ίδια ακριβώς απήχηση με τον Εντολοδόχο. Αυτή η απήχηση εξισούται με την τετραγωνική ρίζα του τέσσερα επι το 8 στην καλύτερη περίπτωση. Είναι τραγικό αλλά στην παρούσα φάση, η συντριπτική πλειοψηφία του Κοινοβουλίου βρίσκεται σε προφανέστατη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση. Δεν  έχει δε καμιά σημασία αν τη λαϊκή βούληση πλέον σε μεγάλα μειοψηφικά νούμερα την απηχούν από τη μία το τελευταίο απολίθωμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στην Ευρώπη, ο αγαπητός  Τσίπρας, που νοιώθει κάθε μέρα την κρυφή εσωτερική παρανομία του νάσαι κουμουνιστής και να μην μπορείς να το πεις για να μη δυσαρεστήσεις τους γονείς σου, που δε σε μεγάλωσαν να γίνεις κάτι τέτοιο, και ο συμπαθέστατος Κουβέλης, ο οποίος πλέον μαζεύει υπό την στέγη του όλα τα δηλωμένα και αδήλωτα  ορφανά του προσφιλούς πλην όμως ψιλοτεθνεώτος Κινήματος μας. Όσον δε το αν ο τέως Πρωθυπουργός δικαιούται άλλη μία ευκαιρία θα απαντούσα .Οχι μια σύντροφοι και δυο και τρεις και όσες γουστάρει γιατί το κατάστημα  ήταν του παππού του και του μπαμπά του. Ως δε  ο ίδιος εδήλωσε πήρε ένα ρολόι από τον παππού του και από τον πατέρα του μόνο το όνομα. Πράγματι σύντροφοι αυτός πήρε το όνομα και εμείς όλη τη χάρη και τη χαρά να εντρυφήσουμε σε κάθε είδος πράσινης ανάπτυξης και βλάστησης. Όσον δε αφορά το δαχτυλίδι είναι από μπρούτζο πιά ,και δεν είναι και τυχερό.Ο τελευταίος  που το πήρε , έβαλε ένα εκ των συγγενών  του να λέει ότι ήταν κάλπικο, ότι ο προηγούμενος δεν τόδωσε με την καρδιά του, ότι τι να το κάνει το δαχτυλίδι , αφού το ακίνητο ήταν στο όνομά του και διάφορα ελαφρώς μίζερα ,που απαντώνται πάντα ως παράπονα των εξ αίματος και αγχιστείας διαδόχων του πολιτικού θρόνου. Αυτά συμβαίνουν όταν οι κοινοί θνητοί δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλοσύνη του θεσμού και ότι η δια του ονόματος  διαδοχή είναι θεσμός εκ θεού και όχι εξ ανθρώπων προερχόμενος. Μια που η εξουσία στα κόμματα , όπου θεσμός είναι η απροσδιόριστη έννοια του λαού, και πίσω από αυτήν το θείο χάρισμα του κληρονομικού ονόματος, δεν αποτελεί θέμα εκλογων αλλά θέμα εκφράσεως της θείας βουλήσεως μέσω του φωτισθέντος ψηφοδοτούντος  λαού. Ως δε γίνεται κατανοητό ενίοτε και οι φωτισμένοι λαοί σφάλλουν. Ουδείς άσφαλτος, ως υπέμνησε σε εμας και η γνωστή λαϊκή αοιδός Άντζελα Δημητρίου.
Τέταρτη πλάκα και τελευταία
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον προθάλαμο των πλεονασμάτων, ότι οι καλές εποχές ξανάρχονται , ότι να άλλη μια θυσία και όλα θα τελειώσουν , βάλτε δηλαδη ένα χέρι ακόμη και όλα θα τελειώσουν ,ότι μπρος στο κάλλος , τι είναι ο πόνος, ότι οι θυσίες του λαού δε θα πάνε χαμένες. Αλλοι διατείνονται σοβαρά  ότι ο Καραμανλής θα εδολοφονείτο από αμερικανούς πράκτορες αλλά το όπλο εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα βρήκε το delivery boy  με τις πίτσες που του  πήγαινε, άλλοι  ότι η Ελλαδα στα πλαίσια μίας παγκόσμιας συνωμοσίας καλείται να επιστρέψει τα δάνεια, κάτι που είναι πρωτοφανές για ένα δανειζόμενο. Τελος δε  εξ ίσου πολλοί διατείνονται ότι η Ελλάδα της περήφανης δραχμής με τις είκοσι υποτιμήσεις διαχρονικά είναι το καλύτερο καταφύγιο κάθε πεινώντος, παίζοντας έτσι το παιχνίδι κάθε  εγχωρίου η αλλοδαπού τοκογλύφου. Στην άκρη όλων αυτών είναι ένας λαός φτωχός μέρα με τη μέρα, ανήμπορος να καταλάβει η να αποφασίσει τι είναι εκείνο, που δείχνει φως στο βάθος του ορίζοντα.Ενα κομμάτι του λαού αυτού ψάχνει στα σκουπίδια τροφή η  στα συσσίτια στην καλύτερη περίπτωση. Επιζητεί την αξιοπρέπεια του, καταλαβαίνει ότι η νύχτα είναι μεγάλη σαν του πολικού κύκλου και η μέρα , όταν φανεί θα είναι μικρή στην Αρχή και θα αργήσει να ξαναγίνει καλύτερη. Αυτός λοιπόν ο λαός δεν είναι πεφωτισμένος , δεν γουστάρει τις πλάκες κάθε πολιτευόμενου η επίδοξου κυβερνήτη και περιμένει να ακούσει καθαρά πως θα περπατήσει τη νύχτα και πως θα γλυτώσει το μεγαλύτερο ευτελισμό. Αυτός ακριβώς ο κόσμος απαιτεί αλήθειες , έχει τελειώσει με τις πολιτικές μοναρχίες , με τους εξ απονομής ηγέτες, με τις πλαστές πλειοψηφίες και με τους εμπόρους της αγωνίας του για τα παιδιά του και την επόμενη μέρα. Αυτός ακριβώς ο κόσμος είναι που επιζητεί κατά παράφραση του τραγουδιού να ειπωθεί  από τον όποιο μελλοντικό του ηγέτη,  ότι αφού δεν είχες νέα ευχάριστα να πείς να μας πεις τα δυσάρεστα, να καταλάβεις τον πραγματικό μας πόνο και να χαράξεις μια πορεία επώδυνη αλλά αληθινή, συγκεκριμένη και στο πολύ βάθος ελπιδοφόρα. Όσο δε για τους καθημερινούς πλακατζήδες τους απαντά ότι ξέρει ότι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς μας τέλειωσε, ότι χάσαμε τελεσίδικα και την Πόλη και την   Μικρά Ασία , ότι με τις ηλιθιότητες που κάνουμε στο τέλος θα ηττηθούμε ως ανεπαρκείς  σε όλα τα διεθνή μέτωπα, ότι κανείς πιά σοβαρός  δεν πιστεύει ότι εδώ φθάσαμε λόγω συνομωσίας, αλλά λόγω κυρίως ανεπάρκειας, ασχετοσύνης ,τσαπατσουλιάς, ανυπαρξίας ταλέντου  περί το πολιτεύεσθαι και διοικείν.Ξερει πολύ καλά αυτος ο κόσμος  ότι ο Καραμανλής τάκανε μαντάρα, και η αγιοποίηση του θυμίζει, τους ψεύτικους γυρολόγους άγιους του Μεσαίωνα, ότι ο προηγούμενος Πρωθυπουργός είχε μία σειρά από πολύ χρήσιμες αλλά εκτός χρόνου ιδέες, τις οποίες δεν πραγματοποίησε . Αυτά σε μία εποχη που απαιτούσε άμεσες πρωτοβουλίες και δράσεις διακυβέρνησης, και ξερει ο λαός αυτός ότι τον τεως Πρωθυπουργό  δεν τον έριξαν οι τραπεζίτες, και οι διηνεκείς αποστάτες του 1965 (που τους θυμάται ηρωικά η παράταξη όταν από ανεπαρκείς η ατυχείς πολιτικές στριμώχνεται στη γωνία), αλλά η παραγματική ανεπάρκεια εκτέλεσης ρεαλιστικών πολιτικών και η αδυναμία διακυβέρνησης  .Οπως επίσης τον έρριξαν η έλλλειψη λύσεων σε εποχή που μετρούν οι λύσεις και ο περιορισμος της συμφοράς. Αυτα για τώρα και ελπίζω να σταματήσουν οι πλάκες και τα προσωπικά ψυχανεμίσματα και η ελληνική Κεντροαριστερά να μην καταρρεύσει υπό το βάρος καλών προθέσεων ανεπαρκών ανθρώπων, που νομίζουν ότι κάτι τους χρωστάει η ιστορία, μη κατανοώντας ότι τελικά η Ιστορία χρωστά στους τολμώντες .Οπως χρωστά  σε αυτούς που γνωρίζουν ότι σε όλα τα έργα, ο ηθοποιός ανταμείβεται  για την  δουλειά του, αλλά για να ανταμειφθεί πρέπει να καταβάλει το τίμημα ο  μοναδικός του κριτης που είναι ο θεατής. Να γνωρίζουν ότι αν αδειάσει το πολιτικό θέατρο από θεατές θα ηχήσουν ως ερχόμενες οι σάλπιγγες της τυρρανίας, εκείνων που θα εγγυώνται χάριν της απωλειας της ελευθερίας, ένα ξεροκόμματο και μερικούς σύγχρονους μάρτυρες -εξιλαστηρια θύματα- βορρά των λιονταριών που θα πεινούν, και του εξαθλιωμένου πλήθους που θα χαίρεται την ανθρωποσφαγή.








 

17 Δεκεμβρίου 2011

Ξαφνικός θάνατος

Και ξαφνικά, νυν και πρώην υπουργοί του Πασοκ ανακαλύπτουν τα λάθη του μνημονίου και τις καταστροφικές επιλογές της κυβερνητικής τους διετίας. Διέλυσαν την χώρα, τσάκισαν την κοινωνία, ρήμαξαν τους εργαζόμενους και επιχειρούν μέσα απο ανέξοδες και ανώδυνες ομολογίες να διασφαλίσουν την συνέχεια της πολιτικής τους παρουσίας. Ορισμένοι θα θελήσουν να ηγηθούν του Πασοκ και άλλοι αναλαμβάνουν αυτόκλητοι ανανεωτές της κεντροαριστεράς. Έμπλεοι πολιτικού θράσους και εν μέσω μιας γενικευμένης κατάθλιψης, αναζητούν την ικανοποίηση των ματαιοδοξιών τους με την αναρρίχηση στην προεδρία του τεθνεώτος Πασοκ.
Ζούν στην καρδιά της κυβερνητικής εξουσίας και στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο πολιτικός αυτισμός και η μαγεία των οφφικίων δεν τους επιτρέπει να ζήσουν "το τέλος της εποχής". Σύντομα θα τους δοθεί η ευκαιρία να το ζήσουν, γιατί η παρτίδα θα τελειώσει με "ξαφνικό θάνατο". Όπως ακριβώς συνέβη με τον κ. Παπανδρέου.

11 Δεκεμβρίου 2011

Κεντροαριστερά έχω, λέγετε

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου

 Τελικά είμαστε όλοι κεντροαριστεροί. Κεντροαριστεροί οι υποστηρικτές του κ. Παπανδρέου, που συμφωνούν και με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί οι υποστηρικτές του, που όμως διαφωνούν με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί όσοι διαφωνούν με τον τέως πρωθυπουργό, αλλά συμφωνούν με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί και οι διαφωνούντες τόσο με τον ίδιο όσο και με την πολιτική του (οι τελευταίοι, εδώ που  τα λέμε, είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν όντως να διεκδικήσουν τον τίτλο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν είχαν συμμετοχή στην κυβέρνηση).
Κεντροαριστεροί δηλώνουν οι εραστές της συνταγής των δανειστών (που είναι ακραία νεοφιλελεύθερη), κεντροαριστεροί και οι αντιμνημονιακοί.
Η κατάσταση έχει στοιχεία κωμωδίας, οδηγεί όμως και σε  ένα σοβαρό πολιτικό συμπέρασμα. Οι πολυσυλλεκτικές πολιτικές και οι  ταμπέλες που τις ακολουθούν, δεν μπορούν πλέον να αποδώσουν την πραγματικότητα. Η εφαρμοζόμενη πολιτική των δανειστών αλλάζει τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται και η πολιτική αδυνατεί να τα αντιμετωπίσει με τις γενικόλογες, συχνά αμφίσημες, προσεγγίσεις του παρελθόντος.
Συνεπώς ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς, ιδιαίτερα δε ο χώρος που μέχρι πρότινος κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να επανατοποθετηθούν στα νέα δεδομένα με συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο.
Η σοσιαλδημοκρατία είχε πάντα  στο κέντρο της πολιτικής της το κοινωνικό κράτος και την αναδιανομή του εισοδήματος. Η βασική αυτή αρχή δεν αλλάζει.  Η πολιτική των δανειστών δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα και τις επιδιώξεις του ευρύτερου χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς.
Όσοι ονομάζουν μεταρρυθμίσεις τις αντικοινωνικές πολιτικές που βιώνουμε, διαστρέφουν και συκοφαντούν την έννοια των αλλαγών, που όντως έχει ανάγκη η χώρα.
Μην ακούτε λοιπόν τους νεοφιλελεύθερους, φανερούς ή μεταμφιεσμένους σε «μεταρρυθμιστές». Πάντα ισχυρίζονται ότι η μόνη πολιτική επιλογή είναι η δική τους.

O Aνδρέας ξέρει...?

10 Δεκεμβρίου 2011

Σιγά...τις καλτσοδέτες

Το Πασοκ του κ. Παπανδρέου έγινε τελικά ότι επεδίωξε. Μια παιδική χαρά. Και αυτή λειψή. Απουσιάζει η αθωότητα των παιδικών πράξεων και η γνησιότητα των συμπεριφορών. Αυτή η περίεργη, η ιδιόμορφη, η πλάγια και υπαινικτική πολιτική συμπεριφορά και έκφραση που χαρακτηρίζει τον κ. Παπανδρέου, έχει εισβάλλει στο πολιτικό είναι και στην ουσία των στελεχών του. Των δελφίνων ιδιαίτερα.
Όλοι κατ΄ιδίαν συζητούν την αναγκαιότητα της άμεσης αποχώρησης του κ. Παπανδρέου απο την ηγεσία του Πασοκ. Επισήμως τους απασχολεί η επιτυχία της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου. Η εξαίρεση του κ. Χρυσοχοϊδη αποδίδεται στην ανάγκη να δηλώσει την παρουσία του και να μπεί στο κάδρο των δημοσκοπήσεων. Άλλωστε ενήργησε κατά γράμμα και όπως ακριβώς του υπαγορεύσαν οι επικοινωνιακοί του σύμβούλοι.
Όλοι οι δελφίνοι κατ΄ιδίαν θεωρούν ότι το Πασοκ έχει κλείσει τον κύκλο του και η δημιουργία ενος νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Επισήμως ομνύουν στην αναγέννηση, επανίδρυση, ανόρθωση του τεθνεώτος Πασοκ. Η εξαίρεση του κ. Καστανίδη οφείλεται στην ανεκπλήρωτη επιθυμία του να ηγηθεί της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας (της Ελληνικής εννοείται), και του συνόλου της ελληνικής επικρατείας βεβαίως. Προς το παρόν στήνει "ποντιακή φράξια" με ποντιακά, κεντροαριστερά, παπανδρεϊκά και αντιβενιζελικά χαρακτηριστικά.
Το πιό εντυπωσιακό είναι η σφοδρή επιθυμία των δελφίνων να θυσιασθούν για την χώρα. Προφανώς τους έχει επηρεάσει η θυσία του κ. Παπανδρέου. Η χώρα έχει μετατραπεί σε απέραντο θυσιαστήριο. Η εξαίρεση του κ. Πάγκαλου προφανώς οφείλεται στο ότι προτιμά την χώρα οβελιστήριο. Άλλωστε "μαζί τα φάγαμε".
Πάντως σε κάθε περίπτωση, φαντάζει παράξενο πως ακριβώς νοείται η θυσία απο έναν υπουργό ( μιας αποτυχημένης κυβέρνησης με αποτυχημένο πρώην πρωθυπουργό), με την σφοδρή του επιθυμία να αναλάβει και πρωθυπουργός. Κύριοι, παρακαλούμε, όχι άλλες θυσίες. Σιγά... τις καλτσοδέτες που θα έλεγε και το "φέγγον όρος" του σοσιαλισμού, ο ερίτιμος κ. Ξυνίδης.
Αλλά είπαμε παιδική χαρά, γιατί ζούμε ακόμα στον αστερισμό του Γιώργου.   

8 Δεκεμβρίου 2011

Το μέλλον είναι εδώ.

Η αβεβαιότητα χαρακτηρίζει την σημερινή Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής. Η απόπειρα του Γαλλογερμανικού άξονα να υπερβεί τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. σε συνδυασμό με την αδυναμία του να προσφέρει μια ριζική πολιτική λύση για τα ευρωπαϊκά οικονομικά προβλήματα, γεννά έντονες αμφιβολίες για το μέλλον της Ευρώπης και του Ευρώ. Το πολιτικό έλλειμα του ηγετικού δίδυμου Μερκοζί ταυτίζει την πολιτική  για δημοσιονομική τάξη με την επιβολή "δημοσιονομικού Νταχάου" και την κατάργηση δημοκρατικών κανόνων και διαδικασιών, που αποτελούν  χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Οι λαοί της Ευρώπης, έχουν κάθε δίκιο να πιστεύουν ότι η Ευρώπη κινείται στην τροχιά των επιταγών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους οι ευρωπαϊκές ηγεσίες συναινούν στον ακρωτηριασμό της Δημοκρατίας.
Το πιθανότερο είναι οτι θα ξημερώσουμε σε μια διαφορετική Ευρώπη. Τη Ευρώπη της θεσμισμένης κυριαρχίας των Γερμανών, των Τραπεζών και των αγορών. Αυτή η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε, δεν είναι η Ευρώπη των λαών, δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε.
Ο Ευρωσκεπτικισμός θα κερδίσει πόντους και όσοι θα επιμείνουμε στην προοπτική της Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης θα συναντούμε δυσπιστία και άρνηση.
Παρά ταύτα, η μοναδική αξιόπιστη για τους ευρωπαϊκούς λαούς στρατηγική εξακολουθεί να είναι η Ενωμένη και Δημοκρατική Ευρώπη. Η εθνική αναδίπλωση είναι αλυσιτελές αμυντικό αντανακλαστικό. Ας κατανοήσουμε οτι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι αντιστρεπτό φαινόμενο, οι λειτουργίες της όμως είναι. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο συνάντησης των δυνάμεων της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Εδώ θα συναντηθούν όσοι αντιμάχονται την κυριαρχία του κυνικού φιλελευθερισμού και την αναλγησία της ασύδοτης αγοράς. Το μέλλον είναι εδώ.

7 Δεκεμβρίου 2011

Τέλος....

Γράφει ο Ανέστιος.
Η επικίνδυνη για την Ελλάδα και την Ευρώπη πρόταση δημοψηφίσματος του κ. Παπανδρέου τον εξανάγκασε σε παραίτηση απο την θέση του πρωθυπουργού, πριμοδότησε την διεθνή αναξιοπιστία της χώρας και σώρευσε δεινά για τους Έλληνες. Προσέφερε όμως και μια θετική υπηρεσία. Ως δια μαγείας, στο Πασοκ, τα στόματα άνοιξαν. Άνοιξαν και αποκαλύπτουν μια θλιβερή πολιτική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συγκάλυπταν με πρόσχημα το εθνικό συμφέρον, τις προσωπικές τους πολιτικές ιδιοτέλειες και την σαγήνη τους απο την κατάληψη και νομή της εξουσίας. Οι δελφίνοι έχουν πληθύνει και έχουν μεταλλάξει το πάλαι ποτέ κίνημα του Πασοκ σε δελφινάριο. Υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του Πασοκ μας προτείνουν, καθημερινά πλέον, πολιτικές σωτηρίας, για την χώρα, την σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά και με ελαφρά την συνείδηση παρακάμπτουν και αγνούν την δίχρονη πολιτική της εθνικής και κοινωνικής κατωφέρειας. Με φυγή προς τα εμπρός επιχειρούν να διαγράψουν την εντυπωσιακή υποστήριξη τους, την υποκρυπτόμενη συμμετοχή τους και την άφρονα σιωπή τους απέναντι σε μια ανερμάτιστη, ανίκανη και αναποτελεσματική ηγετική ομάδα και τον πρίγκηπα αρχηγό της. Τώρα πλέον είδαν το φως το αληθινόν. Τώρα είναι αργά για το Πασοκ. Δυστυχώς εξεμέτρησεν τον βίο του.

6 Δεκεμβρίου 2011

Η "παγίδα" της Συναίνεσης.

Γράφει ο Καραφέσκος.
Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει καταλάβει περίοπτη θέση στην πολιτική ρητορική κομμάτων, think tanks,  Μ.Μ.Ε. κλπ. η έννοια της Συναίνεσης. Χωρίς να εξειδικεύουν τι ακριβώς εννοούν μ’αυτό, φαίνεται να θεωρούν ότι τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα έχουν αμβλυνθεί και συμπίπτουν σε κοινές παραδοχές και λύσεις. Έτσι για παράδειγμα φαίνεται να υποστηρίζουν ότι η μείωση του Κράτους, η αναγκαιότητα των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων ή η άμβλυνση των ιδεολογικών συγκρούσεων είναι κοινή παραδοχή. Είναι αλήθεια, όπως έχει παρατηρηθεί στη Δυτική Ευρώπη και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, ότι μετά την έκλειψη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και μακράς περιόδου ανάπτυξης, μεγάλο μέρος των κοινωνιών αυτών θεώρησαν ότι η ζωή θα κυλάει μ’αυτόν τον τρόπο. Άρα δεν υπάρχει υλική βάση για σημαντικές διαφωνίες και συγκρούσεις. Η προσέγγιση αυτή υποστηρίζεται και προωθείται σθεναρά από ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα με πολιορκητικό κριό τα ΜΜΕ.
Η στόχευση είναι :
       1.    Η κομματική – πολιτική αντιπαράθεση να περιοριστεί σε τεχνικά θέματα.
       2.    Η ιδιωτικοποίηση σημαντικού μέρους των προσφερομένων  κοινωνικών υπηρεσιών από το Κράτος. Άρα η μείωση της δυνατότητας πρόσβασης των πολιτών σ’αυτές.
       3.    Η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής δραστηριότητας με την ανάπτυξη ενός απολιτικού μεσαίου χώρου.
Όλο αυτό το πακέτο προωθείται κυρίως από τα ΜΜΕ μ’έναν τρόπο που όποιος διαφοροποιείται από αυτό να θεωρείται «περίεργος» ή «ξεπερασμένος».
Έτσι στη σημερινή συγκυρία προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο και οι παρελκόμενες πολιτικές του είναι ο μόνος δρόμος. Η πραγματικότητα όμως είναι ξεροκέφαλη. Η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει οδηγήσει σε ευρεία «φτωχοποίηση» και σε βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων.
Ήδη τρέχουμε ολοταχώς στην ανατροπή της κοινωνίας των δύο τρίτων. Τώρα στην καλύτερη περίπτωση μόνο το ένα τρίτο θα περνάει καλά.
Βέβαια μερικές θεσμικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, οι οποίες στοχεύουν στον εξορθολογισμό του Κράτους και τον περιορισμό της σπατάλης συναντούν, όπως είναι φυσικό, ευρεία συναίνεση. Δυστυχώς όμως δεν αποτελούν την καρδιά του προβλήματος.
Το γεγονός επίσης ότι το μέγεθος των προβλημάτων είναι τέτοιο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα μόνο κόμμα, είναι αληθές. Όμως αυτή η διαδικασία και η οργάνωση των απαιτούμενων πολιτικών είναι βαθιά πολιτική διαδικασία. Αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι αποκλειστική δουλειά κάποιων απολίτικων (φαινομενικά) τεχνοκρατών.
Έτσι όλοι εκείνοι που ομνύουν στην αναγκαιότητα της συναίνεσης ως το φάρμακο «διά πάσαν νόσον», θα πρέπει να μιλήσουν συγκεκριμένα σε ποια ζητήματα προτείνουν συναίνεση. Για παράδειγμα ένας άνεργος ή χαμηλόμισθος ή μικροσυνταξιούχος, σε ποια θέματα μπορεί να συναινέσει και να συμβαδίσει με έναν εύπορο μεσοαστό;Η συναίνεση εχει αξία μόνο όταν ορισθεί η υλική της βάση και καθορισθούν τα διακυβεύματα.Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα όταν δεν είναι πολιτικά ύποπτα.
Το ατυχές είναι ότι σ’αυτή την παγίδα έκοντες ή άκοντες έχουν πέσει και πολλά πολιτικά επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία βλέπουμε να ακκίζονται στα τηλεπαράθυρα.

ΥΓ: Εχω μια απορία. Αυτός ο Μ.Χρυσοχοίδης που κατακεραύνωσε τον Παπανδρέου προ ολίγων ημερών εχει κάποια σχέση με τον γνωστό υπουργό ή είναι απλή συνωνυμία?

5 Δεκεμβρίου 2011

Πάντοτε πιστέψαμε σε πολιτικές που σήμερα ....απουσιάζουν.

Γράφει ο  Χαρακιανός
Κάθε σημαντικός ρόλος στο θέατρο της ζωής, όπως και στο θέατρο της πολιτικής, όπως ακόμη και στον πλούτο, απαιτεί ωρίμανση. Ο εύκολος για παράδειγμα πλουτισμός προκαλεί εύλογη διαταραχή, παράγει αισθητική γελοιογραφία, την γραφικότητα του νεοπλουτισμού. Παρόμοια φαινόμενα μπορεί να παραχθούν (μπορεί λέμε !) και στην πολιτική.
Όταν η τύχη, είτε συμπτώσεις και δυσεξήγητες προτιμήσεις αρχηγών και πρωθυπουργών, κάνουν «επώνυμους» προδιαγεγραμμένους ανώνυμους, παραβιάζοντας φυσικούς νόμους....
Όταν το θράσος θεωρείται «τόλμη», η μεγαλομανής διεκδίκηση προνομίων, διακρίσεων και ρόλων «χάρισμα» του/της «σύγχρονου πολιτικού» αντί να αντιμετωπίζεται κλινικά, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Σήμερα αυτά και τόσα άλλα επιμέρους, εισπράττονται. Προβάλλονται σήμερα φιλοδοξίες που δεν ενδιαφέρουν κανένα. Δεν είμαστε απουσιολόγοι να καταγράφουμε παρουσίες και «παρόντες». Πάντοτε πιστέψαμε σε πολιτικές που σήμερα  ....απουσιάζουν.



Αφιερώσεις

Αφιερωμένο στους "δελφίνους"...και όχι μόνο...

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μπορούν ν΄αντέξουν τη φτώχεια. Αν θες όμως να δοκιμάσεις το χαρακτήρα κάποιου, δώσ΄του εξουσία.

ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ.

4 Δεκεμβρίου 2011

Υδράργυρος ο Αμοραλιστής

O υδράργυρος κ. Χρυσοχοϊδης σε συνέντευξη του στο Mega (εδω), ζητά την απομπομπή του κ. Παπανδρέου και την εκλογή νέας ηγεσίας στο Πασοκ. Δεν θα διαφωνήσουμε, παρά το ότι είναι μάταιο να επιχειρείς την ανάσταση του τεθνεώτος Πασοκ. Έχει το δικαίωμα της γνώμης του και πρώτοι εμείς θα του το αναγνωρίσουμε.
Για δύο, βασικά, λόγους θεωρούμε ότι οι αυτονόητες διαπιστώσεις του δεν αποκαθιστούν την αναξιοπιστία του υπουργού Ανάπτυξης.
 Ο πρώτος σχετίζεται με το απύθμενο θράσος του να ζητά να ηγηθεί του Πασοκ, όντας ένας εκ των βασικών υπευθύνων της καταστροφής του Πασοκ και της εθνικής κατωφέρειας. Οι μεγαλοστομίες του για την μείωση των τιμών, για τις ενισχύσεις των επιχειρήσεων και την επικείμενη ανάπτυξη ακόμη ηχούν στα αυτιά των Ελλήνων. Πλήρης η αποτυχία του και ανερμάτιστο το θράσος του ανδρός.
Ο δεύτερος λόγος προκύπτει απο τον τρόπο που ζητά την αποχώρηση του κ. Παπανδρέου. Με ιταμό και ατιμωτικό τρόπο ο σφωγκοκολάριος του πρώην πρωθυπουργού, αποδίδει το σύνολο των ευθυνών της διετούς κυβερνητικής τραγωδίας στον μέχρι χθές "εθνικό ηγέτη". Ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν γνωρίζει τίποτα, λες και δεν υπήρξε ισχυρός κρίκος της άθλιας αλλυσίδας του ΓΑΠ. Ενεργός και φανατικός υποστηρικτής του κ. Παπανδρέου,  τώρα που τα "κόζια" άλλαξαν βυσσοδομεί. Η αποθέωση μιας άθλιας εκδοχής του πολιτικού βυζαντινισμού.
Για τον κ. Παπανδρέου δεν ανησυχούμε. Επέλεξε τους φίλους, επέλεξε τους συνεργάτες του. Του αξίζουν. Στην χώρα όμως τέτοιοι αμοραλιστές και ανίκανοι πολιτικοί δεν αξίζουν.

2 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ η ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ?


Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Ο ελληνικός κρατικός καπιταλισμός στηρίχθηκε την τελευταία εικοσαετία πάνω σε ένα πολύ σημαντικό ανέβασμα του οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου. Η ελληνικής εκδοχής σοσιαλδημοκρατία στηρίχθηκε πάνω σε προφορικά σοσιαλιστικά οράματα αλλά επί της ουσίας σε κρατικές αναδιανεμητικές πολιτικές. Η αύξηση του δημόσιου ελλείμματος απορρόφησε πλήθος φιλεργατικών πολιτικών, εν πολλοίς όμως αποσπασματικών και κλαδικών. Ταυτόχρονα, απορρόφησε τους κραδασμούς μιάς δύουσας εκείνη την εποχή επιχειρηματικότητας, που μεταβίβασε τα χρέη της στον κρατικό τομέα (το γνωστό ζήτημα των προβληματικών). Ταυτόχρονα όμως η ελληνική σοσιαλδημοκρατία εμπέδωσε ένα πολυμορφικό σύστημα νομικό, που στην ουσία θεσμοποιούσε όλα τα μεταδικτατορικά αιτήματα του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής κοινωνία.Ο εξορθολογισμός εκτός από ελάχιστες χρονικές περιόδους δεν αποτέλεσε ουσιώδες πολιτικό εργαλείο της  σοσιαλδημοκρατικής πρακτικής. Με εξαίρεση την περίοδο πρωθυπουργίας του Κ.Σημίτη , και την περίοδο 1985-1987 του Α. Παπανδρέου, η ελληνική σοσιαλδημοκρατική εφαρμογή απέκλειε στην επίρριψη κατηγοριών περί  φιλελεύθερης ιδεολογίας κάθε μικρό μετασχηματισμό του ελληνικού μοντέλου υπερδανεισμού της χώρας.   Η χώρα παρήγε μικρότερο πλούτο αυτού που κατανάλωνε,δανειζόταν υπέρογκα και εν τέλει θεσμοποίησε σε θετική κατεύθυνση μέσα από επιδοματικές πολιτικές και μέσα από δανειακές επιδοτήσεις έναν πλούτο μεσοαστικού τύπου. Η δημιουργία ελληνικής μεσοαστικής τάξης τόσο στα αστικά κέντρα, όσο και στην επαρχία ήταν απόλυτη μετεξέλιξη του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Οι ισορροπίες στην ελληνική κοινωνία κρατιόνταν από έναν ισχυρό κρατικό τομέα που εξασφάλιζε τους πόρους, από ένα κρατικοδίαιατο συνδικαλιστικό κίνημα που πέραν των σημαντικών κατακτήσεων της περιόδου, θεσμοθετούσε μέσω της κρατικής επιδότησης κάθε επί μέρος κλαδικό αίτημα. Οι δεξιές παρενθέσεις της περιόδου δεν ήταν παρά κακέκτυπες δήθεν φιλελεύθερες εφαρμογές, που ποτέ δεν σκέφθηκαν να σχεδιάσουν στην πράξη μία άλλη πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Αποκορύφωμα ήταν η τελευταία καραμανλική επταετία που με ασυλλόγιστες και επικίνδυνες πολιτικές υπερακόντισε το έλλειμα, διόγκωσε το δημόσιο χρέος, ουδέν εξορθολόγισε και παρέδωσε τη χώρα χρεοκοπημένη στους παλιούς διαχειριστές του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Τι κρίμα όμως , που οι εποχές είχαν τελεσίδικα αλλάξει. Έτσι τα περιθώρια μίας έστω φιλολαικής πολιτικής συντηρητικού χαρακτήρα ήσαν ανύπαρκτα.Αυτό που συνέβη αναπόφευκτα ήταν μία έξοδος από το μοντέλλο εικοσαετίας μέσα σε λίγους μήνες.Η σοσιαλδημοκρατία παρέδωσε το πνεύμα στα χέρια μίας εξωπολιτικής διαχείρισης , όπου πρωτεύουσα ανάγκη ήταν η αποτροπή της δημόσιας ανακοίνωσης πτώχευσης της χώρας.
Η πολιτική όμως αυτής της στρεβλής σοσιαλδημοκρατίας επηρέασε και την σκέψη και πολιτική πρακτική και των συντηρητικών κομμάτων. Τα κόμματα αυτά μετέβαλαν κατά περιόδους ως σημαίνουσα πολιτική τους,  την πολιτική ενός στρεβλού κρατισμού, μιάς λαϊκίστικης συνδικαλιστικής προσαρμογής του συνθήματος νόμος είναι το δίκιο του κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή. Αυτό το θαυμάζουμε σε διάφορες περιόδους, όπου η πολιτική ανανεώνει το προσωπικό της μέσω συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που μεταλλάσσονται από δεξιοί σε ακρως φιλεργατικούς, όσον αφορά την νομιμοποίηση των κατά καιρούς εκτος ΑΣΕΠ διορισμών.Και πάντα βασικό ,επιχείρημα είναι το τι έκαναν οι προηγούμενοι. Λες και αυτό έχει κάποια σημασία η λες και πρέπει να είμαστε μόνιμα όμηροι παράτυπων πρακτικών. Το δεύτερο δε καταλυτικό επιχείρημα προς όποιον διαφωνούντα είναι το πώς αυτός ενδεχομένως διορίστηκε στο δημόσιο τομέα. Λες και αυτό μπορεί ποτέ πολιτικά να νομιμοποιήσει τωρινές παράτυπες πρακτικές η πρακτικές της αμέσως προηγούμενης περιόδου. Μεγαλύτερη βλάβη στην ιδέα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ από το αλυσσιβερίσσι διαδοχικών κομματικων εξυπηρετήσεων, όπου εμπλέκονται κρατικοδίαιτοι αριστεροί από κοινού με δεξιούς και υπερδεξιούς συνδικαλισταράδες,  ουδέποτε υπήρξε. 
Όμως αυτές οι στρεβλώσεις των κρατικοδίαιατων κομματικών στελεχών ως και των εκπροσώπων του συνδικαλισμού διαχρονικά και διαπαραταξιακά δεν πρέπει να αποτελέσουν άλλοθι για την καταβαράθρωση των προοδευτικών ιδεών και για την μη επαναφύπνιση της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας. Οι  σημερινές ενορχηστρωμένες πολιτικές τόσο της σκληρής επι της ουσίας ευρωσκεπτιστικής ηγετικής ομάδας της Ευρωπαικής Ένωσης , όσο και του ΔΝΤ κατασκευάζουν μια κοινωνική μηχανική (social engineering) για την Ελλάδα, με βάση μια γνωστή πολιτικοοικονομική φιλοσοφία, που  απέχει πολύ του κευνσιανού μοντέλου η όποιας αναζητήσιμης προσαρμογης του.

Την εποχή που σχηματίζονταν οι σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες· δεν υπήρχε τότε θέση για τους πληθυσμούς που γίνονταν εργάτες στην πόλη. Δεν είχαν δικαιώματα, ούτε υπόσταση. Αντιμετωπίζονταν ως «επικίνδυνες τάξεις», με ένα πλέγμα απέχθειας, φόβου, καταστολής και ελεημοσύνης. Η έννοια του «κοινωνικού» αναδύθηκε στον δημόσιο χώρο μέσα από την ανάγκη η κοινωνία και η πολιτική να απορροφήσει  αυτές τις καινούργιες κοινωνικές ομάδες.
Η μεγάλη αλλαγή του 20ού αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική ήταν η δημιουργία μίας νέας πολιτείας καπιταλιστικού τύπου που θα ενσωμάτωνε όλες αυτές τις νέες ομάδες εργαζομένωνΤο «κοινωνικό» εντάχθηκε  στον πολιτικό χώρο, απέκτησε τη μορφή της κοινωνικής και κρατικής  πολιτικής που διευθετούσε σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις ,οικοδομώντας τα κοινωνικά συμβόλαια καπιταλιστικής συνύπαρξης. Αυτη ήταν η σοσιαλδημοκρατία. . Οι άγριοι ταξικοί αγώνες ανταγωνισμοί, οι εξεγέρσεις και οι απεργίες πολιτικοποιήθηκαν και θεσμοποιήθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις υποβλήθηκαν σε κανονισμούς. Ζητήματα όπως η βρεφική ηλικία, η αρρώστια, τα γηρατειά, έγιναν πρώτη φορά αντικείμενα δημοσίου ενδιαφέροντος . Αυτές άλλωστε οι ενσωματωτικές διαδικασίες δημιούργησαν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες, τον ευρωπαϊκό τύπο πολιτείας. Καρδιά του κοινωνικού συμβολαίου ήταν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η οικονομική δύναμη αντισταθμιζόταν από τη δύναμη της συλλογικότητας, δηλαδή από την πολιτική δύναμη. Αυτή ήταν η πορεία σε όλο τον πολιτισμένο ευρωπαικό και μη ευρωπαικό χώρο.Αυτό είχε τις σημαντικές του στρεβλώσεις στην Ελάδα αλλά σε κάθε περίπτωση θεσμοθετούσε ένα χώρο κοινωνικης συνάντησης των εταίρων. Η εκμετάλλευση υποχωρούσε μπροστά σε μία  έστω άναρχη και αποσπασματική θεσμοθέτηση δικαιωμάτων.
Τι παρατηρούμε όμως  τώρα, με πρωτοπορία την Ελλάδα,ως αντίληψη έσχατης σωτηρίας της πατρίδας; Την αντίστροφη διαδικασία. Την έξοδο κοινωνικών  ομάδων από την πολιτικά οργανωμένη κοινωνία, την αποθεμελίωση  του «κοινωνικού» ως έννοιας και πολιτικής.. Πρώτα απ΄όλα αυτό φαίνεται στην αδυναμία ενσωμάτωσης των νέων που μπήκαν στην αγορά εργασίας με ανύπαρκτα  ασφαλιστικά δικαιώματα, με όλο και μικρότερους μισθούς, ώστε να αντικατασταθεί η ανεργία από τον οργανωμένο υποσιτισμό των πληθυσμών. Επίσης ΦΑΙΝΕΤΑΙ στις ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΏΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΕΡΓΑΌΜΕΝΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΎ. Πρώτα αυτών που είναι στην ηλικία των 45-55 και δεν έχει αξία πιά η εργασιακή τους εμπειρία όπως και στην κατηγορία πρωτοεργαζομένων όπου ο εργοδότης θεωρεί ότι λόγω ηλικία προλαβαίνουν μία δεύτερη ευκαιρία.
Συνολικά η αγορά εργασίας  και η κοινωνική της διάσταση καταργείται βίαια ,βγαίνει εκτός  χώρου πολιτειακής συγκρότησης. Τώρα, στην Ελλάδα, σπρώχνεται στον χώρο της χωρίς θεσμούς εργασιακής αγοράς η πλειοψηφία του πληθυσμού. Το δικαίωμα στην εργασία είναι θέμα τύχης, αναγκαιότητας απορρόφησης και κριτηρίων ευκαιρίας, τη στιγμή που ο εργοδότης πνιγμένος στα δάνεια και τα χρέη  ψάχνει διέξοδο στο αδιέξοδό του. Θρυαλλίδα αυτης της φιλοσοφίας ήταν το τραγικό ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια του απελθόντος Πρωθυπουργού.
Αυτά είναι στρατηγικές επιλογές και θεμελιακές αλλαγές συγκρότησης της πολιτείας. Αναδομούν επί της ουσίας την κοινωνική συγκρότηση και δημιουργούν την πολιτεία του μη δικαίου, όπου το ξεροκόμματο η η ελεγχόμενη πείνα η το σύνθημα ευτυχώς εσύ δεν ψάχνεις να φας στα σκουπίδια , αποτελεί την μόνη αποδεκτή κατάκτηση, το μόνο ελάχιστο όριο πριν την πλήρη πείνα.

Η οικονομική κρίση ήλθε και κάποτε θα παρέλθει. Οι αλλαγές αυτές , όμως που γίνονται ευρωπαϊκά πλέον με εξαιρετική βιαιότητα, θα μείνουν γιατί εκφράζουν μια νέα αντίληψη κοινωνικής συμβίωσης. Η καταστροφή θεσμών που χρειάστηκε σχεδόν ενάμισης αιώνας θυσιών και προσπαθειών για να δημιουργηθούν είναι μέγα ζήτημα. Η διαδικασία της απορροής του κοινωνικού από το πολιτικό είναι κεντρικό ζήτημα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται για την απίσχνανση του πολιτικού και για τη διαρροή του κοινωνικού έξω από τη σφαίρα της πολιτικής διαμεσολάβησης.
Η σοσιαλδημοκρατία που εξέφραζε με όποιες στρεβλώσεις αυτή την κοινωνία των θεσμών καταργείται  από την με επιχειρήματα λογική της μη κατάρρευσης της χώρας. Ο σοσιαλδημοκράτης πλέον δεν έχει σημείο πολιτικής αναφοράς. Η κοινωνία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας καταρρέει  χάριν της σωτηρίας της χώρας. Εαν η σωτηρία επέλθει τότε θα υπάρχει μία  σκληρή και  ανάλγητη πολιτεία ,με πιο εξορθολογισμένα οικονομικά μεγέθη. Εαν , ο μη γένοιτο, δεν σωθεί η εφαρμογή απολίτικων και αποιδεολογικών μοντέλλων θα επιφέρει μία απίστευτη ουσιώδη κοινωνική σύγκρουση των παλιών κοινωνικών εταίρων. Η πολιτική και πολιτειακή λύση που θα δοθεί είναι άγνωστη και μη προσδιορίσιμη και ενδεχομένως θα γεννήσει πολιτείες τυρρανικές .Ο εύελπις των προσφάτων γεγονότων και ότι πίσω του κρύβει είναι ο προπομπός ερωτημάτων τυρρανικής συγκρότησης της Πολιτείας.
Αποτελεί κατόπιν όλων αυτών αναγκαίο καθήκον η ανασυγκρότηση της σοσισαλδημοκρατικής πολιτικής ιδεολογίας, η δημιουργία νέας στρατηγικής για τη δημιουργία της επόμενης συγκροτημένης πολιτείας στα αποκαΐδια μια λογικής επιχειρημάτων , με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.

Αυτή είναι η ευθύνη όλων εκείνων αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ανάγκη έκφρασης συνάντησης και εν τέλει κοινωνικής συσπείρωσης. Δεν θα καταργήσουμε στη βάση της στρέβλωσης οράματα και κατακτήσεις  εκατονταετίας. Ναι στις μεταρρυθμίσεις όχι στην απολιτικοποίηση του μοντέλου διακυβέρνησης και δημοκρατίας. Η Κεντροαριστερά μετά τον πρόσκαιρο η οριστικό της θάνατο στην τρέχουσα διετία έχει να αποδείξει εάν εκτος των γνωστών θρησκειολογικά νεκραναστάσεων υπάρχει και αυτή ως Τρίτη που νεκραναστηθηκε ίσως όχι την Τρίτη αλλά την χιλιοστή Τρίτη μερα κατά τις γραφές. Στο αιώνιο ερώτημα για την ύπαρξη αυτού που πεθαίνει μετά το θάνατό του ,προστέθηκε η αγαπημένη σε όλους μας Κεντροαριστερά, που όλοι όσοι την αγάπησαν δεν θέλουν να την ξεχάσουν. Ακόμα και ο Χαρούλης  Καστανίδης που μετα την επιτυχία της δημοψηφισματικής σκέψης , σκέφτεται ότι ένας περιούσιος νεκρός είναι καλύτερος από ένα ανύπαρκτο ζωντανό. Ζωη σε εμάς λοιπόν, πολλή σκέψη και περισσότερη δουλειά για καινούργιες ιδέες σε έναν κόσμο που ανατέλλει και αναζητεί τις πρωτόλειες  αρχες του νέου ανθρωπισμού, της μετά ανάσταση  Σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό το άρθρο είναι μία πρώτη προσέγγιση απάντησης σε αγωνίες πολλών και σκέψεις περισσοτέρων.