Γράφει ο Κάρολος.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν φημιζότανε για την επιδεξιότητά τους στην εξωτερική πολιτική. Δυο περιόδους μπορούμε εμείς να ξεχωρίσουμε, την εποχή του Βίσμαρκ και τη περίοδο του μεγάλου συνασπισμού ( τέλη του ΄60) απ΄όπου αναδείχθηκαν οι μεγάλες προσωπικότητες της Μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ο Βίλλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Σμιτ ( που συνυπήρξε με τον Μιττεράν ). Φοβούμαστε ότι η σημερινή Γερμανία διολισθαίνει στην ψευδαίσθηση ενός πλανητικού μεγαλοϊδεαλισμού που την οδηγεί σε λάθη που στην περίπτωση της χώρας μας αδυνατίζουν εκείνες τις δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη. Ο θυμός και η κόπωση των πολιτών διαμορφώνει πρόσφορο έδαφος για το λαϊκισμό και την απώλεια της συνείδησης. Είναι η ασφαλέστερη οδός στην αυτοκαταστροφή.
Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια εκδόθηκε στην Ελλάδα το βιβλίο « ΑΠΟ ΤΟΝ 20Ο ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ» του μεγάλου Ευρωπαίου φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη. Αυτό το βιβλίο είναι βέβαιο ότι το είχε γράψει τουλάχιστον δυο – τρία χρόνια νωρίτερα μπορεί και παραπάνω. Από τα πολλά ανεκτίμητα και διορατικά που γράφει για την Ευρώπη, ένα απόσπασμα που αποκτά επικαιρότητα:
ΥΓ. Ο Κάρολος είναι στεναχωρημένος αλλά παραμένει αμετακίνητος Ευρωπαϊστής.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν φημιζότανε για την επιδεξιότητά τους στην εξωτερική πολιτική. Δυο περιόδους μπορούμε εμείς να ξεχωρίσουμε, την εποχή του Βίσμαρκ και τη περίοδο του μεγάλου συνασπισμού ( τέλη του ΄60) απ΄όπου αναδείχθηκαν οι μεγάλες προσωπικότητες της Μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, ο Βίλλι Μπραντ και ο Χέλμουτ Σμιτ ( που συνυπήρξε με τον Μιττεράν ). Φοβούμαστε ότι η σημερινή Γερμανία διολισθαίνει στην ψευδαίσθηση ενός πλανητικού μεγαλοϊδεαλισμού που την οδηγεί σε λάθη που στην περίπτωση της χώρας μας αδυνατίζουν εκείνες τις δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρώπη. Ο θυμός και η κόπωση των πολιτών διαμορφώνει πρόσφορο έδαφος για το λαϊκισμό και την απώλεια της συνείδησης. Είναι η ασφαλέστερη οδός στην αυτοκαταστροφή. Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια εκδόθηκε στην Ελλάδα το βιβλίο « ΑΠΟ ΤΟΝ 20Ο ΣΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ» του μεγάλου Ευρωπαίου φιλόσοφου Παναγιώτη Κονδύλη. Αυτό το βιβλίο είναι βέβαιο ότι το είχε γράψει τουλάχιστον δυο – τρία χρόνια νωρίτερα μπορεί και παραπάνω. Από τα πολλά ανεκτίμητα και διορατικά που γράφει για την Ευρώπη, ένα απόσπασμα που αποκτά επικαιρότητα:
« Μια ομάδα ατόμων ή εθνών οφείλει αν θέλει να παραμείνει ανταγωνιστική, να υιοθετήσει μιαν οργανωτική μορφή, δηλαδή να διευκρινίσει πώς και από ποιόν λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η αλληλεγγύη (με την κοινωνιολογική, όχι με την ψυχολογική έννοια) προκύπτει όταν το πρόβλημα της λήψεως αποφάσεων λύνεται δεσμευτικά, αδιάφορο που εδράζεται η δεσμευτικότητα – αλλιώς είτε δημιουργείται άμεση σύγκρουση είτε επικρατούν οι κεντρόφυγες δυνάμεις με βάση την αρχή « ο σώζων εαυτόν σωθήτω» Ποιόν από τους δύο δρόμους θα πάρει η Ευρώπη δεν μπορεί ακόμα να λεχθεί με έσχατη βεβαιότητα. Πριν από λίγο καιρό ακόμη ήταν δυνατό να κατανέμεται η ευημερία, και απ΄αυτό επωφελήθηκαν όλοι σε απόλυτα μεγέθη, μολονότι μερικοί επωφελήθηκαν περισσότερο συγκριτικά με άλλους. Όμως η ώρα της αλήθειας θα σημάνει όταν στην ημερήσια διάταξη δεν θα βρίσκεται πλέον η κατανομή της ευημερίας, αλλά η κατανομή σημαντικών βαρών. Η ένοχη συνείδηση, η οποία, έμμεσα τουλάχιστον, απετέλεσε ίσαμε σήμερα το κίνητρο της γερμανικής ταμειακής γενναιοδωρίας, θα μπορούσε να μετατραπεί σε απροθυμία ή και σε επιθετικότητα, αν η χαμηλή απόδοση άλλων θα απαιτούσε από την Γερμανία εξαιρετικές θυσίες ως αντιστάθμισμα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ίσαμε σήμερα δεν υπάρχουν ενδείξεις εκ μέρους άλλων Ευρωπαϊκών εθνών ότι είναι διατεθειμένα να κάνουν θυσίες για χάρη τρίτων. Και η έφεση προς αλληλέγγυα συμπεριφορά εξασθενίζει σήμερα και στο εσωτερικό των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών»
Επειδή εμείς πιστεύουμε στην Ευρώπη θα προσθέσουμε την τελευταία πρόταση του Π. Κονδύλη σε αυτό το βιβλίο, προτρέποντας εκεί την αποφυγή λαϊκιστικών αντεγκλήσεων ( στην Ελλάδα) και στην ανάγκη μιας « σοβαρής στρατηγικής συζητήσεως» φοβούμενος ότι θα συμβεί το πρώτο.« Γιατί όπως ο Κύριος μωραίνει όν βούλεται απολέσαι, έτσι και ένας λαός χάνει την ικανότητα της στρατηγικής σκέψης ακριβώς όταν τη χρειάζεται περισσότερο»
ΥΓ. Ο Κάρολος είναι στεναχωρημένος αλλά παραμένει αμετακίνητος Ευρωπαϊστής.
