“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

17 Οκτωβρίου 2011

Τρία πουλάκια κάθονταν…

 Γράφει ο creedence

Εκείνο το αλήστου μνήμης δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε, θα ταίριαζε γάντι στην υπόθεση των «τριών». Στηρίζοντας όλες τις επιλογές του πρωθυπουργού, ο ένας μάλιστα υπήρξε και εξ απορρήτων, είναι συνυπεύθυνοι για τα χάλια της χώρας. Οι ευθύνες των κυβερνώντων είναι εξ αδιαιρέτου.  Δεν είναι παρατηρητές, ούτε κριτές, αλλά υπόλογοι.
Όχι μόνο για την ασυνάρτητη κυβερνητική διετία αλλά και για το πριν. Διαφώνησαν άραγε για το λεφτά υπάρχουν? Για την υιοθέτηση προεκλογικά κάθε αιτήματος, ακόμα και των πιο παράλογων? Προφανώς αγωνίζονταν κατά του συντεχνιασμού όταν ο κ. Παπανδρέου δήλωνε ότι θα ακυρώσει τη συμφωνία για τον ΟΛΠ ή όταν έταζε στους αγρότες μεγαλύτερες ενισχύσεις από τα 500 εκατομμύρια της ΝΔ.
Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν. Να συμφωνήσουμε λοιπόν ότι ο συντεχνιασμός είναι ένα από τα προβλήματα της χώρας. Κυβέρνηση είναι ας τον αντιμετωπίσουν. Αλλά είναι ένα από τα προβλήματα.
Την ίδια στιγμή που τους πνίγει «ιερή αγανάκτηση» κατά των συντεχνιών (και αυτή a la carte, όχι όλων των συντεχνιών) και κουνούν το δάχτυλο στην κοινωνία, δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα για τις έκτακτες εισφορές, τη μείωση του αφορολόγητου που βάζει φόρο στα  700 €, την εξουθένωση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων, την ανεργία, τη ανεξέλεγκτη φοροδιαφυγή, την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, το αδιέξοδο των νέων ανθρώπων που αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό..
Όλα αυτά (και πολλά άλλα δεινά που σωρεύει η πολιτική της κυβέρνησης) τα θεωρούν φαίνεται παράπλευρες απώλειες. Στον κόσμο των  επαγγελματιών της πολιτικής, άλλωστε,  δεν μετρά ιδιαίτερα το σήμερα των πολιτών, αλλά το αύριο το δικό τους. Λένε ανερυθρίαστα ναι σε όλα. Όπως είπαν ναι σε όλες τις πριγκηπικές αυθαιρεσίες του κ. Παπανδρέου που μας οδήγησαν (μεταξύ άλλων ) στην σημερινή κατάσταση της ακυβερνησίας.
Όσο για το «δίλημμα» αν θα πάμε μπροστά ή πίσω, το θέμα είναι τι περιλαμβάνει το «μπροστά» όπως το αντιλαμβάνονται οι εν λόγω. Μέχρι τώρα πάντως, η συνταγή στην οποία ομνύουν, αφήνει πίσω της μόνο θύματα. Την πλειοψηφία των πολιτών, αλλά και την οικονομία της  χώρας.


Παραίτηση Θ. Ρομπόπουλου

Η επιστολή παραίτησης του Βουλευτή του Πασοκ κ. Θωμά Ρομπόπουλου.
«Kύριε Πρόεδρε,

Η προσπάθεια μου να γίνω μέλος του Κοινοβουλίου άρχισε με τις εκλογές το 2000, όπου και εξελέγην πρώτος επιλαχών βουλευτής. Έχασα την έδρα για 41 ψήφους από τις 13.500 που είχα πάρει. Εάν έκανα ένσταση είχα πάρα πολλές πιθανότητες να την κερδίσω. Δεν έκανα ένσταση, δεν ήθελα να βγω βουλευτής από το Εκλογοδικείο.
Προσπάθησα πάλι το 2004 και ξαναπροσπάθησα για τρίτη φορά το 2009 όπου και εξελέγην έβδομος. Δεν θα είχα εκλεγεί βουλευτής εάν εσείς δεν είχατε παραιτηθεί από την έδρα της Θεσσαλονίκης και επιλέξει αυτή του Υπολ. Αττικής. Αυτό δεν το ξέχασα ποτέ
Όλα αυτά τα χρόνια έδινα τις υπηρεσίες μου στο ΠΑΣΟΚ με ευχαρίστηση. Πίστευα στην ιδεολογία του. Η ανταμοιβή μου είναι η εκτίμηση, η αγάπη του κόσμου και η προσπάθεια για το καλύτερο.
Εκλέχθηκα βουλευτής σε μια ιστορική στιγμή. Στις 6/5/2010 ψηφίσαμε το Μνημόνιο Ι για να σώσουμε την Ελλάδα. Το ψήφισα με πολύ βαριά καρδιά νιώθοντας απογοήτευση. Ψήφισα χωρίς.............
να ξέρω τι ψηφίζω. Όποιος δεν το ψήφισε διαγράφηκε.
Θα μπορούσα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου και τις γνώσεις μου, ώστε να γίνουν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη χώρα ανταγωνιστική, φιλική στην επιχειρηματικότητα, για να γίνουν επενδύσεις, να επιτύχουμε ανάπτυξη και να καταπολεμήσουμε την ανεργία. Αλλά δυστυχώς, παρά τα 32 χρόνια επιχειρηματίας και χρόνια επικεφαλής της παράταξής μας στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, δεν ρωτήθηκα ποτέ για υποθέσεις των κλάδων που υπηρέτησα με επιτυχία.
Στις 21/12/10 στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό μίλησα στην Ολομέλεια της Βουλής και είπα «ότι συνειδησιακά και τεχνοκρατικά δε μπορώ να δεχτώ τη μείωση των αποδοχών των χαμηλόμισθων και την περικοπή των συντάξεων των χαμηλοσυνταξιούχων». Πρέπει να πληρώσουν και όλοι αυτοί που έκαναν τεράστιες περιουσίες χωρίς να έχουν πληρώσει τους φόρους τους και πίεσα την κυβέρνηση να αποδώσει το αίσθημα δικαιοσύνης λέγοντας ότι ψηφίζω τον προϋπολογισμό δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία.
Τον Ιούνιο του 2011 αντέδρασα έντονα για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και είπα δημόσια ότι δε θα το ψήφιζα. Οι πολιτικές εξελίξεις άλλαξαν και στις 21/06/2011 στη ολομέλεια της Βουλής ακούγοντας όλους τους βουλευτές, ακόμη και της αντιπολίτευσης (θυμάμαι τα λόγια του κ. Αβραμόπουλου που μιλούσε για εθνική συναίνεση) και νιώθοντας το βάρος της ιστορικής στιγμής, πίστεψα ότι άλλαξε το κλίμα και δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, ο νέος Αντιπρόεδρος κ.Βενιζέλος θα μπορούσε να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους δανειστές αλλά και ότι θα έπειθε και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν μαζί την εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας. ’λλαξα την ομιλία μου εκείνη τη στιγμή -όπως έχει καταγραφεί και στα πρακτικά- μέσα στη Βουλή και έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης.
Στις 29/06/2011 ψήφισα το Μεσοπρόθεσμο λέγοντας στην ολομέλεια:
«Η καταψήφιση αυτού του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, όπως έχει τεθεί εκβιαστικά από τους εταίρους μας, χωρίς περιθώριο συζήτησης, θα οδηγήσει την Ελλάδα σε χρεοκοπία. Δεν μπορώ να πτωχεύσω εγώ τη χώρα μου, ούτε να διαλύσω την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό πάνω από την προσωπική μου αξιοπρέπεια τοποθετώ το εθνικό μας συμφέρον με την προϋπόθεση ότι θα επαναδιαπραγματευθούμε γρήγορα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα».
Δυστυχώς oύτε το Μεσοπρόθεσμο μπορέσαμε να διαπραγματευτούμε προς το καλύτερο, αλλά ούτε και εθνική συναίνεση υπήρξε.
Κύριε Πρόεδρε, αναγνωρίζω τον αγώνα σας και όλης της κυβέρνησης σε περίοδο κρίσης. Την τελευταία διετία έγιναν και γίνονται πάρα πολλά πράγματα τα οποία έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Τα ελλείμματα μειώνονται, η εξοικονόμηση των δαπανών του κράτους γίνεται πράξη. Αλλά για να σωθεί η χώρα, η προσπάθεια πρέπει να είναι με πανεθνική συναίνεση όλων των κομμάτων και όλων των Ελλήνων.
Το όραμα της χώρας μας τούτη τη στιγμή πρέπει να είναι αναρτημένο παντού, στη Βουλή στης δημόσιες επιχειρήσεις, στο διαδίκτυο κλπ. Ο κόσμος ζητάει κάθαρση, θέλει δικαιοσύνη, δεν δέχεται πια να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Με μεγάλη μου λύπη πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα, γιατί δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω:
Να ψηφίζω
1) Να ψηφίζω χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω, όπως έκανα με το Μνημόνιο Ι.
2) Να ψηφίζω χωρίς να συμφωνώ άδικα και αντιλαϊκά μέτρα υπό την πίεση ότι θα ανατραπεί η κυβέρνηση, η δόση δεν θα καταβληθεί, η χώρα θα χρεοκοπήσει και δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις όπως έκανα στο Μεσοπρόθεσμο.
3) Όποιος δεν συμφωνεί να διαγράφεται.
Θα είχα παραμείνει ανεξάρτητος βουλευτής εάν δεν μου είχατε δώσει εσείς την έδρα.
Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός που κατέληξα επιχειρηματίας αλλά είμαι επιχειρηματίας που έγινα και πολιτικός.
Εκτιμώ όλους τους συναδέλφους μου βουλευτές, τους συνεργάτες του γραφείου μου, τους εργαζόμενους στη Βουλή και τους ευχαριστώ για την άριστη συνεργασία που είχαμε μέχρι σήμερα.
Ευχαριστώ όλους τους συμπολίτες μου στη Θεσσαλονίκη που με τίμησαν με την ψήφο τους».


Πρώτα εγώ....οι άλλοι δεν υπάρχουν

Γράφει ο Οιωνοσκόπος.
 Οι ΛΟ.Ρ.ΔΙ (Λοβέρδος, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου) συνεπικουρούμενοι απο τον αστέρα του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού κ. Μόσιαλο, επιχείρησαν την φυγή προς τα εμπρός. Οι κοινές διαπιστώσεις του για την υπάρχουσα κατάσταση, δεν υπήρξαν αρκετές για τους βοηθήσουν στην κατάθεση ενός κοινού πολιτικού πλαισίου.
 Προς το παρόν αρκούνται στην ανάδειξη της ανεπάρκειας του κ. Παπανδρέου (με εύσχημο είναι η αλήθεια τρόπο) και της πολιτικής "καθυστέρησης" των υπολοίπων μελών του υπουργικού συμβουλίου. Προφανώς τους ικανοποιεί η ευρεία δημοσιότητα και τα πρωτοσέλιδα που "μαγεύθηκαν" απο την πρωτοβουλία τους και τον γενικώτερο ντόρο που αυτή προκάλεσε. Αγοράζουν χρόνο και εμμέσως πλην σαφώς διατυμπανίζουν, ότι ο κ. Βενιζέλος δεν αποτελεί την μοναδική εκδοχή για την μεταπαπανδρεϊκή εποχή.
 Ίσως να είναι μια ταιριαστή πολιτική παρέα. Τώρα περπατούν αντάμα και παραπέμπουν τη φιλονικία για τον πρώτο ρόλο σε χρόνους ύστερους. Ωστόσο δεν διαφεύγει της προσοχής μας, ότι από την κυβερνητική τους θητεία προκύπτει αβίαστα η ευκολία με την οποία παρακάμπτουν τον ανθρώπινο παράγοντα.
 Στην πολιτική τους ο άνθρωπος περισσεύει, η κοινωνία απουσιάζει, ο ανθρώπινος πόρος προσφέρεται μόνο για υποταγή και βάσανον. Τα νούμερα να είναι καλά και οι λογαριασμοί να βγαίνουν. Όχι ότι δεν έχουν κι΄αυτά την αξία τους. Την έχουν, όπως και οι άνθρωποι. Για τούτο είναι που μας τρομάζουν οι προτροπές τους, γιατί  βάζουν το μέλλον τους πάνω απο το αύριο της κοινωνίας και των πολλών.