“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

19 Μαΐου 2011

When the game is over

Γράφει ο creedence 
 Ήταν γνωστό ότι ο πρωθυπουργός δεν φημίζεται για τις οργανωτικές αρετές του. Στη συνέχεια κατέστη γνωστό και στην κοινή γνώμη ότι αρέσκεται να κυβερνά κυρίως με τους φίλους του. Ότι προτιμά το αυτοκρατορικό μοντέλο λειτουργίας με στρατιές συμβούλων χωρίς δεσμευτικές αρμοδιότητες.
Ήταν επίσης γνωστό ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των διανοουμένων με βάθος θεωρητικής κατάρτισης και στρατηγική σκέψη.
Είχε όμως ένα πλεονέκτημα που ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει. Τις διεθνείς επαφές και διασυνδέσεις του. Που τον βοήθησαν άλλωστε να γίνει πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς.
Μετά ήρθε το 18άμηνο της πρωθυπουργίας. Μικρό χρονικό διάστημα, αλλά πολιτικά πυκνό. Ο πρωθυπουργός είχε διεθνή στήριξη, εύκολη επικοινωνία, επαφές, ομιλίες, συνεντεύξεις. Ξόδεψε το κεφάλαιο αυτό μιλώντας όταν έπρεπε να σωπαίνει και σωπαίνοντας εκεί που έπρεπε να διαπραγματευτεί. Διαφήμισε δε με «εγκωμιαστικά» σχόλια τη χώρα μας στολίζοντάς της ως διεφθαρμένη και πελατειακή.
Οι διεθνείς διασυνδέσεις δεν μπορούν σήμερα να του δώσουν λύση. Πρώτο γιατί διεθνώς έγινε αντιληπτό ότι δεν τηρεί τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις του. Ότι μιλάει πολύ αλλά ελάχιστα πράττει. Δεύτερο γιατί ήρθαν τα στοιχεία (αμείλικτα και ανελέητα τα άτιμα)που δείχνουν ότι η κυβέρνησή του δεν μπορεί αλλά ούτε και θέλει.
Χάνει λοιπόν σταδιακά και τη διεθνή στήριξη. Προσωπικά ίσως θα μπορεί πάντα να βρίσκει κατανόηση από διεθνείς φίλους. Ως πρωθυπουργός όμως φαίνεται ότι έχει χάσει τη δυνατότητα επιρροής, το μοναδικό δηλαδή πλεονέκτημά του.
Όπερ έδει δείξαι…





Ο κηπουρός Παπακωνσταντίνου

Η συνταγή του καταστροφικού δίδυμου Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου χορηγείται με αφθονία στους Έλληνες. Η τρομοκρατία των μέτρων, η σύγχιση για τις αποφάσεις, η διπλή γλώσσα, το κυβερνητικό αλαλούμ και ο φαρισαϊσμός γνωρίζουν μέρες δόξας λαμπρής.
Ο "αχαμνός" υπουργός οικονομικών αποδέχεται και συναινεί στην παρουσίαση της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας στο Ecofin, να γίνει απο τον κ.Τόμσεν. Τέτοιο  πολιτικό υπάλληλο οι Βρυξέλλες δεν είχαν ξαναδεί. Τέτοιο πολιτικό ψεύτη οι Έλληνες δεν θυμούνται. Κυνικός και αλαζονικός ο "αχαμνός", διαψεύδει σήμερα αυτό που θα εξαγγείλει αύριο. Ανίκανος να εμπνεύσει, ανήμπορος να σχεδιάσει, αδιάφορος για την τύχη των ανθρώπων της χώρας του, οργανώνει τη μεταπολιτική του καριέρα. Όλα γι΄αυτόν είναι εμπειρίες. Πρώτα Ρηγίλλης μετά Πασοκ και τώρα κυβερνήτης. Αύριο? Σε καλοπληρωμένη θέση εκτός Ελλάδας. Ρωτήστε τον. Θα το διαψεύσει, άρα το προετοιμάζει.

Οι «κηπουροί» του κ. Παπανδρέου

Του Αντώνη Καρακούση          

Ιστορική έμεινε η ρήση του ότι '«δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του». Ο ίδιος διορίσθηκε από τον βασιλέα το 1963 υπηρεσιακός πρωθυπουργός, μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι.

Κάπως έτσι έμεινε και ο ίδιος στην Ιστορία ως ο «κηπουρός του Βασιλέως», ως το πρόσωπο που υπηρέτησε τα συμφέροντα του άνακτα, ως ο διπλωμάτης των ανακτόρων.

Και έκτοτε εκείνη η ρήση χρησιμοποιείται αναλόγως.

Τελευταία ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη κ. Γ. Φλωρίδης, θέλοντας να ασκήσει κριτική στις επιλογές του κ. Παπανδρέου για τη συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι: «Το Σύνταγμα δίδει το απόλυτο δικαίωμα στον Πρωθυπουργό να διορίζει υπουργούς πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, αλλά δεν του επιτρέπει να διορίζει υπουργό τον κηπουρό του».

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έχρισε υπουργό τον κηπουρό του.

Ωστόσο πολλοί φίλοι και συνεργάτες του έχουν καταλάβει υπουργικούς θώκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν έχουν και τις καλύτερες των επιδόσεων.

Αντιθέτως μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών μπορεί να πει κανείς ότι σχεδόν το εμποδίζουν και σε κάθε περίπτωση η δράση τους δεν ταιριάζει στις περιστάσεις και τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που περνάει η χώρα.

Αρκετοί στο εσωτερικό επιμένουν, αλλά και ο διεθνής Τύπος έχει εντοπίσει ότι η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης οφείλεται τόσο στα ελλείμματα συντονισμού, όσο και στον αποσυντονισμό συγκεκριμένων υπουργών, οι οποίοι τυγχάνει να είναι φίλοι του κ. Παπανδρέου, από το γραφείο, από το γυμναστήριο, από τις διακοπές, από το σχολείο, οι απλώς της οικογενείας φίλοι.

Και επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και η προσπάθεια που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και η χώρα ολόκληρη οφείλει να είναι ξεχωριστή και εμπνευσμένη προφανώς δεν επιτρέπονται επιλογές «κηπουρών».

Τούτη η ώρα είναι ώρα πολέμου και μάχης ολοκληρωτικής.

Η χώρα έχει ανάγκη από ετοιμοπόλεμους μαχητές και έμπειρους στρατηγούς δεν βγαίνει πέρα με λιανοπαίδια και γραμματικές. Αν θέλει ο κ. Παπανδρέου να μην αποδράσει όπως ο προκάτοχός του ας πράξει τα δέοντα και ας κάνει επιλογές ευθύνης τώρα προτού να είναι αργά.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=401485&h1=true