Γράφει ο creedence
Ήταν γνωστό ότι ο πρωθυπουργός δεν φημίζεται για τις οργανωτικές αρετές του. Στη συνέχεια κατέστη γνωστό και στην κοινή γνώμη ότι αρέσκεται να κυβερνά κυρίως με τους φίλους του. Ότι προτιμά το αυτοκρατορικό μοντέλο λειτουργίας με στρατιές συμβούλων χωρίς δεσμευτικές αρμοδιότητες.
Ήταν επίσης γνωστό ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των διανοουμένων με βάθος θεωρητικής κατάρτισης και στρατηγική σκέψη.
Είχε όμως ένα πλεονέκτημα που ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει. Τις διεθνείς επαφές και διασυνδέσεις του. Που τον βοήθησαν άλλωστε να γίνει πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς.
Μετά ήρθε το 18άμηνο της πρωθυπουργίας. Μικρό χρονικό διάστημα, αλλά πολιτικά πυκνό. Ο πρωθυπουργός είχε διεθνή στήριξη, εύκολη επικοινωνία, επαφές, ομιλίες, συνεντεύξεις. Ξόδεψε το κεφάλαιο αυτό μιλώντας όταν έπρεπε να σωπαίνει και σωπαίνοντας εκεί που έπρεπε να διαπραγματευτεί. Διαφήμισε δε με «εγκωμιαστικά» σχόλια τη χώρα μας στολίζοντάς της ως διεφθαρμένη και πελατειακή.
Οι διεθνείς διασυνδέσεις δεν μπορούν σήμερα να του δώσουν λύση. Πρώτο γιατί διεθνώς έγινε αντιληπτό ότι δεν τηρεί τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις του. Ότι μιλάει πολύ αλλά ελάχιστα πράττει. Δεύτερο γιατί ήρθαν τα στοιχεία (αμείλικτα και ανελέητα τα άτιμα)που δείχνουν ότι η κυβέρνησή του δεν μπορεί αλλά ούτε και θέλει.
Χάνει λοιπόν σταδιακά και τη διεθνή στήριξη. Προσωπικά ίσως θα μπορεί πάντα να βρίσκει κατανόηση από διεθνείς φίλους. Ως πρωθυπουργός όμως φαίνεται ότι έχει χάσει τη δυνατότητα επιρροής, το μοναδικό δηλαδή πλεονέκτημά του.
Όπερ έδει δείξαι…
Ήταν γνωστό ότι ο πρωθυπουργός δεν φημίζεται για τις οργανωτικές αρετές του. Στη συνέχεια κατέστη γνωστό και στην κοινή γνώμη ότι αρέσκεται να κυβερνά κυρίως με τους φίλους του. Ότι προτιμά το αυτοκρατορικό μοντέλο λειτουργίας με στρατιές συμβούλων χωρίς δεσμευτικές αρμοδιότητες.
Ήταν επίσης γνωστό ότι δεν ανήκει στην κατηγορία των διανοουμένων με βάθος θεωρητικής κατάρτισης και στρατηγική σκέψη.
Είχε όμως ένα πλεονέκτημα που ουδείς μπορούσε να αμφισβητήσει. Τις διεθνείς επαφές και διασυνδέσεις του. Που τον βοήθησαν άλλωστε να γίνει πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς.
Μετά ήρθε το 18άμηνο της πρωθυπουργίας. Μικρό χρονικό διάστημα, αλλά πολιτικά πυκνό. Ο πρωθυπουργός είχε διεθνή στήριξη, εύκολη επικοινωνία, επαφές, ομιλίες, συνεντεύξεις. Ξόδεψε το κεφάλαιο αυτό μιλώντας όταν έπρεπε να σωπαίνει και σωπαίνοντας εκεί που έπρεπε να διαπραγματευτεί. Διαφήμισε δε με «εγκωμιαστικά» σχόλια τη χώρα μας στολίζοντάς της ως διεφθαρμένη και πελατειακή.
Οι διεθνείς διασυνδέσεις δεν μπορούν σήμερα να του δώσουν λύση. Πρώτο γιατί διεθνώς έγινε αντιληπτό ότι δεν τηρεί τις συμφωνίες και τις δεσμεύσεις του. Ότι μιλάει πολύ αλλά ελάχιστα πράττει. Δεύτερο γιατί ήρθαν τα στοιχεία (αμείλικτα και ανελέητα τα άτιμα)που δείχνουν ότι η κυβέρνησή του δεν μπορεί αλλά ούτε και θέλει.
Χάνει λοιπόν σταδιακά και τη διεθνή στήριξη. Προσωπικά ίσως θα μπορεί πάντα να βρίσκει κατανόηση από διεθνείς φίλους. Ως πρωθυπουργός όμως φαίνεται ότι έχει χάσει τη δυνατότητα επιρροής, το μοναδικό δηλαδή πλεονέκτημά του.
Όπερ έδει δείξαι…