Του Αντώνη Καρακούση
Ιστορική έμεινε η ρήση του ότι '«δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του». Ο ίδιος διορίσθηκε από τον βασιλέα το 1963 υπηρεσιακός πρωθυπουργός, μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι.
Κάπως έτσι έμεινε και ο ίδιος στην Ιστορία ως ο «κηπουρός του Βασιλέως», ως το πρόσωπο που υπηρέτησε τα συμφέροντα του άνακτα, ως ο διπλωμάτης των ανακτόρων.
Και έκτοτε εκείνη η ρήση χρησιμοποιείται αναλόγως.
Τελευταία ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη κ. Γ. Φλωρίδης, θέλοντας να ασκήσει κριτική στις επιλογές του κ. Παπανδρέου για τη συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι: «Το Σύνταγμα δίδει το απόλυτο δικαίωμα στον Πρωθυπουργό να διορίζει υπουργούς πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, αλλά δεν του επιτρέπει να διορίζει υπουργό τον κηπουρό του».
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έχρισε υπουργό τον κηπουρό του.
Ωστόσο πολλοί φίλοι και συνεργάτες του έχουν καταλάβει υπουργικούς θώκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν έχουν και τις καλύτερες των επιδόσεων.
Αντιθέτως μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών μπορεί να πει κανείς ότι σχεδόν το εμποδίζουν και σε κάθε περίπτωση η δράση τους δεν ταιριάζει στις περιστάσεις και τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που περνάει η χώρα.
Αρκετοί στο εσωτερικό επιμένουν, αλλά και ο διεθνής Τύπος έχει εντοπίσει ότι η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης οφείλεται τόσο στα ελλείμματα συντονισμού, όσο και στον αποσυντονισμό συγκεκριμένων υπουργών, οι οποίοι τυγχάνει να είναι φίλοι του κ. Παπανδρέου, από το γραφείο, από το γυμναστήριο, από τις διακοπές, από το σχολείο, οι απλώς της οικογενείας φίλοι.
Και επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και η προσπάθεια που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και η χώρα ολόκληρη οφείλει να είναι ξεχωριστή και εμπνευσμένη προφανώς δεν επιτρέπονται επιλογές «κηπουρών».
Τούτη η ώρα είναι ώρα πολέμου και μάχης ολοκληρωτικής.
Η χώρα έχει ανάγκη από ετοιμοπόλεμους μαχητές και έμπειρους στρατηγούς δεν βγαίνει πέρα με λιανοπαίδια και γραμματικές. Αν θέλει ο κ. Παπανδρέου να μην αποδράσει όπως ο προκάτοχός του ας πράξει τα δέοντα και ας κάνει επιλογές ευθύνης τώρα προτού να είναι αργά.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=401485&h1=true
Ο Παναγιώτης Πιπινέλης, διακρίθηκε ως διπλωμάτης του στέμματος, υπήρξε πιστός μοναρχικός, παρ' ότι η χούντα των συνταγματαρχών τον όρισε το 1967 υπουργό Εξωτερικών. Θέση που διατήρησε ως τον θάνατό του το 1970. Διέθετε γνώσεις, είχε ικανότητες και υπηρέτησε μετά πάθους τη μετριοπαθή γραμμή στην εξωτερική πολιτική, αυτή που οι περισσότεροι στα μεταπολεμικά χρόνια αναγνώριζαν ως υποτελή προς τις μεγάλες δυνάμεις, αλλά εκείνος την θεωρούσε κατευναστική και μόνο σύμφωνη προς τα εθνικά συμφέροντα μιας μικρής χώρας, όπως η Ελλάδα.
Ιστορική έμεινε η ρήση του ότι '«δικαίωμα του βασιλέως είναι να διορίζει πρωθυπουργόν, ακόμη και τον κηπουρόν του». Ο ίδιος διορίσθηκε από τον βασιλέα το 1963 υπηρεσιακός πρωθυπουργός, μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι.
Κάπως έτσι έμεινε και ο ίδιος στην Ιστορία ως ο «κηπουρός του Βασιλέως», ως το πρόσωπο που υπηρέτησε τα συμφέροντα του άνακτα, ως ο διπλωμάτης των ανακτόρων.
Και έκτοτε εκείνη η ρήση χρησιμοποιείται αναλόγως.
Τελευταία ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Σημίτη κ. Γ. Φλωρίδης, θέλοντας να ασκήσει κριτική στις επιλογές του κ. Παπανδρέου για τη συγκρότηση του υπουργικού συμβουλίου ανέφερε χαρακτηριστικά ότι: «Το Σύνταγμα δίδει το απόλυτο δικαίωμα στον Πρωθυπουργό να διορίζει υπουργούς πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, αλλά δεν του επιτρέπει να διορίζει υπουργό τον κηπουρό του».
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έχρισε υπουργό τον κηπουρό του.
Ωστόσο πολλοί φίλοι και συνεργάτες του έχουν καταλάβει υπουργικούς θώκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν έχουν και τις καλύτερες των επιδόσεων.
Αντιθέτως μάλιστα ορισμένοι εξ αυτών μπορεί να πει κανείς ότι σχεδόν το εμποδίζουν και σε κάθε περίπτωση η δράση τους δεν ταιριάζει στις περιστάσεις και τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που περνάει η χώρα.
Αρκετοί στο εσωτερικό επιμένουν, αλλά και ο διεθνής Τύπος έχει εντοπίσει ότι η αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης οφείλεται τόσο στα ελλείμματα συντονισμού, όσο και στον αποσυντονισμό συγκεκριμένων υπουργών, οι οποίοι τυγχάνει να είναι φίλοι του κ. Παπανδρέου, από το γραφείο, από το γυμναστήριο, από τις διακοπές, από το σχολείο, οι απλώς της οικογενείας φίλοι.
Και επειδή τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και η προσπάθεια που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και η χώρα ολόκληρη οφείλει να είναι ξεχωριστή και εμπνευσμένη προφανώς δεν επιτρέπονται επιλογές «κηπουρών».
Τούτη η ώρα είναι ώρα πολέμου και μάχης ολοκληρωτικής.
Η χώρα έχει ανάγκη από ετοιμοπόλεμους μαχητές και έμπειρους στρατηγούς δεν βγαίνει πέρα με λιανοπαίδια και γραμματικές. Αν θέλει ο κ. Παπανδρέου να μην αποδράσει όπως ο προκάτοχός του ας πράξει τα δέοντα και ας κάνει επιλογές ευθύνης τώρα προτού να είναι αργά.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=401485&h1=true
1 σχόλιο:
τα λέγαμε αυτά εδώ και χρόνια.
Ειλικρινά, δεν ήθελα να δικαιωθούμε τόσο πολύ.
Τέτοια δικαίωση, δεν έχει αξία.
Δημοσίευση σχολίου