“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

6 Οκτωβρίου 2010

Άδικος και αντιαναπτυξιακός προϋπολογισμός

Γράφει ο John Maynard Γρύπας.
O προϋπολογισμός είναι,δυστυχώς, υπερβολικά φιλόδοξος και ταυτόχρονα άδικος και βέβαια αντιαναπτυξιακός.
Διακινδυνεύουμε μια πρόβλεψη, ότι αυτό που και οι πιο συντηρητικοί περίμεναν, ότι μέσα στο 2011 θα φαινότανε κάποτε φως (έστω κάποιο φως) εξόδου από την ύφεση, δεν θα υπάρξει. Αυτό για τους πιο κάτω λόγους ενδελεχέστερος.
Πρώτον : Τα έσοδα είναι υπερεκτιμημένα. Ακολουθείται ασυγχώρητα η πεπατημένη των υπεραισιόδοξων προσδοκιώνς εσόδων που τροφοδοτούν τον δανεισμό και την αύξηση του Δημόσιου Χρέους (ΔΧ). Απολογιστικά στο 2010 υπάρχει η σοβαρή υστέρηση από τα προϋπολογισθέντα του ποσού των 3.424 δις ευρώ, μέχρι το τέλος του χρόνου η υστέρηση θα αυξηθεί από την εκτιμώμενη, με αυτό το δεδομένο. Πώς είναι δυνατόν να προβλέπεται (πίνακας 4.1 Κρ. Προϋπολογισμού, σελίς 49 εισηγ. Εκθέσεως) αύξηση των εσόδων 6,9% το 2011, όταν η προβλεπόμενη αύξηση του ΑΕΠ είναι (σε τρέχουσες τιμές) μείον 1,7%. Υπάρχει πάντοτε αναλογικότητα μεταξύ των δυο μεγεθών. Αν η μείωση του ΑΕΠ είναι μεγαλύτερη (όπως είναι το πιο πιθανόν) τότε τί θα συμβεί ;
Δεύτερον : ως προς το έλλειμα του κρατικού προϋπολογισμού εκτιμάται ότι θα είναι στο μείον 8,1%, όταν αυτή τη στιγμή θεωρούν οι συντάκτες οτι είναι μείον 8,2%. Αν στο τέλος του χρόνου, όπως όλα δείχνουν, θα είναι το έλλειμα αρκετά παραπάνω, φοβούμαστε οτι η εκτίμηση είναι υπερφίαλη, δεδομένης της συμπίεσης που γίνεται στο σκέλος των δαπανών (του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων – ΠΔΕ).
Τρίτον : Στις δαπάνες, η μείωση των Δημοσίων επενδύσεων απομειώνει και τα έσοδα (απολήψεις) από την Ευρ. Ένωση, από το ΕΣΠΑ συν το ότι έχει απομείνει από το Γ’ ΚΠΣ.
Το πιο σημαντικό όμως στο σκέλος των δαπανών είναι η αύξηση των τόκων του Δ.Χρέους κατά 19,6%. Έχουμε δηλαδή μείωση του εθνικού εισοδήματος και αύξηση των τόκων του ΔΧ. Φανταστείτε σε ένα υπερχρεωμένο νοικοκυριό να μειώνεται το εισόδημά του και να αυξάνονται οι τόκοι στα τεράστια, ήδη, χρέη του.
Είναι όμως κατάφορα άδικος ο προύπολογισμός αυτός γιατί προβλέπεται αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 9,4% σε σχέση με τα έσοδα του 2010, ενώ τα έσοδα του ΦΠΑ θα αυξηθούν κατά 10,2%. Γνωρίζουμε όμως εμείς, τα θύματα οι καταναλωτές, ότι οι αυξήσεις στον ΦΠΑ συν τις αυξήσεις των εμμέσων φόρων θα παραμείνουν (θα αγκυροβολήσουν με μικρές αποκλίσεις στα ψηλά), δεδομένου οτι δεν έχουμε παράδοση ανταγωνισμού. Τα πρόσθετα έσοδα θα επιδιωχθεί να αντληθούν από μεσαίες και λαϊκές τάξεις, από τους απλούς, αδικούμενους και “μή έχοντες”. Τα επιπλέον 5,3 δις ευρώ είναι μια μη ανεκτή αδικία που θα μπορούσε να καλυφθεί : από το λαθρεμπόριο των καυσίμων, από τη φαρμακευτική δαπάνη, από τον εξορθολογισμό των αμυντικών δαπανών, από την αναστολή έργων που απαιτούν οι εθνικοί εργολάβοι, ως μερικά ενδεικτικά παραδείγματα μιας δεξιάς αντίληψης που επιμένει και δεν επιθυμεί να ακουμπήσει τις πραγματικές πηγές της εθνικής μας οικονομικής κακοδαιμονίας.
Αυτός ο προϋπολογισμός δεν επιτρέπει καμιά ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης. Όλες οι μακροοικονομικές επιδόσεις του πρώτου εξαμήνου του 2010 είναι ανησυχητικές. Ο ακαθάριστος σχηματισμός κεφαλαίου φθίνει, η δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση έχουν σταθερή πτώση. Οι ακαθάριστες επενδυτικές δαπάνες παραμένουν σε φθίνουσα τροχιά, όπως και οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, ενώ το εμπορικό ισοζύγιο παραμένει με αρνητικό πρόσημο (Η σχετική μικρή μείωση των εισαγωγών δε συναντά τη μεγαλύτερη μείωση των εξαγωγών). Τέλος η ανεργία προσδοκάται να προσεγγίσει το 14% (στους νέους πολύ πάνω από το 20%).
Λυπούμαι που γίνομαι δυσάρεστος αλλά τελειώνοντας θέλω να δώσω έμφαση στο ότι το θέμα της οικονομίας έχει πάψει προ πολλού να είναι οικονομολογικού χαρακτήρα. Συμφωνώ με ένα κείμενο που αναρτήσατε προ ημερών, του κου Γ. Νικολάου. . “Ουδέποτε στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε σιωπή όπως αυτή των τελευταίων χρόνων. Έτσι ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, ο μόνος που θα μπορούσε σήμερα να δημιουργήσει την εναλλακτική πολιτική “ναι στις αλλαγές – όχι στο Μνημόνιο” έχει αυτό-εξουδετερωθεί. Η αντίθεση στη συνταγή του Μνημονίου δεν μπορεί ασφαλώς να σημαίνει επιστροφή στο “ ένδοξο“ παρελθόν της στασιμότητας και του κρατισμού.” Ωραία διατύπωση, πολύ σωστής σκέψης. Που θερμά συμμεριζόμαστε.
Το θέμα για τη χώρα δεν είναι σήμερα οικονομικό. Είναι πολιτικό, απαιτούνται μεγάλες πολιτικές ανάτασης και ανάστασης του λαού και όχι επικοινωνιακή διαχείριση της εικόνας και της διασποράς του φόβου.