4 Δεκεμβρίου 2010
Η ΓΣΕΕ διασπάται?
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Παναγόπουλος, με νέο Italian στυλ τι ακριβώς υπερασπίζεται? Γιατί κοπιάζει? Με την πολιτική του συμπεριφορά ενισχύει τις ανερμάτιστες συνδικαλιστικές ομάδες-φατρίες και ευνοεί τα πλέον οπισθοδρομικά στοιχεία των εργαζομένων.Πολλοί εργατοπατέρες πάσχισαν για βουλευτικούς , υπουργικούς και άλλους θώκους, αλλά το έπραξαν με κομψότητα και μέθοδο. Ο κ. Παναγόπυλος δίνει εξετάσεις στον κ. Παπανδρέου,αδιαφορεί για την τύχη των εργασιακών σχέσεων και την μετατροπή της αγοράς εργασίας σε ζούγκλα. Άλλωστε ο ίδιος γνωρίζει-ως παλαιός τροτσκιστής-ότι με βάση τα εισοδήματα του έχει ανέλθει στο κοινωνικό στερέωμα και η μεταλλαγμένη του συνείδηση πόρρω απέχει απο τα όσα μηχανικά δηλώνει οτι μάχεται και υπερασπίζει. Δυστυχώς οι προσωπικές του στοχεύσεις δεν του επιτρέπουν να αγωνισθεί για την ενότητα του κινήματος των εργαζομένων, μια δημιουργική αναπτυξιακή προοπτική και μία σύγχρονη κοινωνική πολιτική.Το Πασοκ γιατί αδρανεί μπροστά στο ενδεχόμενο διάσπασης της ΓΣΕΕ? Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του Πασοκ τι δράσεις και ποιές πρωτοβουλίες έχουν αναλάβει? Γιατί πορεύονται ως μοιραίοι και άβουλοι?
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Γιατί πορεύονται ως μοιραίοι και άβουλοι; Γιατί τόσα χρόνια έμαθαν να συνδιαχειρίζονται και να μοιράζονται κομμάτια της εξουσίας και έτσι να μετατρέπονται σε επαγγελματίες συνδικαλιστές, δεν είναι τυχαίο ότι προέρχονται από ΔΕΚΟ και όχι από τον ιδιωτικό καθαρά τομέα. Έτσι μπέρδεψαν το προσωπικό όφελος με τη συλλογική διεκδίκηση, έτσι ξέχασαν ότι άλλο εργοδοσία και άλλο εργαζόμενοι, έτσι συμμετείχαν και είναι υπεύθυνοι στην αντίληψη ότι δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, αλλά ένα θολό, αταξικό κοινωνικό συμφέρον και γίνανε προπαγανδιστές της δήθεν κοινωνικής ειρήνης. Σήμερα που οι βασικές κοινωνικές κατακτήσεις αμφισβητούνται, αυτές που κατακτήθηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, αυτοί ως κομματικά φερέφωνα, αυτό έχουν μάθει να κάνουν, προσπαθούν να διασώσουν την κομματική τους θέση και το κόμμα τους. Δυστυχώς δεν υπάρχει συνδικαλιστική ηγεσία για να προστατέψει την αδύναμη πλευρά, τους εργαζόμενους δηλαδή και να υπενθυμίσει ότι ζούμε σε μια κοινωνία ταξική με αντικρουόμενα και ασύμβατα συμφέροντα.
*Αν οι εργαζόμενοι του Σικάγου πχ. εμφορούντο από τη δική τους "ρεαλιστική λογική", δεν θα είχε κατοχυρωθεί το οχτάωρο και η απαγόρευση της παιδικής εργασίας
Δημοσίευση σχολίου