Οικονομικό αδιέξοδο, πολιτική υστέρηση

Του Γιάννη Νικολάου
Μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ
Ο οικονομικός σχεδιασμός της κυβέρνησης βρίσκεται σε αδιέξοδο, καθώς η ύφεση βαθαίνει, το χρέος μεγαλώνει και αναπτυξιακή προοπτική δεν διαφαίνεται.
Η πολιτική του μνημονίου οδηγεί την οικονομία στην καταστροφή. Όμως η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη σε αυτή τη ρότα και σχεδιάζει το νέο μνημόνιο 2012-2015, αναζητώντας τεχνάσματα επικοινωνιακά για να το παρουσιάσει στους πολίτες.
Η πολιτική αυτή, ενώ μειώνει τα εισοδήματα, δεν επιτυγχάνει τους στόχους που έχουν συμφωνηθεί με τους δανειστές, με αποτέλεσμα να υπάρχει συνεχώς ανάγκη για μέτρα που δεν έχουν τέλος, βυθίζοντας τη χώρα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Σε αδιέξοδο βρίσκεται και η πολιτική διαχείριση καθώς η κυβέρνηση διαψεύδεται σε όλες τις προβλέψεις της και επιμένει να απευθύνεται στους πολίτες με μισόλογα και μηνύματα «αισιοδοξίας» που βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα. Το επιτελείο αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση.
Διαλαλεί ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, αλλά οι κυβερνητικές λειτουργίες παραπέμπουν περισσότερο σε άσκηση των προσκόπων. Λέει και ξελέει με απίστευτη ελαφρότητα και ότι διαψεύστηκε χθες εφαρμόζεται σήμερα. Οι αναγκαίες αλλαγές, που πρέπει να γίνουν ανεξάρτητα από τη συμφωνία με τους δανειστές, παραπέμπονται στις καλένδες.
Οι παρεπιδημούντες και στην κυβέρνηση εραστές του νεοφιλελευθερισμού κουνούν το δάχτυλο στην κοινωνία και αναδεικνύουν το δίλημμα : ή θα εφαρμοστεί η συνταγή των δανειστών ή θα επιστρέψουμε σε όσα μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.
Η πολιτική που υλοποιείται, καθώς και όσα έπονται, παρουσιάζονται ως μονόδρομος, ως άλλο «there is no alternative”. Επιχειρούν να μας πείσουν ότι η καλύτερη εκδοχή για τη χώρα και τους πολίτες είναι η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η ασυδοσία της αγοράς, η εγκατάλειψη του κοινωνικού κράτους, η άγρια φορολογία και ο συνεχής περιορισμός των εισοδημάτων των εργαζομένων.
Οι διαφωνούντες λοιδορούνται περίπου ως παλαιοημερολογίτες της πολιτικής, ως αντιδραστικοί, παρωχημένοι, συντεχνίες, κατεστημένα, ως συλλήβδην αναπολούντες το παρελθόν.
Κι όμως, δεν χρειάζεται να ισοπεδωθεί η κοινωνία για να αποτραπεί η χρεοκοπία. Ναι, να αλλάξουμε, να εγκαταλείψουμε τις κακές συνήθειες, τη σπατάλη, το υπέρβαρο κράτος, τη συντεχνιακή λογική, αλλά όχι και να αποδεχθούμε τη μακροχρόνια ύφεση και τη μαζική φτώχεια ως τη μοναδική μας επιλογή.
Στη σύνοδο της ΕΕ συμφωνήσαμε χωρίς αντιρρήσεις, ούτε καν επιφυλάξεις, στο σύμφωνο για το ευρώ, που αποτυπώνει την «αντεπανάσταση» του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού γκρεμίζοντας όλο το οικοδόμημα του κοινωνικού κράτους που έφτιαξε η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Το Euro Plus οδηγεί στην ΕΕ των μεγαλύτερων αποκλίσεων και θα μας επιβάλλει μνημόνιο διαρκείας.
Είναι πλέον προφανές ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει πολιτική εξουσιοδότηση, ούτε κοινωνική συμφωνία, για την πολιτική που υλοποιεί, πολύ περισσότερο για να δεσμεύσει τη χώρα μέχρι το 2015 με νέο μνημόνιο.