Γράφει ο Γιάννης Νικολάου
Οι εξελίξεις στην ευρωζώνη τρέχουν και μάλιστα στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου θα ληφθούν αποφάσεις για το μέλλον της. Αποφάσεις κρίσιμες και για τη χώρα μας, καθώς είναι πιθανό να βρεθούμε σε μια εντελώς νέα κατάσταση που άλλοι θα έχουν αποφασίσει για λογαριασμό μας. Η νέα σχεδιαζόμενη αρχιτεκτονική μπορεί να μας σπρώξει έξω από κοινό νόμισμα, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε.
Κι εμείς? Ποια είναι άραγε η στρατηγική με την οποία προσέρχεται η Ελλάδα στη σύνοδο και τη συζήτηση για το μέλλον της ευρωζώνης ? Ποιες απόψεις θα εκφράσει ο κ. Παπαδήμος? Τις δικές του ? Του κ. Δήμα? Του κ. Σαμαρά? Τις απόψεις της κυβέρνησης, οι οποίες θα αποφασιστούν από ποιους? Από την πλειοψηφία των υπουργών των προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ (όταν δεν ασχολούνται με την επόμενη μέρα και το μέλλον τους)?
Και οι εν λόγω πόθεν θα αντλήσουν τις απόψεις τους? Από τον τέως πρωθυπουργό ή από το πλούσιο ιδεολογικό οπλοστάσιο που απέκτησαν ως γνήσιοι υποστηρικτές της πολιτικής του?
Μέχρι στιγμής ουδείς των ανωτέρω έχει εκφράσει κάποια άποψη για το θέμα ώστε να γνωρίζουμε και να κρίνουμε.
Η χώρα μας προσέρχεται στη συζήτηση αυτή (ίσως την πιο κρίσιμη των τελευταίων ετών) όχι μόνο καθημαγμένη από τη διετία και τα «επιτεύγματά» της, αλλά με άγνωστες στους πολίτες απόψεις και βέβαια χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση στις όποιες θέσεις της. Τι λοιπόν και ποιος θα διαπραγματευθεί τον Δεκέμβρη?
Το θέμα της πολιτικής νομιμοποίησης τίθεται και πάλι με επείγοντα χαρακτήρα. Αντί όμως για λύση (που μόνο οι εκλογές μπορούν να δώσουν), βλέπουμε καθημερινά τους θιασώτες της παράτασης του βίου της σημερινής κυβέρνησης να τοποθετούν το τέλος της θητείας της «όταν σταθεροποιηθεί η χώρα». Εν τω μεταξύ θα έχει συμφωνήσει (με ολοκληρωτική απουσία της συγκατάθεσης των πολιτών) εκτός από το νέο πρόγραμμα με τους δανειστές και με όλες τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.
Οι εκλογές αντιμετωπίζονται από ορισμένους ως περιττή «πολυτέλεια», ενώ η χώρα πιέζεται να υπογράψει όχι μόνο τη νέα δανειακή σύμβαση αλλά και όλα τα (νέα) μέτρα πολιτικής. Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση με την πολιτική που μας οδήγησε στην καταστροφή τη διετία που πέρασε. Βαπτίζουν αυτή την προοπτική «σταθεροποίηση» ή και «σωτηρία» της χώρας.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι κάποιοι εξ αυτών αυτοπροβάλλονται και ως λύση για το μέλλον της κεντροαριστεράς.
Κι εμείς? Ποια είναι άραγε η στρατηγική με την οποία προσέρχεται η Ελλάδα στη σύνοδο και τη συζήτηση για το μέλλον της ευρωζώνης ? Ποιες απόψεις θα εκφράσει ο κ. Παπαδήμος? Τις δικές του ? Του κ. Δήμα? Του κ. Σαμαρά? Τις απόψεις της κυβέρνησης, οι οποίες θα αποφασιστούν από ποιους? Από την πλειοψηφία των υπουργών των προερχομένων από το ΠΑΣΟΚ (όταν δεν ασχολούνται με την επόμενη μέρα και το μέλλον τους)?
Και οι εν λόγω πόθεν θα αντλήσουν τις απόψεις τους? Από τον τέως πρωθυπουργό ή από το πλούσιο ιδεολογικό οπλοστάσιο που απέκτησαν ως γνήσιοι υποστηρικτές της πολιτικής του?
Μέχρι στιγμής ουδείς των ανωτέρω έχει εκφράσει κάποια άποψη για το θέμα ώστε να γνωρίζουμε και να κρίνουμε.
Η χώρα μας προσέρχεται στη συζήτηση αυτή (ίσως την πιο κρίσιμη των τελευταίων ετών) όχι μόνο καθημαγμένη από τη διετία και τα «επιτεύγματά» της, αλλά με άγνωστες στους πολίτες απόψεις και βέβαια χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση στις όποιες θέσεις της. Τι λοιπόν και ποιος θα διαπραγματευθεί τον Δεκέμβρη?
Το θέμα της πολιτικής νομιμοποίησης τίθεται και πάλι με επείγοντα χαρακτήρα. Αντί όμως για λύση (που μόνο οι εκλογές μπορούν να δώσουν), βλέπουμε καθημερινά τους θιασώτες της παράτασης του βίου της σημερινής κυβέρνησης να τοποθετούν το τέλος της θητείας της «όταν σταθεροποιηθεί η χώρα». Εν τω μεταξύ θα έχει συμφωνήσει (με ολοκληρωτική απουσία της συγκατάθεσης των πολιτών) εκτός από το νέο πρόγραμμα με τους δανειστές και με όλες τις εξελίξεις στην ευρωζώνη.
Οι εκλογές αντιμετωπίζονται από ορισμένους ως περιττή «πολυτέλεια», ενώ η χώρα πιέζεται να υπογράψει όχι μόνο τη νέα δανειακή σύμβαση αλλά και όλα τα (νέα) μέτρα πολιτικής. Στην ίδια ακριβώς κατεύθυνση με την πολιτική που μας οδήγησε στην καταστροφή τη διετία που πέρασε. Βαπτίζουν αυτή την προοπτική «σταθεροποίηση» ή και «σωτηρία» της χώρας.
Το κωμικοτραγικό είναι ότι κάποιοι εξ αυτών αυτοπροβάλλονται και ως λύση για το μέλλον της κεντροαριστεράς.
1 σχόλιο:
Σωστή η διαπίστωση οτι η Ελλάδα είναι απούσα απο τις συζητήσεις για το ευρωπαϊκό μέλλον. Δεν συνδέεται απαραίτητα όμως με τις εκλογές. Είναι απούσα λόγω αναξιοπιστίας και όχι λόγω κυβέρησης Παπαδήμου.
Δημοσίευση σχολίου