Η "παγίδα" της Συναίνεσης.

Γράφει ο Καραφέσκος.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει καταλάβει περίοπτη θέση στην πολιτική ρητορική κομμάτων, think tanks,  Μ.Μ.Ε. κλπ. η έννοια της Συναίνεσης. Χωρίς να εξειδικεύουν τι ακριβώς εννοούν μ’αυτό, φαίνεται να θεωρούν ότι τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα έχουν αμβλυνθεί και συμπίπτουν σε κοινές παραδοχές και λύσεις. Έτσι για παράδειγμα φαίνεται να υποστηρίζουν ότι η μείωση του Κράτους, η αναγκαιότητα των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων ή η άμβλυνση των ιδεολογικών συγκρούσεων είναι κοινή παραδοχή. Είναι αλήθεια, όπως έχει παρατηρηθεί στη Δυτική Ευρώπη και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, ότι μετά την έκλειψη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και μακράς περιόδου ανάπτυξης, μεγάλο μέρος των κοινωνιών αυτών θεώρησαν ότι η ζωή θα κυλάει μ’αυτόν τον τρόπο. Άρα δεν υπάρχει υλική βάση για σημαντικές διαφωνίες και συγκρούσεις. Η προσέγγιση αυτή υποστηρίζεται και προωθείται σθεναρά από ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα με πολιορκητικό κριό τα ΜΜΕ.

Η στόχευση είναι :
       1.    Η κομματική – πολιτική αντιπαράθεση να περιοριστεί σε τεχνικά θέματα.
       2.    Η ιδιωτικοποίηση σημαντικού μέρους των προσφερομένων  κοινωνικών υπηρεσιών από το Κράτος. Άρα η μείωση της δυνατότητας πρόσβασης των πολιτών σ’αυτές.
       3.    Η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής δραστηριότητας με την ανάπτυξη ενός απολιτικού μεσαίου χώρου.
Όλο αυτό το πακέτο προωθείται κυρίως από τα ΜΜΕ μ’έναν τρόπο που όποιος διαφοροποιείται από αυτό να θεωρείται «περίεργος» ή «ξεπερασμένος».
Έτσι στη σημερινή συγκυρία προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο και οι παρελκόμενες πολιτικές του είναι ο μόνος δρόμος. Η πραγματικότητα όμως είναι ξεροκέφαλη. Η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει οδηγήσει σε ευρεία «φτωχοποίηση» και σε βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων.
Ήδη τρέχουμε ολοταχώς στην ανατροπή της κοινωνίας των δύο τρίτων. Τώρα στην καλύτερη περίπτωση μόνο το ένα τρίτο θα περνάει καλά.
Βέβαια μερικές θεσμικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, οι οποίες στοχεύουν στον εξορθολογισμό του Κράτους και τον περιορισμό της σπατάλης συναντούν, όπως είναι φυσικό, ευρεία συναίνεση. Δυστυχώς όμως δεν αποτελούν την καρδιά του προβλήματος.
Το γεγονός επίσης ότι το μέγεθος των προβλημάτων είναι τέτοιο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα μόνο κόμμα, είναι αληθές. Όμως αυτή η διαδικασία και η οργάνωση των απαιτούμενων πολιτικών είναι βαθιά πολιτική διαδικασία. Αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι αποκλειστική δουλειά κάποιων απολίτικων (φαινομενικά) τεχνοκρατών.
Έτσι όλοι εκείνοι που ομνύουν στην αναγκαιότητα της συναίνεσης ως το φάρμακο «διά πάσαν νόσον», θα πρέπει να μιλήσουν συγκεκριμένα σε ποια ζητήματα προτείνουν συναίνεση. Για παράδειγμα ένας άνεργος ή χαμηλόμισθος ή μικροσυνταξιούχος, σε ποια θέματα μπορεί να συναινέσει και να συμβαδίσει με έναν εύπορο μεσοαστό;Η συναίνεση εχει αξία μόνο όταν ορισθεί η υλική της βάση και καθορισθούν τα διακυβεύματα.Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα όταν δεν είναι πολιτικά ύποπτα.
Το ατυχές είναι ότι σ’αυτή την παγίδα έκοντες ή άκοντες έχουν πέσει και πολλά πολιτικά επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία βλέπουμε να ακκίζονται στα τηλεπαράθυρα.

ΥΓ: Εχω μια απορία. Αυτός ο Μ.Χρυσοχοίδης που κατακεραύνωσε τον Παπανδρέου προ ολίγων ημερών εχει κάποια σχέση με τον γνωστό υπουργό ή είναι απλή συνωνυμία?