Νόμος είναι το δίκιο του αγρότη

του Τάκη Καμπύλη

Το συγκεκριμένο ερώτημα «αν υπάρχουν όρια στις διεκδικήσεις και ποια είναι αυτά», δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε τυχαίο. Άλλωστε δύσκολα μπορεί να βρεθεί μια συνολική απάντηση που να αφορά και τις κινητοποιήσεις των μεταναστών αλλά και των δημοσίων υπαλλήλων. Και επειδή δεν μπορεί να υπάρξει μία κοινή φόρμα (πέραν αυτής όπως διατυπώνεται στον αστικό κώδικα, εν προκειμένω περί παρακώλυσης συγκοινωνιών) το ερώτημα συνήθως αποκτά κάθε φορά τη δική του απάντηση.Προτείνω λοιπόν, να συζητήσουμε για την «ηθική» της συγκεκριμένης κινητοποίησης. Τι ζητούν, ποιοι το ζητούν, πώς το ζητούν; Τι ζητούν οι αγρότες των μπλόκων;
Ο διεκδικητικός τους λόγος, όπως ελεύθερα διατυπώνεται από τους ίδιους χαρακτηρίζεται από μια αξιοσημείωτη -σχεδόν- εθιμική αμετροέπεια: Ζητούν ό,τι ζητούσαν πέρυσι, πρόπερσι, αντιπρόπερσι κ.ο.κ: Χρήματα. Για τον ίδιο λόγο, με τα ίδια επιχειρήματα , ελέω των ίδιων συνθηκών. Ως να είναι ακίνητος ο Χρόνος (ή αυθύπαρκτος). Από ποιους τα ζητούν; Από το Κράτος (όπως πέρυσι πρόπερσι, αντιπρόπερσι...). Λογικό θα πείτε και θα είχατε δίκιο αν οι ίδιοι δεν είχαν εξαιρεθεί από αυτό, παραμένοντας στο αφορολόγητο που εξασφαλίζει το «τεκμαρτό» εισόδημα. Επίσης, παρότι εδώ και μια δεκαετία έχουν ενημερωθεί για το 2013, δηλαδή για το τέλος των επιδοτήσεων ,έδειξαν ως σύνολο (υπάρχουν και εξαιρέσεις) έναν προκλητικό στρουθοκαμηλισμό. Άφησαν τα χρόνια να κυλήσουν ώστε να βρεθούν απροετοίμαστοι την κρίσιμη ώρα και να μετακυλήσουν το πρόβλημα στο σύνολο της κοινωνίας. Η συνδικαλιστική κουτοπονηριά σε όλο της το μεγαλείο.Ο τρόπος που διεκδικούν τα αιτήματά τους αναδεικνύει αυτόν τον βαθύ ιδρυματισμό του αγροτικού «κινήματος»: Με τον αέρα της ισχύος πολλών ίππων. Περίπου εκβιαστικά. Η εικόνα που επικρατεί στην πλειονότητα της κοινωνίας μας είναι ότι οι αγρότες δεν διακρίνονται από την λεπτότητα της «σταδιακής κορύφωσης». Ανάβουν τις μηχανές και κλείνουν τους δρόμους. Δεν αφήνουν χρόνο πριν το τελεσίγραφο , ξεκινούν τις κινητοποιήσεις τους μ’ αυτό. Από την αφωνία στα μπλόκα και στα δελτία των 8.Η συνδικαλιστική πρακτική είθισται να ακολουθεί μερικούς κανόνες. Ένας από αυτούς είναι η αναζήτηση ευρύτερων συμμαχιών και ένας δεύτερος είναι η προετοιμασία της κοινωνίας μέσα από μία κλιμάκωση των κινητοποιήσεων.
Οι αγρότες μας δεν ενδιαφέρονται ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. (Έχουν συναίσθηση της δύναμής τους, έχουν επιλέξει τους συμμάχους τους από την Πετρούλα έως τον Χατζηγάκη και μας στέλνουν τον λογαριασμό). Δεν αναλαμβάνουν ούτε επαγγελματικά ρίσκα (καινοτομίες, νέες καλλιέργειες κλπ) ούτε καν τις ευθύνες τους την ώρα της κινητοποίησης.Οι αγρότες μας ,ειδικά στον θεσσαλικό κάμπο ,πέτυχαν να απομονωθούν από το ίδιο τους το μέλλον προεξοφλώντας το. Η θέση τους είναι πλέον τόσο δύσκολη που δεν μπορεί κανείς παρά να σταθεί δίπλα τους. Αλλά όχι με τους δικούς τους όρους...
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=1240&reftab=37&t=«Νόμος-είναι-το-δίκιο-του-αγρότη»