Το φτηνό δικαίωμα.

Γράφει ο "Δημόσιος υπάλληλος".Eίναι δύο μέρες τώρα που σκέπτομαι την απεργία της Τετάρτης,10/02/2010.Η καρδιά μου λέει ναι στην απεργία,η λογική μου όχι.Τελικά αποφάσισα να μην απεργήσω.Διάολε πως φτάσαμε ως εδώ.Χρωστάμε της Μιχαλούς.Άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου,το απόστημα έσπασε.Βλέπω το τέλος της δανειοτροφοδοτούμενης καταναλωτικής μου ευδαιμονίας.Συλλογίζομαι την διαδρομή μου στο Δημόσιο,τους συναδέλφους μου,τις στιγμές εργασίας.Συλλογίζομαι πως αρκετοί απο μας φιλήσαμε κατουρημένες ποδιές για να διοριστούμε.Συλλογίζομαι τις ατελείωτες ώρες αναμονής σε βουλευτικά γραφεία για την εξασφάλιση προαγωγής και καλής μετάθεσης.Συλλογίζομαι τα νταραβέρια με τους συνδικαλιστές για να έχουμε στήριξη στην δύσκολη στιγμή.Συλλογίζομαι τα στραβά μάτια που κάναμε για όσα περίεργα,παράτυπα και άνομα συνέβαιναν γύρω μας.Συλλογίζομαι τις κοπάνες μας,το αραλήκι μας,την λούφα μας.Συλλογίζομαι οτι γι' αυτά και άλλα πολλά πρέπει να απεργήσω.Όμως η λογική και ναι η επανεμφανισθείσα συνείδηση μου με στέλνουν στην δουλειά.Αυτή την φορά θα απεργήσω ενάντια στον ωχαδερφισμό,την ραστώνη, την αδιαφορία,τον δημοκρατισμό,την αναξιοκρατία,την αβλεψία, την ατιμωρησία και το φτηνό "δικαίωμα" του κάθε Παπασπύρου να μπαίνει απο την πλαϊνή πόρτα στο Μαξίμου.