“Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη πρέπει να είναι προϊόν σοβαρού σχεδιασμού, αφού η αγορά από μόνη της δεν μπορεί να δώσει το σωστό προσανατολισμό. Γιατί πιστεύουμε ότι προϋπόθεση μιας δίκαιης και δημοκρατικής κοινωνίας, είναι η δίκαιη ανακατανομή. Το προϊόν της ανάπτυξης, ο νέος πλούτος που εμείς διαμορφώνουμε και αναπτύσσουμε, η νέα γνώση, οι νέες ευκαιρίες, πρέπει να κατανέμονται με δίκαιο τρόπο. Γιατί η ρήση «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι επίκαιρη σήμερα στον πλανήτη μας, όσο ποτέ άλλοτε”.

"ΔΙΑΒΑΤΗ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΠΡΟΧΩΡΩΝΤΑΣ..."

23 Οκτωβρίου 2010

Σε κρίση όλη η Ελλάδα.

Του Δημήτρη Μπατζελή.

Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης και οι αποδομητικές συνέπειες από την εφαρμογή του Μνημονίου, θέτουν σε ακραία δοκιμασία το σύνολο των δομών και θεσμών της χώρας.
Οι συνέπειες αγγίζουν ήδη τον σκληρό πυρήνα του τρόπου παραγωγής της.
Το μοντέλο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, της παραοικονομίας, των ειδικών φορολογικών ρυθμίσεων, του πλαδαρού κράτους βρίσκεται υπό υψηλή ατμοσφαιρική πίεση. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να πούμε ότι βρίσκεται υπό κρίση όλη η ελληνική κοινωνία, όπως αυτή διαμορφώθηκε από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους.
Αν και δεν υπάρχει τίποτα ασυνήθιστο στη χρονική υστέρηση μεταξύ εμπειρίας και συνείδησης, είναι φανερό ότι το σύνολο σχεδόν των πολιτικών και κοινωνικών φορέων της χώρας (κόμματα, επιχειρηματικοί φορείς, συνδικάτα, Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα γενόμενα.
Ολοι οι παραπάνω ταμπουρωμένοι στα συμφέροντά τους φλυαρούν, είναι αποσπασματικοί και αποδύονται σε μία κερδοφόρα προς τον παρόν ασυναρτησία.
Η κυβέρνηση απλώς προσπαθεί να εφαρμόσει τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που υπαγορεύει το Μνημόνιο. Ομως ακόμη και αυτό το κάνει εν πολλοίς με άτεχνο τρόπο. Εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα, το οικονομικό επιτελείο της επιδεικνύει σε πολλές περιπτώσεις ασύγγνωστη άγνοια ως προς το πώς πρέπει να οργανωθούν οι μηχανισμοί του υπουργείου για να αντεπεξέλθουν στα βαρύτατα καθήκοντά τους (π.χ. η μάχη των εσόδων ουσιαστικά δεν εδόθη ποτέ), έχει προβλήματα συντονισμού.
Η Ν.Δ. αφού ως κυβέρνηση έριξε τη χώρα στα τάρταρα, τώρα προτείνει κάτι μαγικά περί εξαφάνισης του ελλείμματος. Η παραδοσιακή αριστερά δεν ενδιαφέρεται. Τα πραγματικά περιστατικά της οικονομίας δεν βρίσκονται ούτε καν στην ατζέντα των εσωτερικών της συζητήσεων.
Τι γίνεται, όμως, με την άρχουσα τάξη της χώρας μας τους περιώνυμους επιχειρηματίες; Συνεχώς αναμασούν αιτήματα περί «μικρότερου κράτους», «ιδιωτικοποιήσεων», «χαμηλότερης φορολογίας», «περιορισμό εργασιακών δικαιωμάτων». Τίποτα απ’ αυτά δεν δηλώνει ότι έχουν συναίσθηση των υποχρεώσεών τους ως ιθύνουσας τάξης. Τίποτε που να θυμίζει ολοκληρωμένη παρέμβαση. Φυσικά δεν παραλείπουν να ζητούν κρατικές επιδοτήσεις.
Σπάνια μπορούμε να λύσουμε προβλήματα αποφεύγοντας να τα θέσουμε. Ολοι οι αρμόδιοι όμως αυτό ακριβώς κάνουν. Αδυνατούν να θέσουν τα καίρια προβλήματα της οικονομικής προοπτικής της χώρας που από την επίλυσή τους θα κριθεί η ποιοτική μεταλλαγή της, που είναι απαραίτητη. Με μία φράση το διακύβευμα είναι μετασχηματισμός του ελληνικού μικροαστικού καπιταλισμού σ’ ένα μοντέλο παραγωγής που θα είναι βιώσιμο στον ευρωπαϊκό καταμερισμό της εργασίας.
Προβάλλεται η άποψη ότι η αιτία αδυναμίας απαντήσεων είναι η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού. Φαίνεται όμως ότι η αιτία είναι ακόμη σοβαρότερη: Δεν υπάρχει θεωρία.
Δηλαδή ένα καλοδουλεμένο σχέδιο σε στερεές ιδεολογικές βάσεις σε πραγματικές συνθήκες, συνειδητά προσανατολισμένο σ’ ένα εφικτό σκοπό, το οποίο να γίνει αποδεκτό από τη κοινωνία.
Οσο το πολιτικό σύστημα, τα άρχοντα κόμματα και οι πρωτοπόρες κοινωνικές δυνάμεις αδυνατούν να διαμορφώσουν μία ηγεμονική θεωρία οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης θα είναι καταδικασμένοι να περιπτωσιολογούν, να αποδύονται σε κοκορομαχίες και να βαυκαλίζονται ότι η πολιτικοοικονομική μηχανή θα κινηθεί χωρίς να αγγίξουν τον κεντρικό μηχανισμό της.
Επ’ αυτού είναι επίσης χαρακτηριστική η αμήχανη σιωπή πολλών στελεχών του κυβερνώντος κόμματος, τα οποία σε άλλους καιρούς συνέβαλαν σημαντικά στην εξωστρέφειά του και στη σύνδεσή του με πρωτοπόρες κοινωνικές δυνάμεις.
Η ίδια αμηχανία παρατηρείται και στους προοδευτικούς τεχνοκράτες. Περιορίζονται απλώς σε επί μέρους προτάσεις (π.χ. ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας).
Ομως η απόσταση από τη θρησκεία της αδράνειας στην κρίση ηγεμονίας δεν είναι μεγάλη. Ηδη τα πρώτα δείγματα υπάρχουν: Κρίση των κομμάτων, υφέρπων φασίζον λαϊκισμός, άναρχη αμφισβήτηση.
Πολλές φορές ακραίες καταστάσεις έχουν αποδειχθεί παραγωγική πηγή γνώσης. Η σημερινή Ελλάδα βρίσκεται σε ακραία κατάσταση. Οι ταγοί της ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα χρονικά περιθώρια είναι στενά.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=72705147

3 σχόλια:

delinquents είπε...

"Αμήχανη σιωπή των στελεχών του κυβερνώντος κόμματος"

Νομίζω πως αυτό είναι το κλειδί, δλδ όταν τα ίδια τα στελέχη δεν έχουν πειστεί και δεν βγαίνουν στην κοινωνία να υπερασπιστούν το έργο της κυβέρνησης τότε μας παίρνει η κατηφόρα.

Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.

Ανώνυμος είπε...

To άρθρο έιναι καλό. Αλλα μήπως -λεω μήπως- θα έπρεπε να έχει δημοσιευτέι προ ανασχηματισμού?
Γιατί όλοι καλοι έιμαστε όταν έιμαστε εκτός νυμφωνος!

citizen είπε...

Δεν συμφωνώ με την υιοθέτηση της οικογενειακής ευθύνης.Άλλωστε ο αρθρογράφος έχει δώσει δείγματα γραφής και προ του ανασχηματισμού.