Το αίσχος της Ακρόπολης

Ο αποκλεισμός της Ακρόπολης απο τους συμβασιούχους του υπουργείου Πολιτισμού δεν είναι μια απλά λάθος συνδικαλιστική κίνηση, είναι μία επικίνδυνη απο κάθε άποψη ενέργεια.
Οι συμβασιούχοι χάνουν τη μάχη των εντυπώσεων, εμποδίζουν την ελληνική κοινωνία να δεί το πρόβλημα τους επί της ουσίας και φαίνεται να προκρίνουν μεθόδους διεκδίκησης που υπερβαίνουν την δημοκρατική αντίληψη,συμπεριφορά και πρακτική. Η βλάβη στην εικόνα της χώρας σε συνδυασμό με την "ανόητη" ενέργεια των αστυνομικών δυνάμεων να κάνουν χρήση βίας και χημικών στην είσοδο του ιερού βράχου, είναι σημαντική. Η πρωτοβουλία των συμβασιούχων να αποδοκιμάσουν τους τουρίστες που επισκέφθηκαν το παγκόσμιο σύμβολο του πολιτισμού αποτελεί τριτοκοσμική συμπεριφορά που αδικεί την Ελλάδα και τους Έλληνες. Χαρακτηριστική επίσης η σιωπή του κ. Γερουλάνου. Χαρακτηριστική και η έλλειψη σχολίων και κριτικής για τον πρίγκιπα του υπουργείου Πολιτισμού απο τα μπουκωμένα ΜΜΕ. Το πλέον ανησυχητικό σημάδι είναι, (ας λάβουμε υπ΄όψη και την απόφαση των επιχειρηματιών σίτισης και εστίασης να καταργήσουν ντε φάκτο τον αντικαπνιστικό νόμο), ότι όλο και περισσότερες ομάδες εργαζομένων θεωρούν "λογικό" να υιοθετούν συμπεριφορές κοινωνικής αυτοδικίας. Η κυβέρνηση βλέπει παντού υπονομευτές, η αντιπολίτευση τζογάρει αδιακρίτως και οι συνδικαλιστές στερούνται προσανατολισμού. Με άλλα λόγια η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής εμφανίζεται απειλητική. Το πρόβλημα απαιτεί πολιτικές απαντήσεις, άρα πολιτικές πρωτοβουλίες που να καλύπτουν τις εμφανείς αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος. Ο χρόνος στερεύει.