O κυρίαρχος και οι απόντες.

Γράφει ο e-μπαγάσα.

Ο κ. Παπανδρέου στην ομιλία του στη κοινοβουλευτική ομάδα του Πασοκ κατέθεσε τη γραμμή υποστήριξης και το πλαίσιο προπαγάνδας του κυβερνητικού έργου.Μια ομιλία δείγμα και επιτομή ανέξοδων ηρωϊσμών,προσποιητής άγνοιας και πολιτικού κομπασμού.Ο κ.Παπανδρέου είναι πολιτικά κυρίαρχος χάριν της εγκληματικής διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας χθές και της "αστείας"αντιπολιτευτικής της παρουσίας  σήμερα.Είναι πολιτικά κυρίαρχος χάριν σοβαρών προβλημάτων της χώρας, την σιωπής και της υποταγής των εσωκομματικών του αντιπάλων,της ανέπαφης αριστεράς,της εντυπωσιακής συμπόρευσης των ΜΜΕ και της καθολικής υποστήριξης των κεντρικών και ακραιφνών εκφραστών του Αμερικάνικου και Ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού.
Η Ελλάδα με αφορμή την οικονομική κρίση, έχει καταστεί ένα πρωτότυπο "πεδίο βολής" για την εφαρμογή της παγκόσμιας πολιτικής αναδιανομής του πλούτου και της εμπέδωσης της άνευ όρων κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.Η Ελλάδα αποδεικνύεται καλός και υπάκουος μαθητής.
Ένας νέος κοινωνικός μεσαίωνας ανατέλλει στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Στην Αμερική ήδη μεσουρανεί.
Οι μεγάλες κατακτήσεις του 20ου αιώνα,ο κοινωνικός πλούτος που σώρευσε εξανεμίζεται.
Και η Σοσιαλδημοκρατία?  Ηττήθηκε στη κοιτίδα της.Την Ευρώπη. Η κρίση της Σοσιαλδημοκρατίας ευνόησε και νομιμοποίησε την συντηρητική ευρωπαϊκή στροφή.Το παράδειγμα της Γαλλίας και η περίπτωση της Ελλάδας αρκούν για να πιστοποιήσουν τη σοσιαλδημοκρατική κρίση.
Μετά τη κατάρευση του ανατολικού μπλόκ,η σοσιαλδημοκρατία εμφανίσθηκε αμήχανη και μετέωρη στον μονοπολικό πλέον κόσμο.Η αδράνεια και η σιωπή χαρακτηρίζουν έκτοτε τη σοσιαλδημοκρατία.
Η διεθνής της έκφραση (Σοσιαλιστική Διεθνής) αναλίσκεται σε ανούσιες,γενικόλογες διακηρύξεις-άλλοθι. Η ελίτ των σοσιαλιστών περιφερόμενη σε εξαιρετικούς τουριστικούς προορισμούς,αναζητά τάχα,την χαμένη της τιμή και την καθημαγμένη ψυχή της.
Αναμφίβολα η απόσταση του χρόνου απο τη πτώση του τείχους ειναι ιστορικά ασήμαντη,για τούτο ειναι μειωμένες οι απαιτήσεις και οι προσδοκίες για την παρουσίαση της εναλλακτικής πρότασης των σοσιαλδημοκρατών.Λογικό το ιστορικό κενό.
Το παράδοξο είναι η απουσία των σοσιαλδημοκρατών ηγετών.Ίσως απο ενοχή για την καθιέρωση του "νέου ιδανικού" που ακούει στο όνομα ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ και ίσως γιατί έχουν μεταλλαχθεί σε "γκρίζα" πολιτικά υβρίδια που αρέσκονται σε αποιδεολογικοποιημένα διαχειριστικά κυβερνητικά σχήματα. Κακοήθης πολιτική εξέλιξη.
Οι εναπομείναντες εραστές της σοσιαλδημοκρατίας ας αποπειραθούν τις νέες θεραπείες.