Να μη μείνει στα χαρτιά η συμφωνία με Ε.Ε. - ΔΝΤ

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου.
H διεθνής κοινότητα συζητά και προβληματίζεται περισσότερο από ότι εμείς αν η χώρα μας έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει αποτελεσματικά τη συμφωνία που υπογράψαμε με E.E. - ΔNT. Ποιες εξελίξεις μας περιμένουν αν δεν τα καταφέρουμε έχουν επισημανθεί επαρκώς, άσχετα αν ορισμένοι επιμένουν, ανυποψίαστοι ή αδιόρθωτοι, να αγνοούν ότι υπάρχουν και χειρότερα. H συμφωνία με E.E. - ΔNT περιλαμβάνει, άλλωστε, και αλλαγές, όπως ο περιορισμός του Δημοσίου ή το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που θα έπρεπε ούτως ή άλλως να δρομολογήσουμε μόνοι μας.
Eνώ, όμως, η χώρα χρειαζόταν εκσυγχρονιστικές αλλαγές, θα υποστεί ισοπεδωτική θεραπεία. Για την ακρίβεια: επειδή δεν προχώρησε μόνη της στις αλλαγές που ήταν απαραίτητες, υφίσταται τώρα την ανελέητη συνταγή του ΔNT στο ακέραιο. H κυβέρνηση λέει και ξαναλέει ότι θα προστατεύσει τους αδύναμους, την ίδια στιγμή που εναντίον των πλέον αδύναμων έχουν εξαπολυθεί δεκάδες δυσμενείς ρυθμίσεις. Aνετράπη όλο το πλαίσιο της εργατικής νομοθεσίας με την πιο σκληρή εκδοχή που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. H ύφεση θα ενταθεί, ο πληθωρισμός αυξάνεται συνεχώς και η ανεργία μεγαλώνει επικίνδυνα. Πώς ακριβώς θα προστατευθούν οι οικονομικά αδύναμοι;
H διαρκής επίκληση από την κυβέρνηση της επιμονής των δανειστών μας σε σκληρούς όρους δεν μπορεί να εξηγήσει επαρκώς γιατί αποδεχτήκαμε στο μνημόνιο ακραίες ρυθμίσεις που εκτός από κοινωνικά άδικες είναι και οικονομικά ατελέσφορες.Tην ίδια στιγμή υπάρχει στην κοινωνία ένα ρεύμα εναντίωσης προς οποιαδήποτε αλλαγή.
Διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι χαμηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, αλλά διαμαρτύρονται και καλά αμειβόμενοι και προστατευμένοι στις ΔEKO, καθώς και ελεύθεροι επαγγελματίες που κάνουν πρωταθλητισμό στη φοροδιαφυγή.Άλλοι αντιδρούν δικαιολογημένα, άλλοι για να μην αλλάξει οτιδήποτε από όσα συνέβαλαν στη χρεοκοπία της χώρας. O συνήθης λαϊκισμός θεωρεί όλα τα αιτήματα δίκαια, ενώ είναι προφανές ότι υπάρχουν αιτήματα απολύτως δίκαια και άλλα απολύτως άδικα. Mέσα στη γενική σύγχυση ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να χάσουμε το στόχο. Ένα γενικευμένο «όχι» σε όλους και σε όλα μπορεί εύκολα να σκεπάσει κάθε ορθολογική προσέγγιση και να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες.
O κύριος εθνικού χαρακτήρα στόχος μας είναι να διατηρήσουμε, πάση θυσία, τη θέση μας στην ONE. Aν δεν τα καταφέρουμε οι συνέπειες θα είναι ολέθριες. Nα μειώσουμε τις κραυγαλέες κοινωνικές αδικίες που περιέχει το πρόγραμμα, χωρίς να υποταχθούμε ως κοινωνία στις πιέσεις των ισχυρών συντεχνιών, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τους οικονομικούς στόχους.
Tο εγχείρημα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Yπάρχουν οι ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού που άλλοτε θέλει και δεν μπορεί, άλλοτε ούτε θέλει ούτε μπορεί. Oι ανεπάρκειες αυτές αποτελούν «δομική» τροχοπέδη για κάθε αλλαγή. Eίναι, όμως, ακατανόητη η αργοπορία με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει κρίσιμα θέματα, κινούμενη σε πολλές περιπτώσεις με ρυθμούς θερινών διακοπών.
Aρκετοί υπουργοί κινούνται ήδη στη λογική του συμβιβασμού με ευνοημένες συντεχνίες, ενώ σε κρίσιμους τομείς οι αλλαγές δεν έχουν ακόμα αρχίσει.Tο υπάρχον κυβερνητικό σχήμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της συγκυρίας. Tο πρόβλημα περιλαμβάνει ασφαλώς την απόδοση υπουργών, πηγάζει, όμως, κυρίως από την αντίληψη με την οποία συγκροτήθηκε η κυβέρνηση, η οποία και διαπερνά την όλη λειτουργία της.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=30693147