Ο «Αντιλαϊκισμός», το ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού

Τελευταία, και ιδίως μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας κρίσης, έχει αρχίσει να παίρνει όλο και πιο ξεκάθαρη μορφή ένα καινούργιο ιδεολογικό ρεύμα προωθούμενο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και συνεπικουρούμενο από ένα μέρος του ακαδημαϊκού κόσμου καθώς και από κάποιους τριτοκοσμικά μοντερνίζοντες λογοτέχνες και «οργανικούς» -ου μην αλλά και «ελευθέρας βοσκής»- διανοούμενους.
Κύριο χαρακτηριστικό αυτού του ρεύματος είναι μια τάση να αντιμετωπίζεται, αντανακλαστικά σχεδόν, κάθε εκ των κάτω διαμαρτυρία με μια ηθικολογική ρητορεία η οποία εν ονόματι του πολιτικού ρεαλισμού, της ευθύνης και της ευταξίας, επιθέτει σε κάθε κοινωνική διεκδίκηση, κριτική ή καταγγελία το στίγμα της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού.
Και τελειώνει αυτό το εισαγωγικό του σημείωμα ο κος Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, στην περιοδική, πάντοτε εκλεκτή, έκδοση των «σημειώσεων» (σημειωσεις, Νο. 72, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2010) με τα ακόλουθα :
«Τώρα εκείνοι οι χοντροί γαλάζιοι ραψωδοί, αφού ροκάνισαν τ’αυτιά μας και την αντιεξουσιαστική γραβιέρα, τρυπώνοντας από κόμμα σε κόμμα, έρχονται να σιγοντάρουν και αυτοί τον «αντιλαϊκισμό» της λιπαρής εξουσίας, η οποία υποδύεται από τα έδρανά της την «παρρησία» : «Όλοι μαζί τα φάγαμε!». Περιττό να πούμε πως αυτού του είδους ο «αντιλαϊκισμός», αυτή η επίδειξη περιφρόνησης του «πολιτικού κόστους» δεν κοστίζει –αλλά ούτε και α ξ ί ζ ε ι- τίποτα