Κενό αποφάσεων

Γράφει ο Καραφέσκος

Η  τοποθέτηση του Λ.Παπαδήμου στην πρωθυπουργία αντιμετωπίστηκε θετικά από την κοινωνία. Πολύ περισσότερο που η κατάρρευση του Γ.Παπανδρέου ηταν δεδομένη και η ΕΕ στα "κάγκελα" εναντίον του. Επίσης ισχυροί οικονομικοί κύκλοι της χώρας θα ήθελαν να δουν στο πρόσωπό του τον σοβαρό τεχνοκράτη που θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα και γιατί όχι να αποτελέσει την μελλοντική πολιτική επιλογή στην ηγεσία της χώρας. Ευσεβείς πόθοι.

Ολοι όσοι εξ αρχής διατηρούσαν επιφυλάξεις δικαιώνονται πολύ γρήγορα. Ηδη η κυβέρνηση βρίσκεται σε κενό αποφάσεων. Αυτό δεν αφορά προσωπικά τον κ.Παπαδήμο ο οποίος μπορεί να είναι ένας αξιόλογος επιστήμονας και σοβαρός άνθρωπος .Το πρόβλημα είναι επειδή η εξουσία της κυβέρνησης του είναι δοτή.Ετσι βλέπουμε τον υπ.Μεταφορών να απειλεί ότι αν δεν αλλάξει το νομοσχέδιο για την απελευθέρωση των ταξί θα παραιτηθεί,τον υπ.Ανάπτυξης να καταγγέλει συνολικά το Μνημόνιο,τον υπ.Οικονομικών να δηλώνει ότι τα νέα οικονομικά μέτρα που θα ληφθουν  το νέο έτος πρέπει να είναι δουλειά κυβέρνησης με νωπή λαϊκή εντολή,τον υπ.Υγείας να δηλώνει ότι η κυβέρνηση προχωρά αργά και πρέπει να γίνουν σύντομα εκλογές,ενώ η υπ.Παιδείας δηλώνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να μακροημερεύσει και η ΝΔ απειλέι ότι θα καταψηφίσει νομοσχέδιο για την μείωση των επικουρικών συντάξεων.Τα παραπάνω αποτελούν ένα απλό εράνισμα από τις πολλές δηλώσεις
Την ίδια στιγμή ο Γ.Παπανδρέου και η αυλή του όλο και περισσότερο θυμίζουν τις πιο παρακμιακές περιόδους χρεωκοπημένων καθεστώτων τα οποία για να επιβιώσουν μετέρχονται των πιο γελοίων επικίνδυνων και ανεύθυνων μεθόδων. Ετσι επιβαρύνεται ακόμη περισσότερο το πολιτικό αδιέξοδο.Το μόνο όπλο που διαθέτει ο Πρωθυπουργός είναι η απειλή παραίτησης του. Κανένα άλλο.
Εύκολη και τελεσίδικη απάντηση για το δέον γενέσθαι δεν υπάρχει. Συγκριτικά η λυσιτελέστερη λύση είναι οι εκλογές το συντομότερο δυνατόν.Το εκλογικό σώμα πρέπει να εκφρασθεί και να πάρει τις ευθύνες του. Ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων στη Βουλή δεν εκφράζει την πραγματικότητα.Πρέπει να αποτυπωθεί η νέα έστω και αν αυτή δεν μας αρέσει. Χωρίς φιοριτούρες τα επόμενα χρόνια  για την Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολα. Ειναι γελοίο και ανεύθυνο υπουργοί και δημοσιογράφοι να υποστηρίζουν ότι η χώρα θα εξέλθει της κρίσης μετά το 2015 και θα δανείζεται φυσιολογικά από τις αγορές. Οι επώδυνες αλλαγές που απαιτούνται στο σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας δεν μπορούν να αντιμετωπισθουν από μια αρρωστημένη κατάσταση.

ΥΓ: Ο ΓΑΠ αφού ανέβαλε τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου για μετά τα Χριστουγεννα,ανήγγειλε ότι σ΄αυτή θα συμμετάσχουν οι υπουργοί, οι υφυπουργοί ο πρόεδρος της Βουλής,ο γραμ.της Κοινοβουλευτικής Ομάδος,και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι. Συνολικά καμμιά πενηνταριά νοματαίοι.  Νομίζω όμως ότι δεν τελειώσαμε.Ειναι πολύ πιθανόν ως τότε να καλέσει τους θυρωρους και τους καφετζήδες της Ιπποκράτους.Τζόγος να γίνεται.’’Γειά σου απίθανε’’ όπως έλεγε ο αμίμητος Αθ.Προύσαλης στην ταινία Μιά Ιταλίδα από την Κυψέλη.

Κίνηση για μια Νέα  σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία

Γιώργος Θωμάς-Βαγγέλης Μαλέσιος-Στέφανος Μανίκας-Γιάννης Νικολάου-Μηνάς Σταυρακάκης

 Αντί προλόγου

Είχαμε εξ αρχής τοποθετηθεί δημόσια απέναντι στις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου, τον τρόπο διακυβέρνησης και τις αυθαίρετες πρακτικές του. Διαφωνήσαμε ανοιχτά με τον τέως πρωθυπουργό όταν ήταν ισχυρός, δεν ανήκουμε και δεν επιθυμούμε να συναθροιστούμε  στην κατηγορία των οψίμως διαφωνούντων.

Αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε το μεταμορφισμό όσων αιφνιδίως ανακάλυψαν την «κεντροαριστερή» ψυχή τους, ενώ εφάρμοσαν, στήριξαν, συναίνεσαν στην πιο αντικοινωνική πολιτική που γνώρισε η χώρα μας τα τελευταία 35 χρόνια, ενώ επιχειρούσαν να μας πείσουν ότι το «μνημόνιο είναι ευτυχία» και ότι «αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε».

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πια εδώ. Έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Η εξέλιξη αυτή δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Υπάρχουν πρόσωπα και πολιτικές που οδήγησαν στη σημερινή απαξία. Ο κ. Παπανδρέου έχει την κύρια ευθύνη. Πρέπει να αποχωρήσει. Η αποχώρησή του είναι αναγκαία συνθήκη για τη μετεξέλιξη του χώρου. Όχι όμως και αρκετή.

Κάθε προσπάθεια να υπάρξει σημαντική συνιστώσα στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας θα έχει πιθανότητες επιτυχίας μόνο με νέα φυσιογνωμία, δομές και λειτουργίες. Απαλλαγμένη από το καθεστώς δυναστείας και ιδιοκτησίας, αλλά και από την επαχθή πολιτική κληρονομιά της διετίας.
Υπάρχει ανάγκη και ζωτικός πολιτικός χώρος για καινούργιες προσπάθειες και νέους σχηματισμούς στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Επιδιώκουμε ο πολιτικός χώρος της σοσιαλδημοκρατίας να επανακτήσει τη πολιτική πρωτοβουλία, τη λάμψη των ιδεών του, να προτείνει ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και καινοτόμες λύσεις για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Με καθαρές και υπεύθυνες προτάσεις κυβερνητικής διεξόδου, απέναντι στις ιδέες και τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στις αναζητήσεις για νέα πολιτική διέξοδο, στις αγωνίες, τους προβληματισμούς των πολιτών που δεν έχουν φωνή, που δεν εκφράζονται, που η γνώμη τους δεν υπολογίζεται είτε βρίσκονται εκτός, είτε εντός των κομμάτων.

Συμμετέχοντας στο ΠΑΣΟΚ έχουμε μερίδιο ευθύνης για τις κακές του στιγμές και συμβολή στις επιτυχίες του. Υπάρχουν περίοδοι της ιστορίας του ΠΑΣΟΚ που επισύρουν την αρνητική κριτική ή ακόμη και την απόρριψη. Υπάρχουν όμως και περίοδοι μεγάλης ιστορικής προσφοράς.

Νέα Συμφωνία
Επιδιώκουμε μια νέα συμφωνία όσων πιστεύουν στη σοσιαλδημοκρατία.
Η πλευρά αυτή είναι αντίπαλη στον νεοφιλελευθερισμό. Δεν συναντάται, δεν τέμνεται, είναι απέναντι.
Θέλουμε να ξαναδώσει η Ελλάδα ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους, απασχόληση, ελπίδα, δυνατότητα να ζήσουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους.
Θέλουμε τη χώρα μας στο ευρώ, στην καρδιά της ΕΕ. Είμαστε απέναντι στην Ελλάδα της δραχμής και της καθυστέρησης. Η προσήλωση στην ευρωπαϊκή ιδέα παραμένει η κύρια πολιτική στρατηγική για το καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον της χώρας.  
Θέλουμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνοχής, της σύγκλισης, της δημοκρατίας. Την Ευρώπη της συνύπαρξης, της ειρήνης, του πολιτισμού, την Ευρώπη ως παράγοντα παγκόσμιας ισορροπίας.
Θέλουμε  την προοδευτική Ευρώπη, που έχει τις πολιτικές προϋποθέσεις και τους οικονομικούς πόρους να επιβάλλει στους ισχυρούς υποχρεώσεις ανακατανομής του εισοδήματος σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο.
Αυτή η πολιτική έχει πραγματική  νομιμοποίηση καθώς τα πλεονάσματα του Βορρά είναι ελλείμματα του Νότου. Έχει ηθική νομιμοποίηση γιατί ανταποκρίνεται στις ιδρυτικές ιδέες της Ευρώπης. Έχει πολιτική νομιμοποίηση γιατί ανταποκρίνεται στο αίτημα της ιστορίας.
Είμαστε απέναντι στην Ευρώπη της επιβολής, του νεοφιλελευθερισμού, της κυριαρχίας των αγορών, των διαχωρισμών, της δημιουργίας νεόπτωχων κρατών και πολιτών. Διαφωνούμε με τη στρατηγική των συντηρητικών δυνάμεων που καθόρισε τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής.
Θέλουμε τη χώρα μας πρωταγωνιστή των εξελίξεων, με ισχυρή φωνή, αξιοπρέπεια και διεθνή παρουσία. Είμαστε απέναντι στην εικόνα της περιθωριοποιημένης και συκοφαντημένης Ελλάδας.
Η ευρωπαϊκή στρατηγική επιλογή της χώρας μας δεν θα θυσιαστεί στις απλουστεύσεις του λαϊκισμού, στον συντηρητικό ευρωσκεπτικισμό και τη ηττοπαθή ευρωφοβία .
Εκτός από τα ελλείμματα, τους λογαριασμούς και τις αγορές  υπάρχουν η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους.
Μπορούμε να βγούμε από την κρίση με διαφορετικές επιλογές. Δεν πιστεύουμε στους μονόδρομους. Δεν αποδεχόμαστε τη θεωρία της μοναδικής λύσης, την καταστροφή της κοινωνίας ως μοιραία και αναπόφευκτη.
Όλα είναι θέμα πολιτικών επιλογών. Πάντα υπάρχει άλλη λύση. Συχνά λείπουν η θέληση να αναζητηθεί και το θάρρος να πραγματοποιηθεί .
Πάντα υπάρχει προοδευτική διέξοδος, ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες.
Θέλουμε ριζικές αλλαγές στη χώρα. Στην οικονομία, το κράτος, το πολιτικό σύστημα. Είμαστε αντίθετοι με το μέτωπο της ακινησίας, με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να γυρίσουμε σε παράλογα και πελατειακά «κεκτημένα».
Η «σωτηρία της χώρας» δεν είναι απρόσωπο και ουδέτερο μέγεθος, ως η χώρα να μπορεί να «σωθεί» χωρίς τους ανθρώπους της. Ως η χώρα να μπορεί να «σωθεί» ενώ οι άνεργοι θα υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο, το κοινωνικό κράτος θα έχει καταστραφεί, οι αμοιβές θα βαλκανοποιούνται, οι συνταξιούχοι θα είναι πένητες και χιλιάδες νέοι θα φεύγουν στο εξωτερικό.
Δεν θέλουμε αυτή να είναι η Ελλάδα του μέλλοντος.
Είμαστε στην άλλη όχθη από την πολιτική της τελευταίας διετίας που ισοπεδώνει την κοινωνία και καταστρέφει τον παραγωγικό ιστό της χώρας. Η πολιτική αυτή δεν έχει ούτε υποψία σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Δεν επιτίθεται στις παθογένειες της μεταπολίτευσης, τις οποίες αντίθετα συντηρεί και ενισχύει, αλλά στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, στην υγιή επιχειρηματικότητα στο εργασιακό μέλλον των νέων ανθρώπων.
Δεν υπάρχει προοπτική ανάπτυξης και κοινωνικής ευημερίας στα πλαίσια της πολιτικής που έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές.
Θέλουμε το κράτος παραγωγικό, αποδοτικό και αποτελεσματικό, ώστε να εγγυάται το απαραίτητο ασφαλές περιβάλλον, να διασφαλίζει την υπεράσπιση  των δημόσιων αγαθών  και να  υπηρετεί τον κοινωνικό του χαρακτήρα και ρόλο.
Υπερασπιζόμαστε το κοινωνικό κράτος, θεμέλιο κάθε προσπάθειας για αναδιανομή του εισοδήματος και κοινωνική δικαιοσύνη. Προοδευτική πολιτική είναι αυτή που στηρίζει το κοινωνικό κράτος, όχι η φιλανθρωπία και οι «φιλόπτωχες ευαισθησίες».
Επιδιώκουμε το σύγχρονο κράτος να μειώσει το διοικητικό του κόστος. Να μετράται η αποδοτικότητά του. Με ενίσχυση του επιτελικού  ρόλου και όχι της γραφειοκρατίας του.
Οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική δεν θα έχει επιτυχία, αν δεν υπάρξει γνήσια, από μηδενική βάση αλλαγή στη συγκρότηση και τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.
Επιδιώκουμε το πρωτείο της πολιτικής στην οικονομία, και την επαναφορά της κοινωνίας πάνω από την οικονομία.
Επιδιώκουμε αναπτυξιακή πολιτική στηριγμένη στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όχι στη μείωση των αμοιβών και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
 Επιδιώκουμε ανάπτυξη ως καθολική διαδικασία κινητοποίησης του συνόλου των διαθέσιμων οικονομικών, κοινωνικών και πνευματικών πόρων. Επιζητούμε μια νέα επιχειρηματικότητα καινοτόμο και δημιουργική που επιβραβεύεται και δεν τιμωρείται.
Συγκριτικά πλεονεκτήματα πρέπει να είναι το υψηλό εκπαιδευτικό επίπεδο των ανθρώπινων πόρων της, οι υποδομές της, η υψηλή τεχνολογία, το σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον καθώς και το σύγχρονο αντιγραφειοκρατικό και λειτουργικό κράτος. Το κίνητρο δημιουργίας και έμπνευσης,  η λειτουργούσα δικαιοσύνη που τιμωρεί και δικαιώνει.
Επιδιώκουμε την αποκατάσταση της έννοιας των διαρθρωτικών αλλαγών. Διαρθρωτική αλλαγή είναι η νέα σχέση τομέων και κλάδων της οικονομίας, η δίκαια κατανομή και είσπραξη των φόρων, είναι ο αναπτυξιακός ρόλος των τραπεζών, η αποσαφήνιση στα όρια δημόσιου-ιδιωτικού.
Είναι η αλλαγή από την οικονομία και την κοινωνία των προσόδων στην οικονομία της παραγωγής και της δημιουργίας. Είναι η δίκαια κατανομή και είσπραξη των φόρων και το σταθερό επενδυτικό και φορολογικό περιβάλλον.
Επιδιώκουμε αποτελεσματική φορολόγηση όσων σήμερα δεν συμβάλουν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους ή φοροδιαφεύγουν. Όσο συνεχίζεται η αφαίμαξη των μισθωτών και η φοροδιαφυγή από όσους μπορούν να κρύψουν εισοδήματα, όσο η έμμεση φορολογία κυριαρχεί, όσο οι μηχανισμοί του κράτους υπολειτουργούν, η φορολογική πολιτική θα αποτυγχάνει στους στόχους της, ενώ θα γίνεται ολοένα και πιο άδικη.
Η συζήτηση που γίνεται στη χώρα μας, δεν μπορεί να αφορά μόνο στη δημοσιονομική διαχείριση, αλλά στην πλήρη παραγωγική αναδιάρθρωση
Επιδιώκουμε την επιχειρηματικότητα ως κοινωνική αξία που παράγει ατομικό όφελος, κοινωνικό πλούτο και ατομική καταξίωση. Επιχειρηματικότητα που αξιοποιεί και αμείβει το προσοντούχο δυναμικό της χώρας, που δεν στηρίζεται στο θερμοκήπιο του κράτους, δεν φοροδιαφεύγει ούτε εισφοροδιαφεύγει. Επιχειρηματικότητα που   παράγει πλεονεκτήματα εθνικής ανταγωνιστικότητας όταν συναντά η δημιουργικότητα την καινοτομία και την ευημερία.
Επιδιώκουμε την αφαίρεση των συντεχνιακών προνομίων, που καθιέρωσε το κράτος σε όφελος κάποιων κοινωνικών ομάδων, μετακυλώντας το κόστος στην κοινωνία και εμποδίζοντας την ανάπτυξη.
Πιστεύουμε στον αναπτυξιακό ρόλο των ελεύθερων επαγγελματιών, όχι στη ανάδειξή τους σε πρωταθλητές της φοροδιαφυγής.
Επιδιώκουμε την κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων και κάθε κρατικής ρύθμισης για ελάχιστες προσδιορισμένες αμοιβές και ποσοστά κέρδους, Το κράτος να διασφαλίζει τους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού και να παρέχει τις ίδιες προϋποθέσεις σε όλους τους πολίτες για να δημιουργήσουν και να αναπτύξουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Πιστεύουμε στην ανοιχτή κοινωνία των ίσων ευκαιριών. Είμαστε αντίθετοι με την συγκρότηση της κοινωνίας ως αθροίσματος συντεχνιακών συμφερόντων που την ακινητοποιούν εμποδίζοντας κάθε πρόοδο, καινοτομία, ανάπτυξη.
Επιδιώκουμε την αποκατάσταση και ανασύνθεση της δημόσιας σφαίρας. Η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με το δημόσιο τομέα ούτε και τον φθαρμένο κρατισμό. Είναι η ουσιαστική επαναφορά της πολιτικής. Είναι η δημόσια σφαίρα και ο δημόσιος χώρος θεμελιώδεις συνθήκες της δημοκρατίας.
Ενισχύουμε κάθε διαδικασία, κάθε δράση, κάθε θεσμό, κάθε τομέα που συνδέεται με τον πολίτη και τη συνείδησή του. Η δημόσια σφαίρα και ο δημόσιος χώρος υπάρχουν μόνο μαζί με τον υπεύθυνο δημοκρατικό πολίτη της συλλογικότητας, της ευθύνης και της προσφοράς.
Επιδιώκουμε κοινωνία αξιοκρατίας και αλληλεγγύης που αναγνωρίζει την ατομική αξία, την ανταμείβει και την καταξιώνει.
Είμαστε αντίθετοι με το δόγμα της μετριότητας στο κράτος και στους θεσμούς.
Επαινούμε το εργασιακό ήθος που ενοχλεί τις ένοχες συνειδήσεις. Επαινούμε τη δημιουργικότητα και την εργατικότητα.
Απομονώνουμε και καταλύουμε εστίες διαφθοράς στο κράτος και στους θεσμούς.
Πιστεύουμε στην κοινωνική ευθύνη των πολιτών και όχι στην επίκληση της ανεπάρκειας του κράτους ως άλλοθι για την έλλειψη προσωπικής κοινωνικής υπευθυνότητας.
Θέλουμε το πολιτικό σύστημα να έχει στραμμένη την προσοχή του στους πολίτες και το μέλλον τους, όχι  στην αναπαραγωγή του. Να εγκαταλείψει τις συνήθεις πρακτικές, το λαϊκισμό και τα μεγάλα λόγια, να απαρνηθεί τα προνόμιά του και τα πολιτικά στελέχη να δώσουν πρώτα το παράδειγμα για να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του.
 Εύκολος δρόμος διεξόδου δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως δρόμος που αλλάζει τη χώρα, χωρίς να καταστρέφει την κοινωνία. Δρόμος με ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία αλλαγών. Δρόμος  Ευρωπαϊκός, αξιοπρεπής, δρόμος  της κοινωνικής ευθύνης και παραγωγικής ανασυγκρότησης με σύμμαχο την κοινωνία.

 Η λύση δεν βρίσκεται στη συντήρηση. Ούτε στους μεταλλαγμένους προοδευτικούς που είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν με κάθε αντικοινωνικό μέτρο στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας». Η διετία των μνημονίων απέδειξε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής. Αξίζει να δοκιμάσουμε, αξίζει να προσπαθήσουμε για μια νέα συμφωνία προοδευτικής διεξόδου από την κρίση.

Αντί επιλόγου
 Η χώρα χρειάζεται επειγόντως αποτελεσματική κυβέρνηση. Δεν μπορεί να υπάρξει γόνιμη κυβερνητική λύση χωρίς πολιτική νομιμοποίηση. Μόνο οι εκλογές μπορούν να αποκαταστήσουν την πολιτική τάξη και να εκφράσουν έγκυρα τη γνώμη των πολιτών στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Κάθε πρόταση που επιχειρεί να μεταθέσει τη λαϊκή ετυμηγορία, δημιουργεί εμπόδια στην αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας και συντηρεί το σημερινό πολιτικό αδιέξοδο.

Oι Πλακατζήδες

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Επιτέλους κάπου πρέπει να σταματήσει η πλάκα από πολλούς που από  συνηθισμένη αφέλεια η από  ηθελημένη στρατηγική μας σπάνε με τις παρεμβάσεις τους καθημερινά τα νεύρα
 Πρώτη πλάκα
 Η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν πρέπει να φύγει μέχρι το Μάρτη η άντε τον Απρίλη Αντιθέτως κατα τους πλακατζηδες αυτής της άποψης ο Παπαδημος πρέπει να συμπεριφερθεί ως Πρωθυπουργός  απεριόριστης λαϊκής εντολής και αρμοδιοτήτων .Ταυτοχρόνως ο Παπαδήμος πρέπει να φυγει όταν οι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ μαζέψουν τις ψηφους που τους λείπουν η όταν ο Παπαδήμος πάρει  όλα εκείνα τα μέτρα που ο προηγούμενος Πρωθυπουργός τα αποφάσιζε μονίμως χωρίς να τα παίρνει. Λυπάμαι πολύ αγαπητοί μου αλλά ο Παπαδημος δεν πρέπει να καεί υπό την μελλοντική θυμηδία και οργή των πολιτών, όταν αυτοί καταλάβουν ότι ένας  αξιοπρεπής άνθρωπος που μιλά καλά ελληνικά και έχει ένα άριστο τεχνοκρατικό υπόβαθρο δεν αρκεί για να έλθει η άνοιξη ο χειμώνας η όποια εποχή γουστάρουν οι αναμένοντες στον προθάλαμο της εξουσίας.
 Δεύτερη πλάκα
Ο Παπαδημος ως Πρωθυπουργός πλήρους αρμοδιότητας μπορεί να ανασχηματίσει τη κυβέρνηση κατά το δοκούν, να λάβει επαχθή και πολύ σκληρά μέτρα και να ανατάξει τη χώρα, εξαντλώντας ακόμη και τα όρια της τετραετίας. Μετά κατά πάσα πιθανότητα ο Παπαδήμος πρέπει να καταλάβει τη πόλη, να αποκαταστήσει το μαρμαρωμένο βασιλιά , να λύσει το σκοπιανό και να τραγουδήσει μαζί με τον Καρατζαφέρη το Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα. Το ότι ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός είναι στηριγμένος από μία πλειοψηφία, που είναι με το ζόρι ενδεχομένως αξιωματική μειοψηφία, ότι  η ΝΔ τον στηρίζει, ως άγνωστου μεγέθους σχετική  πλειοψηφία και δεν θέλει επί της ουσίας να ακούσει για αυτόν,  και ότι ο μόνος που τον στηρίζει (μια και για αυτόν γεννάει υπουργούς) είναι ο Καρατζαφέρης , φαίνεται ότι έχει μικρή σημασία για τους πλακατζήδες της δεύτερης κατηγορίας.
Τρίτη πλάκα
Το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη να εκλέξει νέο αρχηγό από τη βάση. Αρκούν διαδικασίες κορυφής , παράδοσης του νέου δαχτυλιδιού στον επόμενο, η ψήφο από το Εθνικό Συμβούλιο η την Κοινοβουλευτική ομάδα. Και ως έσχατο επιχείρημα, ο  τέως Πρωθυπουργός  δικαιούται άλλη μια ευκαιρία. Απαντώ στους πλακατζήδες αυτης της κατηγορίας. Το Εθνικό Συμβούλιο ,ως διαμορφώθηκε είναι όργανο αγνώστου συνθέσεως και αριθμού. Πρόσφατα σε κουιζ για το ποια είναι τα μέλη του Εθνικού  Συμβουλίου δεν βρέθηκε νικητής και η σύνθεση θα παιχτεί στα πέναλτυ. Δεύτερον η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει μία σύνθεση πολυπληθέστατη σε σχέση με τους άτυχους συντρόφους που τελικά θα είναι βουλευτές μετά τις επόμενες εκλογές. Συνταγματικά βέβαια παραμένει ισχυρή , όπως άλλωστε και ο τέως Πρωθυπουργός που είναι  και εντολοδόχος εάν ο μη γένοιτο, ο Παπαδήμος παραιτηθεί. Ομως αυτή τη στιγμή η Κοινοβουλευτική Ομάδα έχει στα μάτια του ελληνικού λαού την ίδια ακριβώς απήχηση με τον Εντολοδόχο. Αυτή η απήχηση εξισούται με την τετραγωνική ρίζα του τέσσερα επι το 8 στην καλύτερη περίπτωση. Είναι τραγικό αλλά στην παρούσα φάση, η συντριπτική πλειοψηφία του Κοινοβουλίου βρίσκεται σε προφανέστατη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση. Δεν  έχει δε καμιά σημασία αν τη λαϊκή βούληση πλέον σε μεγάλα μειοψηφικά νούμερα την απηχούν από τη μία το τελευταίο απολίθωμα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στην Ευρώπη, ο αγαπητός  Τσίπρας, που νοιώθει κάθε μέρα την κρυφή εσωτερική παρανομία του νάσαι κουμουνιστής και να μην μπορείς να το πεις για να μη δυσαρεστήσεις τους γονείς σου, που δε σε μεγάλωσαν να γίνεις κάτι τέτοιο, και ο συμπαθέστατος Κουβέλης, ο οποίος πλέον μαζεύει υπό την στέγη του όλα τα δηλωμένα και αδήλωτα  ορφανά του προσφιλούς πλην όμως ψιλοτεθνεώτος Κινήματος μας. Όσον δε το αν ο τέως Πρωθυπουργός δικαιούται άλλη μία ευκαιρία θα απαντούσα .Οχι μια σύντροφοι και δυο και τρεις και όσες γουστάρει γιατί το κατάστημα  ήταν του παππού του και του μπαμπά του. Ως δε  ο ίδιος εδήλωσε πήρε ένα ρολόι από τον παππού του και από τον πατέρα του μόνο το όνομα. Πράγματι σύντροφοι αυτός πήρε το όνομα και εμείς όλη τη χάρη και τη χαρά να εντρυφήσουμε σε κάθε είδος πράσινης ανάπτυξης και βλάστησης. Όσον δε αφορά το δαχτυλίδι είναι από μπρούτζο πιά ,και δεν είναι και τυχερό.Ο τελευταίος  που το πήρε , έβαλε ένα εκ των συγγενών  του να λέει ότι ήταν κάλπικο, ότι ο προηγούμενος δεν τόδωσε με την καρδιά του, ότι τι να το κάνει το δαχτυλίδι , αφού το ακίνητο ήταν στο όνομά του και διάφορα ελαφρώς μίζερα ,που απαντώνται πάντα ως παράπονα των εξ αίματος και αγχιστείας διαδόχων του πολιτικού θρόνου. Αυτά συμβαίνουν όταν οι κοινοί θνητοί δεν αντιλαμβάνονται τη μεγαλοσύνη του θεσμού και ότι η δια του ονόματος  διαδοχή είναι θεσμός εκ θεού και όχι εξ ανθρώπων προερχόμενος. Μια που η εξουσία στα κόμματα , όπου θεσμός είναι η απροσδιόριστη έννοια του λαού, και πίσω από αυτήν το θείο χάρισμα του κληρονομικού ονόματος, δεν αποτελεί θέμα εκλογων αλλά θέμα εκφράσεως της θείας βουλήσεως μέσω του φωτισθέντος ψηφοδοτούντος  λαού. Ως δε γίνεται κατανοητό ενίοτε και οι φωτισμένοι λαοί σφάλλουν. Ουδείς άσφαλτος, ως υπέμνησε σε εμας και η γνωστή λαϊκή αοιδός Άντζελα Δημητρίου.
Τέταρτη πλάκα και τελευταία
Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον προθάλαμο των πλεονασμάτων, ότι οι καλές εποχές ξανάρχονται , ότι να άλλη μια θυσία και όλα θα τελειώσουν , βάλτε δηλαδη ένα χέρι ακόμη και όλα θα τελειώσουν ,ότι μπρος στο κάλλος , τι είναι ο πόνος, ότι οι θυσίες του λαού δε θα πάνε χαμένες. Αλλοι διατείνονται σοβαρά  ότι ο Καραμανλής θα εδολοφονείτο από αμερικανούς πράκτορες αλλά το όπλο εκπυρσοκρότησε και η σφαίρα βρήκε το delivery boy  με τις πίτσες που του  πήγαινε, άλλοι  ότι η Ελλαδα στα πλαίσια μίας παγκόσμιας συνωμοσίας καλείται να επιστρέψει τα δάνεια, κάτι που είναι πρωτοφανές για ένα δανειζόμενο. Τελος δε  εξ ίσου πολλοί διατείνονται ότι η Ελλάδα της περήφανης δραχμής με τις είκοσι υποτιμήσεις διαχρονικά είναι το καλύτερο καταφύγιο κάθε πεινώντος, παίζοντας έτσι το παιχνίδι κάθε  εγχωρίου η αλλοδαπού τοκογλύφου. Στην άκρη όλων αυτών είναι ένας λαός φτωχός μέρα με τη μέρα, ανήμπορος να καταλάβει η να αποφασίσει τι είναι εκείνο, που δείχνει φως στο βάθος του ορίζοντα.Ενα κομμάτι του λαού αυτού ψάχνει στα σκουπίδια τροφή η  στα συσσίτια στην καλύτερη περίπτωση. Επιζητεί την αξιοπρέπεια του, καταλαβαίνει ότι η νύχτα είναι μεγάλη σαν του πολικού κύκλου και η μέρα , όταν φανεί θα είναι μικρή στην Αρχή και θα αργήσει να ξαναγίνει καλύτερη. Αυτός λοιπόν ο λαός δεν είναι πεφωτισμένος , δεν γουστάρει τις πλάκες κάθε πολιτευόμενου η επίδοξου κυβερνήτη και περιμένει να ακούσει καθαρά πως θα περπατήσει τη νύχτα και πως θα γλυτώσει το μεγαλύτερο ευτελισμό. Αυτός ακριβώς ο κόσμος απαιτεί αλήθειες , έχει τελειώσει με τις πολιτικές μοναρχίες , με τους εξ απονομής ηγέτες, με τις πλαστές πλειοψηφίες και με τους εμπόρους της αγωνίας του για τα παιδιά του και την επόμενη μέρα. Αυτός ακριβώς ο κόσμος είναι που επιζητεί κατά παράφραση του τραγουδιού να ειπωθεί  από τον όποιο μελλοντικό του ηγέτη,  ότι αφού δεν είχες νέα ευχάριστα να πείς να μας πεις τα δυσάρεστα, να καταλάβεις τον πραγματικό μας πόνο και να χαράξεις μια πορεία επώδυνη αλλά αληθινή, συγκεκριμένη και στο πολύ βάθος ελπιδοφόρα. Όσο δε για τους καθημερινούς πλακατζήδες τους απαντά ότι ξέρει ότι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς μας τέλειωσε, ότι χάσαμε τελεσίδικα και την Πόλη και την   Μικρά Ασία , ότι με τις ηλιθιότητες που κάνουμε στο τέλος θα ηττηθούμε ως ανεπαρκείς  σε όλα τα διεθνή μέτωπα, ότι κανείς πιά σοβαρός  δεν πιστεύει ότι εδώ φθάσαμε λόγω συνομωσίας, αλλά λόγω κυρίως ανεπάρκειας, ασχετοσύνης ,τσαπατσουλιάς, ανυπαρξίας ταλέντου  περί το πολιτεύεσθαι και διοικείν.Ξερει πολύ καλά αυτος ο κόσμος  ότι ο Καραμανλής τάκανε μαντάρα, και η αγιοποίηση του θυμίζει, τους ψεύτικους γυρολόγους άγιους του Μεσαίωνα, ότι ο προηγούμενος Πρωθυπουργός είχε μία σειρά από πολύ χρήσιμες αλλά εκτός χρόνου ιδέες, τις οποίες δεν πραγματοποίησε . Αυτά σε μία εποχη που απαιτούσε άμεσες πρωτοβουλίες και δράσεις διακυβέρνησης, και ξερει ο λαός αυτός ότι τον τεως Πρωθυπουργό  δεν τον έριξαν οι τραπεζίτες, και οι διηνεκείς αποστάτες του 1965 (που τους θυμάται ηρωικά η παράταξη όταν από ανεπαρκείς η ατυχείς πολιτικές στριμώχνεται στη γωνία), αλλά η παραγματική ανεπάρκεια εκτέλεσης ρεαλιστικών πολιτικών και η αδυναμία διακυβέρνησης  .Οπως επίσης τον έρριξαν η έλλλειψη λύσεων σε εποχή που μετρούν οι λύσεις και ο περιορισμος της συμφοράς. Αυτα για τώρα και ελπίζω να σταματήσουν οι πλάκες και τα προσωπικά ψυχανεμίσματα και η ελληνική Κεντροαριστερά να μην καταρρεύσει υπό το βάρος καλών προθέσεων ανεπαρκών ανθρώπων, που νομίζουν ότι κάτι τους χρωστάει η ιστορία, μη κατανοώντας ότι τελικά η Ιστορία χρωστά στους τολμώντες .Οπως χρωστά  σε αυτούς που γνωρίζουν ότι σε όλα τα έργα, ο ηθοποιός ανταμείβεται  για την  δουλειά του, αλλά για να ανταμειφθεί πρέπει να καταβάλει το τίμημα ο  μοναδικός του κριτης που είναι ο θεατής. Να γνωρίζουν ότι αν αδειάσει το πολιτικό θέατρο από θεατές θα ηχήσουν ως ερχόμενες οι σάλπιγγες της τυρρανίας, εκείνων που θα εγγυώνται χάριν της απωλειας της ελευθερίας, ένα ξεροκόμματο και μερικούς σύγχρονους μάρτυρες -εξιλαστηρια θύματα- βορρά των λιονταριών που θα πεινούν, και του εξαθλιωμένου πλήθους που θα χαίρεται την ανθρωποσφαγή.








 

Ξαφνικός θάνατος

Και ξαφνικά, νυν και πρώην υπουργοί του Πασοκ ανακαλύπτουν τα λάθη του μνημονίου και τις καταστροφικές επιλογές της κυβερνητικής τους διετίας. Διέλυσαν την χώρα, τσάκισαν την κοινωνία, ρήμαξαν τους εργαζόμενους και επιχειρούν μέσα απο ανέξοδες και ανώδυνες ομολογίες να διασφαλίσουν την συνέχεια της πολιτικής τους παρουσίας. Ορισμένοι θα θελήσουν να ηγηθούν του Πασοκ και άλλοι αναλαμβάνουν αυτόκλητοι ανανεωτές της κεντροαριστεράς. Έμπλεοι πολιτικού θράσους και εν μέσω μιας γενικευμένης κατάθλιψης, αναζητούν την ικανοποίηση των ματαιοδοξιών τους με την αναρρίχηση στην προεδρία του τεθνεώτος Πασοκ.
Ζούν στην καρδιά της κυβερνητικής εξουσίας και στο περιθώριο της κοινωνίας. Ο πολιτικός αυτισμός και η μαγεία των οφφικίων δεν τους επιτρέπει να ζήσουν "το τέλος της εποχής". Σύντομα θα τους δοθεί η ευκαιρία να το ζήσουν, γιατί η παρτίδα θα τελειώσει με "ξαφνικό θάνατο". Όπως ακριβώς συνέβη με τον κ. Παπανδρέου.

Κεντροαριστερά έχω, λέγετε

Γράφει ο Γιάννης Νικολάου

 Τελικά είμαστε όλοι κεντροαριστεροί. Κεντροαριστεροί οι υποστηρικτές του κ. Παπανδρέου, που συμφωνούν και με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί οι υποστηρικτές του, που όμως διαφωνούν με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί όσοι διαφωνούν με τον τέως πρωθυπουργό, αλλά συμφωνούν με την πολιτική του. Κεντροαριστεροί και οι διαφωνούντες τόσο με τον ίδιο όσο και με την πολιτική του (οι τελευταίοι, εδώ που  τα λέμε, είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν όντως να διεκδικήσουν τον τίτλο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν είχαν συμμετοχή στην κυβέρνηση).

Κεντροαριστεροί δηλώνουν οι εραστές της συνταγής των δανειστών (που είναι ακραία νεοφιλελεύθερη), κεντροαριστεροί και οι αντιμνημονιακοί.
Η κατάσταση έχει στοιχεία κωμωδίας, οδηγεί όμως και σε  ένα σοβαρό πολιτικό συμπέρασμα. Οι πολυσυλλεκτικές πολιτικές και οι  ταμπέλες που τις ακολουθούν, δεν μπορούν πλέον να αποδώσουν την πραγματικότητα. Η εφαρμοζόμενη πολιτική των δανειστών αλλάζει τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται και η πολιτική αδυνατεί να τα αντιμετωπίσει με τις γενικόλογες, συχνά αμφίσημες, προσεγγίσεις του παρελθόντος.
Συνεπώς ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς, ιδιαίτερα δε ο χώρος που μέχρι πρότινος κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να επανατοποθετηθούν στα νέα δεδομένα με συγκεκριμένο προγραμματικό λόγο.
Η σοσιαλδημοκρατία είχε πάντα  στο κέντρο της πολιτικής της το κοινωνικό κράτος και την αναδιανομή του εισοδήματος. Η βασική αυτή αρχή δεν αλλάζει.  Η πολιτική των δανειστών δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα και τις επιδιώξεις του ευρύτερου χώρου της σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς.
Όσοι ονομάζουν μεταρρυθμίσεις τις αντικοινωνικές πολιτικές που βιώνουμε, διαστρέφουν και συκοφαντούν την έννοια των αλλαγών, που όντως έχει ανάγκη η χώρα.
Μην ακούτε λοιπόν τους νεοφιλελεύθερους, φανερούς ή μεταμφιεσμένους σε «μεταρρυθμιστές». Πάντα ισχυρίζονται ότι η μόνη πολιτική επιλογή είναι η δική τους.

O Aνδρέας ξέρει...?

Σιγά...τις καλτσοδέτες

Το Πασοκ του κ. Παπανδρέου έγινε τελικά ότι επεδίωξε. Μια παιδική χαρά. Και αυτή λειψή. Απουσιάζει η αθωότητα των παιδικών πράξεων και η γνησιότητα των συμπεριφορών. Αυτή η περίεργη, η ιδιόμορφη, η πλάγια και υπαινικτική πολιτική συμπεριφορά και έκφραση που χαρακτηρίζει τον κ. Παπανδρέου, έχει εισβάλλει στο πολιτικό είναι και στην ουσία των στελεχών του. Των δελφίνων ιδιαίτερα.
Όλοι κατ΄ιδίαν συζητούν την αναγκαιότητα της άμεσης αποχώρησης του κ. Παπανδρέου απο την ηγεσία του Πασοκ. Επισήμως τους απασχολεί η επιτυχία της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου. Η εξαίρεση του κ. Χρυσοχοϊδη αποδίδεται στην ανάγκη να δηλώσει την παρουσία του και να μπεί στο κάδρο των δημοσκοπήσεων. Άλλωστε ενήργησε κατά γράμμα και όπως ακριβώς του υπαγορεύσαν οι επικοινωνιακοί του σύμβούλοι.
Όλοι οι δελφίνοι κατ΄ιδίαν θεωρούν ότι το Πασοκ έχει κλείσει τον κύκλο του και η δημιουργία ενος νέου φορέα της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς αποτελεί αδήριτη ανάγκη. Επισήμως ομνύουν στην αναγέννηση, επανίδρυση, ανόρθωση του τεθνεώτος Πασοκ. Η εξαίρεση του κ. Καστανίδη οφείλεται στην ανεκπλήρωτη επιθυμία του να ηγηθεί της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας (της Ελληνικής εννοείται), και του συνόλου της ελληνικής επικρατείας βεβαίως. Προς το παρόν στήνει "ποντιακή φράξια" με ποντιακά, κεντροαριστερά, παπανδρεϊκά και αντιβενιζελικά χαρακτηριστικά.
Το πιό εντυπωσιακό είναι η σφοδρή επιθυμία των δελφίνων να θυσιασθούν για την χώρα. Προφανώς τους έχει επηρεάσει η θυσία του κ. Παπανδρέου. Η χώρα έχει μετατραπεί σε απέραντο θυσιαστήριο. Η εξαίρεση του κ. Πάγκαλου προφανώς οφείλεται στο ότι προτιμά την χώρα οβελιστήριο. Άλλωστε "μαζί τα φάγαμε".
Πάντως σε κάθε περίπτωση, φαντάζει παράξενο πως ακριβώς νοείται η θυσία απο έναν υπουργό ( μιας αποτυχημένης κυβέρνησης με αποτυχημένο πρώην πρωθυπουργό), με την σφοδρή του επιθυμία να αναλάβει και πρωθυπουργός. Κύριοι, παρακαλούμε, όχι άλλες θυσίες. Σιγά... τις καλτσοδέτες που θα έλεγε και το "φέγγον όρος" του σοσιαλισμού, ο ερίτιμος κ. Ξυνίδης.
Αλλά είπαμε παιδική χαρά, γιατί ζούμε ακόμα στον αστερισμό του Γιώργου.   

Το μέλλον είναι εδώ.

Η αβεβαιότητα χαρακτηρίζει την σημερινή Ευρωπαϊκή Σύνοδο κορυφής. Η απόπειρα του Γαλλογερμανικού άξονα να υπερβεί τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. σε συνδυασμό με την αδυναμία του να προσφέρει μια ριζική πολιτική λύση για τα ευρωπαϊκά οικονομικά προβλήματα, γεννά έντονες αμφιβολίες για το μέλλον της Ευρώπης και του Ευρώ. Το πολιτικό έλλειμα του ηγετικού δίδυμου Μερκοζί ταυτίζει την πολιτική  για δημοσιονομική τάξη με την επιβολή "δημοσιονομικού Νταχάου" και την κατάργηση δημοκρατικών κανόνων και διαδικασιών, που αποτελούν  χαρακτηριστικό γνώρισμα του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Οι λαοί της Ευρώπης, έχουν κάθε δίκιο να πιστεύουν ότι η Ευρώπη κινείται στην τροχιά των επιταγών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης χρέους οι ευρωπαϊκές ηγεσίες συναινούν στον ακρωτηριασμό της Δημοκρατίας.
Το πιθανότερο είναι οτι θα ξημερώσουμε σε μια διαφορετική Ευρώπη. Τη Ευρώπη της θεσμισμένης κυριαρχίας των Γερμανών, των Τραπεζών και των αγορών. Αυτή η Ευρώπη δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε, δεν είναι η Ευρώπη των λαών, δεν είναι η Ευρώπη που θέλουμε.
Ο Ευρωσκεπτικισμός θα κερδίσει πόντους και όσοι θα επιμείνουμε στην προοπτική της Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης θα συναντούμε δυσπιστία και άρνηση.
Παρά ταύτα, η μοναδική αξιόπιστη για τους ευρωπαϊκούς λαούς στρατηγική εξακολουθεί να είναι η Ενωμένη και Δημοκρατική Ευρώπη. Η εθνική αναδίπλωση είναι αλυσιτελές αμυντικό αντανακλαστικό. Ας κατανοήσουμε οτι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι αντιστρεπτό φαινόμενο, οι λειτουργίες της όμως είναι. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο συνάντησης των δυνάμεων της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Εδώ θα συναντηθούν όσοι αντιμάχονται την κυριαρχία του κυνικού φιλελευθερισμού και την αναλγησία της ασύδοτης αγοράς. Το μέλλον είναι εδώ.

Τέλος....

Γράφει ο Ανέστιος.
Η επικίνδυνη για την Ελλάδα και την Ευρώπη πρόταση δημοψηφίσματος του κ. Παπανδρέου τον εξανάγκασε σε παραίτηση απο την θέση του πρωθυπουργού, πριμοδότησε την διεθνή αναξιοπιστία της χώρας και σώρευσε δεινά για τους Έλληνες. Προσέφερε όμως και μια θετική υπηρεσία. Ως δια μαγείας, στο Πασοκ, τα στόματα άνοιξαν. Άνοιξαν και αποκαλύπτουν μια θλιβερή πολιτική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που συγκάλυπταν με πρόσχημα το εθνικό συμφέρον, τις προσωπικές τους πολιτικές ιδιοτέλειες και την σαγήνη τους απο την κατάληψη και νομή της εξουσίας. Οι δελφίνοι έχουν πληθύνει και έχουν μεταλλάξει το πάλαι ποτέ κίνημα του Πασοκ σε δελφινάριο. Υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του Πασοκ μας προτείνουν, καθημερινά πλέον, πολιτικές σωτηρίας, για την χώρα, την σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά και με ελαφρά την συνείδηση παρακάμπτουν και αγνούν την δίχρονη πολιτική της εθνικής και κοινωνικής κατωφέρειας. Με φυγή προς τα εμπρός επιχειρούν να διαγράψουν την εντυπωσιακή υποστήριξη τους, την υποκρυπτόμενη συμμετοχή τους και την άφρονα σιωπή τους απέναντι σε μια ανερμάτιστη, ανίκανη και αναποτελεσματική ηγετική ομάδα και τον πρίγκηπα αρχηγό της. Τώρα πλέον είδαν το φως το αληθινόν. Τώρα είναι αργά για το Πασοκ. Δυστυχώς εξεμέτρησεν τον βίο του.

Η "παγίδα" της Συναίνεσης.

Γράφει ο Καραφέσκος.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει καταλάβει περίοπτη θέση στην πολιτική ρητορική κομμάτων, think tanks,  Μ.Μ.Ε. κλπ. η έννοια της Συναίνεσης. Χωρίς να εξειδικεύουν τι ακριβώς εννοούν μ’αυτό, φαίνεται να θεωρούν ότι τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα έχουν αμβλυνθεί και συμπίπτουν σε κοινές παραδοχές και λύσεις. Έτσι για παράδειγμα φαίνεται να υποστηρίζουν ότι η μείωση του Κράτους, η αναγκαιότητα των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων ή η άμβλυνση των ιδεολογικών συγκρούσεων είναι κοινή παραδοχή. Είναι αλήθεια, όπως έχει παρατηρηθεί στη Δυτική Ευρώπη και σε άλλες αναπτυγμένες χώρες της Δύσης, ότι μετά την έκλειψη του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και μακράς περιόδου ανάπτυξης, μεγάλο μέρος των κοινωνιών αυτών θεώρησαν ότι η ζωή θα κυλάει μ’αυτόν τον τρόπο. Άρα δεν υπάρχει υλική βάση για σημαντικές διαφωνίες και συγκρούσεις. Η προσέγγιση αυτή υποστηρίζεται και προωθείται σθεναρά από ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα με πολιορκητικό κριό τα ΜΜΕ.

Η στόχευση είναι :
       1.    Η κομματική – πολιτική αντιπαράθεση να περιοριστεί σε τεχνικά θέματα.
       2.    Η ιδιωτικοποίηση σημαντικού μέρους των προσφερομένων  κοινωνικών υπηρεσιών από το Κράτος. Άρα η μείωση της δυνατότητας πρόσβασης των πολιτών σ’αυτές.
       3.    Η αποπολιτικοποίηση της πολιτικής δραστηριότητας με την ανάπτυξη ενός απολιτικού μεσαίου χώρου.
Όλο αυτό το πακέτο προωθείται κυρίως από τα ΜΜΕ μ’έναν τρόπο που όποιος διαφοροποιείται από αυτό να θεωρείται «περίεργος» ή «ξεπερασμένος».
Έτσι στη σημερινή συγκυρία προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μνημόνιο και οι παρελκόμενες πολιτικές του είναι ο μόνος δρόμος. Η πραγματικότητα όμως είναι ξεροκέφαλη. Η εφαρμοζόμενη πολιτική έχει οδηγήσει σε ευρεία «φτωχοποίηση» και σε βίαιη αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εχόντων.
Ήδη τρέχουμε ολοταχώς στην ανατροπή της κοινωνίας των δύο τρίτων. Τώρα στην καλύτερη περίπτωση μόνο το ένα τρίτο θα περνάει καλά.
Βέβαια μερικές θεσμικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, οι οποίες στοχεύουν στον εξορθολογισμό του Κράτους και τον περιορισμό της σπατάλης συναντούν, όπως είναι φυσικό, ευρεία συναίνεση. Δυστυχώς όμως δεν αποτελούν την καρδιά του προβλήματος.
Το γεγονός επίσης ότι το μέγεθος των προβλημάτων είναι τέτοιο που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα μόνο κόμμα, είναι αληθές. Όμως αυτή η διαδικασία και η οργάνωση των απαιτούμενων πολιτικών είναι βαθιά πολιτική διαδικασία. Αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι αποκλειστική δουλειά κάποιων απολίτικων (φαινομενικά) τεχνοκρατών.
Έτσι όλοι εκείνοι που ομνύουν στην αναγκαιότητα της συναίνεσης ως το φάρμακο «διά πάσαν νόσον», θα πρέπει να μιλήσουν συγκεκριμένα σε ποια ζητήματα προτείνουν συναίνεση. Για παράδειγμα ένας άνεργος ή χαμηλόμισθος ή μικροσυνταξιούχος, σε ποια θέματα μπορεί να συναινέσει και να συμβαδίσει με έναν εύπορο μεσοαστό;Η συναίνεση εχει αξία μόνο όταν ορισθεί η υλική της βάση και καθορισθούν τα διακυβεύματα.Τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα όταν δεν είναι πολιτικά ύποπτα.
Το ατυχές είναι ότι σ’αυτή την παγίδα έκοντες ή άκοντες έχουν πέσει και πολλά πολιτικά επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία βλέπουμε να ακκίζονται στα τηλεπαράθυρα.

ΥΓ: Εχω μια απορία. Αυτός ο Μ.Χρυσοχοίδης που κατακεραύνωσε τον Παπανδρέου προ ολίγων ημερών εχει κάποια σχέση με τον γνωστό υπουργό ή είναι απλή συνωνυμία?

Πάντοτε πιστέψαμε σε πολιτικές που σήμερα ....απουσιάζουν.

Γράφει ο  Χαρακιανός

Κάθε σημαντικός ρόλος στο θέατρο της ζωής, όπως και στο θέατρο της πολιτικής, όπως ακόμη και στον πλούτο, απαιτεί ωρίμανση. Ο εύκολος για παράδειγμα πλουτισμός προκαλεί εύλογη διαταραχή, παράγει αισθητική γελοιογραφία, την γραφικότητα του νεοπλουτισμού. Παρόμοια φαινόμενα μπορεί να παραχθούν (μπορεί λέμε !) και στην πολιτική.

Όταν η τύχη, είτε συμπτώσεις και δυσεξήγητες προτιμήσεις αρχηγών και πρωθυπουργών, κάνουν «επώνυμους» προδιαγεγραμμένους ανώνυμους, παραβιάζοντας φυσικούς νόμους....

Όταν το θράσος θεωρείται «τόλμη», η μεγαλομανής διεκδίκηση προνομίων, διακρίσεων και ρόλων «χάρισμα» του/της «σύγχρονου πολιτικού» αντί να αντιμετωπίζεται κλινικά, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Σήμερα αυτά και τόσα άλλα επιμέρους, εισπράττονται. Προβάλλονται σήμερα φιλοδοξίες που δεν ενδιαφέρουν κανένα. Δεν είμαστε απουσιολόγοι να καταγράφουμε παρουσίες και «παρόντες». Πάντοτε πιστέψαμε σε πολιτικές που σήμερα  ....απουσιάζουν.

Αφιερώσεις

Αφιερωμένο στους "δελφίνους"...και όχι μόνο...

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μπορούν ν΄αντέξουν τη φτώχεια. Αν θες όμως να δοκιμάσεις το χαρακτήρα κάποιου, δώσ΄του εξουσία.

ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ.

Υδράργυρος ο Αμοραλιστής

O υδράργυρος κ. Χρυσοχοϊδης σε συνέντευξη του στο Mega (εδω), ζητά την απομπομπή του κ. Παπανδρέου και την εκλογή νέας ηγεσίας στο Πασοκ. Δεν θα διαφωνήσουμε, παρά το ότι είναι μάταιο να επιχειρείς την ανάσταση του τεθνεώτος Πασοκ. Έχει το δικαίωμα της γνώμης του και πρώτοι εμείς θα του το αναγνωρίσουμε.
Για δύο, βασικά, λόγους θεωρούμε ότι οι αυτονόητες διαπιστώσεις του δεν αποκαθιστούν την αναξιοπιστία του υπουργού Ανάπτυξης.
 Ο πρώτος σχετίζεται με το απύθμενο θράσος του να ζητά να ηγηθεί του Πασοκ, όντας ένας εκ των βασικών υπευθύνων της καταστροφής του Πασοκ και της εθνικής κατωφέρειας. Οι μεγαλοστομίες του για την μείωση των τιμών, για τις ενισχύσεις των επιχειρήσεων και την επικείμενη ανάπτυξη ακόμη ηχούν στα αυτιά των Ελλήνων. Πλήρης η αποτυχία του και ανερμάτιστο το θράσος του ανδρός.
Ο δεύτερος λόγος προκύπτει απο τον τρόπο που ζητά την αποχώρηση του κ. Παπανδρέου. Με ιταμό και ατιμωτικό τρόπο ο σφωγκοκολάριος του πρώην πρωθυπουργού, αποδίδει το σύνολο των ευθυνών της διετούς κυβερνητικής τραγωδίας στον μέχρι χθές "εθνικό ηγέτη". Ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν γνωρίζει τίποτα, λες και δεν υπήρξε ισχυρός κρίκος της άθλιας αλλυσίδας του ΓΑΠ. Ενεργός και φανατικός υποστηρικτής του κ. Παπανδρέου,  τώρα που τα "κόζια" άλλαξαν βυσσοδομεί. Η αποθέωση μιας άθλιας εκδοχής του πολιτικού βυζαντινισμού.
Για τον κ. Παπανδρέου δεν ανησυχούμε. Επέλεξε τους φίλους, επέλεξε τους συνεργάτες του. Του αξίζουν. Στην χώρα όμως τέτοιοι αμοραλιστές και ανίκανοι πολιτικοί δεν αξίζουν.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ η ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ?

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής

Ο ελληνικός κρατικός καπιταλισμός στηρίχθηκε την τελευταία εικοσαετία πάνω σε ένα πολύ σημαντικό ανέβασμα του οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου. Η ελληνικής εκδοχής σοσιαλδημοκρατία στηρίχθηκε πάνω σε προφορικά σοσιαλιστικά οράματα αλλά επί της ουσίας σε κρατικές αναδιανεμητικές πολιτικές. Η αύξηση του δημόσιου ελλείμματος απορρόφησε πλήθος φιλεργατικών πολιτικών, εν πολλοίς όμως αποσπασματικών και κλαδικών. Ταυτόχρονα, απορρόφησε τους κραδασμούς μιάς δύουσας εκείνη την εποχή επιχειρηματικότητας, που μεταβίβασε τα χρέη της στον κρατικό τομέα (το γνωστό ζήτημα των προβληματικών). Ταυτόχρονα όμως η ελληνική σοσιαλδημοκρατία εμπέδωσε ένα πολυμορφικό σύστημα νομικό, που στην ουσία θεσμοποιούσε όλα τα μεταδικτατορικά αιτήματα του μεγαλύτερου τμήματος της ελληνικής κοινωνία.Ο εξορθολογισμός εκτός από ελάχιστες χρονικές περιόδους δεν αποτέλεσε ουσιώδες πολιτικό εργαλείο της  σοσιαλδημοκρατικής πρακτικής. Με εξαίρεση την περίοδο πρωθυπουργίας του Κ.Σημίτη , και την περίοδο 1985-1987 του Α. Παπανδρέου, η ελληνική σοσιαλδημοκρατική εφαρμογή απέκλειε στην επίρριψη κατηγοριών περί  φιλελεύθερης ιδεολογίας κάθε μικρό μετασχηματισμό του ελληνικού μοντέλου υπερδανεισμού της χώρας.   Η χώρα παρήγε μικρότερο πλούτο αυτού που κατανάλωνε,δανειζόταν υπέρογκα και εν τέλει θεσμοποίησε σε θετική κατεύθυνση μέσα από επιδοματικές πολιτικές και μέσα από δανειακές επιδοτήσεις έναν πλούτο μεσοαστικού τύπου. Η δημιουργία ελληνικής μεσοαστικής τάξης τόσο στα αστικά κέντρα, όσο και στην επαρχία ήταν απόλυτη μετεξέλιξη του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Οι ισορροπίες στην ελληνική κοινωνία κρατιόνταν από έναν ισχυρό κρατικό τομέα που εξασφάλιζε τους πόρους, από ένα κρατικοδίαιατο συνδικαλιστικό κίνημα που πέραν των σημαντικών κατακτήσεων της περιόδου, θεσμοθετούσε μέσω της κρατικής επιδότησης κάθε επί μέρος κλαδικό αίτημα. Οι δεξιές παρενθέσεις της περιόδου δεν ήταν παρά κακέκτυπες δήθεν φιλελεύθερες εφαρμογές, που ποτέ δεν σκέφθηκαν να σχεδιάσουν στην πράξη μία άλλη πορεία του ελληνικού καπιταλισμού. Αποκορύφωμα ήταν η τελευταία καραμανλική επταετία που με ασυλλόγιστες και επικίνδυνες πολιτικές υπερακόντισε το έλλειμα, διόγκωσε το δημόσιο χρέος, ουδέν εξορθολόγισε και παρέδωσε τη χώρα χρεοκοπημένη στους παλιούς διαχειριστές του ελληνικού σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου. Τι κρίμα όμως , που οι εποχές είχαν τελεσίδικα αλλάξει. Έτσι τα περιθώρια μίας έστω φιλολαικής πολιτικής συντηρητικού χαρακτήρα ήσαν ανύπαρκτα.Αυτό που συνέβη αναπόφευκτα ήταν μία έξοδος από το μοντέλλο εικοσαετίας μέσα σε λίγους μήνες.Η σοσιαλδημοκρατία παρέδωσε το πνεύμα στα χέρια μίας εξωπολιτικής διαχείρισης , όπου πρωτεύουσα ανάγκη ήταν η αποτροπή της δημόσιας ανακοίνωσης πτώχευσης της χώρας.

Η πολιτική όμως αυτής της στρεβλής σοσιαλδημοκρατίας επηρέασε και την σκέψη και πολιτική πρακτική και των συντηρητικών κομμάτων. Τα κόμματα αυτά μετέβαλαν κατά περιόδους ως σημαίνουσα πολιτική τους,  την πολιτική ενός στρεβλού κρατισμού, μιάς λαϊκίστικης συνδικαλιστικής προσαρμογής του συνθήματος νόμος είναι το δίκιο του κρατικοδίαιτου συνδικαλιστή. Αυτό το θαυμάζουμε σε διάφορες περιόδους, όπου η πολιτική ανανεώνει το προσωπικό της μέσω συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που μεταλλάσσονται από δεξιοί σε ακρως φιλεργατικούς, όσον αφορά την νομιμοποίηση των κατά καιρούς εκτος ΑΣΕΠ διορισμών.Και πάντα βασικό ,επιχείρημα είναι το τι έκαναν οι προηγούμενοι. Λες και αυτό έχει κάποια σημασία η λες και πρέπει να είμαστε μόνιμα όμηροι παράτυπων πρακτικών. Το δεύτερο δε καταλυτικό επιχείρημα προς όποιον διαφωνούντα είναι το πώς αυτός ενδεχομένως διορίστηκε στο δημόσιο τομέα. Λες και αυτό μπορεί ποτέ πολιτικά να νομιμοποιήσει τωρινές παράτυπες πρακτικές η πρακτικές της αμέσως προηγούμενης περιόδου. Μεγαλύτερη βλάβη στην ιδέα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ από το αλυσσιβερίσσι διαδοχικών κομματικων εξυπηρετήσεων, όπου εμπλέκονται κρατικοδίαιτοι αριστεροί από κοινού με δεξιούς και υπερδεξιούς συνδικαλισταράδες,  ουδέποτε υπήρξε. 
Όμως αυτές οι στρεβλώσεις των κρατικοδίαιατων κομματικών στελεχών ως και των εκπροσώπων του συνδικαλισμού διαχρονικά και διαπαραταξιακά δεν πρέπει να αποτελέσουν άλλοθι για την καταβαράθρωση των προοδευτικών ιδεών και για την μη επαναφύπνιση της σοσιαλδημοκρατικής ιδεολογίας. Οι  σημερινές ενορχηστρωμένες πολιτικές τόσο της σκληρής επι της ουσίας ευρωσκεπτιστικής ηγετικής ομάδας της Ευρωπαικής Ένωσης , όσο και του ΔΝΤ κατασκευάζουν μια κοινωνική μηχανική (social engineering) για την Ελλάδα, με βάση μια γνωστή πολιτικοοικονομική φιλοσοφία, που  απέχει πολύ του κευνσιανού μοντέλου η όποιας αναζητήσιμης προσαρμογης του.

Την εποχή που σχηματίζονταν οι σύγχρονες βιομηχανικές κοινωνίες· δεν υπήρχε τότε θέση για τους πληθυσμούς που γίνονταν εργάτες στην πόλη. Δεν είχαν δικαιώματα, ούτε υπόσταση. Αντιμετωπίζονταν ως «επικίνδυνες τάξεις», με ένα πλέγμα απέχθειας, φόβου, καταστολής και ελεημοσύνης. Η έννοια του «κοινωνικού» αναδύθηκε στον δημόσιο χώρο μέσα από την ανάγκη η κοινωνία και η πολιτική να απορροφήσει  αυτές τις καινούργιες κοινωνικές ομάδες.
Η μεγάλη αλλαγή του 20ού αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική ήταν η δημιουργία μίας νέας πολιτείας καπιταλιστικού τύπου που θα ενσωμάτωνε όλες αυτές τις νέες ομάδες εργαζομένωνΤο «κοινωνικό» εντάχθηκε  στον πολιτικό χώρο, απέκτησε τη μορφή της κοινωνικής και κρατικής  πολιτικής που διευθετούσε σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις ,οικοδομώντας τα κοινωνικά συμβόλαια καπιταλιστικής συνύπαρξης. Αυτη ήταν η σοσιαλδημοκρατία. . Οι άγριοι ταξικοί αγώνες ανταγωνισμοί, οι εξεγέρσεις και οι απεργίες πολιτικοποιήθηκαν και θεσμοποιήθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις υποβλήθηκαν σε κανονισμούς. Ζητήματα όπως η βρεφική ηλικία, η αρρώστια, τα γηρατειά, έγιναν πρώτη φορά αντικείμενα δημοσίου ενδιαφέροντος . Αυτές άλλωστε οι ενσωματωτικές διαδικασίες δημιούργησαν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες, τον ευρωπαϊκό τύπο πολιτείας. Καρδιά του κοινωνικού συμβολαίου ήταν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η οικονομική δύναμη αντισταθμιζόταν από τη δύναμη της συλλογικότητας, δηλαδή από την πολιτική δύναμη. Αυτή ήταν η πορεία σε όλο τον πολιτισμένο ευρωπαικό και μη ευρωπαικό χώρο.Αυτό είχε τις σημαντικές του στρεβλώσεις στην Ελάδα αλλά σε κάθε περίπτωση θεσμοθετούσε ένα χώρο κοινωνικης συνάντησης των εταίρων. Η εκμετάλλευση υποχωρούσε μπροστά σε μία  έστω άναρχη και αποσπασματική θεσμοθέτηση δικαιωμάτων.

Τι παρατηρούμε όμως  τώρα, με πρωτοπορία την Ελλάδα,ως αντίληψη έσχατης σωτηρίας της πατρίδας; Την αντίστροφη διαδικασία. Την έξοδο κοινωνικών  ομάδων από την πολιτικά οργανωμένη κοινωνία, την αποθεμελίωση  του «κοινωνικού» ως έννοιας και πολιτικής.. Πρώτα απ΄όλα αυτό φαίνεται στην αδυναμία ενσωμάτωσης των νέων που μπήκαν στην αγορά εργασίας με ανύπαρκτα  ασφαλιστικά δικαιώματα, με όλο και μικρότερους μισθούς, ώστε να αντικατασταθεί η ανεργία από τον οργανωμένο υποσιτισμό των πληθυσμών. Επίσης ΦΑΙΝΕΤΑΙ στις ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΏΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΕΡΓΑΌΜΕΝΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΎ. Πρώτα αυτών που είναι στην ηλικία των 45-55 και δεν έχει αξία πιά η εργασιακή τους εμπειρία όπως και στην κατηγορία πρωτοεργαζομένων όπου ο εργοδότης θεωρεί ότι λόγω ηλικία προλαβαίνουν μία δεύτερη ευκαιρία.
Συνολικά η αγορά εργασίας  και η κοινωνική της διάσταση καταργείται βίαια ,βγαίνει εκτός  χώρου πολιτειακής συγκρότησης. Τώρα, στην Ελλάδα, σπρώχνεται στον χώρο της χωρίς θεσμούς εργασιακής αγοράς η πλειοψηφία του πληθυσμού. Το δικαίωμα στην εργασία είναι θέμα τύχης, αναγκαιότητας απορρόφησης και κριτηρίων ευκαιρίας, τη στιγμή που ο εργοδότης πνιγμένος στα δάνεια και τα χρέη  ψάχνει διέξοδο στο αδιέξοδό του. Θρυαλλίδα αυτης της φιλοσοφίας ήταν το τραγικό ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια του απελθόντος Πρωθυπουργού.
Αυτά είναι στρατηγικές επιλογές και θεμελιακές αλλαγές συγκρότησης της πολιτείας. Αναδομούν επί της ουσίας την κοινωνική συγκρότηση και δημιουργούν την πολιτεία του μη δικαίου, όπου το ξεροκόμματο η η ελεγχόμενη πείνα η το σύνθημα ευτυχώς εσύ δεν ψάχνεις να φας στα σκουπίδια , αποτελεί την μόνη αποδεκτή κατάκτηση, το μόνο ελάχιστο όριο πριν την πλήρη πείνα.
Η οικονομική κρίση ήλθε και κάποτε θα παρέλθει. Οι αλλαγές αυτές , όμως που γίνονται ευρωπαϊκά πλέον με εξαιρετική βιαιότητα, θα μείνουν γιατί εκφράζουν μια νέα αντίληψη κοινωνικής συμβίωσης. Η καταστροφή θεσμών που χρειάστηκε σχεδόν ενάμισης αιώνας θυσιών και προσπαθειών για να δημιουργηθούν είναι μέγα ζήτημα. Η διαδικασία της απορροής του κοινωνικού από το πολιτικό είναι κεντρικό ζήτημα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται για την απίσχνανση του πολιτικού και για τη διαρροή του κοινωνικού έξω από τη σφαίρα της πολιτικής διαμεσολάβησης.
Η σοσιαλδημοκρατία που εξέφραζε με όποιες στρεβλώσεις αυτή την κοινωνία των θεσμών καταργείται  από την με επιχειρήματα λογική της μη κατάρρευσης της χώρας. Ο σοσιαλδημοκράτης πλέον δεν έχει σημείο πολιτικής αναφοράς. Η κοινωνία της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας καταρρέει  χάριν της σωτηρίας της χώρας. Εαν η σωτηρία επέλθει τότε θα υπάρχει μία  σκληρή και  ανάλγητη πολιτεία ,με πιο εξορθολογισμένα οικονομικά μεγέθη. Εαν , ο μη γένοιτο, δεν σωθεί η εφαρμογή απολίτικων και αποιδεολογικών μοντέλλων θα επιφέρει μία απίστευτη ουσιώδη κοινωνική σύγκρουση των παλιών κοινωνικών εταίρων. Η πολιτική και πολιτειακή λύση που θα δοθεί είναι άγνωστη και μη προσδιορίσιμη και ενδεχομένως θα γεννήσει πολιτείες τυρρανικές .Ο εύελπις των προσφάτων γεγονότων και ότι πίσω του κρύβει είναι ο προπομπός ερωτημάτων τυρρανικής συγκρότησης της Πολιτείας.
Αποτελεί κατόπιν όλων αυτών αναγκαίο καθήκον η ανασυγκρότηση της σοσισαλδημοκρατικής πολιτικής ιδεολογίας, η δημιουργία νέας στρατηγικής για τη δημιουργία της επόμενης συγκροτημένης πολιτείας στα αποκαΐδια μια λογικής επιχειρημάτων , με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.
Αυτή είναι η ευθύνη όλων εκείνων αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ανάγκη έκφρασης συνάντησης και εν τέλει κοινωνικής συσπείρωσης. Δεν θα καταργήσουμε στη βάση της στρέβλωσης οράματα και κατακτήσεις  εκατονταετίας. Ναι στις μεταρρυθμίσεις όχι στην απολιτικοποίηση του μοντέλου διακυβέρνησης και δημοκρατίας. Η Κεντροαριστερά μετά τον πρόσκαιρο η οριστικό της θάνατο στην τρέχουσα διετία έχει να αποδείξει εάν εκτος των γνωστών θρησκειολογικά νεκραναστάσεων υπάρχει και αυτή ως Τρίτη που νεκραναστηθηκε ίσως όχι την Τρίτη αλλά την χιλιοστή Τρίτη μερα κατά τις γραφές. Στο αιώνιο ερώτημα για την ύπαρξη αυτού που πεθαίνει μετά το θάνατό του ,προστέθηκε η αγαπημένη σε όλους μας Κεντροαριστερά, που όλοι όσοι την αγάπησαν δεν θέλουν να την ξεχάσουν. Ακόμα και ο Χαρούλης  Καστανίδης που μετα την επιτυχία της δημοψηφισματικής σκέψης , σκέφτεται ότι ένας περιούσιος νεκρός είναι καλύτερος από ένα ανύπαρκτο ζωντανό. Ζωη σε εμάς λοιπόν, πολλή σκέψη και περισσότερη δουλειά για καινούργιες ιδέες σε έναν κόσμο που ανατέλλει και αναζητεί τις πρωτόλειες  αρχες του νέου ανθρωπισμού, της μετά ανάσταση  Σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό το άρθρο είναι μία πρώτη προσέγγιση απάντησης σε αγωνίες πολλών και σκέψεις περισσοτέρων.

Κείμενο έξη βουλευτών του Πασοκ

Έξη βουλευτές του Πασοκ δημοσιοποίησαν κείμενο σχετικό με τη συγκυρία και τις εξελίξεις στο Πασοκ. Πρόκειται για τους Κώστα Καρτάλη, Παναγιώτη Ρήγα, Σοφία Γιαννακά, Νάντια Γιαννακοπούλου, Δημήτρη Καρύδη και Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο.
1.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα προοδευτικό αλλά και πολυσυλλεκτικό. Όμως τα δύο τελευταία χρόνια υπέπεσε σε ένα διπλό λάθος: προσάρμοσε το πολιτικό του πρόγραμμα στο μνημόνιο (αντί δηλαδή για το αντίθετο) και εγκλώβισε ασφυκτικά το κόμμα στην κυβερνητική πολιτική. Το διπλό αυτό λάθος προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στις σχέσεις του με τους πολίτες και αλλοίωσε τη φυσιογνωμία του. Η απόκλισή του από την κοινωνία πήρε τα χαρακτηριστικά μίας κατολίσθησης που συνεχίζεται.

2.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ αν θέλει να μείνει κόμμα κυβερνητικής ευθύνης, πρέπει να αλλάξει πραγματικά. Αν πάει στις εκλογές ως άδειο κέλυφος ή ως σύνολο τακτικών χειρισμών, η κοινωνία έχει προδιαγράψει την τύχη του. Υποστηρίζουμε ότι πρέπει άμεσα, και προφανώς πριν τις εθνικές εκλογές, να ξεκινήσει μία συντεταγμένη και καταστατικά κατοχυρωμένη προσπάθεια ανασυγκρότησης του. Σε ιδέες και σε πρόσωπα. Αν όλα γίνουν θεσμικά και συντεταγμένα, δεν κινδυνεύει η συμφωνία στήριξης και το PSI, ούτε η πορεία της Κυβέρνησης για την επιτυχία της οποίας έχουμε άλλωστε δεσμευθεί. Δεν κινδυνεύει ούτε η ενότητα του ΠΑΣΟΚ.

3.
ΣE ΑΥΤΗ την προσπάθεια ανασυγκρότησης, το ΠΑΣΟΚ οφείλει, πρωτίστως, να κάνει μία ειλικρινή αποτίμηση της πορείας του τα δύο τελευταία χρόνια και να αναζητήσει τις ευθύνες για όσα λάθη έγιναν αλλά κυρίως για όσα απαραίτητα δεν έγιναν.

4.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ οφείλει να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητα του. Τα τελευταία χρόνια άλλωστε οι διαχωριστικές γραμμές με τη Νέα Δημοκρατία έγινα σταδιακά δυσδιάκριτες ενώ με τη Αριστερά έντονα διακριτές.

Γνωρίζουμε ότι δεν είναι εύκολο να συμφωνήσουμε στη νέα ταυτότητα, άλλωστε δεν έχουμε, όλοι, τον ίδιο ιδεολογικό βηματισμό, ούτε αντιλαμβανόμαστε την κρίση με τον ίδιο τρόπο. Θέλουμε να αποφύγουμε ένα επώδυνο χωρισμό και για αυτό υποστηρίζουμε την ανάγκη μετασχηματισμού του ΠΑΣΟΚ, στην κατεύθυνση των σύγχρονων ευρωπαϊκών κομμάτων. Αυτό θα σήμαινε ένα κοινά συμφωνημένο κορμό κεντροαριστερής πολιτικής πάνω στον οποίο θα αρθρώνονται τάσεις και ιδεολογικές εξειδικεύσεις.

Δεν μας φοβίζει η απομάκρυνση από τη προτεσταντική (άκαμπτη) δομή των αρχηγικών κομμάτων που έχουμε συνηθίσει. Αυτό που μας φοβίζει είναι η αδρανοποίηση των κομματικών οργάνων, η ταύτιση της Κυβέρνησης με το κόμμα, η σχεδόν παντελής απουσία του πολίτη στη συνδιαμόρφωση των θέσεων, οι αποκλεισμοί των στελεχών που αρθρώνουν μία άλλη άποψη.

5.
Ζητάμε να παραμείνει στον πυρήνα της πολιτικής μας, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας, ιδίως αυτή την εποχή που η Ευρώπη αναταράσσεται και μαζί κλυδωνίζεται και το μέλλον της χώρας. Όποιοι θεωρούν ότι η χώρα θα γνωρίσει καλύτερες ημέρες έξω από το ευρώ ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αγνοούν τη λογική, παίζουν με το μέλλον της χώρας. Διαφωνούμε με τις αντιευρωπαϊκές θέσεις δυνάμεων της αριστεράς χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μας ικανοποιεί η ροπή της Ευρώπης προς τον τιμωρητικό διδακτισμό, δηλαδή προς μία δημοσιονομική πειθαρχία που στο βαθμό που δεν τηρείται, συνοδεύεται από ποινές που τελικά τιμωρούν τους λαούς. Αντίθετα αναζητούμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης και των ευκαιριών.

6.
ΤΟ ΠΑΣΟΚ οφείλει να παρουσιάσει ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας που θα την οδηγήσει στον ευρωπαϊκό κόσμο, στην Ανάπτυξη και θα επιτρέψει να βγούμε από την κρίση με τους ανθρώπους και όχι μόνο με τους αριθμούς. Να δημιουργήσει ευκαιρίες ακόμα και μέσα στην κρίση.
Γνωρίζουμε ότι οι δανειακές μας υποχρεώσεις περιορίζουν τους βαθμούς ελευθερίας. Όπως και γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν είναι πιο συμφέρον και πιο ζωτικό για τη χώρα, από τη δημοσιονομική της επιβίωση.
Πιστεύουμε ότι υπάρχουν λύσεις που είναι ιδεολογικά συνεπείς και πρακτικά εφικτές. Το πρόβλημα άλλωστε δεν ήταν το μνημόνιο αυτό καθεαυτό, ούτε οι μεταρρυθμίσεις που δρομολογήθηκαν.
Ηταν η εφαρμογή τους μέσα από οριζόντια μέτρα που οδήγησαν κρίσιμα τμήματα της κοινωνίας στο περιθώριο, συχνά χωρίς τα προσδοκώμενα δημοσιονομικά αποτελέσματα.
Ηταν η αδυναμία ρήξης με τον λαϊκισμό που υπονομεύει κάθε αξιόπιστη μεταρρυθμιστική προσπάθεια.

7.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης που θα κινείται από την κατανάλωση στην παραγωγή, χωρίς την αποκλειστική εξάρτηση από την κρατική αρωγή. Συμφωνούμε ότι πρέπει, σταδιακά προφανώς, να σταματήσει η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων.

Θέλουμε το Κράτος να γίνει επιτελικό ώστε να δοθεί γόνιμος χώρος στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με την απαξίωση του δημόσιου τομέα που όταν λειτουργεί σωστά αποτελεί βασικό πυλώνα λειτουργίας και ανάπτυξης.

Διεκδικούμε την παροχή των δημοσίων αγαθών σε επαρκείς ποσότητες, σε υψηλή ποιότητα και σε μικρό κόστος αλλά και υποστηρίζουμε ότι δημόσια παροχή δεν σημαίνει υποχρεωτικά και δημόσια παραγωγή.
Υποστηρίζουμε την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη, για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα μεταφέρει περισσότερα βάρη στους έχοντες και θα επιτρέψει την προστασία της χαμηλής και μεσαίας τάξης που έχουν πληγεί ιδιαίτερα.

Υποστηρίζουμε τις τομές που θα θίξουν τις πελατειακές σχέσεις.

Θέλουμε ανοιχτά σχολεία, ανοιχτά πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες που να λειτουργούν. Καμία κατάληψη δε μας βοηθά να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Αναζητούμε εγγυήσεις για τις «δαπάνες του μέλλοντος», την παιδεία, την οικογενειακή πολιτική, την υγεία, τη βιώσιμη ανάπτυξη, την έρευνα.

Υποστηρίζουμε ένα σύνολο δικαιωμάτων αλλά και υποχρεώσεων που συναντώνται σε κάθε σύγχρονη Πολιτεία προκειμένου να εξασφαλίσουμε: το ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο διαβίωσης, την πλήρη απασχόληση, τη δια βίου γνώση, το νέο σχολείο, τη νέα πόλη.

8.
ΣΕ ΑΥΤΗ τη συγκυρία, χρειάζεται να μιλήσουμε με αλήθεια στους πολίτες, γιατί μόνο μέσα από την αλήθεια καλλιεργείται η ελπίδα. Για αυτό χρειάζεται:
Να περιγράψουμε με ειλικρίνεια την κατάσταση της οικονομίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και να αναλύσουμε χωρίς περιστροφές τις προτεινόμενες λύσεις, επισημαίνοντας το όφελος και το κόστος κάθε λύσης χωριστά.
Να μη διστάσουμε να υποστηρίξουμε ότι χρειάζονται αρκετά χρόνια – ίσως και μία δεκαετία - για να σταθούμε και πάλι όρθιοι αλλά και να τολμήσουμε να δεσμευθούμε ότι κάθε χρονιά θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Να υπερβούμε τους εκλογικούς κύκλους αντί να εγκλωβιστούμε σε αυτούς.

9.
ΕΧΟΥΜΕ την εκτίμηση ότι στις επόμενες εκλογές, οι σοσιαλιστές, η κεντροαριστερά και η αριστερά θα διαθέτουν περίπου το 55% των ψήφων. Η νέα αυτή κοινωνική δυναμική είναι η απάντηση της κοινωνίας στην κρίση. Σε αυτή τη νέα κοινωνική δυναμική, που θα αναζητήσει τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να φέρει κοντά τους πολίτες που πίστεψαν σε μία προοδευτική πολιτική, αλλά που στην πορεία διαψεύστηκαν και απομακρύνθηκαν.

10.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να τολμήσει την ανανέωση ιδεών και προσώπων, γιατί η πολιτική χωρίς ανανέωση βαλτώνει. Να συμφωνήσει ότι οι μεγάλες ανατροπές δεν προκύπτουν μέσα από ανέξοδους τακτικισμούς. Να σημάνει την «επανάσταση» των νέων ιδεών και νέων δυνάμεων και να εμπιστευθεί και τις νεότερες γενιές, εγκαταλείποντας την αυστηρή κομματική επετηρίδα, που ορισμένες φορές είναι αυστηρότερη και από αυτή των Ενόπλων Δυνάμεων.

10+1
ΑΡΚΕΤΟΙ ισχυρίζονται ότι η συζήτηση για το ΠΑΣΟΚ είναι μία εσωτερική κομματική υπόθεση για την οποία έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε στο μέλλον. Δεν συμφωνούμε. Η δημοκρατία έχει ανάγκη από ισχυρά κόμματα. Ιδίως σε περιόδους κρίσης.