Επτά θέσεις για μια Νέα Συμφωνία Εθνικής επιβίωσης και Κοινωνικής Αξιοπρέπειας.

Με μια νεα παρέμβαση η Κίνηση για μια Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία προτείνει επτά πολιτικά σημεία-θέσεις για την ριζική ανασυγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου και τη διαμόρφωση μιας Νέας Συμφωνίας Εθνικής επιβίωσης και Κοινωνικής Αξιοπρέπειας. Με καθαρές θέσεις, με σαφήνεια, και λιτό πολιτικό ύφος πολιτικοποιούν την κρίση του Πασοκ,  επαναφέρουν τον πολιτικό διάλογο στα μείζονα και κρίσιμα προβλήματα της χώρας.




Κίνηση για μια Νέα Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία                      Αθήνα 11/1/2012


           Επτά θέσεις για μια Νέα Συμφωνία Εθνικής επιβίωσης και Κοινωνικής Αξιοπρέπειας.


1. Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αποχωρήσει χωρίς χρονοτριβή από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αμέσως. Με καθαρές διαδικασίες, σύμφωνες με το καταστατικό.

2. Το ΠΑΣΟΚ έκλεισε τον ιστορικό του κύκλο. Η ανασύνταξη του σοσιαλδημοκρατικού χώρου συνδέεται με την επιλογή νέας φυσιογνωμίας, νέας σχέσης με την κοινωνία, νέων δομών, νέων προσώπων.

3. Η διετής πολιτική των μνημονίων απεδείχθη αδιέξοδη. Η συνέχιση της μέσω της διατύπωσης αλλεπαλλήλων, εκβιαστικών διλλημάτων ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή, ακυρώνει την Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και θέτει σε κίνδυνο τη στρατηγική επιλογή της παραμονής μας στην ευρωζώνη. Αξίζει να προσπαθήσουμε για μια νέα συμφωνία Εθνικής επιβίωσης και κοινωνικής αξιοπρέπειας.

4.Οι νεοφιλελεύθεροι μονόδρομοι, η θεωρία της μοναδικής λύσης που επιβάλλουν οι δανειστές και η συμμαχία των «προθύμων» στο εσωτερικό, οδηγούν την χώρα σε μαρασμό χωρίς να επιλύουν τα διαρθρωτικά της προβλήματα. Εκτός από τα ελλείμματα, τους λογαριασμούς και τις αγορές υπάρχουν η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους.

5. Οι ριζοσπαστικές αλλαγές είναι προτεραιότητα για τη χώρα μας. Οι διαρθρωτικές αλλαγές αναγκαίες. Στην οικονομία, το κράτος, το πολιτικό σύστημα. Παντού. Είμαστε αντίθετοι με το μέτωπο της ακινησίας, με την υπεράσπιση παράλογων και πελατειακών «κεκτημένων». Είμαστε αντίθετοι στα προνόμια που προκαλούν τους πολίτες, παραλύουν την κοινωνία και εμποδίζουν κάθε αναπτυξιακή προοπτική.
Η «σωτηρία της χώρας» δεν είναι απρόσωπο και ουδέτερο μέγεθος. Η χώρα δε μπορεί να «σωθεί» χωρίς τους ανθρώπους της. Η χώρα δε μπορεί να «σωθεί» ενώ οι άνεργοι θα υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο, το κοινωνικό κράτος θα έχει καταστραφεί, οι αμοιβές θα βαλκανοποιούνται, οι συνταξιούχοι θα είναι πένητες και χιλιάδες νέοι θα φεύγουν στο εξωτερικό.

6. Η λύση μπορεί να δοθεί με Νέα Συμφωνία στον πολιτικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας που θα περιέχει ρεαλιστικές, εφαρμόσιμες και καινοτόμες λύσεις, καθαρές και υπεύθυνες προτάσεις κυβερνητικής διεξόδου, απέναντι στις ιδέες και τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού.

7. Η Νέα Συμφωνία αφορά στις αλλαγές στην οικονομία, το κοινωνικό κράτος, την απασχόληση, το πολιτικό σύστημα. Δεν είναι ανακατανομή ρόλων και προσώπων στα πλαίσια της ίδιας πολιτικής. Δεν είναι διέξοδος σε φιλοδοξίες. Προϋποθέτει ευκρίνεια πολιτικών στόχων, απόφαση για ρήξεις και ανατροπές, ανάληψη ευθυνών χωρίς προσχήματα για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν στη διετία που πέρασε.

Κίνηση για μια Νέα

Σοσιαλδημοκρατική Συμφωνία        Αθήνα 11/1/2012

Η ΣΚΥΤΑΛΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

Γράφει ο Κώστας Καραγιαννάκης.

Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 2 χρόνια, έχει ως αποτέλεσμα η χώρα και οι πολίτες της να βιώνουν μια πραγματικότητα, που προσομοιάζει την κόλαση του Δάντη. Ταυτόχρονα όμως, ο ορίζοντας είναι πιο μαύρος από το σήμερα που  βιώνουμε. Και για αυτόν τον μαύρο ορίζοντα ευθύνεται η ΝΔ. Στις αστικές δημοκρατίες, η αξιωματική αντιπολίτευση λειτουργεί με θεσμικά χαρακτηριστικά και οι θέσεις της, αποτελούν την εναλλακτική πρόταση για την μελλοντική πορεία της χώρας. Στην Ελλάδα του μνημονίου και των αποτελεσμάτων που αυτό έχει επιφέρει, η ΝΔ λειτουργεί σαν να μην έχει αντιληφθεί τις αλλαγές που έχουν συντελεσθεί στην κοινωνία. Λειτουργεί σαν η περίοδος που διανύουμε, να είναι μια από τις παρόμοιες περιόδους, τα τελευταία 30 χρόνια, που η ΝΔ είχε τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ούτε η ηγεσία της, ούτε τα στελέχη της - πλην ελάχιστων εξαιρέσεων - τις αλλαγές που συντελούνται, με ταχύτατους ρυθμούς στην κοινωνία τα τελευταία δυο χρόνια. Αλλαγές που είχαν ξεκινήσει πριν την έλευση του μνημονίου αλλά πλέον πραγματοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς.

Με την έλευση του μνημονίου, η ΝΔ κινήθηκε με έναν ασύνταχτο αντί μνημονιακό λόγο, προσπαθώντας να ωφεληθεί ψηφοθηρικά του πολιτικού κόστους που ήταν αποτέλεσμα, της μνημονιακής πολιτικής. Κατήρτισε ένα οικονομικό πρόγραμμα που δεν είχε καμία σχέση με την υπαρκτή οικονομική πραγματικότητα της χώρας. Το ονόμασε «Ζάππειο» και το μετονόμασε σε «Ζάππειο 1», όταν με τα από ένα χρόνο αναγκάστηκε να παρουσιάσει νέο οικονομικό πρόγραμμα, το «Ζάππειο 2».
Και στο δεύτερο οικονομικό πρόγραμμα, κινήθηκε σε γενικόλογες θέσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση, τονίζοντας ότι έχει έτοιμη την αντιπρόταση που θα δώσει άλλο περιεχόμενο στο μνημόνιο. Ταυτόχρονα στηρίζει αφανώς, κινητοποιήσεις συντεχνιακών ομάδων που κινούνται παραδοσιακά στο χώρο της κεντροδεξιάς, στη βάση μιας άκριτης αντί μνημονιακής πολιτικής. Δυστυχώς για την ΝΔ και την ηγεσία της η τακτική αυτή δεν βοήθησε την ουσιαστική εκλογική της ανάταξη, όπως διαφαίνεται και στις δημοσκοπήσεις. Αντί αυτό να αποτελέσει στοιχείο προβληματισμού, για την αντιπολιτευτική τακτική και επαναπροσδιορισμό αυτής, οι δυνάμεις της λαϊκής δεξιάς ξεκίνησαν έναν πιο συγκροτημένο αγώνα. Ο λαϊκισμός αποτελεί πλέον κύριο χαρακτηριστικό του πολιτικού λόγου της ΝΔ σε κάθε έκφραση του. Ούτε η προσωπική ήττα του Α. Σαμαρά, στο θέμα των ενυπόγραφων δεσμεύσεων των πολιτικών αρχηγών που «στηρίζουν;» την κυβέρνηση Παπαδήμου, απετέλεσε τροχοπέδη στον κατήφορο του λαϊκισμού. Η σκυτάλη του λαϊκισμού έχει παραδοθεί από τα χέρια του ΓΑΠ - «λεφτά υπάρχουν» - στα χέρια του επικεφαλής της λαϊκής δεξιάς Α. Σαμαρά. Η πιθανή ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την ΝΔ μετά της εκλογές, δημιουργεί θλίψη σε όσους μπορούν να προβλέψουν, χρησιμοποιώντας την απλή λογική την επόμενη μέρα της χώρας. Αν ο ΓΑΠ και η κυβέρνηση του χρειάστηκαν 6 μήνες για να διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν, η κυβέρνηση του «μάγου» Α. Σαμαρά θα χρειαστεί πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Ο τυφλός θα αντικαταστήσει τον μονόφθαλμο και  το πλοίο της χώρας θα οδηγηθεί ακυβέρνητο στα βράχια της πλήρους απαξίωσης. Οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές για τη χώρα και τους πολίτες και οι ευθύνες δεν θα βαρύνουν μόνο, όσους με τις πράξεις τους καθόρισαν αυτή την πορεία. Θα βαρύνουν και όλους όσους μένουν απαθείς, μη ενεργοί, διαβουλευόμενοι αενάως. Θα βαρύνουν και όλους εμάς που αν και εκφράσαμε - πρωτόλεια μεν αλλά την εκφράσαμε - την νέα πολιτική σκέψη, που καταθέσαμε την νέα πολιτική πορεία, δεν πήραμε τις πρωτοβουλίες να την μετατρέψουμε σε νέα πολιτική πράξη.
Εκτός από τα όμορφα χώρια και οι όμορφες χώρες όμορφα καίγονται. Όμως δυστυχώς καίγονται…..

 ΥΓ. Η πιθανή πρόθεση του νέο – στοχαστή της «φυγοκέντρου κεντροαριστεράς», να καταθέσει υποψηφιότητα, για την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, δημιουργεί εύλογα το ερώτημα : «Οι κοντές κουβέρτες ή τα μακριά ποδιά ευθύνονται για τα άσχημα όνειρα στη διάρκεια του ύπνου;»

Μια ζωή...... "θύμα"

Γράφει ο Καραφέσκος.

Την Τετάρτη (4/1) έγινε η δεύτερη πολύωρη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου.Το πολιτικό-κοινωνικό πλαίσιο γνωστό:βαθειά ύφεση, πολιτική αστάθεια, η κυβέρνηση Παπαδήμου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας να διαπραγματεύεται με τους δανειστές. Ο Γ.Παπανδρέου όμως απτόητος  και ανέγγιχτος. Το πρόβλημά του; Πως θα παρατείνει την παραμονή του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ  με απώτερο στόχο την πολιτική του επιβίωση. Προβάλλεται η λογική άποψη ότι πρέπει να του δοθεί η ευκαιρία να αποχωρήσει  αξιοπρεπώς. Βοηθάει όμως ο ίδιος προς αυτή την κατεύθυνση; Μάλλον όχι. Αντί ευθέως να θέσει το ζήτημα της αποχώρησης του και να ξεκινήσουν πάραυτα οι διαδικασίες διαδοχής του αυτός περιορίζεται σε διαδικαστικά τερτίπια. Μένει ώσπου να φύγει; Ή φεύγει για να μείνει;  Εκεί ανάμεσα στα άλλα καταγγέλει τον ΔΟΛ και τόν Σ.Ψυχάρη για υπονόμευση. Παλιό και τετριμένο το κόλπο. Επειδή όμως τα γεγονότα είναι νωπά όλοι γνωρίζουμε ότι ο ΔΟΛ στη διετή πρωθυπουργία του τον στήριξε σκληρά και πολλές φορές προκλητικά . Βέβαια αυτά γι΄αυτόν είναι ψιλά γράμματα. Η στόχευσή του είναι ο σκληρός και οπισθοδρομικός κομματικός πυρήνας. Καταφεύγει στην πιο φτηνή συνωμοσιολογία ζητιανεύοντας λίγα ψίχουλα αποδοχής  ως θύμα των ‘’μεγάλων συμφερόντων’’. Ο οποιοσδήποτε όμως εύκολα μπορεί να αναρωτηθεί: Αυτά τα δύο χρόνια σε τι έβλαψε αυτά τα συμφέροντα;

Εν πάσει περιπτώσει η ταμπακιέρα είναι η ανασύνθεση της κεντροαριστεράς και του ΠΑΣΟΚ εφ΄ οσον είναι αυτό δυνατόν. Δυστυχώς όμως η παρουσία  του Γ. Παπανδρέου, παρά του ισχυρισμούς του ιδίου και της Αυλής του, δεν αποτελεί παράγοντα εγγύησης ενότητας και ομαλών εξελίξεων. Ας δούμε όμως και τι θα κάνουν και οι λεγόμενοι δελφίνοι. Για παράδειγμα θα δεχτεί καποιος απ’αυτούς αυτή την ιδιότυπη δυαρχία δεχόμενος να χρισθεί υποψήφιος πρωθυπουργός στις επικείμενες εθνικές εκλογές; Είδωμεν
ΥΓ: Ο Τιτάνας της πολιτικής σκέψης ο αγλαός Χάρης Καστανίδης ανέλαβε χθές μέσω των ΜΜΕ να εκλαϊκεύσει την σύνθετη πολιτική σκέψη του Μεγάλου Αρχηγού. Ετσι υποστήριξε ότι " η σύγκρουση της οικογενείας Παπανδρέου με το Συγκρότημα Λαμπράκη είναι πολύ παλιά.1965,1988,2007". Πρός επίρρωση των λεγομένων του χρησιμοποίησε δηλώσεις(2007) του μνημείου της σοβαρότητας και αξιοπιστίας  Γιάννη Καψή. Τι θλιβερός.

Χρει θαρσείν

 Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Η χθεσινή εμφάνιση και εισήγηση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ ενώπιον  του Πολιτικού Συμβουλίου επιβεβαίωσε και τους  πλέον αφελείς  για το σε τι ακριβώς αποσκοπεί ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είχε άλλωστε προηγηθεί η επιστολή του γνωστού   συγγενούς (ειδικού περί της αξίας των δαχτυλιδιών διαδοχής) , όπου και πάλι  απέδιδε στις φθονερές δυνάμεις του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου το γκρέμισμα του λαοπρόβλητου κληρονομικού ηγέτη. Ακλουθώντας  λοιπόν τη παλιά δοκιμασμένη συνταγή , θέλουν να με ρίξουν τα συμφέροντα, ο αγωνιστής της πράσινης ανάπτυξης, εμφανίστηκε ενώπιον ολιγομελούς  μη πλειοψηφικής ομάδας οπαδών του στο πολιτικό συμβούλιο, ζητώντας εντολή παραμονής στην ηγεσία και εντολή εξολόθρευσης  λόγω επερχόμενης ήττας,  του εντολοδόχου υπό αίρεση Πρωθυπουργού (που θα αναδείκνυε η ΚΟ του ΠΑΣΟΚ). Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αποκαλύπτουν ότι η πρόταση δεν πέρασε αλλά εστάλη στο κυμαινόμενης σύνθεσης Εθνικό Συμβούλιο, ώστε κατά πάσα πιθανότητα να περάσει εκεί. Παρακολουθωντας με έκδηλη θλίψη όλα αυτά , μετά από 37 χρόνια παραμονής και αδικαιολόγητης  προσμονής   στο ΠΑΣΟΚ, διερωτώμαι για την αξία  παρακολούθησης έστω , αυτού του έργου πρωτοφανούς παραλόγου. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ , παραιτήθηκε ουσιαστικά από  την εντολή του λαού, όταν κατενόησε ότι δεν έχει κανένα πλέον περιθώριο ανοχής για να συνεχίσει να εκτελεί τα κυβερνητικά του καθήκοντα. Σε άλλες εποχές, που οι οικονομικές συνθήκες θα το επέτρεπαν, θα πηγαίναμε σε εκλογές , τις οποίες θα κέρδιζε με συντριπτική πλειοψηφία η αντιπολίτευση. Υπό το κράτος της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, αυτό δεν έγινε. Σχηματίστηκε μια ετερόκλητη κυβέρνηση, κεντροαριστερών πραγματικών, κεντροαριστερών της πράσινης ανάπτυξης, κεντροδεξιών , που κάτι είχαν καταλάβει και άλλοι δεν πρόκειται να καταλάβουν με τίποτα και ακροδεξιών, που έτσι και αλλιώς κατέλαβαν απρόσμενα υπουργικούς θώκους,, υπό την πρωθυπουργία ενός αξιοπρεπούς ανθρώπου, που  μάλλον δεν είχε επίγνωση του σε ποιο τουρλουμπούκι προΐσταται. Φυσικό επακόλουθο αυτής  της παραίτησης σε οιοδήποτε  φυσιολογικό πολιτικό χώρο θα ήταν η παραίτηση και του απελθόντος Πρωθυπουργού από το αξίωμα του Προέδρου του κόμματος, το οποίο επί της ουσίας παρέδωσε την εντολή του λαού σε άλλο κυβερνητικό σχήμα, ενώ δεν είχε απολέσει τη δεδηλωμένη. Σε αυτό ακριβώς το φυσιολογικό κόμμα, τα καταστατικό θα προέβλεπε την εκλογή νέου Προεδρου, η οποία και τάχιστα, λόγω των εκτάκτων συνθηκών , θα ακολουθείτο. Το ότι τίποτα από αυτά δεν έγινε, αποδεικνύει πέραν  πάσης αμφιβολίας την παθογένεια του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα, όπου το κόμμα δεν αποτελεί αυτόνομο πολιτικό οργανισμό , αλλά ένα ιδιότυπο πολιτικό μόρφωμα, όπου για να λειτουργήσει το καταστατικό, το επώνυμο  του Προέδρου του κόμματος δεν πρέπει να συμπίπτει με αυτό του Ιδρυτή του. Εαν συμπίπτει, τότε η διαδοχή είναι θέμα που προσδιορίζεται από το εθιμικό δίκαιο της οικογένειας, που φέρει το ορθό επώνυμο διαδοχής. Δεν υπάρχουν διαδικασίες  διαδοχής πολιτικού φορέα αλλά «πολιτικής φυλής», όπου ο επικεφαλής καθορίζει τους όρους διαδοχής με τη συνδρομή των «μάγων» της φυλής και του Συμβουλίου δημογερόντων, οι οποίοι εν είδει σοφιστείας εκφέρουν γνώμη. Το κύριο πρόβλημα δε του φορέα, είναι ότι κανείς εκ των διαδόχων  δεν φέρει επώνυμο, που να προσομοιάζει έστω του επωνύμου του παραιτηθησόμενου οψέποτε Προέδρου. Άρα , πως μπορεί να επέλθει η διαδοχή; Ο μόνος τρόπος είναι η προσωρινή υπενοικίαση του πολιτικού χώρου σε τρίτο πρόσωπο, έως ότου καταστεί δυνατή η εξεύρεση αξίου διαδόχου, σύμφωνα με το προαναφερθεν εθιμικό δίκαιο της «φυλής», άγνωστο εν πολλοίς, διότι ως γνωστό στο έθιμο, η παράδοση πάει από στόμα σε στόμα ,από γενιά σε γενιά. Σε  αυτές λοιπόν τις συνθήκες ,είναι φανερό , ότι είναι χρέος των σοσιαλδημοκρατών, των σοσιαλιστών, των απομενόντων μελών του ΠΑΣΟΚ, και κυρίως εκείνων, που θέλουν δημοκρατικά ο χώρος να λύσει το πρόβλημα ηγεσίας του, να μιλήσουν ευθέως και χωρίς περιστροφές και να  αξιώσουν την άμεση και πλήρη εφαρμογή του Καταστατικού, ως αυτό ισχύει, χωρις σοφιστείες, υπαινιγμούς, κλειστά χαρτιά, «θα δούμε», ψευτοδιλήμματα ενότητας, σε ένα χώρο που διαλύεται και φυλλοροεί. Είναι καθήκον, όλων των αγαπημένων συντρόφων , που έχουν εκδηλώσει διάθεση (και ορθώς το κάνουν) διαδοχής να τοποθετηθούν ανοικτά, στα διλήμματα και τριλήμματα του χθεσινού πολιτικού συμβουλίου. Δεν υπάρχει περιθώριο πλέον ελιγμών και υπεκφυγών. Πρέπει να τελειώσει  αυτό το ακατανόητο για σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παιχνίδι μέρους της απερχο-επανερχόμενης ηγεσίας. Αυτό ας το κάνουν, όσοι πιστεύουν στην αξια της στοιχειώδους εσωκομματικής δημοκρατίας και ευνομίας. Και ας αφήσουν τους άλλους να τους φάνε τα  «συμφέροντα» και η «κακούργα κοινωνία ,που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει». Άλλωστε ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, τα χρονοδιαγράμματα και τα πίσω μπρος των ηγετών της πράσινης ανάπτυξης και της αειφορίας των πάσης φύσεως κηπουρών, υπάρχει και η δημοκρατική παράταξη , που απεχθάνεται το κενό και το χάος, όπως και τη συνεχή αναβλητικότητα, αυτών που εάν θέλουν πρέπει και να μπορούν. Στην αντίθετη περίπτωση στα μάτια πολλών από εμάς οσονούπω, ο συμπαθής και αξιοπρεπέστατος Φώτης Κουβέλης, θα φαντάζει έναντι των υποψηφίων ενός ταχύτατα διαλυόμενου χώρου, ως ηγέτης διαμετρήματος Ελευθερίου Βενιζέλου και βάλε. Αγαπητοί σύντροφοι, η πολιτική τάξη απεχθάνεται το κενό, και όσο εσείς αργείτε , υπάρχουν και αλλού νεραντζιές που κάνουν πορτοκάλια . Εσεις μπορείτε αειθαλώς να βιώνετε τη  γνωστή ρήση του διαφημιστικού  γιατρού της πείνας «Όνειρο ζω μη με ξυπνάτε». Ώσπου να ανοίξετε τα μάτια σας και αν δείτε, ότι δεν έμεινε τίποτα και οι θεατές αντί να σας κοιτούν, πήγαν σ  άλλο  γήπεδο για να παίξουν  μπάλλα……….

Υπάρχει Νυμφίος?

Γράφει ο Ανέστιος.
Ο κ. Παπανδρέου τα κατάφερε. Μετάλλαξε το Πασοκ απο κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας σε κόμμα της οικογένειας του. Πάνω απο την πατρίδα, πάνω απο την παράταξη είναι η οικογένεια του και ο ίδιος. Ο αδελφός του έχει το δικαίωμα να προσβάλλει τους συνεργάτες του ,τους υπουργούς του, τα στελέχη του.
Ο κ. Παπανδρέου δεν διαθέτει την ελαχίστη πολιτική "τσίπα" να τους υπερασπιστεί.. Βουτηγμένος στην καταθλιπτική ματαιοδοξία του συμπαρασύρει στον βυθό των αδιεξόδων του τους πάντες. Όμως αυτός ήταν πάντα. Γυιός του πατέρα του και θύμα της μητέρας του. Τώρα πυροβολεί αδιακρίτως. Τώρα σκληραίνει.
Οι  νεοέλληνες για μια ακόμα φορά "πέφτουν απο τα σύννεφα". Δεν γνώριζαν, δεν άκουγαν, δεν ρώταγαν. Τους αρκούσε οτι "λεφτά υπάρχουν". Τους μεθούσε οτι κάτι ακόμα θα τσιμπούσαν. Τώρα ως μωραί παρθένες οργίζονται, αγανακτούν και που και που απειλούν να εξεγερθούν. Αλήθεια είναι οτι οι ψηφοφόροι χρειάζονται χρόνο για να γίνουν πολίτες. Για εκείνους που τελειώνει ο χρόνος είναι οι δελφίνοι του Πασοκ.
Τους βυθίζει αργά και σταθερά η Παπανδρεϊκή δίνη.
 Τους παροπλίζει η απουσία ηγετικού θάρρους.
Τους ματαιώνει η κενή οραμάτων φιλοδοξία τους.
 Τους αδρανοποιεί η ματαιότητα της διεκδίκησης ενος Πασοκ που έχει κλείσει τον κύκλο του.
 Τους αγκυλώνουν οι φίλοι τους και οι μηχανισμοί τους.
Τους σκοτώνει οτι ερωτεύονται τον θρόνο, σε ένα παλάτι δίχως υπηκόους.
Μακάρι κάποιος να ξεστράτιζε απο την οδό της απωλείας. Μακάρι να άνοιγε περπατησιά σε νέους δρόμους, με τα προτάγματα των ανθρώπων για όπλα του και τις κραυγές των νέων για οδηγό του.
Η ιστορία θα του φερθεί με γαλαντομία και δίκαια θα τον ανταμείψει.

Εγγυητής

Γράφει ο Κάρολος 
Διακινήθηκε προ ημερών οτι το ζήτημα της διαδοχής (που σε οποιοδήποτε κόμμα θα είχε κλείσει εδώ και ένα μήνα) και οι φιλοδοξίες των δελφίνων του ΠΑΣΟΚ καθίστανται πρόβλημα για την κυβέρνηση του κυρίου Παπαδήμου, προς την οποία προσέφερε πλέρια τη στήριξή του ο Πρόεδρος (ΓΑΠ).
Άρα το πρόβλημα δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, που δε λύνει το πρόβλημα το οποίο ο Πρόεδρός του δημιουργεί, αλλά οι άλλοι, την ώρα που ο Πρόεδρος στηρίζει την Κυβέρνηση με τα καμώματά τους την υπονομεύουν.
Υπάρχει σχέδιο. Έχει τον κωδικό «Ο ΕΓΓΥΗΤΗΣ» και προβλέπει την παραμονή του ΓΑΠ στο ΠΑΣΟΚ. Το σχέδιο είναι συνεπές με το οικογενειακό δίκαιο. Όπως και με εκκρεμότητες εσωτερικού και κυρίως ...εξωτερικού τύπου. Τα σενάρια for the time being είναι να αγοράσει χρόνο, και βλέπουμε.
Το concept προβλέπει για την ώρα :
-          Ο Πρόεδρος έξω από το κάδρο.
-          Κινήσεις παρελκυστικές, δήθεν συλλογικές, δήθεν δημοκρατικές, αγωνίας και ευθύνης. Όπου ο Κιμ Ιλ Τζώρτζ τους καλεί όλους, διαβουλεύεται, καλεί όργανα και ανόργανα, συσκέπτεται, απομονώνεται στοχαστικά στους γνώριμους χώρους όπου το σώμα συναντά το πνεύμα.
-          Με το δούλεμα θέλει να εκνευρίσει τους δελφίνους, που δεν θένε και πολύ.... Νέοι, άπειροι και βιαστικοί φουντώνουν εύκολα. Ιδιαίτερα η ...κοπέλα, και ας μη το δείχνει, έχει σχέδιο. Αφού βάλει τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά θα κάνει την κίνηση.
-          Το concept «ΕΓΓΥΗΤΗΣ» προβλέπει τη διαμόρφωση κλίματος ότι : «Αυτός δεν υπολογίζει τίποτα». «Τα δίνει όλα». «Όλοι οι άλλοι σκέφτονται μόνο την καρέκλα». «Τα ίδια έκαναν όταν αυτός πάλευε». «Τι μπορούσε να κάνει με όλους αυτούς ;». «Ήταν μόνος όπως και τώρα». «Είναι ο μόνος πρωθυπουργός που έφυγε οικειοθελώς».
-          Στο τέλος θα δείξει κατανόηση για τις θεμιτές φιλοδοξίες που όμως απειλούν την ενότητα. Δεν θα αρνηθεί την ευθύνη, την πρόκληση, την ιστορία. Θα ανταποκριθεί. Θα ΕΓΓΥΗΘΕΙ.
-          Εκείνη τη στιγμή θα σπεύσουν οι εφεδρείες της νομιμοποιημένης «αριστερής αντιπολίτευσης», των βαθειών προεδρικών του βαθέως ΠΑΣΟΚ του Γιώργου να βάλουν πλάτη.
Βέβαια, μας προβληματίζει η λογική όσων δηλώνουν παρόντες που θάταν καλό εκτός από την παρουσία να δηλώνουν και πολιτική, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς ώρας. Το πιο πάνω σενάριο του Εγγυητή δεν αποκλείει και συνεγγυητή ή συνδιαχειριστή, μάλλον το περιέχει.

So what?

Γράφει ο creedence

 Ενώ η κοινωνία χειμάζεται από τις πολιτικές επιλογές του, ο κ. Παπανδρέου οδηγεί το ΠΑΣΟΚ στην απόλυτη παρακμή.

Η πρόσφατη δωδεκάωρη (!!) συζήτηση ορισμένων στελεχών του κινήματος, χωρίς αποφάσεις και συμπεράσματα, ήταν μια ακόμα απόδειξη της βαθύτατης και μάλλον αξεπέραστης κρίσης.
Ενώ οι πολίτες έτρεχαν να πληρώσουν φόρους, τέλη, εισφορές κλπ, το επίσημο ΠΑΣΟΚ, σε άλλο μήκος κύματος, «συζητούσε» αναμένοντας τον καταστροφέα αρχηγό του «να ανοίξει τα χαρτιά του».
Η κοινωνία, βέβαια, βρίσκεται αλλού. Η συζήτηση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, με τον τρόπο που διεξάγεται, προκαλεί αποστροφή.
Πολύ περισσότερο που και οι φιλοδοξούντες να διαδεχθούν τον κ. Παπανδρέου, δεν έχουν μέχρι στιγμής διατυπώσει πολιτικές θέσεις και προτάσεις για τη χώρα, εκτός από τη συμμετοχή τους στην εξόχως αντικοινωνική πολιτική της διετίας.
Πολύ περισσότερο που απουσιάζει η διαφοροποίησή τους από αυτή την πολιτική.
Το θέμα δεν περιορίζεται λοιπόν στην απομάκρυνση του κ. Παπανδρέου. Επεκτείνεται στην διατύπωση διαφορετικής πολιτικής από τη σημερινή, που οδηγεί τη χώρα στην οικονομική καταστροφή και καθιστά τους νοικοκύρηδες, οφειλέτες, ανέργους, ανθρώπους της ανάγκης.
Είτε με, είτε χωρίς τον τέως πρωθυπουργό, το ΠΑΣΟΚ (ότι έχει απομείνει ή ότι θα προκύψει ως αποτέλεσμα των όποιων ηγετικών φιλοδοξιών), υπερασπιζόμενο την ίδια πολιτική, οδηγείται σε πολιτική απομόνωση και εκλογική πανωλεθρία.
Η συζήτηση, συνεπώς, για τις εσωκομματικές εξελίξεις έχει ενδιαφέρον μόνο αν ακολουθείται και από προτάσεις απεμπλοκής από την πολιτική της διετίας.
Διαφορετικά, είναι συζήτηση μειοψηφίας, που αφήνει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας αδιάφορο.

Απολείπειν ο Θεός Γεώργιον

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακούσθηκε
Ορατός  θίασος συντρόφων σου να περνά
με μουσικές εξαίσιες για το τέλος σου που έρχεται με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που πρόδηλα απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες και αυταπάτες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό,μια και έπρεπε να το κατάλαβες, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Παράταξη σου που σ´αφήνει
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε εσε  που αξιώθηκες απο κληρονομιά μια τέτοια πόλη,
πλησίασε σταθερά προς την έξοδο
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών υποστηρικτών σου τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, που σε καλεί να απέλθεις
κι αποχαιρέτα την, την παράταξη σου  που έχασες.

Με μια μεγάλη συγγνώμη στον Π. Καβάφη για την αναγκαία της εποχής παράφραση του ποιήματος του Απολείπει  ο Θεός Αντώνιον.

Αυτογνωσία και ειλικρίνεια

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα; Το έλλειμμα και το χρέος; Η φοροδιαφυγή; Τα σκάνδαλα που μένουν ατιμώρητα; Οι πολιτικοί που «μας κορόιδεψαν»; Σίγουρα κάποιο από αυτά είναι ή και όλα μαζί. Αν το δούμε, όμως, κάπως αλλιώς, ίσως καταλήξουμε στο πρόβλημα που περιγράφεται με τις λέξεις «αυτογνωσία» και «ειλικρίνεια». Η απουσία τους, ίσως, συνιστά το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Διαχρονικά ναι, αλλά σήμερα, στην καρδιά της κρίσης, η σημασία τους μπορεί να αποβεί καθοριστική, κυρίως ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Κι αυτό το μέλλον δεν το καθορίζουν μόνον οι πολιτικοί. Το καθορίζουν και οι πολίτες με τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις τους. Όλοι εμείς.
Η Ελλάδα έζησε τα τελευταία 30 χρόνια σε συνεχή ανοδική πορεία για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της. Και όταν έρχονταν στιγμές που κάποια πράγματα δυσκόλευαν, οι ψηφοφόροι ούτε που ήθελαν ν’ ακούσουν για δυσκολίες. Παραμέριζαν όσες φωνές προειδοποιούσαν και ανέτρεπαν όσες αποφάσεις θα μπορούσαν να προλάβουν τα χειρότερα. Επέλεγαν όσους τους έλεγαν τα πιο ευχάριστα λόγια. Δεν ήθελαν την ειλικρίνεια, διότι δεν την άντεχαν.
Τώρα όλοι καταφέρονται εναντίον των πολιτικών, συλλήβδην, χωρίς να θέλουν ή να μπορούν να θυμηθούν λίγο το πρόσφατο ή το απώτερο παρελθόν και να κάνουν σωστή αξιολόγηση
Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε από αυτά να βγάλουμε κάποια σωστά συμπεράσματα για τη συνέχεια. Η κρίση δεν είναι πρόσκαιρη. Δεν «θα τη σκαπουλάρουμε» πάλι, όπως σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ούτε υπάρχουν «σωτήρες» με μαγικές λύσεις στο τσεπάκι.
Να εμπιστευόμαστε όσους μας έλεγαν όλα αυτά τα χρόνια αλήθειες ή έστω λιγότερα ψέματα. Και πάνω απ’ όλα να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, για να μπορούμε να επιλέγουμε και τους πιο κατάλληλους ηγέτες.
Η αυτογνωσία φέρνει την ειλικρίνεια. Και τα δυο μαζί είναι απαράβατος, πλέον, όρος για την όποια σωτηρία μας».
Αυτά έγραφα σ’ αυτή τη «γωνιά» πριν από μερικούς μήνες. Τα αντιγράφω σήμερα επειδή πιστεύω ότι η αξία των διαπιστώσεων αυτών έχει πολλαπλασιαστεί. Και, επιπλέον, επειδή με ικανοποίηση βλέπω ότι η αυτογνωσία και η ειλικρίνεια επανέρχονται ως κριτήρια στις επιλογές πολλών συμπολιτών, περισσότερων από κάθε άλλη φορά. Και αυτό είναι το πιο παρήγορο σημάδι εν όψει ενός νέους έτους, που μπορεί να είναι μεν πιο δύσκολο από αυτό που φεύγει, αλλά ίσως αποτελέσει και την αρχή μιας αντίστροφης πορείας.
Έτσι αισιόδοξα θέλω να κλείσω γι’ αυτή τη χρονιά ευχόμενος στους αναγνώστες ό,τι καλύτερο γι’ αυτήν που έρχεται. Με περισσότερο προβληματισμό και με το πνεύμα της αλληλεγγύης να διακρίνει τη συμπεριφορά μας. Να μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν δίπλα μας άλλοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εμάς.
http://www.aixmi.gr/index.php/autognwsia-kai-eilikrineia/

Καληνύκτα Κυρία μου

Σε ηλικία μόλις 50 ετών απεβίωσε το μεσημέρι της Τετάρτης η σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη, η οποία έπασχε από καρκίνο. Η ερωτική ταινία «Κουαρτέτο σε τέσσερις κινήσεις» με τους Γιώργο Χωραφά και Θέμιδα Μπαζάκα έγινε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της.Η κηδεία της Λουκίας Ρικάκη, θα γίνει την Παρασκευή.Η Λουκία Ρικάκη, διευθύντρια και ψυχή του Διεθνούς Φεστιβάλ Υγείας «Ιπποκράτης» και του Ecofilms της Ρόδου, υπήρξε μεταξύ άλλων, παραγωγός της πιο πρωτοποριακής, την δεκαετία του 1980, νεανικής τηλεοπτικής εκπομπής για τις τέχνες, τα «Χρώματα».
Πριν λίγους μήνες στο Φεστιβάλ της Χαλκίδας, προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ της «Σχέδιο Σωτηρία», βασισμένο στο μεγάλο εικαστικό «Σχέδιο Σωτηρία-Μνήμη και Ασθένεια στον εικαστικό λόγο».
Η Λουκία Ρικάκη γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης, Κινηματογράφο, Γραφικές Τέχνες και Φωτογραφία στο Κολλέγιο Τεχνών Ντάρντινγκτον, στην Αγγλία. Εργάστηκε στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο και στο υπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε την εταιρεία Orama Films, για την παραγωγή θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση και το 2000 ίδρυσε την εταιρεία Tricky Trick Films. Το 1996 ίδρυσε τις δύο θεατρικές σκηνές του Θεάτρου «104 - Κέντρο Λόγου και Τέχνης».
H σκηνοθετική της πορεία ξεκίνησε το 1982 , με τον «Περίπατο της Σούζυ», τα ντοκιμαντέρ «Το ταξίδι του Διονύσου», «Μαρία Φαραντούρη -Leo Brower», πέρασε στη μυθοπλασία μεγάλου μήκους το 1990 με το «Ταξίδι στην Αυστραλία», το 1994 με το «Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις», το 1999 με τη «Συμφωνία Χαρακτήρων» και συνέχισε με πολλές ακόμα ταινίες αλλά και ως συγγραφέας βιβλίων.
Η Λουκία Ρικάκη δίδαξε ηθοποιούς στο «Εργαστήρι» του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στα σεμινάρια του οίκου Christies στην Ελλάδα.
Ήταν υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της IYF International Youth Federation. Διατέλεσε tutor στα εκπαιδευτικά προγράμματα στελεχών στο European Youth Center του Συμβουλίου της Ευρώπης και υπήρξε συντονίστια του προγράμματος έρευνας για τα οπτικοακουστικά στην παιδεία Συμβούλιο της Ευρώπης 1990.
Ήταν μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum και διατέλεσε υπεύθυνη κινηματογράφου σε σεμινάρια εκπαιδευτικών του προγράμματος MEΛINA 2000.

Έτσι η γη θα ξαναβλαστήσει

Γράφει ο Πάνος Αλεξανδρής.
Πολλές φορές μέσα σε μέρες χρονιάρες έρχεται η διάθεση σε όλους μας, να ξεχάσουμε όλα αυτά που μας πληγώνουν και φαίνονται νάναι πολλά.Νοιώθουμε την ανάγκη να βρούμε ξανά το δρόμο που θα ανοίξουμε, θα ιχνηλατήσουμε τη νέα μας συμφωνία.Διάβασα με προσοχή , το σχέδιο κείμενο  της προτεινόμενης νέας συμφωνίας των παλιών καλών μου συντρόφων , με τους οποίους μας ενώνουν  προσπάθειες, διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά και ο κοινός στόχος να κτίσουμε επι των ερειπίων που άφησαν επιτήδειοι συντρόφοι μας, τη νέα εκδοχή της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.Ίσως να φταίει η ζώη που δεν ήταν γενναιόδωρη με τις ιδέες μας, μετά εμείς  οι ίδιοι που πολλές φορές μέσα στα χρόνια δεν διαγνώσαμε που πάει η βάρκα η αργήσαμε να καταλάβουμε τις στραβοτιμονιές  των βαρκάρηδων.Γιατί και εμείς στηρίξαμε κατα καιρούς και ανεχτήκαμε ανίκανους, καιροσκόπους, κατά φαντασία αριστερούς, Μα πάνω απ´ όλα στηρίξαμε όλους εκείνους που έκραζαν από μάκρια το ότι αριστερός στις ιδέεες σημαίνει πολλάκις ακροδεξιός στη τσέπη και  τη νοοτροπία.Χάσαμε πολύτιμα χρόνια της ζωής μας να σφαζόμαστε μεταξύ μας για ιδέες, την ώρα που αυτοί σφάζονται για προμήθειες και μοιράσματα επικερδών χώρων εξουσίας. Εκθρέψαμε  μέσα στην παράταξη μας επαγγελματίες της πολιτικής, δώσαμε δυσανάλογη αξία σε ηλίθιους, επαγγελματίες ανεπάγγελτους της πολιτικής, αφήσαμε τη διαχείριση της εξουσίας επ´ ονόματι μας σε πολιτικά ανέκδοτα, που με την υπεροψία  της  κομματικής σφραγίδας διαφέντεψαν τον τόπο .Έτσι σε αυτές τις γιορτές της θλίψης της παρακμής αλλά ,όσο και αν φαίνεται  οξύμωρο, της αναγεννώμενης ελπίδας, καλούμαστε να μετουσιώσουμε την κραυγή της έσχάτης αγωνίας σε δημιουργική σκέψη και πρόταση.Ξέρουμε που κάναμε λάθος, ξέρουμε που ελπίσαμε τζάμπα,γνωρίζουμε ποιά χέρια λερωμένα μας κτύπησαν τη πλάτη, γνωρίζουμε γιά πόσους πανύβλακες γίναμε εφαλτήριο εξουσίας. Πλέον δεν δικιολογούμαστε. Έπειτα έχουμε όλοι μας μεγαλώσει, είμαστε πενηντάρηδες τουλάχιστον, όταν  συναντιόμαστε μοιάζουμε με ασπρομάλληδες σε συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, που αναμετρώντας τη ζωή τους οφείλουν να μην έχουν τη πολυτέλεια να μην έχουν μάθει πια.Έχουμε πια το πλεονέκτημα να καταλαβαίνουμε, βλέπουμε στα μάτια των παιδιών μας το παράπονο  γιατί ξεφτιλίστηκαν ιδέες, εξεγέρσεις, προτάσεις.Έχουμε την υποχρέωση να διατυπώσουμε τον ορθό λόγο της επόμενης μέρας με ευαισθησία, αξιοπρέπεια, γνώση, προοπτική αλλά ταυτόχρονα έχουμε υποχρέεωση να ξαναπάρουν τα όνειρα εκδίκηση, να μιλήσουμε για αυτά, που στα χρόνια μιας παρακμής ιδεών ξεχάσαμε.Πάνω απ´ όλα πρέπει να ρωτήσουμε τα παιδιά μας, ποιον κόσμο αυτά ονειρεύονται , μη μπαίνοντας στον κόπο να  τους εξηγήσουμε σε τι ατύχησε ο δικόςμας κόσμος. Δε χρειάζεται να τους εξηγήσουμε πως από δική μας συνενοχή και απάθεια πολλά από αυτά που υποσχεθήκαμε  ποτέ δεν έγιναν.Ούτε πάλι χρειάζεται να τους πούμε την αυτονόητη αλήθεια. Ότι  εμείς ζούμε ίσως σχεδόν χρήσιμοι ακόμη το κύκνειο άσμα, τον τελευταίο χορό, για άλλους το τελευταίο ζεϊμπέκικο, που αναμετρώμενοι με την υστεροφημία μας πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο για τη λύση, τη στοιχειοθέτηση των νέων απτών οραμάτων. Να μιλήσουμε για το νέο κοινωνικό  κράτος , το δίχτυ προστασίας  απέναντι στη φτώχεια, για τα ελάχιστα λειτουργίας ενός ευηπόληπτου δημόσιου τομέα απέναντι στους πολίτες του. Να διαλύσουμε τις αυταπάτες για τα λεφτά που δεν υπάρχουν και το πως αυτά πρέπει να βρεθούν  για να εξασφαλίσουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση και στους καταραμένους της ζωής,  να διατυπώσουμε με σαφήνεια το νέο εθνικό όραμα μέσα στην Ευρώπη. Δε χρειαζόμαστε ευχές , αλλά προγραμματικές λύσεις. Είναι σίγουρο, πως και οι λύσεις που θα βρεθούν ,δε θάναι τόσο πλουσιοπάροχες, όπως παλιά.Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να σπείρουμε , τουλάχιστον για τους καρπούς μιάς εποχής που έρχεται. Είμαστε έκοντες η άκοντες, υπόλογοι για την εποχή που έρχεται. Για να μην αντιμετωπίσουμε τη μήνι των παιδιών μας. Να μην απαξιωθούν πλήρως οι λειψοί , ανεκπλήρωτοι, οι αδιέξοδοι αγώνες της δικής μας γενιάς. Μια και δε φτιάξαμε ήρωες , ας φτιάξουμε διαβάτες που θα βρουν τους δρόμους που πρέπει να ανοίξουν. Γιατί όπως έλεγε και ο Παλαμάς στο άγνωστο ποίημα του ΟΙ ΠΌΡΤΕΣ.  "Τιμή χρωστάμε σε αυτούς που πέρασαν, που  θάρθουν , θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι και οι νεκροί". Αν αυτά τα σκεφτούμε και φτιάξουμε σπορά που θα καρπίσει, τότε η γη θα ξαναβλαστήσει.

Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Γράφει ο Κώστας Καραγιαννάκης.
Το κτίριο βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας και στεγάζει μια θεατρική σκηνή. Πριν μερικά χρόνια το συγκεκριμένο κτίριο ανακατασκευάστηκε και αποτελεί πρότυπο «πράσινου» κτιρίου. Ο επιχειρηματίας, που είναι ταυτόχρονα και σκηνοθέτης των θεατρικών έργων που παίζονται στη συγκεκριμένη θεατρική σκηνή, είναι γνωστός για τις οικολογικές (και όχι μόνο) ευαισθησίες του. Η ανακατασκευή κόστισε πολλά χρήματα αλλά ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης δεν τα υπολόγιζε. Θέλησε να αποδείξει, ότι οι απόψεις του για το «επιχειρείν» ή το «σκηνοθετείν» ( κανένας δεν καταλάβαινε πολλές φορές τι έλεγε, μπέρδευε συχνά τα λόγια του), ήταν συνδεδεμένες με την αειφόρο ανάπτυξη των δρώμενων στις θεατρικές σκηνές και τα χρήματα ήταν σε δεύτερη μοίρα.
Η πρώτη παράσταση του εξάλλου ήταν μια επιθεώρηση με τίτλο ¨Λεφτά υπάρχουν¨. Είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Ουρές σχηματίζονταν για να παρακολουθήσουν το έργο. Όλοι ήταν χαρούμενοι και περισσότερο απ΄ όλους ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης. Έκανε δηλώσεις στα ΜΜΕ και έλεγε ότι η επιθεώρηση αυτή θα άνοιγε νέους ορίζοντες στα θεατρικά τεκταινόμενα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Έκανε ταξίδια στο εξωτερικό και συζητούσε την μεταφορά του έργου και σε άλλες θεατρικές σκηνές της Ευρώπης. Είχε εκλεγεί και πρόεδρος των θεατρικών επιχειρηματιών. Σιγά σιγά όμως το ενδιαφέρον του κοινού άρχισε να μειώνεται. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, άρχισαν να ακούγονται φωνές κριτικής για το περιεχόμενο της παράστασης, για την σκηνοθεσία  αλλά και για τις ερμηνείες των ηθοποιών. Και οι ηθοποιοί άρχισαν να προβληματίζονται, να συζητάνε μεταξύ τους, αλλά προς τα έξω στις συνεντεύξεις τους. ταυτίζονταν με όσα έλεγε ο επιχειρηματίας - σκηνοθέτης. Ο φόβος της ανεργίας ήταν διάχυτος ανάμεσα στους ηθοποιούς και αυτό τους έκανε να σιωπούν. Ο θεατρικός επιχειρηματίας κατέβασε την επιθεώρηση. Δήλωσε ότι το κοινό έπρεπε να διαπαιδαγωγηθεί, για να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών και άρχισε να ανεβάζει κάτι αλλοπρόσαλλα θεατρικά έργα. Η προσέλευση του κοινού όμως συνέχισε να μειώνεται. Οι αλλαγές των θεατρικών έργων, διαδέχονταν η μια την άλλη, αλλά η κατάσταση χειροτέρευε. Το κοινό δεν μπορούσε να αντιληφθεί τα μηνύματα των καιρών, που ήθελε να περάσει – επιβάλει ο επιχειρηματίας σκηνοθέτης. Η κριτική εντός του θιάσου μεγάλωνε, ενώ η προσέλευση του κοινού ήταν ελάχιστη. Τα τσιράκια του επιχειρηματία – σκηνοθέτη, που παρακολουθούσαν τι συνέβαινε μέσα στον θίασο. ανέλαβαν καθήκοντα. Πρώτος και καλύτερος ένας χοντρός ηθοποιός, δεξί χέρι και καλά του σκηνοθέτη – επιχειρηματία, που είχε αναλάβει να επιβάλει την σιωπή στον θίασο, αλλά και να πετάει έξω από το θέατρο οποίον θεατή αντιδρούσε στα δρώμενα επί σκηνής. Κάποιοι θυμούνταν, ότι αυτός ο χόντρος ηθοποιός, είχε πάντα αυτόν τον ρόλο σε οποίον θίασο και αν επαιζε. Τα προβλήματα συνεχίζονταν. Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης δήλωσε – όχι με σαφήνεια - ότι θα τα παρατήσει και θα ασχοληθεί με την αειφόρο ανάπτυξη του θεάτρου σε παγκόσμιο επίπεδο. Νέες αναταράξεις μέσα στον θίασο. Πολλοί ηθοποιοί του θιάσου δήλωσαν την επιθυμία να αναλάβουν την θέση του πιθανά παραιτηθέντος επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Τώρα την θέση του επιχειρηματία ήθελαν να αναλάβουν, τη θέση του σκηνοθέτη, και τα δυο μαζί κανένας δεν καταλάβαινε και κανέναν δεν ενδιέφερε. Το θεατρόφιλο  κοινό και όχι μόνο, απείχε πλέον μαζικά από τις παραστάσεις του θιάσου. Μόνο κάποιοι συγγενείς των ηθοποιών πήγαιναν στις παραστάσεις, για να συμπαρασταθούν στις αγωνίες των ηθοποιών για το αύριο και για να μάθουν από πρώτο χέρι, τις ίντριγκες των παρασκηνίων. Τρεις είχαν ξεχωρίσει στη μάχη της διάδοχης. Ο πρώτος ένας εύσωμος, που είχε διακριθεί παλιότερα σε μονόπρακτα, για την ικανότητα του να αποστηθίζει ρόλους με έφεση στους  μονόλογους. Είχε μάλιστα συγκρουσθεί παλιότερα με τον πιθανά αποχωρούντα επιχειρηματία – σκηνοθέτη. Ένας δανδής παλιάς κοπής ο δεύτερος υποψήφιος, που είχε ταυτιστεί με την ατάκα του «δεν υπάρχει σάλιο» και ένας τρίτος που είχε διακριθεί παλιότερα στον ρολο του επιθεωρητή Κλουζώ. Από κοντά δευτεροκλασάτοι και κομπάρσοι σε μια αέναη εναλλαγή στρατοπέδων. Πρωταγωνίστρια στην εναλλαγή στρατοπέδων μια ηθοποιός, που περισσότερο την πρόσεχαν για τις ενδυματολογικές της επιλογές, παρά για το υποκριτικό της ταλέντο. Τα τεκταινόμενα όμως στα παρασκήνια του θιάσου, δεν προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον ούτε στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες και περιοδικά.
Ο επιχειρηματίας – σκηνοθέτης συνέχιζε να διαλογίζεται για το χθες, το σήμερα, το αύριο της επιχειρηματικής του πορείας, της σκηνοθετικής του πορείας, μάλλον αυτά τα δυο ταυτίζονταν τελικά. Και ενώ μια ακόμα παράσταση τελείωνε, η αυλαία έπεφτε, και ένα μικρό πρόβλημα στα φώτα διατηρούσε το σκοτάδι στην αίθουσα, μια φωνή ενός απηυδισμένου με την παράσταση θεατή ,που ακούστηκε από την γαλάρια, του έδωσε την απάντηση σε όσα τον απασχολούσαν.
« Γιατί η κυβίστηση δεν είναι Ολυμπιακό Άθλημα; »

ΥΓ. Κυβίστηση είναι ο ακροβατικός ελιγμός που γίνεται με το κεφάλι προς τα κάτω, αλλιώς τούμπα

Αποκαθήλωση του ηγεμόνα τώρα η αργότερα?

Αποκαθήλωση του ηγεμόνα τώρα ή αργότερα;
Γράφει ο Κώστας Χρυσογόνος.

Σε μια χώρα εξαρτημένη από κάθε επόμενη δόση δανεικών από ξένα κράτη και διεθνείς οργανισμούς, κατά τρόπο παρόμοιο με την εξάρτηση των ναρκομανών από τους διακινητές ναρκωτικών, η εσωτερική πολιτική σκηνή έχει, κυρίως, θεατρικό ενδιαφέρον. Έστω και στα πλαίσια αυτά, όμως, η κινητικότητα που παρατηρείται τον τελευταίο καιρό σχετικά με το ζήτημα της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αναδεικνύει χαρακτηριστικές παθογένειες του ελληνικού δημόσιου βίου. Αυτές οι παθογένειες, άλλωστε, κατέστησαν την Ελλάδα δοσομανή χώρα.
Στις πολυάριθμες δηλώσεις στελεχών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τόσο σχετικά με το αν πρέπει να τεθεί θέμα (νέας) ηγεσίας όσο και σχετικά με τη μελλοντική(;) εκλογική διαδικασία, απουσιάζει σχεδόν παντελώς το θεσμικό στοιχείο. Ο προβληματισμός τους επικεντρώνεται σε ζητήματα σκοπιμότητας, δηλαδή στο κατά πόσο συμφέρει το κόμμα η αποκαθήλωση τώρα του κληρονομικού ηγεμόνα του ή αν μεταγενέστερος χρόνος θα ήταν ευθετότερος, καθώς και στο αν η τυχόν εκλογή νέου αρχηγού πρέπει να γίνει από τα μέλη και τους «φίλους» του κόμματος ή από ένα συνέδριο ή άλλο κομματικό όργανο. Το ότι υπάρχει καταστατικό φαίνεται να έχει λησμονηθεί από όλους.
Και, όμως, το καταστατικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. προβλέπει τετραετή θητεία του «προέδρου» του, η οποία παρατείνεται μόνο εφόσον ο τελευταίος είναι πρωθυπουργός. Δεδομένου, λοιπόν, ότι ο σημερινός «πρόεδρος» παραιτήθηκε από τη πρωθυπουργία στις 11.11.2011, η κίνηση διαδικασίας εκλογής θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, προφανώς με βάση τις σχετικές διατάξεις του καταστατικού, δηλαδή με ανοικτή ψηφοφορία όσων μελών και «φίλων» του κόμματος αυτού. Ωστόσο, το ότι τα αυτονόητα όχι μόνο αυτονόητα δεν είναι, αλλά ούτε καν χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα από «δελφίνους» και μη, δεν προκαλεί καμία έκπληξη.
Τα καταστατικά, τόσο του συγκεκριμένου όσο και των άλλων ελληνικών κομμάτων, είναι κείμενα ούτως ή άλλως προσχηματικά (όπως ήταν προσχηματικά τα «Συντάγματα» της δικτατορίας το 1968 και το 1973). Δεν υπάρχουν για να δεσμεύουν τα κομματικά όργανα και να εφαρμόζονται από αυτά, αλλά για να προσδίδουν μια επίφαση θέσμισης σε σχηματισμούς οι οποίοι στην πραγματικότητα συγκροτήθηκαν και λειτουργούν, κυρίως, ως πολυεπίπεδα πελατειακά δίκτυα, στη βάση οιονεί φεουδαρχικών σχέσεων προσωπικής εμπιστοσύνης (εκ μέρους του παρέχοντος-πάτρωνα) και υποταγής (εκ μέρους του ευεργετούμενου-πελάτη), και όχι στη βάση θεσμοποιημένων συλλογικών διαδικασιών. Έτσι κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τις διατάξεις των καταστατικών και εκείνα παραβιάζονται κατά συρροή, χωρίς καμία αντίδραση.
Είναι χαρακτηριστικό π.χ. ότι μια απόφαση καθοριστικής σημασίας για το μέλλον της χώρας, όπως η εισαγωγή της στον μηχανισμό «στήριξης» της οικονομίας της από το ΔΝΤ και τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, λήφθηκε προσωπικά από τον κληρονομικό ηγεμόνα του κυβερνώντος κόμματος και πρωθυπουργό τον Απρίλιο του 2010, χωρίς να ερωτηθεί κανένα συλλογικό όργανο του κόμματος, ούτε καν η κοινοβουλευτική του ομάδα, η οποία κλήθηκε στη συνέχεια να υπερψηφίσει τους σχετικούς νόμους. Και, βέβαια, όσοι βουλευτές, χωρίς να τους έχει δοθεί η ευκαιρία να εκφρασθούν στα συλλογικά όργανα του κόμματος, αρνήθηκαν την ψήφο τους διαγράφηκαν από την κοινοβουλευτική του ομάδα με απλή δήλωση προς τον Πρόεδρο της Βουλής του «προέδρου»-πρωθυπουργού. Έτσι, ο τελευταίος λειτούργησε, όπως και οι προκάτοχοι του, ως εισαγγελέας, δικαστής και δήμιος ταυτόχρονα (!) προβαίνοντας στον συμβολικό πολιτικό αποκεφαλισμό των «απείθαρχων» βουλευτών.
Οι αναφορές σε παραδείγματα εξωθεσμικής και αυθαίρετης λειτουργίας των κομματικών ηγεμόνων θα μπορούσαν να πολλαπλασιασθούν ατέρμονα, αλλά τούτο δεν έχει νόημα. Η πραγματικότητα είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει εισέλθει σε μια πορεία διαρκώς επιδεινούμενης αποθέσμισης, η οποία οδηγεί στον εκφεουδαρχισμό του. Στο τέλος θα καταντήσει προσχηματικό (αν δεν έχει καταντήσει ήδη) και το ίδιο το Σύνταγμα, αφού οι διαδικασίες του χάνουν διαρκώς περισσότερο από την ουσία τους και διατηρούν μόνο τον τελετουργικό χαρακτήρα. Αν δεν αντιστραφεί η πορεία αυτή, δεν μπορεί να ελπίζει κανείς ούτε στην ανάταξη της εθνικής οικονομίας.
*Ο Κώστας Χρυσόγονος είναι Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο τμήμα Νομικής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου και Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω.
http://www.aixmi.gr/index.php/apokathilwsi-igemona-twra-i-argotera/